ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1236 พวกสุนัขเหลือเดนเหล่านี้
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1236 พวกสุนัขเหลือเดนเหล่านี้!
“เปล่าครับ”
“ทำไมจะไม่มีล่ะ คุณหนูชินจัง ถ้าไม่ใช่เพราะระบบป้องกันที่ยอดเยี่ยมของคุณหนูเมื่อสองสามวันก่อน ทำให้พวกเราสามารถสกัดกั้นพวกเดรัจฉานเหล่านั้นที่คิดจะบุกเข้ามาได้อย่างแม่นยำ ตอนนี้พวกเราก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรกันบ้างแล้ว”
เมื่อโทอิสได้ฟังคุณชายน้อยคนนี้กลับต้องการที่จะปฏิเสธ ทันใดนั้นก็รีบรุดไปข้างหน้าแล้วเล่าเรื่องราวเมื่อสองสามวันก่อนนั้นออกมาทันที
ความจริงก็เป็นแบบนี้จริงๆ
ในตอนนั้น เกิดความวุ่นวายโกลาหลทั่วทั้งในประเทศ และแสนรักเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก จึงไม่สามารถที่จะยื่นมือมาช่วยได้เลย
ดังนั้นในหลายๆ ครั้งของที่นี่ พวกเขาจึงจำเป็นต้องไปป้องกันกันด้วยตัวเอง และการป้องกันนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเด็กคนนี้และน้องชายของเขา พวกเขาทั้งสองคนร่วมกันใช้เทคนิคทักษะการแฮ็กขั้นสูงในการวางระบบป้องกันที่แข็งแกร่งมากสำหรับวิลล่าแห่งนี้
ถึงแม้ว่าในมือของโทอิสจะมีอาวุธที่แปลกพิสดารมากแค่ไหนก็ไม่สามารถปกป้องที่นี่เอาไว้ได้
ในที่สุดเด็กน้อยก็ไม่พูดอะไรอยู่ในอ้อมกอดของแด๊ดดี้
ได้เพียงแค่ใบหน้าเล็กแดงระเรื่อ แล้วนั่งอย่างเชื่อฟังอยู่ในอ้อมกอดของแด๊ดดี้
แสนรักเห็นเช่นนั้น ในใจก็ร้อนวูบขึ้นมาอีกครั้ง
อันที่จริงเขารู้สึกผิดต่อลูกชายคนนี้มาก หลายปีมานี้เพราะเรื่องไร้สาระเหล่านั้น พวกเขาต้องถูกบีบบังคับให้ต้องติดตามเขาไปทุกแห่งหน แม้แต่การเรียนก็ไม่ได้เรียนอย่างจริงๆ จังๆ เลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้ยังต้องให้พวกเขาปกป้องตัวเองอีก
ขอบตาของแสนรักเริ่มน้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อยอีกครั้ง สักพักหนึ่ง หลังจากที่สงบสติอารมณ์ลงแล้ว จึงได้อุ้มลูกคนนี้ขึ้นมาอีกครั้ง
“พอแล้ว พวกเราขึ้นไปนอนกันเถอะ แด๊ดดี้ก็เหนื่อยแล้ว คืนนี้พวกเรานอนด้วยกันดีไหมครับ?”
“ดีครับ!”
คิดไม่ถึงว่า เพียงแค่ประโยคเรียบง่ายประโยคหนึ่ง เด็กน้อยคนนี้กลับเงยศีรษะน้อยๆ ขึ้นมาอย่างแรง ดวงตาคู่นั้นก็ยิ่งเปล่งแสงระยิบระยับเหมือนกับดวงดาว
นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาดีใจมากขนาดนี้
แสนรักจึงอุ้มเขาขึ้นไปทันที
จริงๆ ด้วย หลังจากที่ขึ้นมาถึงชั้นบนแล้ว เขาผลักประตูของห้องนอนเด็กๆ เจ้าเด็กน้อยอีกสองคนกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงเล็กๆ ของตัวเอง โดยที่ไม่รู้เลยว่าแด๊ดดี้ได้กลับมาแล้ว
เขาเห็นเช่นนั้น องศาความโค้งของมุมปากก็ยิ่งลึกขึ้น
หลังจากที่เดินเข้าไปแล้วช่วยจัดมุมผ้านวมให้กับเจ้าเด็กน้อยทั้งสองคนแล้ว เขาถึงจะพาอีกคนหนึ่งข้างกายนี้ไปยังอีกห้องหนี่ง
“แด๊ดดี้ ทำไมหม่ามี๊ไม่มาด้วย?”
