ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 137 เห็นเด็กที่เกิดจากเธอกับชายอื่นก็โกรธ！

แสนรักไปโรงเรียนอนุบาล
“คุณแสนรัก สวัสดีตอนเย็นค่ะ”
“คุณแสนรัก ลูกรักทั้งคู่ของคุณรออยู่ด้านในแล้ว ฉันจะเรียกพวกเขาออกมานะ”
หลังจากผ่านเรื่องราวครั้งที่แล้ว คนที่โรงเรียนอนุบาล ก็รู้ว่าพ่อชินจังเป็นคนอย่างไรแล้ว ดังนั้นพอแสนรักมา ครูพวกนี้ก็จะทักทายเขาอย่างเป็นมิตร
แสนรักมองนิ่งๆ ปิดประตูรถ แล้วก้าวขายาวๆเข้าไปในโรงเรียนอนุบาล
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้มารับพวกเราเหรอ”
พอเข้ามา ก็อย่างที่คิดไว้ เขาเห็นเด็กชายทั้งสองที่หน้าตาเหมือนกัน มือเล็กๆกำลังจูงมือกันออกมาพอดี
ด้านข้าง ยังจูงเด็กสาวตัวน้อยตัวอมชมพูด้วย
แสนรักเห็น ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหาอย่างเยือกเย็น
เด็กคนนี้นี่ ที่จริงแล้วหน้าตาสวยมาก ผิวขาวอมชมพูนั้น เหมือนตุ๊กตาเครื่องเคลือบ ตาโตๆที่เหมือนลูกองุ่นสีม่วง หน้าเล็กๆที่ขาวอมชมพูนั้น พอยิ้มออกมาก็โชว์ลักยิ้มเล็กๆ
เด็กคนนี้ หน้าตาเหมือนพ่อเธอเหรอ？
เพราะว่าพ่อเธอหน้าตาดี ดังนั้น ยัยผู้หญิงบ้านั่น ถึงชอบพ่อเธอ？สุดท้ายเลยคลอดเธอออกมา？
ผู้หญิงน่ารังเกียจ！
ทันใดนั้นแสนรักก็รู้สึกว่าในใจของตัวเองเหมือนมีหนามอยู่อีกแล้ว
“แด๊ดดี้？แด๊ดดี้เป็นอะไรไป？ไปสิ”
เด็กตัวเล็กๆทั้งสามคนเข้ามา เห็นแด๊ดดี้ยืนตรงนั้นไม่ขยับ คุณชายคิวก็เข้าไปเขย่าแขนใหญ่ๆของแด๊ดดี้
แสนรักจึงได้สติคืนมา จากนั้น เขาก็จ้องเด็กๆที่แสนน่ารักด้านข้างขาพวกนี้ แล้วยื่นมือไปจูงลูกชายคนละข้าง อย่างไม่ลังเลใดๆ
คุณชายคิว：“……”
ชินจัง：“……”
หนูรินจังที่ถูกทิ้งให้อยู่ตรงนั้นคนเดียว ดวงตาโตๆที่เพิ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก็แดงทันที
แด๊ดดี้ไม่ชอบเธอจริงๆด้วย ดูสิ มาโรงเรียนอนุบาล เอาแค่พวกพี่ๆ ไม่เอารินจังลูกรักเลย หม่ามี๊ล่ะ？รินจังจะหาหม่ามี๊
เด็กสาวนั้นอ่อนไหว พอถูกแด๊ดดี้ทิ้ง ก็เบะปากทันที ดวงตาสีดำเต็มไปด้วยน้ำตา เริ่มมองหาร่างของหม่ามี๊ไปทุกที่
คุณชายคิวเห็นฉากนี้ ในที่สุดก็ได้สติคืนมา ทันใดนั้น เขาชักมือเล็กๆของตัวเองออกมา：“แด๊ดดี้ น้องสาวเป็นผู้หญิงนะ แด๊ดดี้ต้องจูงน้องสาวสิ”
แสนรักก็มองบนลงมา：“แด๊ดดี้จูงพวกลูกอยู่ไม่ใช่เหรอ？”
“ฮือ～～～～”
พอพูดคำนี้ออกมา หนูรินจังก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้หนักด้วยความน้อยใจตรงนั้นทันที
คุณชายคิวเห็น ก็รีบเข้าไปกอดน้องสาวไว้：“ไม่ร้องนะๆ รินจัง เด็กดี พวกเราไม่ร้องไห้นะ พี่ก็จะไม่ให้เขาจูงมือ พี่จะจูงรินจังเอง”
ตอนนี้ชินจังก็รู้สึกโกรธแล้ว！
