ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1320 ลูกล่ะ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1320 ลูกล่ะ?
ใช่ หนูดาราของเธอหายไป
เมื่อกี้เพิ่งจะนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าคุณหมอคนนี้แท้ๆ
จากนั้นคุณหมอเห็นว่าเธอร้องไห้ไม่หยุดจึงให้แสงดาวไปเอาที่วัดไข้มา ทำไมเพียงแค่ครู่เดียวถึงหายไปแล้ว?
“เธอรีบตามหาลูกให้ฉันสิ ยังจะมาฉีดอะไรอีก?” เธอพูดด้วยความโกรธและตระหนก ไม่สนใจว่าที่นี่ยังมีเด็กๆและผู้ปกครองอีกมากมายที่กำลังฉีดวัคซีน จึงพุ่งเข้าไปตะคอกใส่หมอ
คุณหมอเห็นเช่นนั้นก็ตื่นตระหนก
พวกเขาจึงหยุดฉีดวัคซีนแล้วรีบไปหาตัวเด็ก
แต่หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทั้งแผนกกุมารเวชต่างตามหา รวมทั้งแสงดาว พวกเขาต่างหาหนูดาราที่เพิ่งอายุหนึ่งขวบไม่เจอ
เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆที่คลาดสายตาก็หายไปราวกับระเหยเป็นไอ
“ฉันจะบอกพวกเธอให้นะ ถ้าหาลูกสาวฉันไม่เจอ ฉันเอาพวกเธอตายแน่!”
ภายใต้ความกลัวอย่างหนัก แสงดาวตะคอกใส่เหล่าหมออย่างเสียสติ
หมอ “…”
ชั่วพริบตาประโยคนี้ทำให้เหล่าหมอรู้สึกโกรธ จึงโต้กลับว่า “ลูกเธอหาย แล้วเกี่ยวอะไรกับพวกเรา? เป็นเพราะเธอไม่ได้ดูแลให้ดี ฉันให้เธอไปเอาที่วัดไข้ เธอก็ทิ้งเด็กไว้ที่ฉัน หมอแค่คนเดียวอย่างฉันจะสามารถดูแลลูกให้เธอได้เหรอ?”
“เธอ–”
“ไม่ต้องสนใจเธอหมอภู นี่จะต้องเป็นพวกก่อกวนแน่ๆ เราแจ้งตำรวจกันเถอะ”
เมื่อหมอทั้งหลายเห็นว่าเด็กน่าจะหาไม่เจอแล้วจริงๆ จึงคิดจะชิงลงมือแจ้งตำรวจก่อน
จริงๆแล้วเรื่องนี้ล้วนผิดทั้งสองฝ่าย
อย่างแรก แสงดาวไม่ควรฟังหมอคนนี้ที่ให้ทิ้งเด็กไว้ที่นี่แล้วไปเอาที่วัดไข้ หรือพูดได้ว่าเธอได้ยินความหมายตามนี้ ยังไงซะตอนนั้นเด็กก็อยู่กับคุณหมอ
อีกอย่างที่ที่ไปเอาที่วัดไข้ก็แค่ห้องทำงานข้างหลังพวกเขา
ดังนั้นในตอนนี้ที่หมอคนนี้ปัดความรับผิดชอบบอกว่าจะแจ้งตำรวจ มันทำกันเกินไปหน่อย
แสงดาวโกรธจนตัวสั่น ตอนนั้นเธอหยิบโทรศัพท์ออกมา “ได้ พวกเธอไม่ต้องแจ้งตำรวจหรอก ฉันทำเอง”
พูดจบเธอก็โทรหาผู้บัญชาการของสถานีตำรวจในพื้นที่
ไม่กี่นาทีต่อมาพอผู้บัญชาการมาถึงโรงพยาบาล เมื่อหมอ พยาบาล เจ้าหน้าที่ทุกคนเห็นท่าทางเกรงใจของเขาที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ก็อึ้งไปหมด
“ไม่ต้องห่วงครับคุณหนู เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการ ตอนนี้อยู่ในช่วงเร่งด่วน พวกเราตามหาตัวเด็กก่อนดีกว่าแล้วค่อยมาตามหาคนผิด ดีไหมครับ?”
