ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1191 เขาล่ะ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1191 เขาล่ะ?
เธอด่าว่าอย่างโมโหแล้วหันหลังกลับไป เธอกรีดไปที่ลำคอของชายสูงวัยที่ถูกม็อกโกโจมตีเหมือนกี้นี้เหมือนกับกรีดแตงโม
ม็อกโก “……..”
มองดูเลือดสดๆที่ไหลทะลักออกมา เขาขมวดคิ้ว แล้วเร่งรีบออกไป
“งั้นรีบไปกันเถอะ ถือโอกาสออกไปตอนนี้ยังทัน”
“อื้ม!”
พิมเจ้าก็เห็นด้วย
ในเวลานั้นคนทั้งสองก็รีบออกไปจากห้องโถงใหญ่
แต่จะว่าช้าก็ไม่ช้า จะเร็วก็ไม่เร็ว ในขณะนั้นเองที่ด้านนอกของคฤหาสน์ ตอนที่แสงสีฟ้าสาดเข้ามาอย่างรวดเร็ว ม็อกโกยังไม่ทันตั้งตัว ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังได้ดึงแขนเขาอย่างแรง
“ก้ม!!”
“ตู้ม”
นั่นเป็นภาพที่ม็อกโกไม่เคยได้เห็นเลย
แสงสีฟ้านั้น ทั้งๆที่สวยงามเหมือนดาวตก แต่พอพวกมันพาดผ่านหัวไปแล้วไปตกอยู่ที่คฤหาสน์ที่อยู่ด้านหลัง เสียงระเบิดดังสะเทือนแก้วหู เขาเห็นตัวเองกับผู้หญิงคนนี้ตัวแยกออกจากกัน
ไอ้พวกไร้ศีลธรรมพวกนี้!
วันหลังถ้าตกอยู่ในกำมือเขา เขาจะต้องเอาพวกมันให้หายสาบสูญไปกับทะเลพร้อมๆกับพวกคนที่สร้างอาวุธนิวเคลียร์ที่ทำลายล้างนี้ออกมา
“คุณเป็นอะไรมั้ย”
ยังดี เพราะผู้หญิงคนนี้ได้เตรียมตัวไว้เป็นอย่างดี ก็ไม่รู้ว่าเธอทำได้ยังไง ครั้งนี้ม็อกโกไม่ได้รับความบาดเจ็บ
“ไม่เป็นไร” เขาหมอบตัวขึ้นมา แล้วตบฝุ่นที่อยู่บนร่างกาย
พิมเจ้าเอาแหวนสีฟ้าสดส่งให้กับเขา หลังจากนั้นก็ล้วงมีดพกอันเล็กออกมา
“คุณเอานี่ไว้ หลังจากออกไปแล้ว ถ้ามีโอกาสรอด พวกเราเจอกันที่ท่าเรือ” เธอพูดทิ้งท้ายสั้นๆ หลังจากนั้นก็ถลันออกไป
ม็อกโกก้มลงมองแหวนวงนี้แวบนึง
จริงๆแล้วเขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเข้าร่วมสงครามครั้งนี้อีก ถึงอย่างไรแล้วเขาก็ไม่ใช่ภาสดรจริงๆ สงครามครั้งนี้พวกเขาทำร้ายฆ่าฟันพวกเดียวกันเองในวงใน เขานั่งดูเฉยๆถึงจะเป็นการณ์ดีที่สุด
แต่หลังจากที่เขายืนเงียบๆอยู่ตรงนั้นสักพัก ก็ได้ยินเสียงต่อสู้กันดุเดือดที่ดังมาจากข้างนอก
ในที่สุด เขาเลยเอาแหวนวงนี้ไปด้วย แล้วพุ่งตัวออกไป
——
ที่โรงพยาบาล
ค่ำคืนนี้แสงดาวฝัน ในหัวของเธอเป็นภาพที่ตัวเองท้องโตอยู่ แล้วใครคนนึงก็มาดูแลเธออย่างเร่งรีบ
สลับกับฉากระเบิดนั่น
ในฉากระเบิดก็ปรากฏเป็นใบหน้าที่ถูกกระแสไฟค่อยๆกลืนกินไปทีละนิด
“ตู้ม”
“วาริช!”
