ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1183 ลูกชายนอกสมรส

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1183 ลูกชายนอกสมรส

ทันใดสีหน้าของแสงดาวก็เปลี่ยนไปแล้ว

เธอตกใจอย่างมาก คนคนนี้ยังนำเอาสถานการณ์ตอนนี้ของเขาบอกกับเธอ หรือว่า เขาจะไม่ระวังตัวกับเธอหน่อยเหรอ? ทว่าในตอนที่อยู่บนเขาแห่งนั้นเธอเคยโกหกเขาแล้วครั้งหนึ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอมาเป็นเหยื่อ เขาก็คงจะยังมาไม่ถึงจุดจุดนี้

“ปัญหานี้ คุณไม่ต้องเป็นกังวลหรอก คนที่มาหาฉันเขาจะพาฉันออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยแน่นอน”เธอนึกถึงคนที่จะมาช่วยชีวิตเธออย่างแน่นอน สุดท้าย ยังพูดกับเขาออกมาอย่างเชื่อมั่นหนึ่งประโยค

แค่คาดไม่ถึง คำพูดของเธอพึ่งจะออกมา คนคนนี้ก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

“คุณคิดมากไปแล้ว รู้ไหมว่าทำไมที่หุบเขาอันนั้นในบีเอสเขาถึงได้ล้มลงเพราะปืนไรเฟิล? นั่นเป็นเพราะว่าอาวุธเหล่านั้นเป็นอาวุธคลื่นนิวเคลียร์ที่พวกลักลอบค้าอาวุธคิดค้นขึ้นมาใหม่ คุณรู้หรือเปล่าว่าสถานที่แห่งนี้ของผมแอบซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง?”

“！！！！”

ในโรงรถ ในที่สุดก็เงียบกริบแล้ว

ทว่าม็อกโกที่อยู่ด้านนอกที่ได้เตรียมการเรียบร้อยแล้ว เตรียมที่จะไปแอบปลดระเบิดปรอทอันนั้นอย่างเงียบๆแล้วค่อยช่วยคน หลังจากได้ฟังคำพูดนี้แล้ว ก็ได้หยุดลงอย่างกะทันหันอีกครั้ง

อาวุธคลื่นนิวเคลียร์ แน่นอนว่าเขารู้ว่าพลังทำลายล้างมากมายขนาดไหน

ในตอนนั้น เขาเกือบจะถูกลูกกระสุนอันนั้นปลดชีวิตไปแล้ว！

งั้นตอนนี้ พื้นด้านล่างอันนี้ต่างแอบซ่อนสิ่งเหล่านั้นเอาไว้ เขายังจะสามารถเสี่ยงเข้าไปได้เหรอ?

เป็นอีกครั้งที่เขาจำเป็นต้องล้มเลิกการปฏิบัติการ ดวงตาแดงฉานจ้องมองเข้าไปด้านใน อารมณ์รุนแรงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแสดงออกมาแล้ว เหมือนพยัคฆ์ร้ายที่โกรธเกรี้ยว！

ด้านในของโรงรถ แสงดาวหลังจากได้รับข้อมูลเหล่านี้ ในที่สุด เธอนั่งอยู่ที่นั่น ค่อยๆถามออกมาทีละประโยค：“ทำไมเหรอ? ทำไมคุณถึงได้เปลี่ยนเป็นแบบนี้ไปได้?”

เปลี่ยนเป็นแบบนี้?

วาริชได้ยินประโยคนี้แล้วปัญญาของเขาถึงกับลดลงไปครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นก็อยากจะหัวเราะออกมา

เขาเปลี่ยนเป็นแบบนี้เหรอ?

ไม่ เขาเป็นแบบนี้โดยมาตลอด พวกเขาพึ่งจะรู้จักกันนานเท่าไหร่เอง ตั้งแต่เมื่อปีที่แล้วที่คุณอาแนะนำให้พวกเขารู้จักกัน จนถึงตอนนี้ ก็เพียงแค่ปีกว่าๆเท่านั้น

ทำไมเธอถึงได้โง่เง่าคิดว่าเขากลายเป็นแบบนี้ล่ะ?

วาริชกลั้นเอาไว้อยู่นาน ถึงได้ทำให้เอารอยยิ้มอันนั้นเหือดหายกลับไปแล้ว

“ผมเป็นแบบนี้มาโดยตลอด”

“อะไรนะ?”

“ผมพูดว่า ก่อนที่ผมจะรู้จักคุณ ผมก็เป็นแบบนี้ ตอนนั้น ผมอายุ18ปี หลังจากสอบแอดมิชชั่น ผมก็ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงแล้ว ในตอนที่ผมเต็มไปด้วยความหวังลากกระเป๋าเดินทางไปที่มหาวิทยาลัย ผมก็ถูกลักพาตัวไปแล้ว”

“……”

ลักพาตัว?

