ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1211 ตระกูลของม็อกโกก็มา
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1211 ตระกูลของม็อกโกก็มา
ไพบูลย์เห็นแบบนี้ จึงเข้ามา：“หนูหมี่ ไม่ต้องห่วงนะ ส่งเขาไปที่โรงพยาบาลประชาชนที่สี่ แพทย์ประจำตัวของเขายังคงเป็นผม ผมจะดูแลเขาอย่างดี”
เขายื่นมือไปปลอบหญิงสาวคนนี้ จากนั้น จึงหยิบผ้าก๊อซสะอาดม้วนหนึ่ง สื่อให้เธอพันมือของตัวเอง
เส้นหมี่เบ้าตาแดงก่ำ
ตอนนี้เอง เธอจึงทนไว้ หลังจากก้มหน้าลง เธอก็ออกแรงบังคับให้น้ำตาในเบ้าตาของตัวเองไหลคืนกลับไป
ใช่ เธอร้องไห้ไม่ได้
พวกเขาวางแผนมาตั้งนาน เธอจะทำลายมันไม่ได้ เธอรู้ว่า ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ พวกเขาต่างลำบากกันมาก สถานการณ์ที่ต้องเผชิญ ก็อันตรายมากเช่นกัน
ดังนั้น เธอจะยิ่งเป็นตัวถ่วงของเขาไม่ได้
เส้นหมี่จึงมองคนพวกนี้พาผู้ชายคนนี้ออกไป สุดท้าย เธอก็ไม่มีโอกาสพูดกับเขาสักประโยค
“จ๋อม！”
พอไปแล้ว น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาเสียที
พระผู้เฒ่ายืนอยู่ด้านหลังของเธอ：“โยมไม่ต้องห่วงนะ ในเมื่อผู้อำนวยการไพบูลย์พูดแล้วว่าจะดูแลสามีคุณ เขาก็ต้องทำได้แน่ ดึกมากแล้ว พวกเราก็กลับไปเถอะ”
เส้นหมี่：“……”
เธอมองอย่างอาลัยอาวรณ์ สุดท้าย เธอก็ตามพระผู้เฒ่านี้กลับไป
ตอนที่มามีสองคน ตอนกลับไป กลับกลายเป็นเธอคนเดียว
ระหว่างทาง อารมณ์เส้นหมี่หดหู่มาก เธอไม่พูดอะไรสักคำ นั่งอยู่ในรถแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่าด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ทั้งหัวใจ กลับถูกบีบอยู่ตลอดเวลา
พระผู้เฒ่ามอง แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
สองสามวันถัดมา เส้นหมี่รู้สึกหดหู่ในใจอยู่ที่วัด เธอไม่สามารถร่าเริงได้เลย แม้ว่าไพบูลย์จะส่งข่าวมา
แต่ว่า เธอก็ยังหดหู่อยู่
จนกระทั่งวันนี้ หน้าประตูวัดก็มีรถมาคันหนึ่ง
“ม็อกโก？พี่？พวกพี่กลับมาได้ไง？”
เธอเห็นคนที่ลงมาจากในรถคันนี้ ก็ตกใจอย่างมาก แม้ว่าแสงดาวจะยื่นหนูดาราที่อยู่ในอ้อมแขนและอายุได้หกเดือนมา เพื่อให้เธออุ้ม เธอก็ไม่ตอบสนอง
“ผู้หญิงคนนี้ ถูกขังอยู่ที่นี่จนโง่เลยเหรอ？เห็นพวกเราแล้วตกใจแบบนี้ได้”
แสงดาวขมวดคิ้วมองเธอ สายตามีแต่ความรังเกียจ
ม็อกโกกลับดูเคยชิน เขาหยิบกระเป๋าเดินทางสามคนพ่อแม่ลูกจากในรถลงมาแล้ว ก็ถือมันไว้แล้วเดินเข้ามา
“ต่อไป พวกเราก็จะอยู่ที่นี่ คุณคิดว่าพวกเราจะไปอยู่ที่นั่น？คุณจัดการหน่อย”
“อ๋า？”
เส้นหมี่ก็ตกตะลึงอีกครั้ง
