ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1166 ศัตรูหัวใจมาสังหารถึงที่แล้ว ยังไม่กลับไปอีก
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1166 ศัตรูหัวใจมาสังหารถึงที่แล้ว ยังไม่กลับไปอีก?
แสนรักเจ็บเสียจนสติพร่ามัวไม่ชัดเจนอยู่บ้างแล้ว
ตอนนั้นเขาเองไม่ได้ขัดขืนดิ้นรนเช่นกัน ปล่อยให้เขาแบกตัวเองไป ทั้งสองคนเตรียมนั่งรถออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
แต่ก็คาดไม่ถึง ตอนที่ทั้งสองคนมาถึงข้างออฟโรดคันดำ ทันใดนั้นเองก็เห็นเพียงแค่รถคันนี้มีเสียงดังขึ้นมา และยังไม่ทันได้หลบ ปึง —
รถคันนี้ระเบิดขึ้นมาทันที!
CTM มาครั้งหน้า เขาจะต้องระเบิดภูเขาลูกนี้ให้ได้!
แสนรักถูกดีดลอยออกไปล้มลงที่พื้น ก่อนที่จะหมดสติไปนั้น ความรู้สึกสุดท้ายก็เหลือเพียงแค่ประโยคนี้เท่านั้น
——
ไฟฟ้านิวเคลียร์ น่ากลัวมากจริงๆ
สามารถพิจารณาได้จากการระเบิดเครื่องปฏิกรณ์พลังงานนิวเคลียร์ของโรงไฟฟ้านิวเคลียร์
แต่ของแบบนี้ สำหรับปัจจุบัน มนุษย์เองก็ใช้มันมาสร้างความผาสุกเช่นกัน ไม่ได้ใช้ไปทำลาย เหมือนกับวันนี้โรงงานทหารไฟฟ้านิวเคลียร์ที่ป่าแห่งนี้ เป็นสิ่งที่ทำลายความเป็นมนุษย์โดยสิ้นเชิง
หลังจากที่ภาสดรถูกจับตัวไปแล้ว ตามคนกลุ่มนั้น จนสุดท้ายก็สืบเจอสิ่งนี้
“แค่กๆๆๆๆ – -”
“คุณฟื้นแล้ว?”
หลังจากที่ได้ยินเสียงไอแล้ว ภาสดรก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที หลังจากนั้นก็มาที่ข้างเตียงอย่างรวดเร็ว
ฟื้นแล้วจริงๆ
เพียงแค่ เวลาเพียงสั้นๆไม่กี่นาทีแบบนี้ บุคคลนี้นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าที่หล่อเหล่านั้นจะว่าแย่ก็ดูแย่อยู่มากเช่นกัน
“อ้วก – -”
ไออยู่ไม่กี่ครั้ง สุดท้ายก็คว่ำหน้าลงที่ข้างเตียง แล้วอาเจียนออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง
ภาสดร : “…….”
รีบลุกขึ้นไปรินน้ำอุ่นให้แก้วหนึ่ง จากนั้นก็เอากล่องยาอันนั้นของตัวเองออกมา แล้วถึงได้มาที่หน้าเตียง
“มา ทานหนึ่งเม็ด”
“ของ….อะไร?”
ในปากของแสนรักมีแต่กลิ่นสนิมเต็มไปหมด ตรงหน้าอกเหมือนกับมีไฟลุกไหม้รู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก มองดูบุคคลนี้ยื่นยาสีฟ้ามาให้ เขาก็ปฏิเสธไปโดยจิตใต้สำนึก
ภาสดรเห็นแล้ว ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากขนาดนั้น เอาเม็ดยายัดเข้าไปในปากของเขาโดยตรง
“อื้อ – -”
“คุณกลืนลงไปให้ผมเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณลืมไปแล้วใช่ไหม? ยานี่คุณเป็นคนให้ผมในตอนนั้น คุณบอกแล้วว่า นี่คือยาที่กระต่ายน้อยที่มีพรสวรรค์ในดราก้อน แชนท์ตระกูลหิรัญชาของพวกคุณกลั่นมาให้ผมโดยเฉพาะ เพื่อจัดการกับความเสียหายของร่างกายที่เกิดขึ้นมาจากไฟฟ้านิวเคลียร์ ผมกินมาหลายเดือนแล้ว”
ภาสดรอธิบายไปพลางโยนเข้าไปในปากตัวเองหนึ่งเม็ดเพื่อให้ความร่วมมือกับคนๆนี้ด้วยความใจกว้างด้วยเช่นกัน
แสนรัก : “……..”
เชรด!
สุดท้ายแล้วเขาก็กลืนสิ่งนี้ลงไป
จะว่าไปแล้วหลังจากที่กลืนสิ่งนี้ลงไป ความรู้สึกที่ร้อนเหมือนไฟเผาตรงหน้าอกของเขานั้นก็ดีขึ้นมาจริงๆ แม้แต่รสชาติสนิมที่อยู่ในคอของเขาก็จางลงไปไม่น้อยอีกด้วย
เขาลุกขึ้นนั่ง แล้วดื่มน้ำไป
“จะว่าไปแบบนี้ โรงงานผลิตอาวุธของพวกเขาก็คือโรงงานไฟฟ้านิวเคลียร์ที่อยู่ใต้ป่าผืนนี้อย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่!”
“…….”