แสงดาวมองไปยังสีหน้าที่สงบของคนคนนี้ ในที่สุดก็แสดงความสงสัยออกมา

คนที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ ก็อายุน้อยกว่าเธอเพียงสองสามปี งั้นอายุก็ประมาณสามสิบต้นๆ อายุ18ในปีนั้น เป็นช่วงที่รัฐบาลมีการปราบปรามอย่างรุนแรง ทำไมถึงได้ลักพาตัวคนเป็นๆไปแบบนั้นได้?

อีกทั้ง เขาหายตัวไปแล้ว พ่อแม่ของเขาไม่เดือดร้อนอะไรเหรอ?

“งั้น……ต่อมาล่ะ?”

“ต่อมา ผมไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แต่ถูกกักขังอยู่ในค่ายฝึกอบรมที่ไม่ต่างอะไรกับนรก ทำการฝึกฝนอยู่สามปี หลังจากสามปีแล้ว ผมออกมา ก็กลายเป็นเงาเงาหนึ่งของโรงน้ำชาแห่งนั้นไปแล้ว”

ในตอนที่วาริชได้พูดเรื่องที่ผ่านเหล่านี้ เป็นไปได้ว่า คงจะนึกถึงวันเวลาอันมืดมนที่ได้ทำลายทุกอย่างในชีวิตของเขาลง

ในที่สุด ดวงตาที่แอบซ่อนอยู่ภายใต้แว่นตาคู่นั้น ก็ได้แสดงความเคียดแค้นและความชั่วร้ายออกมาเหมือนกันคืนนั้นที่อยู่ในใจกลางหุบเขา！

ใช่แล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนมาชั่วร้ายอย่างไร้เหตุผล สามารถเดินมาถึงจุดนี้ได้ เพราะว่าเขาได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่มาแล้ว ถึงได้ถูกบังคับให้เป็นอย่างนี้

ทว่าจุดนี้ สำหรับเขาในตอนนั้นที่อายุ18ปี เดิมทีไม่มีแรงกำลังที่จะต่อต้านได้เลย

แสงดาวนิ่งไปแล้ว！

แต่ว่า เธอไม่เพียงเพราะว่าได้ฟังว่าเขาได้ผ่านประสบการณ์อันเลวร้ายมา อีกทั้ง เธอจับได้แล้วว่าในประโยคนี้ของเขากลับยังพูดถึง เดิมทีเขาไม่ใช่ผู้นำโรงน้ำชา

งั้นคนคนนั้นล่ะ?

ภายในใจของเธอเหมือนกับคลื่นที่ซัดสาดไปมา……

“งั้น……พวกเขาทำไมต้องจับตัวคุณ? คนที่อยู่ในโรงน้ำชาของพวกคุณ ต่างเป็นคนที่มีศิลปะการต่อสู้ที่มีชื่อเสียงของยุทธภพ คุณที่เป็นนักเรียนที่พึ่งจะอายุ18ปี พวกเขาจับคุณไปทำไมกัน?”

“ใช่น่ะสิ ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไม?”

วาริชนั่งอยู่ที่นั่นยิ้มเยาะตัวเอง

แต่ว่า โดยเร็ว นัยน์ตาที่อยู่หลังแว่นก็หรี่ลงแล้ว สีหน้าท่าทางของความโกรธเกลียดแสดงออกมาอีกครั้งแล้ว

“แต่ว่าต่อมาผมก็รู้แล้ว”

“เพราะว่าอะไร?”

“เพราะว่าบิดาของผม！”

เขาเย้ยหยันออกมาอย่างเย็นชา “พวกเขาได้ผลักดันเขาขึ้นไปอยู่บนอำนาจอันสูงสุดแล้ว เพื่อที่จะควบคุมเขา ดังนั้น พวกเขาจึงจับผมมาแล้ว ต่อมา ยังจับน้องชายต่างแม่ของผมคนนั้นมาด้วย”

แสงดาว：“……”

เหมือนกับฟ้าที่ร้องออกมาอย่างสะเทือนเลือนลั่น วินาทีนี้ เธอมองไปที่คนคนนี้อย่างนิ่งอึ้งไปแล้ว ในที่สุดในสมองของเธอก็ “วิ้ง”ไปแล้ว ไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีกแล้ว

บิดาของเขา?

ยังอยู่ในอำนาจสูงสุด?

นั่นไม่ใช่คือ……ไม่ใช่……？！！

“หรือว่าคุณคือ……คุณคือ……”

“ใช่ คุณคิดมาโดยตลอดว่าผมอยู่ในมือของน้องชายคุณใช่ไหม? แม้แต่น้องชายของคุณก็ยังคิดแบบนั้นล่ะสิ? ไม่งั้น เขาก็คงจะไม่เอาตัววัฒน์กักขังเอาไว้ที่สมรมณ์วัลย์หรอก！”

ทันใดนั้นเขาก็เย้ยหยันขึ้นมาแล้ว อีกทั้ง ครั้งนี้ แววตาของเขามองมาอีกครั้งแล้ว

แสงดาวพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว！