ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1128 สายตาของเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1128 สายตาของเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว

สุดท้ายวิบูลย์วางสายโทรศัพท์

เพียงแต่ก่อนที่เขาจะวางสาย ยังสั่งภาสดรประโยคหนึ่ง หลังจากที่แสงดาวหายดีแล้ว ให้รีบพาเธอกลับประเทศ Y

ภาสดรก็คิดแบบนี้

แต่ว่า ในตอนที่แสงดาวฟื้นขึ้นมาจริงๆ เขาพบว่าเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว

“คุณภาสดรคะ คุณนายน้อยท่านนั้นฟื้นแล้วค่ะ แต่ว่าเธอไม่เหมือนกับที่คุณพูดไว้ หลังจากฟื้นขึ้นมาอารมณ์ไม่คงที่ เธอเงียบสงบมากค่ะ”

เช้าวันนี้ ในตอนที่ภาสดรมาที่โรงพยาบาลท้องถิ่น เขายังไม่ถึงห้องพักผู้ป่วย ก็มีพยาบาลเข้ามาพูดกับเขา

ภาสดรตกตะลึง

เงียบสงบ?

เขาไม่เชื่อสักเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่ที่เขาเจอเธอในครั้งแรก เธออยู่ไม่สุขเกือบทุกเวลา และใส่อารมณ์กับเขาตลอด

ภาสดรมาถึงห้องพักผู้ป่วย

กลับเห็นว่า เมื่อเขาเปิดประตู ก็เห็นหญิงสาวที่อยู่ข้างในฟื้นแล้วจริงๆ ด้วย

เพียงแต่ ที่น่าประหลาดใจก็คือ ตอนนี้เธอนั่งอยู่ที่หัวเตียง หันหน้ามองไปทางนอกหน้าต่าง ไม่ร้องไห้และก็ไม่โวยวาย สีหน้านั้นราวกับได้เข้าสู่อีกโลกหนึ่งอย่างไปแล้ว

แม้แต่เขาเข้ามาในห้องเธอก็ไม่สังเกตเห็น

“คุณนายน้อย?”

ภาสดรหัวใจกระตุก ลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างเพิ่มขึ้นมา

โชคดี หลังจากที่เขาเรียกเธอ หญิงสาวคนนี้ค่อยๆ หันหน้ามาช้าๆ: “ทำไมเหรอ?”

ภาสดร: “…”

เมื่อมองเห็นดวงตาว่างเปล่าราวกับแอ่งน้ำนิ่ง และคำพูดเบื่อหน่ายที่ไม่รู้ว่าล่องลอยมาจากที่ไหน ภาสดรที่เพิ่งวางใจ

ก็เป็นห่วงขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร แค่อยากถามเธอว่ารู้สึกอย่างไรบ้าง? ไม่สบายตรงไหนไหม?”

“ไม่มี”

แสงดาวพูดสองคำนี้อย่างเย็นชา

จากนั้นเธอก็มองไปทางนอกหน้าต่างต่อไป

นอกหน้าต่างมีอะไร?

ความจริงไม่มีอะไรเลย มีเพียงตึกระฟ้าของเมือง และยังมีต้นพอยเซ็ทเทียต้นนั้นที่ปลูกอยู่ชั้นล่างของโรงพยาบาล

ต้นพอยเซ็ทเทียแบบนี้ เห็นได้บ่อยที่ประเทศZ ริมถนน ในสวนสาธารณะ เต็มไปหมด ระยะเวลาออกดอกคือเดือนมิถุนายนและกรกฎาคม หลังจากผลิบาน สีแดงราวกับไฟ งดงามมากๆ

แต่ตอนนี้ มันไม่มีแล้ว

ปลายฤดูใบไม้ร่วง ต้นไม้นี้ของพวกเขาเป็นที่ดึงดูดสายตาที่สุด แต่ตอนนี้เหลือเพียงใบไม้สีเหลืองที่ปลิวว่อนในสายลมฤดูใบไม้ร่วง

มันเหมือนกับแสงดาวในตอนนี้มาก

“งั้น ถ้าเธอไม่เป็นอะไร พวกเราออกจากโรงพยาบาล กลับประเทศกันดีไหม? น้องชายของเธอโทรมาหลายสายแล้ว ถ้ายังไม่กลับไปอีก เดาว่าเขาจะต้องมาหาด้วยตัวเอง”

ภาสดรมีหน้าเปลี่ยนไป

ครู่หนึ่ง เขาถึงได้ยืนอยู่หน้าเตียงคนไข้ จากนั้นถามอย่างระมัดระวัง

“ตกลง”

