ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1235 แด๊ดดี้ ในที่สุดแด๊ดดี้ก็กลับมาแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1235 แด๊ดดี้ ในที่สุดแด๊ดดี้ก็กลับมาแล้ว
“อุ๊ย—-“
พรึ่บ!
ถูกต้อง ที่เขาใช้ก็คือคำที่รุนแรงแบบนี้
ซึ่งเหมือนกับศัตรูเหล่านั้นที่โดนเขากำราบในสนามรบ เมื่อรอตอนที่แสงดาวตั้งสติได้ เขาก็อุ้มเธอเข้ามาไว้ในผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจูบลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ตลอดทั้งคืนอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล
จนกระทั่งในที่สุดก็จบลงในตอนเช้าตรู่
และแสงดาวในเวลานี้ก็เหนื่อยจนไม่มีแม้แต่แรงที่จะยกมือ
แต่ออกแรงไม่ได้หยุดหน่อยกันมาตลอดทั้งคืน ในรุ่งเช้าของวันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่สว่าง ที่ชั้นล่างก็มีเสียง “ฟู่” ของรถสปอร์ตคันหนึ่งวิ่งเข้ามา
ไม่นานนักก็มีคนตะโกนเรียกอยู่ที่ชั้นล่าง : “ม็อกโก ม็อกโกนายตื่นหรือยัง? ม็อกโก? นายรีบตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้ฉันกิน เรียกพี่สะใภ้ลุกขึ้นมา!”
“……”
คืออยากจะฆ่าเขาให้ตายในทุกๆ วินาที!
——
ที่มัลดีฟส์
ในตอนที่แสนรักเดินทางมาถึงที่นี่ก็เป็นช่วงพลบค่ำแล้ว
เขาลงจากเครื่องบินก็ไม่ได้โทรศัพท์ไปที่เบย์วิลล่าก่อนแต่หลังจากที่ลงจากเครื่องบินแล้ว ก็เรียกรถคันหนึ่งไว้ แล้วก็ขับรถไปทางวิลล่าตามถนนเลียบชายทะเลเส้นนั้น
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ณ เบย์วิลล่า
“ท่านประธาน ท่านกลับมาแล้ว?”
โทอิสที่ยังคงเฝ้ารออยู่ที่นี่มาโดยตลอด หลังจากที่มองเห็นรถยนต์คันนี้วิ่งเข้ามาแล้วจากบนระเบียงชั้นสองของวิลล่า ก็ตื่นเต้นดีใจรีบวิ่งลงมาจากชั้นบนทันที
แสนรักผลักประตูรถลงมา
คราวนี้ เขาตั้งใจที่จะมาเยี่ยมลูกทั้งสามคนของเขา เพื่อที่จะไปตามหาหม่ามี๊ของพวกเขาแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องห่างกันนานแค่ไหนอีก
ฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจมาเยี่ยมพวกเขาก่อน
“หลับกันหมดแล้วหรือยัง?”
เขาเหลือบมองไปยังหน้าต่างห้องชั้นบนที่ปิดไฟแล้ว
โทอิสพยักหน้า : “อืม พวกเขาเป็นเด็กดีมาก ปกติก็จะนอนหลับกันประมาณช่วงสามทุ่มครับ อีกอย่างพวกเขาก็ไม่รู้ว่าท่านจะมาครับ”
กระต่ายขาวน้อยคนนี้ก็ยังคงเก็บอาการตื่นเต้นดีใจไว้ไม่อยู่
เพราะว่าเขาเองก็คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่า BOSS ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้จะมาแบบกะทันหัน เขายังไม่รู้เลยว่า ตลอดสิบกว่าวันที่ผ่านมา เขากับพวกเด็กๆ เหล่านั้นผ่านกันมาได้อย่างไร
“ท่านประธานครับ ในประเทศทางนั้นจัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ? สองวันมานี้ผมได้ดูข่าว ผมเห็นคนของกระทรวงการต่างประเทศของพวกเรา ได้มีการจัดการแถลงข่าวบอกว่านั่นไม่ใช่เรื่องจริง ประธานชนะธิตได้เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีก่อน”
“อืม”
แสนรักพยักหน้า
นี่คือสิ่งที่เขาสั่งทำแบบนั้น
เพราะว่าในเวลานั้น หลังจากที่ทหารทั่วโลกถูกเขาจับตัวไปแล้ว ก็หันปลายกระบอกปืนเล็งตรงมาทางในประเทศ และเป้าหมายของเขาก็คือทศราชเพียงคนเดียวเท่านั้น
ดังนั้นต่อมาตอนที่ทศราชหนีออกไปจากไวท์ พาเลซก็ได้พากลุ่มพรรคพวกของเขาเหล่านั้นหนีแตกตื่นราวกับลูกหมาตกน้ำ เขาแน่ใจว่าในช่วงแรกสิ่งที่จะคงที่และสงบลงก็คือสถานการณ์ของต่างประเทศ
แบบนี้จึงจะไม่ก่อให้เกิดไฟสงครามขึ้นมาได้จริงๆ
แสนรักเข้ามาในวิลล่า เดิมทีคือคิดจะถอดเสื้อโค้ตออกแล้วไปนั่งพักผ่อนที่ตรงโซฟาทางนั้นก่อนสักครู่
แต่ทันใดนั้น เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น กลับพบว่าตอนนี้มีร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงปากบันได
“ชินจัง?”
