ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 110 แป๊บเดียวเขาก็กลับมาแล้ว

แบบนี้ดีแล้ว ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นคนนี้ ก็ดีมาก
เส้นหมี่ตามพี่ภาลงไปชั้นล่าง แล้วไปที่ห้องครัวโดยตรง
“คุณเส้นหมี่ งั้นก็ค่อยๆทานนะคะ พี่จะเข้าไปทำงานแล้ว คุณชายเล็กบอกว่าคืนนี้อยากทานเกี๊ยว พี่ต้องห่อให้เขา”
“เกี๊ยวเหรอ？”
จิตใต้สำนึกเส้นหมี่ถามออกไป
สำหรับชินจัง เธอยังรู้สึกผิดอยู่ ถึงตอนนี้สองแม่ลูกจะจำกันได้แล้ว แต่ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา เธอมักจะฟังมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
พี่ภาพยักหน้า：“ใช่ค่ะ เมื่อก่อนพี่ก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ชอบกิน ก่อนมาไม่เคยเรียน ไม่รู้ว่าทำออกมาแล้ว เด็กจะชอบไหม？”
“อ๋า？งั้น……งั้นเข้าไปดูกับพี่ได้ไหม？ฉันทำอันนี้เป็น”
เส้นหมี่ตาเป็นประกายทันที เธอมองไปที่คนใช้คนนี้อย่างมีหวัง หวังว่าเธอจะให้โอกาสตัวเองหนึ่งครั้ง ให้เธอทำเพื่อเด็กๆ
เธอทำเกี๊ยวเป็นจริงๆ คุณชายคิวกับรินจังชอบกินมาก ไม่นานมานี้เธอก็ทำ
พี่ภาก็ดีใจสุดๆ：“จริงเหรอ？งั้นดีจัง แต่มือของคุณไม่ค่อยสะดวก ……”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่นวดแป้งก็ได้ ฉันห่อเอง”
เส้นหมี่รีบบอกไม่เป็นไร พอพี่ภาได้ยิน จึงพาเธอเข้าไปในครัวด้วยกันอย่างหมดห่วง
ดังนั้นทั้งบ่ายวันนี้ เส้นหมี่ที่ถูกส่งมาพอเก็บห้องเสร็จแล้ว ก็ห่อเกี๊ยวกับคนใช้คนนี้ในครัวตลอด ยุ่งอยู่จนพระอาทิตย์ตกดินถึงห่อเสร็จ
“ในที่สุดก็เสร็จแล้ว มือคุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？คุณเส้นหมี่”
“ไม่เป็นไรค่ะๆ”
เส้นหมี่รีบส่ายมือ สื่อว่าตัวเองไม่เป็นไร จากนั้นไปล้างมือ
พี่ภามีความสุข ถือเกี๊ยวที่เพิ่งห่อเสร็จพวกนี้ เธออ้าปากพูดออกมาว่า：“พี่จะรีบโทรหาคุณผู้ชายเดี๋ยวนี้ ให้เขารีบกลับมาด้วย ให้เขาชิมเกี๊ยวที่พวกเราห่อเองกับมือ”
พูดจบ มือเส้นหมี่ที่กำลังล้างอยู่ก็สั่น
แสนรัก？
เธอจะให้เขากลับมาเขาก็กลับมา？
ในใจก็เกิดความกังวล อย่างไม่มีเหตุผล จนพูดจาได้ไม่ราบรื่นอย่างเมื่อกี๊
“คุณเส้นหมี่？คุณว่าไงคะ？”
“อ๋า？ค่ะ……ได้สิ แต่ว่า เขาน่าจะไม่ชอบของพวกนี้มั้งคะ？”เส้นหมี่ตอบกลับอย่างใจลอย อยากหาข้ออ้างทำลายความคิดของคนใช้คนนี้
แต่คนใช้กลับดื้อด้าน เอาแต่พูดว่าแสนรักไม่เลือกกิน จากนั้นก็ไปโทรศัพท์
แสนรักไม่เลือกกิน？
แววตาเส้นหมี่มีความสงสัยปรากฏ เพราะว่าเธอจำได้ดีว่า เมื่อก่อนผู้ชายคนนี้เลือกกิน เขาชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร เธอรู้เป็นอย่างดี
