ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1239 ที่รักปรากฏตัวแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1239 ที่รักปรากฏตัวแล้ว……..
“งั้นเหรอ?”
เส้นหมี่ก็เย้ยหยันอีกครั้งว่า: “แล้วทำไมหลังจากที่นายหายตัวไป ไม่คิดหาวิธีออกมา? นายรู้ทั้งรู้ว่าแม่ของนายกำลังตามหานายอยู่ แต่นายกลับหลบซ่อนตัวอยู่ นายไม่ต้องบอกฉันว่า นายถูกคนของตาแก่นี่จับขังเอาไว้ ออกมาไม่ได้”
“สุกฤต ฉันจะบอกนายให้นะ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะถูกหลอกได้ง่ายๆ เหมือนกับแม่ของนาย หลานของบุญมี ตาแก่นั่นจะทำร้ายนาย? สาเหตุที่แม่ของนายยอมที่จะเชื่อว่านายถูกจับขังไว้ นั่นก็เป็นเพราะเธอไม่อยากคิดถึงว่าลูกชายของเธอได้หักหลังเธอแล้ว จนถึงขั้นวางแผนที่จะฆ่าเธอให้ตายไว้เรียบร้อยแล้ว!”
“พี่พูดเหลวไหล! ผมเปล่านะ!!”
ในที่สุด ชายคนนี้ก็ตะคอกประโยคนี้ออกมา
ดวงตาของเขาแดงก่ำ เส้นเอ็นสีเขียวบนลำคอแต่ละเส้นก็ยิ่งโป่งออกจนแทบจะแตกออกมา
“ผมไม่ได้ฆ่าแม่ของผม ไม่ได้ฆ่า!!” เขาตะคอกใส่อีกครั้ง ดูเหมือนว่าถึงเวลานี้ในที่สุดเขาก็ระเบิดออกมาโดยสิ้นเชิง เหมือนกับคนบ้าที่เสียสติไปแล้ว
เส้นหมี่ก็ไม่ได้โต้เถียงกับเขาอีก
เธอนั่งมองดูอย่างเย็นชาอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งในท้ายที่สุด คนด้านนอกได้ยินความเคลื่อนไหวแล้วรีบพุ่งเข้ามา
“สุกฤต ทำไมแกเข้ามาอีกแล้วล่ะ? บอกแกแล้วไม่ใช่เหรอ อย่ามาที่ผู้หญิงคนนี้อีก? แกอยากจะโดนตีอีกใช่ไหม? หา?”
ยังคงเป็นชายวัยกลางคนคนนั้น
หลังจากที่เขาเห็นสุกฤตที่กำลังบ้าคลั่งอยู่ข้างใน โบกๆ มือ ทันใดนั้นก็ให้คนสองคนเข้ามากดตัวของเขาเอาไว้แน่น
สุกฤตพยายามดิ้นอย่างรุนแรง: “ผมไม่ได้ทำ เส้นหมี่ผมจะบอกพี่เอาไว้นะ ผมจะบอกกับพี่เป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่ได้ฆ่าแม่ของผม ที่เธอต้องตายเพราะน้ำมือของพวกเขา นั่นก็เป็นเพราะรนหาเรื่องเอง รนหาเรื่องเอง! !”
จนกระทั่งเขาถูกพาตัวออกไปแล้ว
ในลานบ้านแห่งนี้ยังคงมีเสียงกรีดร้องอย่างสุดเสียงของเขาดังอยู่
เส้นหมี่รู้สึกสำลักเล็กน้อย
ในท้ายที่สุด หมั่นโถวลูกนั้นที่ถืออยู่ในมือก็กินไม่ลงอีกต่อไป แล้วทิ้งไว้ด้านข้าง
พิมเจ้าตายเพราะอะไรกันแน่?
อันที่จริงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับลูกชายคนนี้จริงๆ เธอได้หักหลังต่อโรงน้ำชาแล้ว ทั้งยังช่วยเหลือวาริชซึ่งเป็นหลานชายในการประกาศสงครามกับพวกเขาอย่างเป็นทางการ สุดท้ายตัวเธอเองก็หนีความตายไม่พ้น
แต่เส้นหมี่อยากให้สุกฤตคนนี้ได้เข้าใจ
ไม่ว่าการตายของแม่ของเขาจะเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่ก็ตาม ในตอนนั้นหลังจากที่เขาถูกคนของทศราชลักพาตัวไปแล้ว เขาเลือกที่จะอยู่กับไอ้เดรัจฉานตัวนี้ เขาก็ไม่สมควรที่ได้รับการอภัยแล้ว
ความผิดสามารถทำผิดพลาดกันได้
แต่สำหรับคนที่ไม่แยกแยะความผิดชอบชั่วดี ก็ไม่สมควรที่จะได้รับการให้อภัย
เส้นหมี่ก็กลับเข้าสู่วันเวลาเดิมที่มานั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้า และดูพระอาทิตย์ตกในตอนเย็นของทุกวันที่ลานบ้านนี้อีกครั้ง
วันแล้ววันเล่า
และสุกฤตเองหลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นแล้วก็ไม่ได้มาอีกเลย
เหมือนว่าจะผ่านไปราวสี่วัน ในที่สุด ประตูของลานบ้านแห่งนี้ก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
“พวกแกจะทำอะไร?”
