ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 125 ลูก เราทำแบบนี้ไม่ได้ รู้ไหม

เส้นหมี่เงียบไป….
ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะไสหัวลงไป
จากนั้นเธอก็ลงมาจากรถเรียบร้อยแล้ว ผลปรากฏว่า พอประตูปิดลง ผู้ชายเลวๆคนนั้นก็รีบเหยียบคันเร่งไปเลยเช่นกัน แล้วรถคันนี้ก็ขับออกไปเหมือนกับจรวด
ชิ!
เส้นหมี่เห็นแล้ว ถึงได้รีบหยิบเอาโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกหาเบอร์ที่ส่งข้อความมา
“ฮัลโหล? คิวคิว?”
“หม่ามี๊ ใช่ครับ ผมคิวคิว หม่ามี๊ได้รับข้อความผมแล้วใช่ไหมครับ?”
ความจริงแล้วคิวคิวใช้แท็บเล็ตเข้าสู่ระบบซอฟท์แวร์แฮกเกอร์ในการติดต่อหม่ามี๊ ในที่สุดก็ได้ยินเสียงหม่ามี๊แล้ว สองพี่น้องรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก
แต่ว่าที่ทำให้พวกเขาแปลกใจก็คือ หลังจากที่หม่ามี๊ได้ยินเสียงพวกเขาแล้ว กลับไม่ได้ดีใจเหมือนกับที่พวกเขาคิดเอาไว้
“คิวคิว ทำไมพวกเราถึงทำแบบนี้ล่ะลูก? พวกหนูรู้ไหมว่าแบบนี้จะทำให้หม่ามี๊กับแด๊ดดี้เป็นห่วงขนาดไหน? เมื่อกี้นี้เขาทิ้งทุกอย่างในมือก็เพื่อจะไปหาพวกหนูนะลูก”
“แต่ว่าหม่ามี๊ พวกเราทำเพื่อช่วยหม่ามี๊นะครับ”
เด็กทั้งสองคนเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ของหม่ามี๊แล้ว ใบหน้ากลมๆก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที
เส้นหมี่ : “………”
ช่างเถอะ เวลานี้ยังไม่ต้องว่าพวกเขาก่อนแล้วกัน รอให้เจอตัวก่อนแล้วค่อยพูด
เส้นหมี่จึงเอ่ยถามเด็กทั้งสองคนอย่างละเอียด แน่ใจแล้วว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งใกล้ๆสนามบิน เธอก็รีบโบกแท็กซี่ไปทันที
หลังจากนั้นก็รีบตามไป
เด็กๆทั้งสองคนทำแบบนี้ ทำให้เธอทั้งรู้สึกซาบซึ้งทั้งตกตะลึงมากจริงๆ
ซึ้งใจก็เป็นตอนที่พวกลูกๆนึกถึงตัวเองไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ก็คิดที่จะปกป้องหม่ามี๊ ออกโรงแทนหม่ามี๊
ส่วนที่ตกตะลึงล่ะ?
ก็เป็นเพราะว่าพวกเขาคิดออกมาได้แม้แต่ความคิดแบบนี้เพื่อเธอ
ใจกล้ามากจริงๆและยังอันตรายมากเกินไปอีกด้วย!
เส้นหมี่รู้สึกร้อนใจมากมาตลอดทาง ในที่สุดหลังจากนั้นยี่สิบกว่านาที ก็มาถึงยังโรงแรมที่เด็กๆบอก
“คิวคิว ชินชิน…..”
ตอนที่ประตูเปิดออก เส้นหมี่ก็เห็นลูกตัวน้อยของเธอเปิดประตูให้เอง ก็ร้องขึ้นด้วยความเซอร์ไพรส์
แต่คิวคิวที่เปิดประตูให้กลับไม่สนใจเธอ เขายืนอยู่ตรงหน้าประตูมองเธอด้วยความน้อยใจ ทำหน้าบึ้งแล้วเดินเข้าไป
เส้นหมี่ : “………”
แล้วมองไปยังด้านข้าง แล้วพบลูกชายคนโตที่เดินออกมาในขณะเดียวกัน ถึงแม้จะไม่ได้มีการแสดงออกเหมือนกับน้องชาย
แต่เขาเองก็ไม่ได้เอ่ยพูดออกมาเช่นกัน
“ชินชิน?”
ในใจของเส้นหมี่รู้สึกผิด เดินเข้ามา เธอนั่งยองๆลงตรงหน้าของลูกชายคนโต : “ขอโทษนะลูก ชินชิน คิวคิว เป็นความผิดของหม่ามี๊เอง หม่ามี๊ไม่ควรว่าพวกหนู”
ชินจังเม้มปากเล็กๆ
หลังจากนั้น เขาตัวเล็กๆ มองหม่ามี๊ด้วยดวงตาคู่สวยนิ่งๆแล้วเอ่ยขึ้นมา : “ไม่เป็นไรครับ”
เขาเป็นลูกที่เติบโตมากับแสนรักจริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นวิธีในการจัดการเรื่องราว หรือว่าการคิดพิจารณา เขาไม่เหมือนคิวคิว เขาจะยิ่งมองในภาพรวม และยิ่งใจเย็นได้ด้วยเช่นกัน
เส้นหมี่วางใจลงมาได้ครึ่งหนึ่งแล้ว รีบจูงมือเล็กๆของเขาแล้วสองแม่ลูกก็เดินเข้าไปในห้องเพื่อไปปลอบใจลูกอีกคนหนึ่งด้วยกัน
“คิวคิว?”
