ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1100 เอาลูกมาให้ฉันอุ้มเถอะ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1100 เอาลูกมาให้ฉันอุ้มเถอะ
20 วันต่อมา ในที่สุดแสงดาวก็คลอดแล้ว
“ม็อกโกล่ะ? ไอ้เวรนั่นไปอยู่ที่ไหน? ทำไมยังไม่มา? รีบเรียกเขามาให้ฉัน!”
ในที่สุดความเจ็บปวดจากการคลอดลูก ทำให้ผู้หญิงคนนี้ถอดความเสแสร้งออก เธอนอนอยู่บนเตียงคลอด ในขณะที่เหงื่อไหลโชก ก็ร้องตะโกนเรียกชื่อผู้ชายคนนี้อยู่ด้วย
แต่ในความเป็นจริง ในยี่สิบวันมานี้ ความคิดถึงที่เธอมีต่อเขามันไม่เคยตัดขาดเลย
คณาธิปยืนอยู่ด้านนอก หลังจากที่ได้ยินเสียงกรีดร้องแบบนี้จากข้างใน เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังสีหน้าโชกิ โดโมโตะที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าขาวซีดอีกครั้ง
“ทำไมเธอถึงตะโกนแบบนี้? เหมือนกับหมูถูกเชือด ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“……”
โชกิ โดโมโตะพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
เหมือนหมูถูกเชือด?
เกรงว่าเขาสองสามวันมานี้ไม่ถูกผู้หญิงคนนี้ดุด่า คงจะเริ่มคันผิวอีกแล้ว
“สบายใจได้ ผู้หญิงคลอดลูกก็เหมือนกันทุกคน รอไปเถอะ ยี่สิบกว่าวันมานี้เธอดูแลได้ดี รับรองว่าคลอดหลานชายตัวน้อยขาวๆ อ้วนกลมคนหนึ่งมาให้กับคุณแน่ ๆ”
คณาธิป ： “……”
หลานชายตัวน้อย?
ชั่วครู่หนึ่ง เขารู้สึกปรับตัวไม่ได้เล็กน้อยกับชื่อเรียกที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า หลังจากที่เขาตั้งสติได้แล้ว อารมณ์ก็ดีมาก
แสงดาวใช้เวลาคลอดลูกอยู่ในห้องคลอดนี้สามชั่วโมงเต็ม สุดท้ายหลังจากมีเสียงเด็กทารกร้องเสียงดังกังวานฟังชัด ในที่สุดเด็กคนนี้ก็ลืมตาออกมาดูโลก
“เป็นทารกเพศหญิงค่ะ คุณแสงดาว คุณรีบดูสิคะ ลูกสาวของคุณหน้าตาสวยงามมาก”
หลังจากที่พยาบาลผดุงครรภ์ทำคลอดเด็กออกมาแล้ว ก็ยินดีมีความสุขมาก รีบอุ้มเธอที่แม้แต่เลือดยังไม่ได้เช็ดออกให้สะอาดมายืนตรงหน้าของแสงดาวที่หมดแรงอ่อนล้า
ทารกเพศหญิง?
แสงดาวไม่มีแต่แรงที่จะพูด
แต่เมื่อเด็กคนนี้ถูกอุ้มเข้ามาหา เธอก็ยังคงเอียงศีรษะหันไปดู
จากนั้น เธอเห็นใบหน้าเล็กๆ สีชมพูระเรื่อ มันช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก เด็กเล็กมากขนาดนี้ แม้ว่าจะเพิ่งคลอดออกมา ก็สามารถมองเห็นอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าของเธอช่างเหมือนกับพ่อเธอไม่มีผิด
“ไอ้เวรนี่!”
เธอเห็นใบหน้าน้อยๆ ใบนี้ ด้วยความรู้สึกปลื้มปีติดีใจได้เป็นแม่คนครั้งแรก และยังมีความคิดถึงที่มีต่อผู้ชายคนนั้น
ในที่สุด ทำให้เธอต้องเอามือปิดปากตัวเองไว้แล้วหลั่งน้ำตา
“เธอชื่อหนูดารา”
“หนูดารา เหรอ?”
พยาบาลผดุงครรภ์ในห้องคลอดได้ยินแล้ว ทันใดนั้นต่างก็เห็นว่าดวงตาของเด็กคนนี้ส่องประกาย
หนูดารา ชื่อนี้ช่างไพเราะจริงๆ อีกทั้งยังเป็นชื่อที่พ่อของเธอตั้งให้เองอีกด้วย
นับตั้งแต่นี้ ในที่สุดแสงดาวก็ได้ให้กำเนิดลูกสาวคนหนึ่งให้กับตระกูลเทวเทพอย่างปลอดภัย
การพักฟื้นหลังจากคลอดธรรมชาติถือว่าเร็วมาก หนึ่งอาทิตย์ต่อมา โดยพื้นฐานแล้วแสงดาวคือสามารถเดินไปไหนมาไหนในห้องพักผู้ป่วยได้ตามที่ต้องการแล้ว บางครั้ง เธอยังอุ้มลูกน้อยออกไปเดินเล่น
แต่ว่า ในช่วงเวลาที่ผ่านไปนั้น เธอเริ่มไม่พอใจมากยิ่งขึ้นกับผู้ชายคนนั้นที่ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเป็นเวลานานมากแล้ว
“สวัสดีค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
“สวัสดีค่ะ หมาย…..”