เขาไม่เลือกเหรอ？
เขานี่แหละเลือกมากจนทำให้คนโมโหได้เลย？
สุดท้ายเส้นหมี่ได้แต่ยอมให้เธอไป รีบเก็บของ เธอถือเกี๊ยวที่นึ่งเสร็จขึ้นไปชั้นบน
“ชินชิน หม่ามี๊ทำเกี๊ยวเสร็จแล้วนะ รีบออกมาชิมเร็ว”
เพราะว่าความตั้งใจที่ทำเกี๊ยว ก็เพราะชินจังอยากกิน พอเส้นหมี่ขึ้นมาแล้ว ก็ถือมันมาที่ห้องของลูกชายคนโตโดยตรง จะให้เขาชิมก่อน
แต่ว่า พอเธอเปิดประตูห้องไปแล้ว……
“คุณชายคิว？รินจัง？ทำไมลูกอยู่นี่หมดล่ะ？！！”
“……”
เด็กๆที่กำลังเอาหัวชนกันไม่รู้ว่ามีแผนอะไร ยืนขึ้นมาจากพื้นทันที มองหม่ามี๊ที่จู่ๆก็เข้ามาอย่างตื่นตระหนก
ทำไมจู่ๆหม่ามี๊ก็เข้ามา？
ห่อเกี๊ยวอยู่ไม่ใช่เหรอ？！！
รินจังลูกรักตื่นตระหนกอย่างมาก ยืนอยู่ตรงนั้นไม่รู้จะทำอย่างไร
ยังดีที่ตอนนี้มีคุณชายคิว หลังจากเขาตื่นตระหนกแป๊บหนึ่ง ทันใดนั้น เขาก็สงบลงทันที จากนั้นพุ่งไปที่หม่ามี๊：“หม่ามี๊ พวกเรากำลังเล่นกันอยู่ พี่ชินจังสุดยอดมาก！”
“ใช่ คิวคิวของพวกเราก็ไม่แย่เลย เป็นลูกรักของหม่ามี๊ทั้งหมด ไม่มีใครแย่ไปกว่าใครเลย”
เส้นหมี่รู้ความคิดที่ซ่อนไว้ของเด็กคนนี้ พอได้ยินว่าพี่ชายสุดยอด ทันใดนั้น เธอก็ลูบหัวเล็กๆของเขา แล้วบอกเขาว่า เขาก็สุดยอดเหมือนกัน
คุณชายคิวได้ยิน ก็ดูมีความสุขทันที
ในเมื่อพวกเด็กๆอยู่กันหมด งั้นเกี๊ยวที่เส้นหมี่ถือขึ้นมาก็เลยวางไว้บนโต๊ะ ให้ทุกคนกินด้วยกัน
“หม่ามี๊หม่ามี๊ รินจังลูกรักจะกิน ท้องน้อยๆของลูกรักคนนี้หิวแล้วค่ะ”
“หม่ามี๊ผมก็ด้วย มีไส้หมูข้าวโพดไหมครับ？”
เพราะว่ารินจังกับคุณชายคิวกินอาหารที่เส้นหมี่ทำอยู่บ่อยๆ พอเห็นจะกินเกี๊ยว ก็จะให้เส้นหมี่รู้สึกว่าเลือกอันที่ชอบกินมากที่สุดให้พวกเขา
เส้นหมี่ตอบตกลงอยู่แล้ว。
เลยคีบแล้วยัดใส่ปากเด็กสองคนนี้ เธอมองลูกชายคนโตที่ยังยืนอย่างเรียบร้อย
“ชินชิน ทำไมลูกไม่มาล่ะ？ลูกอยากกินเกี๊ยวไม่ใช่เหรอ？รีบมาสิ วันนี้หม่ามี๊ทำเองหมดเลยนะ ลูกมาชิมเร็ว”
“……”
ชินจังลังเลเล็กน้อย
ที่จริงเขาไม่เคยอาหารอย่างเกี๊ยวนี้ ร่างกายไม่ดี แด๊ดดี้เลยไม่ให้เขากินของมีน้ำมัน แล้วก็ ที่เรืองรอง ก็ไม่ค่อยทำอาหารจีน ส่วนมาก จะทำอาหารตะวันตกเป็นหลัก
ชินจังเดินเข้ามาสองก้าว ดวงตาสวยงามที่ดำเหมือนหมึกกำลังมองของที่หม่ามี๊คีบอยู่ในมือสักพัก สุดท้าย พอเขาเห็นน้องชายกับน้องสาวสองคนกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย ก็พยักหน้า
เส้นหมี่เห็น ก็หัวเราะ และก็คีบเกี๊ยวอันหนึ่งใส่ไปในปากเขาด้วยตัวเอง
“อร่อยไหม？”
“อือ……”
ตอนนี้เอง ชินจังก็พยักหน้ายอมจริงๆ ดวงตาเป็นประกาย เหมือนกับดวงดาวธรรมชาติ
เด็กคนนี้ เขาอยากกินไม่ใช่เหรอ？