ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 131 เมื่อคืนหม่ามี๊จะต้องเหนื่อยแน่

พอกลิ้งลงไป ก็ไม่มีจิตใจไปสังเกตอย่างอื่น เธอที่คืนนี้ตกใจอย่างหนักแล้ว ก็ดึงผ้าห่มแล้วซุกหน้าเล็กๆลงไปทันที
น่ากลัวมากไปแล้วโอเคไหม！
เธอทำอะไรไปเนี่ย？！！
เธอซุกอยู่ในผ้าห่ม ใบหน้านั้นตื่นตระหนกและร้อนผ่าว แรงทั้งตัวเหมือนถูกสูบออกไป ปลายนิ้วก็สั่น
แสนรักก้มหน้ามองก้อนกลมๆนี้ ใบหน้าหล่อเหลาได้สติคืนมา ก็ดูสดใสขึ้นมาทันที
แต่สุดท้าย เขาก็ไม่พูดอะไร ก้าวเท้าออกไปอย่างทื่อๆ
——
วันถัดมา
ตอนที่พวกเด็กๆตื่นมา ก็พบสิ่งแปลกๆ หม่ามี๊ดันยังไม่ตื่น ไม่ได้ทำอาหารเช้าให้พวกเขา และก็ไม่ได้จุดเตาอุ่นๆให้พวกเขา
แปลกจัง หม่ามี๊เป็นอะไรไป？
หรือว่าเมื่อวานเหนื่อย？
คุณชายคิวสวมชุดเล็กๆของตัวเองเสร็จ：“ฉันไปดูหม่ามี๊ก่อน ตอนนี้พวกนายรออยู่นี่นะ”
จากนั้นเด็กชายคนนี้ก็เดินย่องไป
เป็นไปตามคาด พอเขาผลักประตูห้องข้างๆออกไป ก็เห็นหม่ามี๊ที่ปกติไม่ได้นอนขี้เซา ตอนนี้กำลังเอาหน้าซุกลงในผ้าห่มอย่างหลับฝันดี
“หม่ามี๊ยังไม่ตื่น”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ชินจังก็เข้ามา
เขาสวมชุดนอน บนเท้าก็ไม่ได้สวมอะไร เหยียบไปที่พื้นเย็นๆ ถัดจากน้องชาย
คุณชายคิวหันหน้าไปทันที：“นายลุกมาได้ไง？และยังไม่สวมชุดกับถุงเท้าอีก？เดี๋ยวเป็นหวัดนะ รีบกลับไป”
เขาตกใจมาก รีบดึงพี่ชายให้กลับไป
สำหรับสิ่งนี้ คุณชายคิวเข้าใจดี
ยังไง พี่ชายคนนี้มีทุกอย่างประเคนมาให้ตั้งแต่ยังเด็ก ไม่เหมือนเขา อยู่กับหม่ามี๊จนรู้จักดูแลตัวเองเป็น
ดังนั้นคุณชายคิวก็กลับไปช่วยพี่ชายแต่งตัว
ชินจัง：“……”
มองน้องชายที่ยังต้องสวมเสื้อผ้าให้ตัวเอง เด็กชายตัวน้อยก็แอบสาบานว่า กลับไปแล้ว จะต้องรีบทำพวกนี้ให้เป็น
สองคนพี่น้องแต่งตัวเสร็จ หนูรินจังยังไม่ตื่น ทั้งสองออกมาจากห้องนอน
“หม่ามี๊จะต้องเหนื่อยแน่ เมื่อวานพาพวกเราไปเล่นทั้งวัน แบบนี้ละกัน พวกเราลงไปซื้ออาหารเช้า เช้าวันนี้ไม่ต้องให้หม่ามี๊ทำแล้ว ให้เธอนอนหลับพักผ่อน ดีไหม？”
“อือ”
ชินจังพยักหน้าเล็กๆอย่างเห็นด้วยทันที
ดังนั้นพอเด็กทั้งสองคนนี้ได้เงินมาแล้ว ก็จูงมือเล็กๆกันออกไปจากบ้าน
สถานที่นี้ ที่จริงแล้วสะดวกมาก ข้างล่างออกไปก็เป็นถนนโซนเมืองเก่า ตรงนั้นมีขายทุกอย่าง ตอนนั้นเส้นหมี่เลือกย้ายมาที่นี่ ก็เพราะสิ่งนี้
คุณชายคิวพาพี่ชายมาที่ร้านอาหารเช้าร้านหนึ่ง
“ชินจัง นายอยากกินอะไร？”
“……”
ชินจังก้มหน้าลงมองพื้นที่สกปรก
เขาไม่เคยเห็นสถานที่แบบนี้ สำหรับสภาพแวดล้อมแบบนี้ เขาถูกตามใจมาตั้งแต่ยังเด็ก จึงไม่ชินได้
เฮ้อ！
คุณชายคิวถอนหายใจ ส่วนตัวเองเข้าไป
“ลุงครับ ผมเอาซาลาเปาอันนี้ แล้วก็ปาท่องโก๋ กับนมครับ”
“ได้เลย คิวคิว หนูมาซื้อข้าวเช้าอีกแล้วเหรอ น้องสาวกับหม่ามี๊หนูล่ะ？”
ละแวกเหล่านี้ต่างรู้จักคุณชายคิว เห็นเด็กชายหน้าตาดีคนนี้มาซื้ออาหารเช้าแล้ว ก็หยิบของให้เขาไป พร้อมกับคุยกับเขาอย่างเป็นมิตรขึ้นมา
คุณชายคิวก็พูดทักทายไปงั้นๆ
ไม่กี่นาทีถัดมา ตอนที่สองคนพี่น้องออกมา มือเล็กๆนั้นก็เต็มไปด้วยถุงใบใหญ่
“กลับกันเถอะ”
“โอเค”
ชินจังพยักหน้า
แต่ตอนนี้เอง จู่ๆรถตู้สีดำคันหนึ่งก็ขับเข้ามาจากท้ายถนนเส้นนี้ เห็นเด็กสองคนนี้แล้ว ทันทีทันใดนั้น คนในรถก็เหยียบคันเร่งเข้ามาทันที
“คุณอาเค？”
สายตาชินจังเฉียบคมมาก พอเห็นรถคันนี้แล้ว ก็จำได้ทันที
ใช่แล้ว คนที่มานี่ ก็คือเค！