ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1182 สารภาพ

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1182 สารภาพ

ม็อกโกเดินเข้ามา

รถที่ประกอบขึ้นมาใหม่หมด ตัวรถเคลือบด้วยชมพูอมม่วง คานรับน้ำหนักของตัวโครงรถสามารถรับน้ำหนักได้ดี เพลาขับเคลื่อนด้านในเป็นหัวขับของเครื่องยนต์สี่ล้อ รถคันนี้ สมรรถนะดีกว่ารถออฟโรดสีดำคันที่เขาขับในตอนนี้อีกตั้งหลายเท่าตัว ต่างเป็นอะไหล่ของรถฮัมเมอร์ที่นำเข้าจากต่างประเทศ

นี่คือ……

“เมื่อก่อนคุณเคยพูดเอาไว้ อยากได้รถแบบนี้คันหนึ่ง สามารถเดินทางได้อย่างอิสระในเมืองใหญ่ สามารถพาคุณไปที่ทะเลทรายก็ได้ เมื่อคุณไม่อยากจะอยู่ในที่ใดที่หนึ่ง คุณสามารถขี่เจ้านี่ไปได้ทุกที่ที่คุณอยากจะไป ตอนนี้ ผมประกอบเสร็จแล้ว จะมอบให้คุณ”

ในโรงรถยังมีประกายไฟที่ส่องออกมาไม่หยุด ผู้ชายที่สวมชุดทำงาน ด้านหนึ่งยังก้มหน้าก้มตาทำงาน พร้อมทั้งพูดคุยกับผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังไปด้วย

ด้านหลังนั้นคือใคร?

ไม่ผิดหรอก เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

เพียงแต่ว่า เธอในเวลานี้ คือยังถูกมัดเอาไว้บนเก้าอี้ ปากของเธอ ก็ถูกปิดเอาไว้ด้วยเทปสีดำแผ่นหนึ่ง

ม็อกโกที่อยู่ด้านนอกได้เห็นแล้ว ทันใดนั้น หลังจากนั้นนัยน์ตาของเขาหรี่ลง แรงอาฆาตอย่างรุนแรงกระจายออกมาจากร่างกาย เขาจะเขาไปช่วยคนในทันที

“คุณอย่าขยับ คุณขยับเล็กน้อย ระเบิดสารปรอทที่อยู่บนร่างกายก็จะเริ่มทำงาน”

ทันใดนั้น ผู้ชายที่สวมชุดทำงานคนนี้ ยังอยู่ด้านหน้าของรถที่ยังประกอบไม่เสร็จ พูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างไม่เดือดร้อนใจอะไร

ม็อกโกหยุดลงในทันใด！

ในเวลาเดียวกันดวงตาก็แดงขึ้นมา ใบหน้าของเขาซีดจนถึงขีดสุด

ระเบิดจากสารปรอท?

ไอ้เดรัจฉาน กลับติดตั้งสิ่งของแบบนี้ไว้บนร่างกายของเธอ？！！

ม็อกโกไม่กล้าลงมืออย่างมักง่ายแล้ว กำหมัดแน่น จนดังกรอบแกรบขึ้นมา

“อื้อ อื้อ……”

ในขณะเดียวกัน หญิงสาวที่ถูกมัดเอาไว้ในโรงรถที่นั่นก็ร้องออกมา สายตาของเธอเบิกกว้างอย่างโมโหจ้องมองไปยังผู้ชายคนนี้ เพราะว่าปากของเธอถูกเทปปิดเอาไว้ ทำได้เพียงร้องออกมาแบบนี้

ชายที่อยู่ในชุดทำงานที่ยังกำลังประกอบรถอยู่ ในที่สุด เขาหันมามองเธอแวบหนึ่ง

“คุณอย่าขยับ ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก ที่ผมทำแบบนี้ เพียงแค่อยากจะให้คนที่มาตามหาคุณ อย่าได้เข้าใกล้โรงรถแห่งนี้ ก่อนที่ผมจะจัดการเสร็จ ไม่อยากให้ใครมารบกวน”

เขากลับรู้แล้วว่ามีคนกำลังตามหาเธอ

อีกทั้ง เขายังบอกกับเธออย่างชัดเจน เขาไม่อยากถูกรบกวน จึงได้ทำแบบนี้

เขาอยากจะทำอะไร?

หรือว่าก็เพื่อประกอบรถคันนี้เหรอ?

