ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1131 เด็กน้อยออกรบ

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1131 เด็กน้อยออกรบ

ไม่ผิด ในตอนนี้เส้นหมี่ พาลูกทั้งสามคนมาที่บ้านของผู้บังคับบัญชากองทหารเรือจริงๆ

เดิมทีเธอไม่ได้อยากมา

แต่วันนั้นเธอพาลูกสามคนกำลังซื้อของอยู่ในห้างสรรพสินค้า จู่ๆ คุณนายจิตราท่านนี้ที่ไม่ได้เจอกันนานมาก เป็นคนที่ให้บัตรเธอคนนั้น

ในเมื่อพบเจอกันที่นั่นแล้ว

จากนั้นเธอทักทายกัน เมื่อเห็นว่าหนูรินจังกับพี่น้องฝาแฝดน่ารักและฉลาดขนาดนั้น จึงเริ่มเชื้อเชิญ ให้เธอพาลูกไปเล่นที่บ้านพวกเขา

“อุ๊ย คุณเส้นหมี่ ในที่สุดคุณก็มาถึงสักที มาเร็วค่ะ รีบเข้ามา คุณนายของพวกเรารอคุณอยู่ครึ่งหนึ่งแล้วค่ะ”

นั่นเป็นวิลล่าหรูหราหลังหนึ่ง

หลังจากเส้นหมี่พาเด็กสามคนเข้ามา คนรับใช้ของวิลล่านี้ ต้อนรับอย่างเป็นมิตรทันที ให้พวกเธอสี่คนแม่ลูกรีบเข้าไป

เพียงแต่ห่างกันแค่ยี่สิบกว่าวัน ท่าทางเปลี่ยนไปเยอะมาก ทำให้เธอแปลกหูแปลกตาจริงๆ

เส้นหมี่ทำได้เพียงพาลูกเข้าไป

“คุณแม่คะ ที่นี่เล็กมาเลย ไม่มีอะไรน่าสนุกเลยค่ะ”

หนูรินจังเป็นเด็กผู้หญิงตรงๆ เมื่อเห็นว่าที่นี่สู้เดอะวิวซีไม่ได้ และก็สู้บ้านเก่าเรืองรองของพวกเขาที่เมือง A

ชินจังยังคงไม่พูดจา

มีเพียงอิคคิว หลังจากได้ยินน้องสาวไม่พอใจ เขาปล่อยมือเล็กที่จับมือหม่ามี๊อยู่ แล้วมาทางด้านน้องสาว

“เด็กดี พวกเราไม่ได้มาเที่ยวสักหน่อย วันนี้พวกเรามาทำภารกิจที่นี่ มาเพื่อสอดแนมสถานการณ์ทางทหารให้หม่ามี๊”

“จริงเหรอคะ?”

หนูรินจังได้ยินคำพูดของพี่ชาย ดวงตาสีดำกลมโตเป็นประกายในทันที

เส้นหมี่ตกใจจนรีบปิดปากของลูกชาย

“อย่าพูดมั่ว คุณน้าบ้านนี้เชิญพวกเรามา เพียงเพื่อเล่นกับหลานของเธอ รู้เรื่องไหม?”

“ทราบแล้วครับ/ค่ะ หม่ามี๊”

เด็กน้อยทั้งสามตอบรับอย่างเชื่อฟังและรู้ความในทันที

จากนั้นแม่ลูกสี่คนถึงได้เข้าห้องโถงใหญ่ของวิลล่าตึกนี้ เมื่อได้เห็นคนที่อยู่ด้านใน

แม่เจ้า!

คนเยอะมาก!!

นี่คือความรู้สึกหลังจากที่เด็กน้อยสามคนเห็นในแวบแรก

เส้นหมี่ก็อึ้งอยู่ครู่หนึ่งเช่นกัน

“คุณนายจิตราคะ นี่มัน?”

“หมี่มาแล้วเหรอ ฉันแนะนำกับคุณหน่อยนะ สามสี่ท่านนี้คือคุณนายที่พวกเรานัดเจอกันบ่อยๆ ภรรยาผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ ภรรยาเจ้ากรมการขนส่งทหารบก และยังมีคุณนายอีกสองท่านนี้อยู่ฝ่ายกองทัพอากาศ พวกเธอได้ยินว่าวันนี้ฉันเชิญคุณให้พาลูกมาที่นี่ จึงตื่นเต้นดีใจ และก็พาลูกๆ มากันหมด”

คุณนายจิตราคนนั้นเห็นเส้นหมี่เข้ามา ก็ยืนขึ้นแล้วยิ้มกริ่มแนะนำให้กับเธอ

เส้นหมี่เงียบสนิท

ตำแหน่งพวกนี้ เกี่ยวข้องทางทหารทั้งหมดไม่ใช่เหรอ?

