ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1228 ความลับของพระผู้เฒ่า
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1228 ความลับของพระผู้เฒ่า
นี่เป็นประโยคที่ทำให้ใครๆ ต่างตกตะลึง！
เพราะว่า พระผู้เฒ่าคือผ.บ.ตระกูลเทวเทพที่สละชีพในตอนนั้น หลังจากเส้นหมี่และแสนรักรู้ความจริงแล้ว ก็ตกใจมากพอแล้ว
ตอนนี้ ทศราชนี้ ดันบอกว่าเขาอยู่ในวัดนี้ เป็นเพราะเขาเอง
เกิดอะไรขึ้นกันแน่？
ที่ตัวเขา ซ่อนความลับอะไรไว้？ตอนนั้น เขารอดมาได้อย่างไร？
คำถามแต่ละอย่าง ทำให้เส้นหมี่หยุดลง เธออยากฟังว่า ไอ้สารเลวนี่ จะพูดอะไรได้อีก？
กลับเห็นว่า พอมองลงไป พระผู้เฒ่าที่สวมจีวรสีเทา หลังจากที่โดนชายชราพูดแบบนี้ สีหน้าของเขา ก็ดูแย่เล็กน้อย
แต่แป๊บเดียว เขาก็กลับมาเป็นปกติ
“ไม่ว่าใครที่ให้ฉันมาที่นี่ นายกำลังเหยียบแผ่นดินวัดที่อายุหลายพันปี ที่เผชิญหน้าอยู่นั้น ก็คือพระพุทธรูปที่บูชาในพระอุโบสถมานับพันปี พวกมันจะไม่ยอมให้เพชฌฆาตมาครอบงำโลกนี้”
“งั้นเหรอ？งั้นฉันจะลองเผาพวกมันดีไหม？”
คิดไม่ถึงเลยว่า ไอ้แก่นี่ จะพูดอะไรบ้าๆ แบบนี้ออกมา
เส้นหมี่ที่อยู่ด้านบนเห็น ก็รู้สึกเกร็งในใจ
เพราะว่า เธอพบว่ามีคนจำนวนไม่น้อยไปที่วัดนี้แล้ว พวกเขามีปืนอยู่ในมือ และบางคนก็ถือน้ำมันรถ ดูเหมือนว่าจะทำลายสถานที่แห่งนี้ลงจริงๆ
แต่ทำให้คนแปลกใจเป็นอย่างมาก
เมื่อคนเหล่านี้เข้าไป พระพุทธรูปและแท่นบูชาจำนวนมากในวัดก็ถูกทำลายลงแล้วไม่น้อย แต่พระสงฆ์ นอกจาเริ่มเข้าไปคว้าพวกนั้นแล้ว ที่เหลือ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“เหอะๆ มีความสามารถจริงๆ นะ ถึงได้หนีไปได้อย่างแยบยล ต่อหน้าต่อตาของฉัน ฉันมองนายต่ำไป ขุนนาย นายจัดการตามที่ร่วมมือกับลูกชายนายเรียบร้อยนานใช่ไหม？”
ทศราชเห็น หลังจากแววตามีความรุนแรงมากขึ้น เขาก็เริ่มจับปืนอีกครั้ง
เส้นหมี่เห็นอยู่บนถนนไม่ไกล สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
แต่พระผู้เฒ่ากลับนิ่งมาก：“เปล่านี่ เขายังไม่รู้ว่าฉันคือพ่อที่ตายไปแล้วของเขา”
ทศราช：“จริงเหรอ？”
พระผู้เฒ่า：“ใช่ ขุนนายตายแล้ว จากโลกนี้ไปเมื่อสามสิบสองปีที่แล้ว ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องรู้จักกัน สิ่งที่ยืนอยู่ตรงนี้ในตอนนี้ เป็นเพียงหมากของคุณเท่านั้น”
“นายยังจำได้ว่าเป็นหมากของฉัน？”
“จำได้ จะจำไม่ได้ได้อย่างไร ที่นี่เป็นสำนักงานใหญ่ของนาย ถ้าฉันจำไม่ได้ นายคงถูกเปิดเผยไปนานแล้ว？”
