ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1388 คุณไม่เกลียดผมเหรอ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1388 คุณไม่เกลียดผมเหรอ?
【เส้นหมี่: หนูเย่ เธอรีบดู ด้านล่างของต้นสนที่เธอถ่ายมาเมื่อสักครู่เหมือนจะมีเห็ดอยู่นะ】
【คณาธิป: จริงเหรอคะ?】
【แสงดาว: อยู่ไหนๆ? ฉันดูหน่อย ทำไมเมื่อกี้ฉันถึงไม่เห็นล่ะ?】
หญิงสาวสองสามคนต่างพากันรวมตัวกันอีกครั้ง
และในเวลานี้ แสนรักที่ไม่พูดอะไรมาโดยตลอดก็ปรากฏตัวขึ้นครู่หนึ่งในกลุ่ม
【แสนรัก: ตอนค่ำกินหม้อไฟหัวปลาไม่เลวเลยทีเดียว เอาเห็ดมาหน่อย】
【……】
ระเบิดแล้ว!
ทุกคนต่างเริ่มจับจ้องไปที่เห็ดนั้นทันที
และเชียนหยวนล๋ายเย่ ด้วยความที่ถูก “บังคับ” จึงต้องเริ่มไลฟ์ถ่ายทอดสดการเก็บเห็ดไปด้วย
“ที่รัก คุณรีบมานี้ พี่สาวเธอบอกว่าเห็นอันนี้กินได้ พวกเราเด็ดกลับไปสักหน่อย”
“เหรอ?”
คณาธิปก็เดินมาแล้วด้วย
หลังจากที่เห็นว่าตรงโคนต้นสนมีเห็ดสีเหลืองๆ จำนวนมากขึ้นอยู่จริงๆ เขายื่นมือไปเด็ดมันออกมา จากนั้นก็วางไปตรงหน้ากล้องโทรศัพท์
เส้นหมี่: “พระเจ้า นี่คือเห็ดสน อร่อยมากเลยนะ ลื่นมาก ทำหม้อไฟกินอร่อยที่สุดเลย”
เชียนหยวนล๋ายเย่: “พี่สาว แล้วอันนี้ล่ะ?”
เส้นหมี่: “！！！！”
คือลุกพรวดขึ้นจากบนดาดฟ้าเรือเกือบแทบไม่ทัน！
“เฮเซลนัท！ไม่ได้แล้ว พี่ชาย ฉันก็อยากขึ้นเขา ฉันอยากไปเก็บเห็ด เก็บเฮเซลนัท อันนี้มันสามารถทำเต้าหู้ได้ ไม่รู้จะอร่อยมากแค่ไหน ฉันอยากไป”
แสนรักที่กำลังนั่งตกปลาอยู่ข้างๆ: “…….”
แสงดาวก็ร่วมสนุกด้วย พอเห็นหญิงสาวคนนี้ตื่นเต้นมากขนาดนี้ เธอยิ่งตื่นเต้นคึกคักมากยิ่งขึ้น
“ที่รัก คุณไปไหม? คุณไม่ไปฉันไปเองได้”
“……”
นี่เป็นผู้หญิงแบบไหนกัน?
ดังนั้นในท้ายที่สุด เดิมทีสามคู่สามีภรรยาที่จะแยกกัน ผลคือต่างพากันมารวมตัวกันที่บนภูเขา และเมื่อพวกเขาไปถึงตรงนั้น หลังจากที่ได้เห็นของมีค่าที่สามารถกินได้ขึ้นอยู่เต็มไปทั่วทั้งบริเวณกลางป่า จึงพากันปฏิบัติการเก็บกันขึ้นมาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
บ้างก็ถอดเสื้อ บ้างก็เด็ดใบไม้ใบใหญ่ๆ คือแทบทนไม่ไหวที่จะขนเอาสิ่งของในป่าทั้งหมดนี้กลับออกไปด้วย
คณาธิปได้เห็นฉากนี้ มุมปากกระตุกเล็กน้อย
ส่วนหนูเย่นั้นหลังจากที่เห็นทุกคนมากันหมดแล้ว ก็มุดเข้าไปยังโต้ต้นสนนั้นด้วย
“ที่รัก เร็วเข้า พวกเราก็เก็บด้วยสิ ไม่แน่ว่าอาจจะมีของอร่อยมากกว่านี้นะ”
“……”
สุดท้าย คณาธิปเองก็ได้เพียงแค่ก้มลงแล้วมุดเข้าตามสาวน้อยคนนี้ไปด้วย
เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง เมื่อในที่สุดทุกคนได้กลับมารวมตัวกันตรงนี้ และประหลาดใจอย่างยิ่งที่พบว่าทุกคนต่างเก็บกันมาได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
หนูรินจัง: “หม่ามี๊หม่ามี๊ ดูสิคะ หนูเก็บเห็ดได้เยอะแยะเลย”
คิวคิวกับชินจังทั้งสองคนก็พยายามใช้มือกอบเฮเซลนัทเหล่านั้นจนเต็มเสื้อคลุมตัวเล็กๆ ของทั้งสองคน
ตราบใดที่แสนรักประธานผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ผู้ซึ่งรักษาบุคลิกภาพความสุขุมเยือกเย็นไม่ว่าจะไปที่ใดก็ตาม หลังจากที่ออกมาแล้วก็ไม่มีอะไรอยู่ในมือเขา เห็นเขาเด็ดกิ่งไม้ของผลไม้ลูกเล็กๆ ที่มีสีแดงอยู่กำหนึ่ง
“นี่คืออะไร?”