เมื่อเธอเบือนหน้าไปเห็นคนสองคนที่เข้ามา ในมือยังถือสิ่งของที่เป็นสายนำไฟฟ้าสิ่งหนึ่งมาด้วย เธอหน้าถอดสีทันที แล้วเริ่มถอยร่นไปข้างหลัง
แต่ในสถานที่แบบนี้ เธอไม่มีพื้นที่ว่างให้ถอยหลังอีกแล้ว
ไม่นานเธอก็ถูกบังคับให้สวมและมัดกระเป๋าระเบิดที่ภายนอกทำเป็นแบบเสื้อกั๊กไว้
“เธอฟังให้ดี วันนี้พวกเราจะพาเธอไปร่วมงานเลี้ยงงานหนึ่ง เป็นงานเลี้ยงการกุศลที่ทางสโมสรการประมูลจัดขึ้น ไปถึงที่นั่น เธอจะได้เห็นสิ่งของที่ระลึกของคุณยายของเธอ ถึงตอนนั้น เธอก็สามารถประมูลมันมาในฐานะหลานสาวของคุณยายของเธอก็แค่นั้น”
คนนี้มัดให้เธอเสร็จแล้ว จึงจะบอกแผนการของวันนี้กับเธอ
งานเลี้ยงการประมูล?
ยังเป็นของที่ระลึกของคุณยายเธออีกด้วย?
ในใจของเส้นหมี่ก็รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์อันตรายที่จะเกิดขึ้นได้ทันที: “พวกแกคิดจะทำอะไร? คุณยายของฉันเสียไปแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะยอมรับว่าฉันเป็นหลานสาวของเขา มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรต่อพวกแก”
“เหอะๆ งั้นเหรอ?”
ที่ตอบเธอกลับมามีเพียงแค่ออร่าดั่งงูพิษของชายคนนี้
ยี่สิบกว่านาทีต่อมา เมื่อเธอถูกเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสวยงามแล้วออกเดินทาง เธอเห็นภายในรถที่จอดอยู่ด้านนอก ยังมีคนคนหนึ่งกำลังรอเธออยู่—-สุกฤต!
“พวกแก”
“เขาก็คือผู้ชายที่จะไปร่วมงานเลี้ยงค่ำกับเธอวันนี้ เธอไม่ต้องเป็นห่วง เขาอายุไม่น้อยแล้ว จบมหาวิทยาลัยแล้วด้วยซ้ำ เธอเองก็โตกว่าเขาไม่กี่ปี”
หลังจากที่ชายคนนี้เห็นสีหน้าปฏิเสธของเธอแล้ว ก็พูดประโยคที่น่าสะอิดสะเอียนนี้ออก
สุดท้าย เส้นหมี่ก็ถูกจับยัดเข้าไปในรถ
สุกฤตเห็นเธอเข้ามาแล้ว ก็ขยับเข้าข้างในทันที เขาไม่กล้ามองเธอ และยิ่งไม่กล้าส่งเสียง คนทั้งคนก็นั่งแนบชิดอยู่ข้างประตูรถ ตัวแข็งทื่อราวกับก้อนหินก้อนหนึ่ง
อารมณ์ของเส้นหมี่เองก็ย่ำแย่เป็นอย่างมาก
ในตอนนั้น พอขึ้นรถมาแล้วก็ไม่พูดอะไร
แต่ในเวลานี้ ด้านนอกรถมีชายชราคนหนึ่งที่ไม่ได้เห็นหน้ามานานมากแล้ว ถือไม้เท้าเดินมา พร้อมกับให้คนถือกล่องสีเงินกล่องหนึ่งเดินออกมาทีละก้าวจากในคฤหาสน์
“กฤต ในนี้มีอยู่สองล้าน พอแกไปถึงแล้วก็พาเธอไปหาซื้อชุดสำหรับร่วมงานเลี้ยงก่อน นายจำเอาไว้ เมื่อเข้าไปในงานเลี้ยงแล้ว พวกนายสามารถโอ้อวดได้เต็มที่ ถ้าต้องการใช้เงินก็ติดต่อกับ สุชัยได้ตลอดเวลา เขาจะโอนไปให้นาย เป้าหมายของพวกนายก็คือ ทำให้ทุกคนในงานได้รู้ว่าพวกนายคือหลานสาวและหลานเขยของอนงค์”
“เหอะๆ แกมันบ้า!”
เส้นหมี่ที่อยู่ในรถได้ยินแล้ว ก็ด่ามาประโยคหนึ่งอย่างรังเกียจจนหาที่เปรียบไม่ได้
ทศราชเคลื่อนย้ายสายตาไปตกยังบนตัวของเธอ
“เส้นหมี่ ทางที่ดีเธออย่ามาตุกติกกับฉัน เธออย่าลืมนะ ฉันคือทศราช ขุนนายพ่อสามีของเธอยังอยู่เฉยๆ ข้างกายฉันโดยทำอะไรฉันไม่ได้มาเป็นเวลาสามสิบปี แสนรักสามีของเธอมอบของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ให้ฉัน ฉันยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเธอโดยไม่เป็นอะไร เธอคิดว่าฉันไม่มีความสามารถที่จะฆ่าทั้งตระกูลเธอจริงๆ เหรอ?”
“แก–”
คำพูดนี้ออกมา
ในที่สุด เส้นหมี่จ้องเขม็งดูยังไอ้เดรัจฉานเหมือนงูพิษตัวนี้ ทั้งตกใจทั้งโกรธมากจนพูดอะไรไม่ออกเลย