เขาประหลาดใจสุดขีด มองดูยังลูกที่ยืนอยู่ด้านบนและสวมเพียงชุดนอนบางๆ ชุดหนึ่ง ซึ่งในเวลานี้ก็กำลังมองตัวเขาอยู่เช่นกัน ในใจก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา
“ทำไมตื่นขึ้นมาล่ะลูก? กลางคืนหนาวขนาดนี้ ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าออกมาล่ะ?”
เขาไม่แม้แต่จะสนใจเสื้อโค้ตที่อยู่ในมือเลย รีบก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นไปยังด้านบนของบันไดนี้
และชินจังที่อยู่ข้างบน หลังจากในที่สุดก็ดูชัดเจนแล้วว่านี่คือแด๊ดดี้ของตัวเอง ในดวงตาที่สวยงามของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยหมอกบางๆ ทันใดนั้น เขาก็รีบวิ่งลงมาหาแด๊ดดี้
“แด๊ดดี้ ในที่สุดแด๊ดดี้ก็กลับมาแล้ว”
เขามีเสียงสะอื้นพร้อมกับอ้าแขนน้อยๆ ทั้งสองไปทางแด๊ดดี้
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาปลดปล่อยอารมณ์ออกมาขนาดนี้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาจะเป็นลูกผู้ชายที่แสนเย็นชามาโดยตลอด
สุดท้ายแสนรักก็โอบกอดเขาเอาไว้แน่น แล้วอุ้มเขาขึ้นมา
“อืม กลับมาแล้ว ในที่สุดแด๊ดดี้ก็กลับมาแล้ว” เขาใช้แรงกอดเขาไว้ในอ้อมกอด มือใหญ่ๆ คอยประคองศีรษะน้อยๆ ของเขาไว้ จมูกก็สูดดมกลิ่นบนร่างกายของเขาที่โหยหามาครั้งแล้วครั้งเล่า
เขาไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้พบเจอกับพวกเขา
ไม่ใช่เวลาแห่งความเป็นจริง
แต่เป็นความทรมานอย่างแสนสาหัสในตลอดสิบกว่าวันนั้น ทำให้เขาได้รู้ถึงความยาวนานที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจริงๆ
พ่อลูกทั้งสองต่างพากันระบายอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองออกมากันอย่างเต็มที่แล้ว
สักพักก็สงบสติอารมณ์ลงได้ในที่สุด แสนรักก็ใช้เสื้อโค้ตของตัวเองคลุมให้กับลูกชายคนนี้ จากนั้นก็อุ้มเขาลงมาชั้นล่างแล้วไปนั่งบนโซฟาในห้องรับแขกทางนั้น
“ดื่มนมอุ่นๆ สักแก้วนะ ให้ร่างกายอบอุ่น”
โทอิสเห็นเช่นนั้น ก็รีบนำแก้วนมอุ่นๆ มาให้พ่อลูกคนละแก้วทันที
แสนรักพาลูกชายนั่งลง
“น้องชายกับน้องสาวล่ะ? ไม่ได้ดังรบกวนพวกเขาใช่ไหม?”
“เปล่าครับ”
ชินจังส่ายหน้าอย่างเชื่อฟัง
เด็กที่กำลังจะอายุเก้าขวบ อันที่จริงคือเริ่มที่จะเติบโตยืดตัวแล้ว ใบหน้าเล็กที่หล่อเหลาของเขาไม่ขาวกลมเหมือนตอนที่ยังเล็กๆ อีกแล้ว แต่มีความคมชัดมากขึ้น ซึ่งเหมือนกับตัวแสนรักเองมาก โครงหน้าก็เริ่มที่จะเผยให้เห็นชัดเจนขึ้นมาแล้ว
แสนรักให้สีหน้าอารมณ์เห็นชอบนี่แก่เขา
“ดีมาก รู้ว่าจะดูแลน้องชายน้องสาวอย่างไรแล้ว แด๊ดดี้ได้ยินมาว่า ลูกกับคุณอาโทอิสได้ทำอะไรตั้งมากมายเพื่อปกป้องพวกเขาไว้ให้ดี เป็นแบบนี้จริงไหม?”
จู่ ๆ แสนรักเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก
เมื่อสิ้นเสียงคำพูด เด็กชายที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาคนนี้ก็เผยให้เห็นความเขินอายเล็กน้อย เขารีบก้มหน้าลงไปอย่างเคอะเขิน