แสงดาวที่เก็บเห็ดออกมาได้ไม่น้อยเห็นเขา จึงรีบถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เส้นหมี่ที่อยู่ด้านข้างรีบอธิบายว่า: “นี่คือบ๊วยป่าไง อร่อยมากเลยนะ ไม่ต้องห่วงว่าจะมีพิษ ฉันเป็นถึงหมอ”
เธอเผยความเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อย
พอทุกคนฟังแล้วก็รีบกรูเข้ามาทันที แล้วเด็ดจากกิ่งไม้ในมือของชายหนุ่มคนนี้กลับไปคนละสองสามลูก
แม้แต่หนูเย่เองหลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็มาเด็กไปด้วยสองสามลูก พอหันหลังกลับไปก็แบ่งให้กับผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ทันที
“ที่รัก คุณลองชิมดูไหม”
“……”
คณาธิปตัวแข็งทื่อ
กลับพบว่าหลังจากที่นำสิ่งของนี้กินเข้าไปในปาก รสชาติเปรี้ยวอมหวานก็แตกกระจายในลิ้นขึ้นมาทันที อร่อยมากเลยทีเดียว
“สถานที่แบบนี้มีของกินเยอะแยะมากมายจริงๆ”
แสงดาวหลงรักรสชาตินี้ เดินมาแล้วคว้ากำใหญ่ไปจากมือน้องชายอีกครั้ง
หนูเย่เห็นเข้า หลังจากที่แอบเหลือบตามองดูพี่เขยคนนี้ ก็เหมือนกับเจ้ากวางน้อยขี้กลัววิ่งมาใช้มือเล็กๆ คว้ากลับไปสองสามกิ่งแล้ววิ่งกลับมาที่ด้านข้างสามีอีกครั้ง
และคราวนี้ หลังจากที่เธอยื่นให้ชายคนนี้แล้ว เธอเห็นว่า เขาก็เอามันทาริมปากแล้วชิมมันจริงๆ
เนื่องจากเวลาเริ่มสายแล้ว และทุกคนก็ได้ผลการเก็บเกี่ยวเยอะมากอีกด้วย ดังนั้นคนกลุ่มนี้จึงเริ่มลงจากภูเขาเตรียมจะไปทำอาหารเที่ยงที่แคมป์ที่พัก
“รัก คืนนี้แสงขั้วโลกจะปรากฏขึ้นกี่โมงเหรอ?”
ในระหว่างทางเดินกลับ จู่ ๆ ม็อกโกก็ถามขึ้น
แสนรักได้ยินยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ: “ประมาณสักหนึ่งทุ่มกว่า ทำไมเหรอ?”
ม็อกโก: “เปล่า ก็คือยืนยันเวลา พวกเรากินดื่มกันให้อิ่มเอมเต็มที่ก่อนถึงเวลานี้ จากนั้นก็สามารถนั่งลงแล้วเพลิดเพลินไปกับมัน”
ท้ายที่สุดแล้วคนนั้นที่อาวุโสที่สุดในกลุ่มนี้จัดการวางแผนเรื่องต่างๆ ได้รอบคอบและครอบคลุมมาก
ทุกคนต่างพยักหน้าพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
ในตอนนั้นหลังจากที่กลับไปแล้ว กินอาหารเที่ยงเสร็จแล้ว พวกผู้หญิงก็พักผ่อนกันสักครู่ แล้วก็เริ่มยุ่งวุ่นวายเรื่องของอาหารเย็นกันต่อ และพวกผู้ชายก็กำลังตั้งกล้องโทรทรรศน์และก่อกองไฟ
“ธิป นายไปช่วยรักเถอะ กล้องโทรทรรศน์ของเขานั้นคงจะปรับได้ยาก จำเป็นต้องมีคนกำหนดตำแหน่งที่ถูกต้องในเลนส์ให้กับเขา กองไฟนี้ฉันจัดการเองได้”
ทันใดนั้น ม็อกโกที่กำลังก่อกองไฟอยู่ด้วยกันกับคณาธิป ก็ได้เสนอให้เขาไปช่วยแสนรักทางนั้นที่กำลังทำกล้องโทรทรรศน์อยู่
พอพูดจบ คณาธิปแม้แต่นิ้วมือก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดเล็กน้อย
สีหน้าของเขาแข็งทื่อ หลังใบหูก็รอยแดงปรากฏขึ้นมาชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าสถานที่ที่ให้เขาไปนั้นคือภูเขามีดคือทะเลเพลิงไม่ปาน
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถก้าวผ่านก้าวนั้นออกไปได้