ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1165 เพื่อนพี่น้อง
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1165 เพื่อนพี่น้อง
“อย่า….อย่าฆ่าลูกชายผม วสุ ผมขอร้องคุณล่ะ ทุกเรื่องผมเป็นคนทำเองคนเดียว ไม่เกี่ยวกับลูกชายผม ผมขอร้องคุณ ก็เห็นกับ….เห็นกับที่ผมเคยช่วยพี่สาวของคุณ ปล่อยเขาไปได้ไหม?”
“ได้สิ”
คิดไม่ถึง ว่าผู้ชายที่เหมือนกับคนบ้าคนนี้ จะรับปากแล้ว
วิบูลย์ถอนหายใจด้วยความโล่งอกขึ้นมาทันที
“แต่ คุณจะต้องบอกคนที่รู้เรื่องพวกคุณตระกูลจรัลพฤกษ์ในเมืองหลวงทั้งหมดว่า นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ลูกชายของคุณภาสดรจะได้อำนาจทั้งหมดแทนคุณ ผมก็จะปล่อยเขาไป เป็นอย่างไร?”
แสนรักเอ่ยขึ้น แล้วจู่ๆก็ก้มตัวลงตรงหน้าเขา ยื่นของที่เตรียมเอาไว้ตั้งแต่แรกส่งให้เขา
วิบูลย์งุนงง
จ้องมองไปก็พบว่า นั่นก็คือพินัยกรรมหนึ่งฉบับ เขาก็เป็นอัมพาตไปแล้ว
“คุณ – -”
เวลานี้ ในที่สุดเขาก็รู้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองทำผิดครั้งใหญ่เอาไว้
คนที่น่ากลัวขนาดนี้ เมื่อก่อนเขายังคิดว่า เขาเป็นกระต่ายขาวตัวหนึ่ง สามารถกลายมาเป็นหมากในมือของเขาได้ ตอนนี้ดูแล้ว เขาทำความผิดที่ร้ายแรงเอาไว้จริงๆ
แต่นี่ยังไม่ใช่ที่โหดเหี้ยมที่สุด
ที่ทำให้เขาตายตาไม่หลับที่สุดก็คือ ตอนที่เซ็นพินัยกรรมฉบับนี้อย่างสั่นเทา คนบ้าที่อยู่ตรงหน้านี้ก็เก็บมันเอาไว้ หลังจากนั้น ก็จ้องมองเขาอย่างดูถูกพลางหัวเราะออกมา
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้แปลกใจซักนิดเลยสินะ”
“อะไร?”
“ลูกชายของคุณไง? ของพวกนี้เดิมทีก็เป็นของลูกชายคุณอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ผมกลับยังให้คุณเซ็นพินัยกรรมฉบับนี้อีก คุณไม่รู้สึกแปลกๆบ้างเลยเหรอ?”
เขาเอ่ยถามขึ้นเหมือนกับปิศาจร้าย
วิบูลย์รู้สึกอึ้งไป
บางทีการตายของคนนี้ที่อยู่ข้างๆเขา ก็เป็นการกระตุ้นเขามากเกินไป เขาไม่มีปฏิกิริยาตอนสนองอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
จนกระทั่งคนบ้าคนนี้หันเดินออกไป ทหารของกองกำลังพิเศษนายหนึ่งถือปืนเข้ามา และในขณะเดียวกัน ดลธีที่ถูกทหารสองนายช่วยชีวิตเอาไว้ แล้วก็ถูกประคองไปผ่านตรงหน้าเขา
สุดท้ายแล้ว รูปม่านตาของเขาก็หดลง ราวกับเข้าใจขึ้นมาแล้ว
“วสุ! แกจะต้องไม่ตายดี!!”
เสียงสาปแช่งของความผิดปกติทางจิตใจ ในที่สุดก็ส่งผ่านออกมาจากทางด้านในรถจี๊ปคันนี้ในเวลานี้
แต่ทว่ายังไม่ทันสิ้นเสียง เสียงปืนก็ดังขึ้นด้วยเช่นกัน
ดั้งนั้นท้ายที่สุด บนถนนวนรอบภูเขาก็กลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง นอกจากเสียงปืนที่ทำให้นกแตกตื่นตกใจขึ้นมา และบินหายลับไปในป่า….
ดลธีถูกพาตัวมา เนื่องจากบาดแผลที่สาหัส หลังจากที่เขามาอยู่ตรงหน้าประธานแล้ว ไม่สามารถแม้แต่จะพูดออกมาได้เลยเสียด้วยซ้ำ
“ส่งขึ้นเฮลิคอปเตอร์ กลับประเทศเดี๋ยวนี้”
“ครับ คุณชายเล็ก!”