ดังนั้นงานเลี้ยงคุณนายในวันนี้ ความจริงแล้วเป็นการพบปะของสมาชิกในครอบครัวของสภาผู้แทนราษฎรใช่ไหม?

เส้นหมี่ยิ้มแล้ว: “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ งั้นเป็นเกียรติจริงๆ ค่ะ นี่คือลูกสามคนของฉัน ขอประทานโทษด้วยนะคะ พามาครบหมดเลย”

เส้นหมี่ก็ผลักลูกรักสามคนออกไป

แฝดสามจริงๆ ด้วย!

พวกคุณนายที่แต่งตัวสวยสดงดงามพวกนี้ เห็นแฝดสามที่เล่าต่อกันมาตรงหน้าหญิงสาววัยรุ่นคนนี้ พวกเธอทั้งอิจฉาทั้งริษยาในทันที

วสุคนนี้โชคดีมากจริงๆ

ไม่เพียงแต่ได้นั่งในตำแหน่งผู้มีอำนาจสภาผู้แทนราษฎรทันทีที่ก้าวขึ้นมา แถมยังให้เขามีแฝดสามชายหญิง

เพียงแต่…

“คุณนายเทวเทพคะ ลูกๆ ของคุณอายุเท่าไหร่คะ?”

“แปดขวบค่ะ”

เส้นหมี่ตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ

ผลปรากฏว่า เธอเพิ่งพูดจบ ภรรยาเจ้ากรมการขนส่งทางบกคนนั้นยิ้มแย้มดีใจ: “8 ขวบเหรอ? งั้นพอดีเลย ลูกชายฉัน 10ขวบ ให้พวกเขาเล่นกับเขาได้”

“ฉันก็ด้วย ลูกสาวสองคนของฉัน อายุ 12 ขวบแล้ว พวกเธอกำลังเล่นอยู่ในสวน พาไวโอลินมาด้วย”

“ค่ะ ลูกฉันเล็กหน่อย แต่เปียโนก็ระดับหกแล้ว”

เวลาสั้นๆ ไม่กี่วินาที คนเหล่านี้แย่งชิงกันชวนเด็กน้อยน่ารักสามคนนี้เล่นกับลูกของตัวเอง

เส้นหมี่: “…”

“ได้สิครับ งั้นพวกเราไปเล่นในสวนแล้ว พี่ชาย ไปเถอะ พวกเราไปเล่นในสวนด้วยกัน”

“ค่ะ หนูรินก็ไปด้วยกันนะ พวกเราไม่ต้องรบกวนผู้ใหญ่พูดคุยกัน”

เธอยังไม่ทันที่จะพูด เด็กน้อยก็ยิ้มแย้มเอ่ยปากขึ้นก่อนแล้ว แม้แต่รินจังที่ปกติความรู้สึกช้า ก็พูดเสริมพี่ชาย

เส้นหมี่ร้อนใจเล็กน้อย

แต่ไม่ช้า ฝ่ามือของเธอมือน้อยๆ บีบเบาๆ

เส้นหมี่รู้สึกได้ ถึงก้มหน้าทันที

“ไม่ต้องกังวลครับหม่ามี๊”

นั่นคือชินจัง

เพียงแต่ เขาไม่ได้พูดเสียงดัง แต่เงยหน้าเล็กๆ ขี้น ใบหน้าน้อยๆ ที่เหมือนกับแด๊ดดี้ของเขาที่ใช้พิมพ์เดียวกันแกะสลักออกมา

เขาพูดโดยไม่ออกเสียง

เส้นหมี่เห็นแล้ว ก็วางใจในทันที

ใช่สิ ลูกๆ ของเธอ ไอคิวสูงแซงหน้าคนอื่นแบบนี้ ยังจะกลัวว่าจะถูกรังแกที่นี่อีกเหรอ

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ปล่อยมือให้พวกเขาออกไป

เมื่อลูกๆ ออกไป ภายในห้องรับแขกเงียบลงเป็นอย่างมาก คุณนายจิตราเรียกใช้ ให้คนรับใช้รินชาให้ทุกคน

“คุณเส้นหมี่ บ้านเกิดของคุณอยู่ที่ไหนเหรอคะ? ชุดกี่เพ้าบนตัวคุณ กระดุมเหมือนกับทำผิดแบบนะคะ”

“คะ?”

เส้นหมี่ที่นั่งลง เธอมองดูภรรยาเสนาธิการกรมทหารอากาศที่โบกพัดไปด้วย และถามตัวเองด้วยรอยยิ้มไปด้วย เส้นหมี่อึ้งเล็กน้อย

กระดุมกี่เพ้าทำผิดแบบ?

เธอก้มหน้ามองชุดกี่เพ้าของตัวเองที่ผู้ชายในบ้านเพิ่งจะสั่งตัดเมื่อสองสามวันที่แล้ว และนำกลับมาให้เธอ