เขาเงยหน้าเล็กๆขึ้น จ้องแด๊ดดี้อย่างโกรธๆ：“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ควรจะจูงน้องสาว！”
“ลูกเป็นลูกชายแด๊ดดี้ แด๊ดดี้ก็ต้องจูงลูกสิ”
“……แต่เธอเป็นผู้หญิง！”
ชินจังเถียงอย่างมีเหตุผล แม้แต่คอเล็กๆก็แดง
แสนรัก：“……”
พอเห็นคนรอบๆเริ่มเยอะขึ้น สุดท้าย เขาก็ไปด้านข้างเด็กสาวคนนี้ด้วยใบหน้าหล่อเหลาเซ็งๆ：“เอาล่ะ ออกไปกับแด๊ดดี้ก่อน”
เขายื่นมือออกไป กำลังจะจูงเด็กสาวคนนี้
แต่ว่า เด็กสาวที่ตอนนี้ถูกเขาทำเสียใจแล้ว กลับไม่ยอมเข้าใกล้เขาอีก
เธอซบไปที่ไหล่เล็กๆของพี่ชาย ถามเสียงเบาด้วยความเสียใจพร้อมกับน้ำตา：“พี่ ทำไมแด๊ดดี้ไม่ชอบรินจัง？”
คุณชายคิว：“แด๊ดดี้ไม่ใช่ไม่ชอบ นั่นเพราะว่าแด๊ดดี้ยังไม่รู้ว่ารินจังก็เป็นลูกของเขา รินจังเด็กดี พวกเราไม่โกรธโอเคไหม？เพื่อหม่ามี๊นะ”
เพื่อหม่ามี๊
คำนี้ ในที่สุดก็ได้ยินถึงข้างในใจเด็กสาว
ดังนั้นสุดท้ายแล้ว รินจังก็ตามพี่ชายออกมาด้วยกัน ก็แค่ เธอไม่ได้เข้าใกล้ชิดกับแด๊ดดี้อีก และก็ไม่มองเขาอีกด้วย
ครึ่งชั่วโมงถัดมา เรืองรองตึกวังฬาหนึ่ง
“เอาล่ะ ถึงละ พวกลูกลงไปนะ แด๊ดดี้ยังมีธุระ”
หลังจากแสนรักจอดรถไว้ที่หน้าประตู อาจเป็นเพราะตอนนี้ความโกรธในใจหายไปแล้ว
ดังนั้น พอเขาลงมาจากรถ เห็นใบหน้าเล็กๆของเด็กสาวที่อยู่หลังรถ ยังดูท่าทางเหมือนหดหู่ ทันใดนั้น เขาก็ยื่นมือเตรียมจะอุ้มเธอลงมา
แต่ว่า เด็กสาวเห็นเขามา
จู่ๆก็หลบเขา จากนั้นจูงพี่ชายลงไป
“พี่ พวกเรากลับบ้านกันเมื่อไหร่เหรอ？พี่โทรถามหม่ามี๊ได้ไหม？ดูว่าหม่ามี๊มาเมื่อไหร่？”
เธอลงไปแล้ว ถามพี่ชายเสียงนุ่มนิ่มพร้อมกับน้ำตาเต็มหน้า ต่อหน้าเขาอีกครั้ง
ยัยเด็กนี่ อุตส่าห์ไว้หน้าแล้วยังไม่เอาอีก？
แสนรักก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัด
ยังดีที่ เวลานี้คุณชายคิวก็เอาใจเธอ：“หม่ามี๊เลิกงานแล้วถึงกลับมา รินจังอย่าเพิ่งรีบ”
เด็กสาวคนนี้จึงพยักหน้าพร้อมกับน้ำตา：“ค่ะ”
จากนั้น เธอก็ตามพี่ชายเข้าไป
ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ได้มองแด๊ดดี้อีกเลย
แสนรักมองอยู่ด้านหลัง ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง
ยัยเด็กสาวคนนี้ เมื่อก่อนเขาจะเห็นบ่อยๆว่า ถึงแม้เธอจะกลัวตัวเอง แต่ทุกครั้งที่เขาไม่ได้สนใจ เธอก็จะเอาตาโตๆกลมๆคู่นั้นของเธอมาแอบมองเขา
ท่าทางแบบนั้น เหมือนกับกระต่ายน้อยขี้ขลาด
ถึงแม้เธอจะกลัวเห็นเขาที่เป็นหมาป่าตัวใหญ่นี้มาก แต่ว่า เธอก็โหยหามากเช่นกัน
เพราะว่าหลายครั้ง เขามองเห็นบนใบหน้าเล็กๆของเธอ เผยให้เห็นถึงความหวังและความสุขเล็กๆน้อยๆนั้นอย่างชัดเจน เหมือนว่า เขามองเธอบ้าง เธอก็จะมีความสุข
แต่ตอนนี้ เธอกลับไม่มองเขาเลย