ตอนที่ใกล้จะนอนหลับ ชินจังที่ถูกแด๊ดดี้วางไว้ในผ้าห่ม ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามประโยคหนึ่งด้วยเสียงเบาๆ
แสนรักที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ยินเข้า ถึงกับตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ
หม่ามี๊?
แสนรักพยายามคิดทบทวนอยู่ในสมองเป็นเวลานานมาก สุดท้ายเมื่อเขาหันหลังกลับมา ก็เลือกที่จะมองไปยังลูกชายอย่างตรงไปตรงมา
“หม่ามี๊ยังมาไม่ได้ก่อนในตอนนี้ แต่แด๊ดดี้รับปากลูกนะ จะรีบพาหม่ามี๊กลับมาให้เร็วที่สุดอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นครอบครัวของเราทั้งห้าคนก็อาศัยอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนแล้ว ดีไหมครับ?”
“……”
เพียงแค่ประโยคนี้ เด็กน้อยที่แสนชาญฉลาดก็หดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนนี้และดวงตาน้อยๆ ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
จริงๆ แล้วเขารู้สึกได้ตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าหากกลับมารับพวกเขา แด๊ดดี้คงไม่กลับมาแค่คนเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าไม่ได้โทรหาพวกเขาแล้วจู่ ๆ ก็มาในช่วงกลางดึกแบบนี้
ดังนั้น เขาจึงได้ทำใจยอมรับเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
แต่เมื่อเขาได้ยินว่าหม่ามี๊เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเศร้าเสียใจ และเป็นห่วงมากอีกด้วย
“งั้นแด๊ดดี้จะต้องพาเธอกลับมาให้ได้นะครับ”
เด็กแค่อายุเก้าขวบเสียใจเป็นที่สุด และก็ทำได้เพียงแค่กลั้นสะอื้นเอาไว้แล้วพูดประโยคขอร้องนี้ออกมา
แสนรักรีบรับปากยืนยันกับเขา: “แน่นอนที่สุด ฉะนั้น ตอนที่แด๊ดดี้ไม่อยู่ ลูกจะต้องดูแลน้องชายน้องสาวให้ดีๆ ตกลงไหม?”
ชินจังพยักหน้า: “อืม”
ในท้ายที่สุดเขายังคงแสดงถึงความเป็นพี่ชายและให้สัญญากับแด๊ดดี้
วันถัดมา
หลังจากที่เด็กน้อยอีกสองคนตื่นนอนและเห็นแด๊ดดี้แล้วก็พากันตื่นเต้นดีใจกันยกใหญ่ พวกเขาตื่นเต้นกระโจนเข้าหาเขา เหมือนกับลูกนกนางแอ่นที่ได้บินกลับรังในที่สุด
แสนรักเองก็มีความสุขมาก
ดังนั้น เขาตั้งใจที่จะอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาที่นี่เป็นเวลาหนึ่งวัน ในตอนกลางคืนรอให้พวกเขานอนหลับแล้วก็ค่อยออกเดินทาง
“ท่านประธานครับ ท่านคิดจะไปหาคุณนายที่ไหนครับ? ผมได้ยินว่าตาแก่นั่นคือยากที่จะเข้าถึงได้ แผ่นดินกว้างใหญ่ไพศาลขนาดนี้ ท่านจะลงมือจากที่ไหนละครับ?”