พระผู้เฒ่าก็อย่างสบายๆ ท่าทีดูดีมาก
ภาสดรและแสงดาวมาถึงถนนบนภูเขานั้นแล้ว ได้ยินแบบนี้ ทั้งสองก็ตกตะลึง
“เขาหมายความว่าอะไร？หรือว่า ที่แท้เขาเป็นพวกเดียวกับตาแก่นั่น？”แสงดาวทั้งแปลกใจและโกรธ
ภาสดรขมวดคิ้ว
นอกจากอธิบายแบบนี้ ก็น่าจะไม่มีอย่างอื่นแล้ว
ไม่น่าล่ะเมื่อก่อนแสนรักหาที่ซ่อนของคนเหล่านี้มาตลอดแต่ก็ไม่พบ ที่แท้ ดันอยู่ในวัดนี้ และไม่น่าล่ะตอนนั้นพระผู้เฒ่าถึงได้พาแสนรักมาที่นี่ ได้ในช่วงเวลาคับขัน
ที่แท้ เขามาได้พ้นจากอันตรายเลย
แต่ถูกขังอยู่ในฐานทัพของผู้ชายคนนี้โดยตรง
ทุกคนต่างตกใจจนเหงื่อออก เพราะว่าวันเหล่านั้น พวกเขาอยู่ในวัดนี้ และทำ“เรื่องลับหลัง”ไปไม่น้อย แต่ช่างโชคดีจริงๆ ที่ไม่ถูกพบ
“เอาล่ะ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว งั้นวันนี้ฉันจะปล่อยนายไปอีกครั้ง แค่นายมอบตัวผู้หญิงคนนั้นมา ฉันจะไม่ทำอะไรนาย พระเหล่านั้น ฉันก็จะปล่อยไปด้วย”
ทศราชยอมอ่อนข้อให้แล้ว เขาเสนอเงื่อนไข แค่พระผู้เฒ่าส่งเส้นหมี่มาให้ เขาก็จะปล่อยเขาไป
เส้นหมี่ได้ยินบนถนนภูเขา สีหน้าก็ซีดขึ้นมา
ส่วนแสงดาวที่อยู่ด้านข้าง ก็ไม่สนว่าในมือยังอุ้มลูกอยู่ เธอยื่นมือไปคว้าแขนของเธอไว้：“ที่เขาต้องการคือเธอ พวกเรารีบออกไปจากที่นี่เถอะ！”
ภาสดรก็เห็นด้วย：“ถูกต้อง เขาจะต้องจับคุณมาขู่แสนรักสามีคุณแน่ พวกเราจะให้เขาทำสำเร็จไม่ได้！”
แต่เส้นหมี่ กลับยังคงไม่ขยับใดๆ
“ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอ？ฉันไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน？เธอไม่ได้อยู่ที่วัดนานแล้ว ในเมื่อเขาวางหมากใหญ่กับนายขนาดนี้ นายคิดว่าเขาจะไม่จัดการอะไรให้ภรรยาของตัวเองเลยเหรอ？”
พระผู้เฒ่าปฏิเสธอีกครั้ง
ทันใดนั้น หลังจากทุกคนที่หน้าประตูวัดเห็นความอาฆาตแวบเข้ามาในดวงตาของชายแก่นี้ ครั้งนี้ เขาไม่ลังเลอีกต่อไป แต่ยกปืนในมือที่สัมผัสมานานแล้วขึ้นมา
เล็งไปที่พระผู้เฒ่า！
“อาจารย์——”
“เดี๋ยว！”
แทบจะในเวลาเดียวกันที่พระสงฆ์ด้านหลังที่ถูกจับคุกเข่าลงบนพื้นร้องตะโกน เสียงร้องอย่างร้อนรนของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังมาจากถนนบนภูเขา
คนที่หน้าประตูหันหน้าไปมองทันที
รวมทั้งทศราช และก็พระผู้เฒ่านั่น
สุดท้าย พวกเขาไม่คิดว่า จู่ๆ ร่างที่ปรากฏมายังพวกเขานี้ จะเป็นคนที่พวกเขาต้องการ
“คุณมาทำไม？ใครให้คุณมา？！！”
พระผู้เฒ่าโมโหแล้ว
ครั้งแรก ที่เขาเห็นเสียงของผู้หญิงคนนี้รุนแรงจนเคราเขาสั่น