แสนรักรู้สึกโมโหขึ้นมา กระดูกนิ้วบีบแน่นจนเกิดเสียงขึ้น
แต่เขาก็รู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย เนื่องจากถ้าหากใต้ล่างเป็นโรงงานนี้ ทำไมตอนนี้เขาเพิ่งมาถึง กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆเลย และเขายังพากันไปมากมายขนาดนั้นอีกและยังฆ่าอิสริยาภรณ์สิบดาวและวิบูลย์อีกด้วย
เป็นอย่างไรกัน?
“โรงงานนี้สร้างขึ้นได้ไม่นาน ตอนที่ผมเข้าไปกับพวกเขา อุปกรณ์ที่เห็นก็ยังไม่ได้เริ่มเปิดใช้งาน กระสุนนัดนั้นที่ยิงผมก่อนหน้านี้ คงจะเป็นอาวุธทดลองล็อตแรก”
“เหรอ?”
“ใช่ แล้วหลังจากนั้น มันมีเพียงตอนเริ่มเท่านั้น ถึงจะสามารถสร้างพลังงานนิวเคลียร์ได้ ตอนที่ผมคิดอยากจะแอบเข้าไปเป็นครั้งที่สอง ดลธีถูกจับตัวไปตอนที่คุ้มกันผม ดังนั้นผมคิดว่า หลังจากที่พวกเขาจับตัวเขาไปแล้ว แล้วพบว่าคุณก็กำลังจับตามองพวกเขาอยู่ ก็เริ่มคิดอยากจะทำลายโรงงานนี้แล้ว”
ภาสดรนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ แล้วพลางขมวดคิ้ววิเคราะห์ขึ้น
มีความเป็นไปได้นี้จริงๆ
เนื่องจากหากโรงงานนี้เปิดเผยออกไป นั่นก็ไม่เพียงแค่แสนรักที่อยู่ในประเทศจะสืบเรื่องนี้เท่านั้น แต่จะยังเกิดการประณามที่รุนแรงในระดับนานาชาติอีกด้วย ถึงตอนนั้นทั่วโลกก็จะร่วมมือกันจับพวกเขา นั่นก็คงจะตายโดยการถูกลงโทษจริงๆแล้ว
ดังนั้นการทำลายจึงเป็นทางเลือดที่ดีที่สุด
ส่วนที่ว่าทำไมรอให้คนพวกนั้นไปก่อนแล้ว โรงงานพลังงานนิวเคลียร์ถึงได้เริ่มต้นการทำลายล้างนั้น ก็คงจะรอให้คนของแสนรักไปก่อน แล้วถึงเริ่มลงมือ
ไม่ถูกจับได้
แต่ทำไมพวกเขาถึงนึกไม่ถึงว่าแสนรักยังอยู่บนยอดเขานี้
ในที่สุดแสนรักก็เข้าใจแล้ว เขานั่งอยู่บนเตียง ถ้าหากความจริงที่ว่าตรงหน้าอกไม่เจ็บจนถึงขั้นที่เขาไม่สามารถตะโกนด่าคนออกมาได้ ไม่แน่ว่าบรรพบุรุษของเขากว่าสิบแปดรุ่นนั้นก็จะสามารถทักทายกับอีกฝ่ายจนจบไปแล้ว
พวกสัตว์ร้ายคนชั่วช้าของสังคม!
เนื่องจากสถานที่นี้ไม่ปลอดภัย แสนรักฟื้นขึ้นมาแล้ว จึงวางแผนที่จะกลับประเทศทันที
ภาสดรลังเล
“ทำไม? ยังไม่อยากกลับไปเหรอ?”
“ไม่ใช่ เพียงแต่ที่นี่….แค่นี้เหรอ? ออกมาคนเดียว แล้วพวกนั้น ไม่ต้องไปล่อเหยื่ออีกแล้วเหรอ?” ภาสดรขมวดคิ้วขึ้นพลางอธิบาย
แต่ผู้ชายคนที่อายุน้อยกว่าเขาหลายปีนี้ กลับหัวเราะเยาะออกมา
“ล่อเหยื่ออะไรกัน? ไม่ใช่แค่พวกแก่ๆนั่นเหรอ? ผมจะบอกคุณให้ วันนี้ผมฆ่าคนพวกนั้นหมดแล้วตอนอยู่บนเขานั้น กลับมาที่เมืองหลวงก็โจมตีทั้งแบบเปิดเผยและแอบซุ่ม ผมอยากจะดูเหมือนกันว่า สรุปแล้วทหารประจำการที่พิทักษ์ทั้งประเทศเก่ง หรือพวกเขาขยะเน่าๆที่รุกล้ำเขตใต้ดินจะชนะกันแน่?”
ประโยคสุดท้ายนี้ ในดวงตาของคนๆนี้เต็มไปด้วยแรงสังหารที่เข้มข้นมากแล้ว
แต่แรงสังหารแบบนี้ก็ยังมีความเปิดเผยตรงไปตรงมา และเป็นธรรม ก็เหมือนกับพระอาทิตย์ที่กำลังขึ้นทางด้านนอก ตอนที่แสงรุ่งโรจน์เรืองรอง ก็เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ
สุดท้ายแล้วภาสดรก็กลับไปด้วยกันกับเขา
ไม่ใช่ทั้งหมดที่เป็นเพราะเด็กคนนี้ดึงเขาให้กลับไปทะเลาะด้วย
แต่ยังมีอีกสาเหตุหนึ่ง ได้ยินว่าเขาเพิ่งจะอยู่ที่นี่ไม่กี่วัน ที่บ้านทางนั้นก็ไม่คิดว่าศัตรูหัวใจจะมาสังหารถึงที่
ชิบ!
ระดับความรู้ความสามารถที่ดีที่สุดอย่างเขา ก็หยาบคายแล้วเช่นกัน….