ทหารที่หามเขาอยู่ทั้งสองนายตอบรับทันที หลังจากนั้นก็หามดลธีขึ้นไป
จนถึงตอนนี้ดลธีคงจะวางใจลงมาได้แล้วเช่นกัน ไม่ได้ยืนหยัดอีกแล้ว ขึ้นเฮลิคอปเตอร์มาแล้วศีรษะเอียงแล้วหมดสติไปเลยเช่นกัน
หลังจากนั้นสิบกว่านาที คนที่เหลือก็เอาศพเหล่านั้นและรถเผาเสียจนหมดไม่เหลือ แสนรักให้คนอื่นๆไปแล้ว ตัวเองก็อยู่ที่ถนนวนรอบภูเขาแห่งนี้เพื่อรอคน
เขากำลังรอใครอยู่?
ไม่มีใครรู้ แต่อาการที่แสดงออกมาของเขาเวลานี้อ่อนโยนเป็นอย่างมาก
โดยเฉพาะตอนที่เขายืนอยู่บนถนนเส้นนี้ เห็นแนวเทือกเขาที่ยาวเหยียด ภายใต้พระอาทิตย์สีแดงที่กำลังตกดิน งดงามเสียจนทำให้มุมปากของเขาโค้งขึ้นมาเล็กน้อย
รู้ว่าคนๆนี้คงจะเป็นคนที่ทำให้เขากำลังรออยู่ด้วยความดีใจ
ผ่านไปประมาณ5-6นาที และเป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ทางด้านล่างถนนวนรอบภูเขา รถออฟโรดคันสีดำคันหนึ่งก็ปรากฏขึ้น มันอาบอยู่ในแสงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ขับขึ้นมาทางด้านบนอย่างช้าๆไม่เร่งรีบ
แสนรักเห็นเงานี้แล้ว จึงจุดบุหรี่ขึ้นมามวนหนึ่ง
“ฉึด…..”
ทันใดนั้นในหูของเขาก็เหมือนกับมีสิ่งที่มีกระแสไฟฟ้าผ่านเข้ามา
นั่นคืออะไร?
เขาหยุดชะงักลง
แต่ทว่ายังไม่รอให้เขาไปตรวจดูสถานการณ์ ไม่นานนัก ในสมองของเขาก็มีอะไรแทงลงมาอีก ระยะเวลาสั้นๆเพียงวินาทีเดียว เขาก็รู้สึกเจ็บปวดเสียจนต้องจับหน้าอกตัวเองเอาไว้ แล้วชันเข่าข้างหนึ่งลงไปที่พื้น
สรุปแล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
หรือว่าเป็นคนพวกนั้นที่รู้ว่าเขาจะมาตั้งแต่แรกแล้ว? หรือเป็นคนของอิสริยาภรณ์เก้าดวงที่เหลือ และอยู่บริเวณใกล้ๆนี้?
สมองของเขานั้นประมวลผลอย่างรวดเร็ว และพยายามจะออกไปจากที่นี่
แต่ดูเหมือนกับจะสายเกินไปแล้ว ความเจ็บปวดจากไฟฟ้าที่รุนแรงแบบนั้นส่งขึ้นมาจากตรงหน้าอก ดวงตาของเขาเริ่มมืดสนิท หูอื้อ และไม่นานเลือดสีแดงเข้มก็หยดลงมาจากจมูกของเขา
“แสนรัก – -”
โชคดีที่เวลานี้รถออฟโรดสีดำคันนั้นขับมาถึงพอดี
หลังจากที่ถึงแล้วนั้น เห็นเขาชันเข่าข้างเดียวอยู่ที่พื้น มือหนึ่งจับตรงหน้าอกของตัวเองอย่างแรงที่อยู่ที่พื้น เผยให้เห็นลักษณะท่าทางที่ดูเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาก็รีบกระโดดลงจากรถและพุ่งตัวเข้ามา
“แสนรัก คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? คุณเป็นยังไงบ้าง?”
เขามาถึงตรงหน้าของแสนรัก แล้วพยุงเขาเอาไว้
แสนรักถึงได้เงยหน้าขึ้นมา ทนกับความเจ็บปวดที่รุนแรงตรงหน้าอกแล้วมองเขา : “ที่นี่….ที่นี่……”
“ใต้ดินเป็นโรงงานไฟฟ้านิวเคลียร์ เมื่อกี้นี้ผมหาดูแล้ว คงจะเป็นตอนที่คุณผ่าตัดก่อนหน้านี้ ยังมีเหล็กแผ่นที่ยังไม่ได้เอาออกมา โลหะจะถูกตอบสนองได้ง่าย ตอนนี้ผมจะพาคุณออกไป!”
บุคคลนี้อธิบายไปพลาง และรีบแบกเขาขึ้นมาจากพื้นในทันที