เธอส่งเสียงร้องขึ้นด้วยความตกใจ แล้วตื่นจากความฝันนั้น
ที่แท้ก็แค่ฝัน
เธอมองไปรอบๆอย่างตื่นตระหนกก็พบว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล แล้วแสงนวลที่ส่องเข้ามาในห้องนี้พอดีก็เป็นอะไรที่เงียบสงัด
ใจของเธอค่อยๆคลายลง
แต่ว่าตอนที่เธอหันข้างมา เธอก็ได้เห็นเงาที่อยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วยกำลังเคลื่อนไหว
ใครกัน?
เธอชะงัก เพียงแค่แวบเดียว เธอก็คิดถึงคนๆนึงขึ้นมา แล้วร้องขึ้นว่า “ม็อกโก?”
“……”
ไม่มีเสียงตอบ ตรงระเบียงทางเดินด้านนอกห้องผู้ป่วยเงียบสงัด คนที่เธอพอเอ่ยปากเรียกก็จะมาปรากฏ ตอนนี้กลับเป็นแสงสลัวสาดส่องเข้ามาแทน
ไม่มีแม้แต่เสียงเคลื่อนไหวอะไรเลย
เขาล่ะ?
เธอเริ่มที่จะรู้สึกแปลกๆ หรืออาจจะพูดได้ว่าในหัวที่มึนๆงงๆมาทั้งวัน ถึงตอนนี้กลับได้สติขึ้นมาแล้ว
“ม็อกโก คุณอยู่ข้างนอกใช่มั้ย”
เธอเลิกผ้าห่มขึ้น เดินไปที่หน้าประตูห้องผู้ป่วยโดยไม่ใส่รองเท้า แล้วเปิดลูกบิดประตูออก
“คุณผู้หญิง!”
คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่จะปรากฏอยู่หน้าประตูจะเป็นคนแปลกหน้าสวมสูทดำสองคน
แสงดาวมึนงง
นี่มันหมายความว่ายังไงกัน
ทำไมข้างนอกห้องผู้ป่วยของเธอถึงมีคนชุดดำสองคนอีก ทำไมฉากนี้มันคุ้นอย่างนี้นะ?
เธอเริ่มรู้สึกใจหาย ในหัวของเธอมีภาพที่คุ้นเคยและมันได้แวบขึ้นมาในตอนนั้น บวกกับสถานการณ์ในตอนนี้ ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็ซีดเซียว
ใช่แล้ว ตอนอยู่ที่เจแปนก็เป็นอย่างนี้
ตอนนั้นเธอก็ถูกขังในห้องผู้ป่วย ที่ข้างนอกก็มีคนคุม
หลังจากนั้นไอ้เจ้าคณาธิปนั่นก็บอกกับเธอว่าไม่อยากให้เธอเดินเตร่มั่วซั่ว เพื่อให้เธอรักษาครรภ์ ดังนั้นเลยให้คนมาดูแลเป็นพิเศษ
แต่ผลลัพธ์คืออะไรล่ะ?
ผลลัพธ์คือจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาก็เพื่อไม่อยากให้เธอออกไปเห็นเขาคนนั้นตอนที่ปฏิบัติภารกิจสละชีวิต
แล้วตอนนี้มันหมายความว่ายังไง?
สุดท้ายแล้วร่างกายของเธอก็สั่นเทา มือเท้าของเธอเย็น หลังจากที่ความกลัวอย่างใหญ่หลวงได้เข้าครอบงำจิตใจของเธอแล้ว ความฝันเมื่อกี้นี้ รวมไปถึงอารมณ์ต่างๆที่เข้าครอบงำเธอทั้งวัน
ถึงตอนนี้ได้มลายหายไปหมดสิ้น
สิ่งที่มาแทนที่นั้นกลับเป็นความหวาดกลัวที่ไม่อาจนับได้
“เขาล่ะ เขาไปไหนแล้ว?”
“คุณผู้หหญิง……”
“ฉันถามนายว่าเขาไปไหน ห๊ะ!!!” เธอตะคอกใส่ และเสียการควบคุมชั่วขณะ ทำให้เธอนั้นดูเหมือนเป็นคนบ้า