“ฮึ่ย!”
เด็กน้อยก็ยังคงไม่สนใจ มองไปทางหน้าต่างอย่างโกรธๆ
เส้นหมี่ทั้งโมโหทั้งขำ แต่ก็ไม่มีวิธีอื่น จึงทำได้เพียงต้องเอาไม้ตายออกมา
“ก็ได้ เดิมทีหม่ามี๊วางแผนเอาไว้ว่าจะพาพวกหนูทั้งสองคนกลับไป แต่คิวคิวยังโกรธหม่ามี๊อยู่ ถ้าอย่างนั้นจะทำยังไงดีล่ะ?”
“……..”
เด็กน้อยที่รู้สึกโกรธอยู่ตลอดนั้น ในที่สุดดวงตาพระจันทร์เสี้ยวก็สั่นไหวขึ้นมาแล้ว
ชินจังเองก็ถูกคำพูดของหม่ามี๊ดึงดูดด้วยเช่นกัน
เขาจึงใช้น้ำเสียงของพี่ชายที่หาดูได้ยากเอ่ยพูดขึ้นมาทันที : “โกรธหม่ามี๊ไม่ได้นะ แบบนี้ไม่ถูก”
เพื่อเป็นการสอนน้องชาย ไม่คิดว่าเด็กน้อยจะพูดออกมาเป็นประโยคที่ยาวขนาดนี้
ถูกหม่ามี๊ดึงดูด อีกทั้งถูกพี่ชายสั่งสอน……
ในที่สุดคิวคิวก็หันมา : “หม่ามี๊ไม่ได้บอกว่าพวกเราไม่ควรทำแบบนี้เหรอครับ? แล้วทำไมยังจะพาพวกเรากลับไปอีก?”
“นั่นมันคนละเรื่องกันนะลูก พวกหนูสองคนรักหม่ามี๊ขนาดนี้ หม่ามี๊ก็ต้องพาพวกหนูกลับไปด้วยอยู่แล้วสิครับ”
เส้นหมี่กอดลูกคนนี้ไว้ แล้วอธิบายกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ระหว่างที่ที่เส้นหมี่เดินทางมา เธอคิดแบบนี้อยู่จริงๆ ว่าครั้งนี้ถึงแม้ว่าลูกทั้งสองคนนี้ของเธอจะใช้วิธีผิด แต่เธอเองก็จะต้องพาพวกเขากลับบ้านไปอย่างแน่นอน
เนื่องจากว่า เธอไม่สามารถที่จะทำให้ทรยศต่อความหวังดีนี้ของพวกเขาได้
คิวคิวได้ยินแล้ว ในที่สุดใบหน้าเล็กๆก็มีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“ชินจัง นายดูสิ หม่ามี๊ยินยอมพาพวกเรากลับไปเมืองเคลียร์ด้วยกันแล้ว” เด็กน้อยมองไปทางพี่ชายตัวเองด้วยความดีใจ
ชินจังเหลือบมองสีหน้าท่าทางของหม่ามี๊ แล้วไม่ได้ส่งเสียงออกมา
และเป็นอย่างที่คิด ไม่นานนักเส้นหมี่ก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง : “ลูกรัก หนูเข้าใจผิดแล้วล่ะ หม่ามี๊ไม่ได้จะพาพวกหนูกลับไปเมืองเคลียร์ แต่จะพาพวกหนูกลับไปบ้านที่พวกเราเช่ากันอยู่หลังนั้น”
“ทำไมครับ?!”
คิวคิวตกใจ!
เส้นหมี่เห็นแล้ว ก็รีบอธิบายขึ้นอีกครั้ง : “เพราะว่าพวกเราทำแบบนี้ไม่ได้ไงครับ คิวคิว ถึงแม้ว่าแด๊ดดี้จะทำไม่ถูก แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นแด๊ดดี้ของพวกหนู เขาเป็นห่วงพวกหนู รักพวกหนู ถ้าหากพวกเราหายตัวไปแบบนี้ เขาจะเป็นกังวลและเสียใจมาก”
“และอีกอย่างพวกเราทำแบบนี้ ก็เป็นการกระทำที่ไม่มีความรับผิดชอบมากๆด้วยเหมือนกันนะครับ”
เส้นหมี่พยายามอธิบายอย่างละเอียดกับลูกชายให้ชัดเจน
สิ้นเสียงแล้ว ลูกชายทั้งสองคนก็ล้วนแต่รู้สึกตกตะลึงไป
หม่ามี๊คิดแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?
เด็กๆทั้งสองคนคิดไม่ถึงว่าหม่ามี๊ที่ถูกรังแกจนเป็นแบบนี้ สุดท้ายแล้วยังสามารถพูดแบบนี้ออกมาได้
และใช่ ถึงแม้ว่าแสนรักจะอยู่ที่นี่ในเวลานี้ เขาเองก็คงคิดไม่ถึงเช่นกัน