วันนี้ตอนที่เธอโทรศัพท์หาอีกครั้ง ในสายก็ยังคงเป็นเสียงว่าไม่สามารถติดต่อได้ดังลอยมา
ทันใดนั้น เธอจึงขว้างโทรศัพท์ทิ้ง โมโหแล้วนะ!
“คณาธิปล่ะ? นายไปบอกเขา ฉันต้องการกลับประเทศ ให้เขารีบซื้อตั๋วเครื่องบินให้ฉัน ฉันจะพาลูกกลับไปเดี๋ยวนี้ แล้วคอยดูว่าฉันกลับไปจะฆ่าไอ้เวรนี่แน่”
เธอโกรธมากจนถึงขั้นให้คณาธิปซื้อตั๋วเครื่องบินให้เธอกลับไปทันที
หลังจากชายชุดดำที่อยู่ข้างนอกได้ยินแล้ว จึงทำได้เพียงแค่ไปหาคณาธิปที่แผนกอายุรกรรมผู้ป่วยใน
คณาธิปที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยได้ยินแล้ว นั่งอยู่ในรถเข็นมองท้องฟ้าสีเทาหม่นข้างนอกหน้าต่างอยู่เป็นเวลานานมาก ในที่สุดเขาพูดว่า : “นายให้เธอมาที่นี่”
“ได้ครับ คุณผู้ชาย”
ลูกน้องก็กลับไปอีกครั้ง
ไม่นาน หญิงสาวคนนั้นก็ใส่รองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งเสียงดังกึกกึกลอยมา
เพิ่งคลอดลูกได้เพียงหนึ่งสัปดาห์ ผู้หญิงคนนี้ก็กลับมาแต่งตัวในชุดเซ็กซี่ร้อนแรงของเธอแบบเมื่อก่อน ท่อนบนเป็นเสื้อแจ็กเกตหนังสีดำ ท่อนล่างเป็นกระโปรงทรงเอสีแดง ถ้าหากไม่เห็นว่าในมือของเธออุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่ ก็คงไม่มีใครเชื่อว่าเธอคนนี้เพิ่งคลอดลูกมา
แน่นอนว่า ในตอนที่เธอตั้งครรภ์ เพราะสาเหตุของร่างกาย จึงไม่ได้อ้วนมากสักเท่าไหร่
“เรียกฉันมาทำไม? บัตรประชาชนของฉันไม่ใช่อยู่ที่นายเหรอ?”
หลังจากที่เธอมาถึงแล้ว เอ่ยปากพูดก็ยังคงเป็นท่าทีแบบไม่เกรงใจ
คณาธิปเมินเฉยไป เขาเหลือบมองดูเธอ หลังจากที่เห็นทารกที่เธออุ้มอยู่ในมือกำลังนอนหลับสนิท ก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกมา : “ส่งเธอมาให้ฉันเถอะ”
แสงดาว : “……”
เจ้าคนนี้ไม่สบายหรือเปล่า?
อยากอุ้มเด็กทำไมไม่ไปที่แผนกสูตินรีเวชเองล่ะ? ยังจงใจให้เธอพามาส่งอีก
เธอส่งเด็กมาแล้วยัดใส่มือเขาอย่างไม่พอใจมาก
คณาธิปกอดเจ้าก้อนกลมๆ ไว้แน่น แล้วจึงหยิบรีโมทคอนโทรลด้านข้างขึ้นมา และเปิดทีวีในห้องพักผู้ป่วย
แสงดาวก็แปลกประหลาดใจอีกครั้ง
“นาย–”
“สวัสดีท่านผู้ชมทุกท่าน ตอนนี้พวกเราได้มาถึงสนามบินเรียบร้อยแล้ว ที่นี่พวกเราก็ได้เห็นขบวนกองทัพมาถึงแล้ว พวกเขากำลังใช้สองมือประคองเถ้ากระดูกของพลตรีม็อกโกผู้บัญชาการสูงสุดของหน่วยรบพิเศษวีรบุรุษของพวกเราลงมาจากบนเครื่องบิน”
น้ำเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำของพิธีกรดังลอยมาจากในทีวี ตัดจังหวะที่จะย้อนถามของแสงดาว
แสงดาวตกตะลึง
เธอได้ยินว่าอะไรนะ?
“พลตรีม็อกโกโชคร้ายต้องพลีชีพจากการเข้าร่วมในคดีลักลอบค้าอาวุธข้ามชาติที่สำคัญมาก และยังเป็นนายพลระดับสูงที่เสียสละชีวิตในการปฏิบัติหน้าที่ต่อต้านการก่อการร้ายของประเทศเราในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาเข้ามาเป็นทหารมาสิบสามปี สร้างผลงานมาอย่างนับไม่ถ้วน และยังช่วยชีวิตผู้บริสุทธิ์จำนวนนับไม่ถ้วนที่ตกอยู่ภายใต้อำนาจของพวกผู้ก่อการร้าย เขาเป็นวีรบุรุษของประชาชนประเทศเรา และยังเป็นวีรบุรุษของคนทั้งโลกด้วย! ”