ผู้หญิงคนนี้ ยอมเชื่อฟังอย่างผิดปกติมากๆ

ภาสดร: “…”

หัวใจดวงนั้น ยิ่งอยู่ยิ่งหนักอึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ

“เพียงแต่ ก่อนที่จะกลับไป ฉันไปที่ป่าทึบนั้นอีกครั้งได้ไหม ฉันอยากดู…ที่ที่เขาอยู่เป็นครั้งสุดท้าย” แสงดาวพูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง

และประโยคนี้ ในตอนที่เธอพูดคำว่า “เสียชีวิต” เธอไม่ยอมเอ่ยถึงด้วยซ้ำ

แต่หลังจากหยุดลงครู่หนึ่ง กลับใช้คำว่า “เคยอยู่” สองคำนี้

ภาสดรกำนิ้วมือที่ถืออาหารเช้าไว้แน่น ข้อนิ้วขาวซีดในทันที

แต่ท้ายที่สุด เขาก็ตอบตกลงแล้ว

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อทั้งสองขับรถไปตามถนนหลวงบนภูเขาที่คดเคี้ยวไปยังป่าทึบที่ม็อกโกเสียชีวิตในตอนนั้น แสงอาทิตย์อันอบอุ่นของปลายฤดูใบไม้ร่วงสาดส่องลงมาจากท้องฟ้า กระทบบนต้นไม้เขียวขจีทั้งสองข้างทาง เงาต้นไม้หมุนรอบ…

มันน่าขำ แต่ก็ยังมีความรู้สึกงดงาม

เป็นเพราะถูกย้อมด้วยเลือดเหรอ?

ภาสดรจอดรถลงตรงที่ที่มีป้ายเตือนปักไว้

“ข้างหน้าเป็นเพราะเรื่องนั้นของสามีเธอ จึงถูกรัฐบาลของที่นี่สั่งห้ามเข้า ถ้าหากเธอจะขึ้นไป ก็ต้องเดินเท้าอย่างเดียว”

“อืม”

แสงดาวพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์

จากนั้นเธอเปิดประตูแล้วลงจากรถ

เส้นทางนี้หลังจากการเสียสละของม็อกโก จึงได้ถูกปิดจริงๆ เพราะนอกจากเขา ยังมีทีมย่อยจากหลายประเทศเข้าร่วมในปฏิบัติการครั้งนั้นด้วย

ดังนั้น หลังจากการเสียสละของม็อกโก หัวหน้าทีมพวกนั้นได้อธิบายเรื่องนี้กับประเทศของพวกเขา จากนั้นประเทศ Z ถูกประณามอย่างรุนแรงจากนานาประเทศในระดับสากล พวกเขาโทษประเทศนี้ ทั้งๆ ที่ประเทศอื่นมาช่วยต่อสู้กับอาชญากรรม แต่สุดท้าย พวกเขาไม่เพียงแค่หน่วยงานของรัฐสมรู้ร่วมคิดกับอาชญากร แถมยังฆ่าม็อกโกผู้บัญชาการระดับสูงคนนี้อีกด้วย

ภายใต้คำวิจารณ์ของมวลชน สุดท้ายประเทศZ ก็ต้องออกมาขอโทษประเทศต่างๆ

รวมทั้งม็อกโก

ส่วนบีเอสนี้ แน่นอนว่าได้เพิ่มการป้องกันที่แข็งแกร่งขึ้น ป่าทึบแถบนี้ที่อยู่ใกล้ชายแดน ถูกปิดกั้นไว้

แสงดาวเดินตามถนนหลวงเส้นนี้ไปช้าๆ

ร่างกายของเธอ ยังอ่อนแอมากๆ หลังคลอดลูกไม่ได้รับการพักผ่อนที่เหมาะสม การต่อสู้ในกาสิโนวันนั้น ทำให้เสียพลังไปไม่น้อย ดังนั้นเธอเดินช่วงหนึ่ง ก็ต้องหยุดพักลงครู่หนึ่ง

ภาสดรอยู่ข้างกายเธอ

“จะดื่มน้ำไหม?”

“ไม่ต้อง”

เธอเดินต่อไปข้างหน้า

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็หยุดลงอีก ภาสดรหยิบกล่องใบหนึ่งออกมา: “งั้นเธอกินอะไรหน่อยเถอะ ตอนเช้าเธอไม่ได้กินข้าวด้วยซ้ำ”

“…”

เธอยังคงส่ายหน้า

ผู้หญิงคนนี้หน้าซีดขาว หยาดเหงื่อบนหน้าผากแทบจะทำให้ผมของเธอเปียกโชก