ผู้บัญชาการคนนี้มีสติดีอยู่ รู้ว่าต้องจัดการยังไง
แสงดาวอกสั่นขวัญหายไปหมด เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตอบตกลง
ดังนั้นพวกตำรวจที่มาจึงเริ่มทำการออกค้นหาเด็ก แต่ครั้งนี้พวกเขาเอากล้องวงจรปิดในแผนกกุมารเวชทั้งหมดมาตรวจสอบ
กลับเห็นว่าในกล้องวงจรปิด หลังจากที่แสงดาวไปเอาที่วัดไข้ เป็นอย่างที่คิดไว้คุณหมอที่รับผิดชอบฉีดวัคซีนคนนั้นเห็นว่าเด็กตรงหน้าเอาแต่ร้องไห้ และด้านข้างยังมีคนที่รออยู่
ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจหนูดาราอีก
หนูดาราไม่เห็นหม่ามี๊ก็ร้องไห้ปีนลงมาจากเก้าอี้ ไม่นานเมื่อเห็นผู้ปกครองคนหนึ่งที่พาเด็กออกไป เท้าน้อยของเธอจึงก้าวเดินตาม
เพราะในมือของผู้ปกครองคนนั้นกำลังชูอมยิ้มแท่งหนึ่งอยู่
“เห็นรึยัง? ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่เกี่ยวกับเธอ!”
แสงดาวเห็นดังนั้นก็หันมาตวาดใส่หมอคนนั้นด้วยความโกรธ
หมอคนนั้นไม่กล้าส่งเสียงใดๆอีก
แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาผิดหวังคือกล้องวงจรปิดของแผนกนี้ หลังจากที่ออกจากประตูไปก็เป็นระเบียงที่ไม่ได้ติดตั้งกล้องยาวจนถึงห้องโถงข้างนอกถึงจะสามารถเห็นภาพได้
คนจากสถานีตำรวจเห็นดังนั้นก็จำต้องตามออกไป
แต่ทว่าหลังจากที่พวกเขาล้อมบริเวณระเบียงจุดอับของกล้องวงจรปิดแล้วค้นหากันไปมาอยู่นับสิบรอบจนแทบจะพลิกแผ่นดินออกมาก็ยังตามหาเด็กไม่เจอ
แสงดาวทนไม่ไหวแล้ว
“คุณหนูครับ! คุณหนู!!” ตำรวจด้านข้างรีบยื่นมือไปพยุงเธอ
—
ตอนที่คณาธิปรู้ข่าวเขากำลังประชุมภาคเช้าของบริษัท
หลังจากที่ได้ข่าวว่าเด็กเกิดเรื่องที่โรงพยาบาลก็รีบลุกจากเก้าอี้ทันที
“ฉันรู้แล้ว จะไปเดี๋ยวนี้!”
“…”
เกิดอะไรขึ้น?
เหล่าผู้บริหารระดับสูงต่างมองหน้ากัน ไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น
จนกระทั่งผ่านมาสักพัก อากิโกะ นากาจิมะเลขาของประธานเข้ามา เธอมองทุกคนแล้วบอกเรียบๆว่า “ประธานคณาธิปมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ ขอให้ทุกคนยกเลิกการประชุมก่อน”
“หา?”
เหล่าผู้บริหารระดับสูงจึงจำต้องเลิกการประชุม
รวมทั้งผู้ช่วยเคของแผนกวางแผนก็ต้องกลับแผนก
เชียนหยวนล๋ายเย่ที่อยู่แผนกวางแผนข้างล่างที่กำลังทำหนังสือวางแผน เธอเพิ่งเข้ามาทำงานจึงยังทำไม่ค่อยคล่อง เมื่อเห็นผู้ช่วยกลับมาจึงรีบลุกจากที่นั่ง
“ผู้ช่วยเค คุณกลับมาแล้ว?”
“อืม เชียนหยวน ฮอน เธอทำหนังสือวางแผนเสร็จรึยัง?”
ผู้ช่วยเคเห็นว่าว่าที่ภรรยาของประธานคนนี้ไม่ได้มีท่าทีตัวสั่นเหมือนวันนั้นที่เธอมา แต่เปลี่ยนเป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมงานทั่วไป