ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1177 เหยื่อ！
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1177 เหยื่อ！
คน เป็นเวลานานกว่าจะดีขึ้นมา
คนเหล่านี้ ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆด้วย！
“อุแว้……อุแว้……”
เกิดอะไรขึ้นขนาดนี้ ในที่สุด หนูดาราที่นอนอยู่ในอ้อมกอดก็ตื่นแล้ว เธอที่พึ่งจะสามเดือนอยู่ในอ้อมดอกของหม่ามี๊ได้รับการตกใจอย่างรุนแรง ทันใดก็ร้องไห้ขึ้นมาแล้ว
แสงดาวได้ยินแล้ว ทันใดนั้น เธออดทนต่อความเจ็บปวดบนใบหน้า ถุยน้ำลายที่มีเลือดลงไปบนพื้นอย่างแรงเธอกอดลูกสาวตัวเองเอาไว้แน่น
“อย่าร้อง เด็กดี แม่อยู่นี่นะ”
ในปากของเธอยังมีเลือดอยู่ แต่ก็เริ่มปลอบลูกน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน
ปรากฏว่า พวกคนเหล่านี้ได้เห็นแล้ว ก็เริ่มมีความคิดที่ชั่วร้ายอยากจะตีเด็กคนนี้อีก คนในเมื่อสักครู่นี้ มองเห็นว่าแสงดาวไม่ทันตั้งตัว เขาเหมือนเสือดาวที่พุ่งเข้ามาจากระยะที่ไม่ไกล พุ่งเข้าไปหาเด็กน้อย
“อื้อ——”
“ปัง！”
ในวินาทีนั้นที่แสงดาวที่กำลังอุ้มลูกอยู่กำลังจะถูกกริชเล่มนั้นบาดลงที่ลำคอ
เสียงปืนหนึ่งนัดก็ดังขึ้นมาแล้ว！
มองเห็นเพียงเลือดที่สาดออกมา มืออันนั้นที่กำลังถือกริชอยู่ หยุดลงแล้ว ไม่ถึงหนึ่งวินาที เข้าก็ล้มลงที่ด้านข้างของแสงดาวแล้ว
“อะโตะ！”
ในระยะเวลาเพียงสั้นๆ ในร้านเกมแห่งนี้ก็เงียบสงัดลง
ทว่าแสงดาว ยังอุ้มลูกเอาไว้ในอ้อมกอด มองไปที่ศพที่อยู่ด้านข้างอย่างนิ่งๆ เป็นเวลานาน เธอยังไม่รู้สึกตัวขึ้นมา
คือใคร?
หรือว่า เขามาแล้วจริงๆเหรอ?
ทันใดนั้นเธอก็คิดแบบนี้ขึ้นมา ในทันใด เธอที่ยังตกใจไม่หาย ใบหน้าซีดขาวลงทันทีอีกครั้ง
ปรากฏว่า คนคนนี้ได้กลายเป็นศพไปแล้ว ไม่นาน ด้านหลังก็มีเสียงเดินใกล้เข้ามา ตึกตักตึกตัก เป็นการก้าวเท้าแบบไม่รีบร้อน เหมือนกับคนคนนั้นมากจริงๆ
แสงดาวหันกลับมาในทันใดแล้ว
“นายท่าน！”
ไม่ใช่เขา！
คนที่เดินเข้ามานี้ สวมชุดสูทสีดำแบบของจีนโบราณ เส้นผมสีเทาขาว ใบหน้าของเขาอายุน่าจะประมาณห้าสิบปี หลังจากเขาเข้ามา แสงดาวมองไปยังปืนกระบอกหนึ่งที่อยู่ในมือของเขา ยังมีลูกเหล็กอีกสองเม็ดที่กำลังถือเล่นอยู่
นายท่าน?
แสงดาวหรี่ตาลง
“นายท่าน อะโตะเขา……”
“ใครให้พวกคุณลงมือ? ผมเคยพูดว่าให้พวกคุณแตะต้องเธอเหรอ?”
ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็กแหลมดังขึ้นมา เสียงแหบเหมือนกับขันทีในสมัยโบราณที่ถูกตอน หลังจากเปิดปากออกมา ไม่ได้มีเพียงเจ้าพวกคนเหล่านั้นที่สั่นเทาขึ้นมา
แม้แต่แสงดาวก็ขนหัวลุกขึ้นมาแล้ว
เสียงนี้ ช่างอ่อนโยน ช่างโหดเหี้ยม อดที่จะนึกถึงงูพิษที่หลบอยู่ในความมืดไม่ได้
“นายท่าน เธอ……เธอไม่ยินยอมพูดออกมาว่าคนคนนั้นเป็นใคร พวกเราก็ไม่มีวิธีใด”
“ไม่ยินยอมพูดออกมา งั้นก็ให้เขามาด้วยตัวเองสิ พวกคุณเป็นง่อยกันหรือยังไง? แค่นี้ ยังต้องให้ฉันสอน? ฉันจะบอกแกนะ ถ้าเธอตายแล้ว ก็จะไม่มีสิ่งต่อรองอยู่ในมือ ถึงเวลานั้น พวกเราใครก็ต่างจะไม่มีชีวิตรอดแล้ว！”
คนคนนี้ยิ่งโมโหเดือดดาลแล้ว
เขาด่าออกมาอย่างโมโห อีกทั้งน้ำเสียงทั้งเล็กทั้งแหลม ฟังดูแล้วน่าขำอย่างมาก แต่ว่า ความอาฆาตและความโหดเหี้ยมที่อยู่ในดวงตาของเขานั้น ทำให้ทุกคนที่ได้เห็นต่างไม่หนาวทว่าต้องสั่นเทา
ทุกคนต่างไม่ส่งเสียงแล้ว
แสงดาวเองก็นั่งอยู่ที่นั่นไม่ขยับ มีเพียงหนูดาราที่อยู่ในอ้อมกอด ที่ยังร้องไห้ออกมาอยู่เรื่อยๆ
“นายท่าน งั้น ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี? โทรหาคนตระกูลจรัลพฤกษ์คนนั้นโดยตรงหรือเปล่า?”
“จะโทรอะไรล่ะ? เธอหายไปนานขนาดนี้ คุณคิดว่าไอ้คนบ้าตระกูลเทวเทพคนนั้นจะไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ? รีบพาตัวเธอออกไปจากที่นี่！”
คาดไม่ถึงอย่างมาก คนคนนี้กลับให้คนเหล่านั้นพาแสงดาวสองแม่ลูกออกไปจากที่นี่
แสงดาวได้ยินแล้ว ในที่สุด เธอก็เปิดปากออกมาแล้ว：“ฉันไม่ไป ลูกสาวของฉันยังเล็กขนาดนี้ เธอหิวแล้ว เธอต้องทานนม ฉันไม่มีทางไปกับพวกแก！”
พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ตัวนั้น เตรียมที่จะเดินออกไป
ในเวลานี้ หลังจากคนที่เอากริชมาข่มขู่ตายไปแล้ว ด้านข้างของเธอก็ไม่มีคนมาควบคุมตัวเธอเอาไว้แล้ว
ชายเสียงแหบด้านนี้ได้เห็นแล้ว ก็นำปืนจ่อมาบนร่างกายของเธอ
แสงดาว：“……”
“ไป ไปที่ชั้นล่างซื้อนมผงมาให้เด็กสองกระป๋องยังมีกระติกน้ำร้อน เตรียมเสร็จแล้ว ออกเดินทางทันที！”
“ครับ นายท่าน！”
ไม่มีการเจรจาใดๆ คนคนนี้ใช้ปืนจ่อมาที่แสงดาว หลังจากนั้นก็ออกคำสั่งกับลูกน้องของเขาเหล่านั้น ไม่นาน ก็พาแสงดาวสองแม่ลูกออกไปแล้ว
แต่ทว่าภาสดรในตอนนี้ กำลังเข้าร่วมจัดการทรัพย์สินที่วิบูลย์หลงเหลือเอาไว้อยู่ที่ไวท์ พาเลซ
ทันใดนั้นหลังจากได้รับข้อความแล้ว เขาก้มหน้ามอง พบว่าเป็นภาพภาพหนึ่งของสองแม่ลูกที่ถูกจับตัวไปแล้ว ยังมีโลเคชั่นที่ส่งมาด้วย เขาพุ่งออกไปเหมือนกับคนบ้าแล้ว