แต่ว่า ครั้งนี้ เธอกลับตอบสนองคืนมาไม่นานนัก จากนั้น เธอก็เข้ามาแล้วถือกระเป๋าเดินทางในมือเขาไป
“นี่ชนะธิตก็ให้พวกพี่กลับมาเหรอ？”
“อือ”
ม็อกโกไม่ปฏิเสธ
แสงดาวอุ้มหนูดาราเดินไปด้านข้าง ได้ยินคำนี้ ก็เต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม：“ไอ้แก่นั่นช่างชั่วร้ายจริงๆ อายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังจะครอบครองชื่อเสียงและอำนาจอยู่อีก เขาอยากจะเอามันไปให้ถึงดินเลยหรือไง？”
“ดาว！”
พูดจบ ม็อกโกก็ดุไป
แสงดาวจึงหุบปากลงอย่างเขินอาย อุ้มลูกเข้าไปก่อน
เส้นหมี่ไม่พูดอะไร แต่ว่า สีหน้าของเธอก็ดูแย่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เห็นสองคนนี้เข้ามา ก็ยิ่งแย่มากขึ้น
สถานการณ์ตอนนี้ มีคนหนึ่งอยู่ข้างนอกมีความหวังมาก แต่ว่า ตอนนี้คนแก่นั่นได้กักพลังที่สำคัญที่สุดของตระกูลเทวเทพไว้ที่นี่
แล้วจะทำอย่างไรดี？
แทบจะหมดหนทางอยู่แล้ว
“ โยมม็อกโกก็มาด้วย”
คนเหล่านี้เข้าไปในวัด เจอพระผู้เฒ่า ก็แปลกใจเล็กน้อย แต่เขาไม่แปลกใจเลย กับการมาถึงของม็อกโก
ม็อกโกก็ยืนหัวเราะอยู่ตรงนั้น：“ครับ ขอโทษครับอาจารย์ มารบกวนท่านอีกแล้ว”
พระผู้เฒ่าใจกว้างมาก：“ไม่เลย โยมมาที่วัดของอาตมาได้ เป็นความโชคดีของวัดอาตมา แต่ว่าช่วงที่อยู่นี้จะลำบากหน่อย ไม่รู้ว่าโยมจะชินหรือไม่？”
“เรื่องนี้อาจารย์ไม่ต้องห่วง ผมเคยอยู่ในสภาพแวดล้อมอันโหดร้ายของการรบมาแล้ว ที่นี่ สำหรับผมแล้ว ถือเป็นสถานที่ที่ไม่แย่เลยครับ”
ม็อกโกคนนี้ นิสัยดีมากจริงๆ
นี่ถ้าเป็นแสนรัก คงไม่สนใจพระผู้เฒ่านานแล้ว
ตอนนี้เอง สามคนพ่อแม่ลูกนี้ก็อาศัยอยู่ในวัด วัดวาอารามก็อยู่ไม่ไกลจากเส้นหมี่ ทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจไม่เท่าเมื่อสองสามวันก่อน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีเด็กหกเดือนมาอีกคน
“ดารา หนูดารา มาหาอาสะใภ้เร็ว”
วันนี้ ก็ไม่รู้ว่าม็อกโกไปทำอะไร แสงดาวกำลังซักผ้าอยู่ เส้นหมี่ก็เข้ามา เห็นทารกที่พูดพล่ามนั่งเล่นอยู่ในรถหัดเดิน หัวใจเธอก็อ่อนระทวย เดินเข้ามา
“ตุบตุบตุบ……”
เด็กหกเดือน ก็จำคนได้แล้ว
พอเห็นอาสะใภ้ของตัวเอง หนูดาราที่ชอบยิ้มก็หัวเราะคิกคักในรถหัดเดิน แล้วขาเล็กๆ อ้วนๆ นั้นก็เข้ามา
แสงดาวซักผ้าอยู่ด้านข้าง พอเห็นฉากนี้ ก็รีบสั่งไปว่า：“เธอรีบอุ้มเธอออกไป เดี๋ยวเธอวุ่นวายที่นี่ ฉันจะซักผ้าไม่ได้ ซักไม่เสร็จสักที ”
เอ๋？
แสงดาวแปลกจัง
เพราะว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคุณหนูดาวซักผ้าด้วยมือเอง
เส้นหมี่อุ้มหนูดาราออกมา ทั้งสองมาถึงด้านข้างของคุณหนูใหญ่