หญิงสาวสงบลงแล้ว นั่งอยู่ในเก้าอี้ตัวนั้น รอให้เขาประกอบรถคันนี้จนเสร็จ

น่าจะผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุด เขาก็นำอะไหล่อันสุดท้ายประกอบเข้าไปแล้ว รถออฟโรดฮัมเมอร์รุ่นสูงสุด ปรากฏขึ้นมาต่อหน้าทั้งสองคนแล้ว

หญิงสาวมองแล้ว เริ่มที่จะดิ้นรนขึ้นมาอีกครั้ง ส่งสัญญาณว่าให้เขารีบปล่อยเธอ

ในตอนนี้ ก็ควรจะปล่อยได้แล้ว

ผู้ชายสวมชุดทำงานคนนี้หันหลังกลับไป ปลดถุงมือที่มือออกมา เขาสวมใส่แว่นตากรอบสีดำอันนั้น ไม่นาน ก็กลับกลายมาเป็นชายผู้ใสซื่อที่ดูมีชีวิตชีวาแล้ว

“แควก——”

วินาทีที่เทปที่ปิดอยู่ที่ปากถูกดึงออกมาแล้ว หญิงสาวอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

แต่ความจริงแล้ว เทปอันนี้ถูกดึงออกอย่างเบามือ

“ดื่มน้ำไหม?”

“ไม่ดื่ม！”บนใบหน้าของแสงดาวยังเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดและเคียดแค้นจ้องมองไปที่ผู้ชายคนนี้

“วาริช คุณคิดอยากจะทำอะไรกันแน่? ฉันจะบอกคุณนะ น้องชายของฉันวางแผนการใหญ่ขนาดนั้น ก็เพื่อจะจับผู้นำของโรงน้ำชาที่ทำเรื่องชั่วร้ายมานานหลายปี แต่ตอนนี้คนคนนี้กลับเป็นคุณ คุณไม่มีทางหนีไปได้หรอก ต่อให้คุณไปไกลถึงสุดขอบฟ้า น้องชายของฉันก็จะไปขุดคุณออกมาจนได้！”

“ผมรู้ ดังนั้น ผมไม่ได้คิดจะหนี”

คาดไม่ถึง คนที่รินน้ำให้เธอหนึ่งแก้วคนนี้ กลับสงบนิ่งอย่างมาก

วาริช ไม่ผิดหรอก คนที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ ก็คือวาริช

ใครก็ต่างคิดไม่ถึง ที่ผ่านมาต่างดูลึกลับมาโดยตลอด อีกทั้งผู้นำของโรงน้ำชาคนนี้ที่แสนรักเป็นคนออกสืบหาด้วยตัวเองมาเป็นเวลานานแล้ว กลับกลายเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวพวกเขาคนนี้

นี่เป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่ออย่างมาก！

แสงดาวไม่ได้ดื่มชา ทว่าคือยังไม่หายโมโหจ้องมองไปยังคนคนนี้

วาริชได้เห็นแล้ว ดวงตาที่อยู่หลังแว่นอันนั้นขุ่นเคืองลง วินาทีนี้ ดวงตาทั้งสองข้างมองต่ำลง เขานำแก้วชาที่อยู่ในมือวางไว้ที่ด้านข้างของเธอ

ท่าทางของเขาแบบนี้ จนถึงตอนนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับผู้นำโรงน้ำชาที่โหดเหี้ยมชั่วช้าไม่มีทางเป็นคนคนเดียวกันได้เลย เขาทั้งเดียวดายและเงอะงะ

ยังคงเป็นวาริชที่ขี้ขลาดคนนั้น

แต่ว่า แสงดาวเห็นกับตาตัวเองแล้วหลังจากเขาพาเธอมาที่นี่ นำหน้ากากที่สวมอยู่ ยังมีผมปลอมที่อยู่บนศีรษะถอดออกมาแล้ว

“งั้นคุณคิดจะทำอะไรกันแน่? คุณพูดแล้วว่าหลังจากที่คุณจัดการเสร็จ จะปล่อยตัวฉัน ตอนนี้รถของคุณก็ทำเสร็จแล้ว งั้นก็สามารถปล่อยฉันไปได้แล้วใช่หรือไหมล่ะ?”

แสงดาวพูดถึงเรื่องที่เขาจะปล่อยเธอไปอีกครั้ง

วาริชหันไปมองเธออีกครั้งแวบหนึ่ง

“คุณออกไปไม่ได้หรอก”

“อะไรนะ?”

“วันนี้ผมต้องตายอยู่ที่นี่ ถ้าคนที่มาตามหาคุณคนแรกฆ่าผมไม่ตาย งั้นคนที่อยู่เบื้องหลังของผม ก็จะมาทำให้ผมตาย ดังนั้น ตอนนี้คุณอยู่ที่สถานที่แห่งนี้ เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว”

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางสบายๆ อีกทั้งยังเอาอุ้งมือค้ำยันหน้าผากเอาไว้

ท่าทีแบบนั้น เหมือนกับกำลังพูดคุยกับเธอในเรื่องธรรมดาทั่วไปยังไงอย่างงั้น