เห็นว่าเขาจะไปแล้ว โทอิสก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง
นี่ก็คือปัญหาหนึ่งที่ยุ่งยากจริงๆ เพราะว่าในประเทศคือกว้างใหญ่มากจริงๆ ถ้าหากไปตามหาแบบนี้ ก็เปรียบเสมือนงมเข็มในมหาสมุทรจริงๆ
แต่ที่ทำให้เขาต้องประหลาดใจก็คือ BOSS ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้กลับไม่มีทีท่าที่จะเป็นห่วงเรื่องนี้เลยสักนิด
“นี่ยังต้องไปตามหาอีกเหรอ? ก็แค่หมาตัวหนึ่ง เมื่อได้กลิ่นขี้ก็จะยอมคลานออกมาเองไม่ใช่เหรอ?”
เขาหัวเราะเยาะ
อีกทั้งยังหยาบคายมากจนไม่สอดคล้องกับตัวตนที่เป็นท่านประธานผู้สูงศักดิ์และมีเสน่ห์ของเขาเลยแม้แต่น้อย
โทอิสเหงื่อออกเต็มศีรษะ
โกรธมาก!
ไอ้พวกสุนัขเหลือเดนเหล่านี้กล้าบังอาจบีบบังคับจนทำให้ BOSS ผู้ยิ่งใหญ่ที่ยอดเยี่ยมและมีมารยาทที่ดีมากของพวกเขาต้องกลายมามีสภาพแบบนี้ เดี๋ยวรอให้จับตัวได้แล้วเขาจะต้องทำให้พวกเขาเป็นใบ้และไร้ประโยชน์ก่อน
แล้วค่อยทำกองระเบิดหนึ่งกองแล้วส่งพวกเขาขึ้นไปบนฟ้า
ตายแบบชนิดที่ไม่เหลือซาก!
แสนรักก็เดินทางออกไปจากมัลดีฟส์
สองวันต่อมา ทศราชอาชญากรร้ายแรงที่กำลังต้องการตัวมากที่สุดภายในประเทศ จู่ ๆ ก็ส่งข่าวคราวส่งมาบอกว่าพบร่องรอยของเขาที่แถวเวทซ์นอร์ธ หลังจากที่ตำรวจทราบข่าวแล้วก็รีบจัดกำลังคนบินไปยังที่นั่นอย่างรวดเร็ว
ในจำนวนนี้ยังรวมไปถึงตระกูลเทวเทพที่เพิ่งได้รับการบูรณะขึ้นใหม่อยู่ด้วย
เมื่อแสงดาวเห็นผู้ชายของตัวเองได้จัดเตรียมอาวุธอุปกรณ์ครบมือพร้อมจะออกเดินทาง เธอจึงรีบวิ่งตามออกมา
“หาเจอแล้วจริงๆ เหรอ? ทำไมเร็วจัง? แล้ว….แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรไหม?”
“เป็นข่าวคราวจากทีมย่อยที่ผมส่งออกไปสืบหา คงจะไม่ผิดพลาด คุณไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อผมไปแล้วจะรีบแจ้งให้คุณรู้ทันทีที่มีข่าว”
เขาปลอบใจเธอ ในขณะที่สวมหมวกทหารเสร็จอย่างรวดเร็วแล้วก็ก้าวเท้าออกไป
“พระเจ้า ม็อกโก ฉันเพิ่งได้ยินว่าหาตัวไอเดรัจฉานนั่นเจอแล้วเหรอ? ห๊ะ นาย….นี่นายเตรียมจะไปแล้วงั้นเหรอ?”
ทันใดนั้น ผู้ชายคนหนึ่งก็วิ่งพรวดจากด้านนอกเข้ามา หลังจากที่ตะโกนเรียกดังลั่นสักพักหนึ่ง เห็นว่าเขาเตรียมตัวพร้อมที่จะออกไป ดวงตาทั้งคู่ของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที
เป็นภาสดร เขามาอีกแล้ว