ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1393 ชินจังเป็นอะไร
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1393 ชินจังเป็นอะไร?
ในคืนนั้น ม็อกโกสองสามีภรรยาพาชินจังมากินข้าวที่บ้านของ ถมัตถ์ คนนี้กันอย่างสนุกสนาน
ม็อกโกเป็นคนที่ใจกว้างและเปิดเผย และกับถมัตถ์ ต่างก็เป็นคนที่ทำงานเพื่อประเทศชาติ ฉะนั้นก็หลีกเลี่ยงไม่ได้หลังจากที่ดื่มกันแล้วหัวข้อสนทนาก็มากขึ้นมา แสงดาวนั่งฟังเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ
จนกระทั่งตอนสุดท้ายที่ชินจังง่วงนอนแล้วเล็กน้อย
“เด็กจะหลับแล้ว? งั้นพาไปในห้องแล้วให้เขานอนก่อนสักครู่ดีไหม?”
หลังจากที่ ราตรี เห็นแล้วก็รีบกระตือรือร้นเชื้อเชิญขึ้นมาทันทีอีกครั้ง
แสงดาวเหลือบมองหลานชายคนโตที่นอนพิงอยู่บนตัวเองเรียบร้อยแล้ว สักพักก็เห็นว่าเขาใช้แรงมุดเข้าหาตัวเองเพื่อแสดงความหมายว่าไม่อยากนอนที่นี่แล้ว
เธอจึงปฏิเสธ: “ไม่ต้องหรอกค่ะ รอม็อกโกดื่มแก้วนี้เสร็จ พวกเราก็พาเขากลับไปแล้ว”
จากนั้นเธอก็อุ้มเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เข้ามากอดและปล่อยให้เขานอนอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง
ราตรี เห็นเช่นนั้นก็ได้เพียงแค่ล้มเลิกความคิด
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา สองสามีภรรยาก็พาหลานชายกลับไปจริงๆ
“ที่รัก คุณรู้สึกไหมว่าราตรี คนนี้ดูกระตือรือร้นมากจนเกินไปหรือเปล่า?”
หลังจากที่แสงดาวออกมาจากใน สถาบันวิจัย เดินถือไฟฉายส่องทาง ในขณะที่เดินกลับไปก็หันไปพูดกับม็อกโกที่กำลังอุ้มเด็กอยู่ข้างๆ
ม็อกโกยิ้ม: “ปกติ พวกเขาเป็นพ่อแม่ของเปรมเมื่อก่อนพวกเราสองครอบครัวต่างก็เคยอยู่ที่เรือนทหาร ตอนนั้นผมก็มักจะไปบ้านเพื่อกินข้าวด้วยอยู่บ่อยๆ กระตือรือร้นจึงเป็นเรื่องปกติมาก”
“งั้นเหรอ?”
แสงดาวฟังเขาพูดแบบนี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ
นอนไม่หลับอยู่ทั้งคืน
ส่วนคนเหล่านั้นที่ได้เดินทางกลับถึงเมือง A ทางนี้เรียบร้อยแล้ว หลังจากวันที่สอง ก็เริ่มที่จะจัดการเรื่องของตัวเองตามแผนการ
“ท่านประธาน!! ผมได้ยินว่าท่านจะมาที่บริษัทแล้วใช่ไหมครับ? มันยอดเยี่ยมจริงๆ เลย ผมตั้งใจมารับท่านโดยเฉพาะเลยครับ!!”
เช้าตรู่ที่เรืองรองทางนี้ แสนรักกับเส้นหมี่สองคนเพิ่งจะตื่นนอนกัน รถเบนซ์สีดำคันหนึ่งก็ขับเข้ามา พวกเขาก็เห็นเงาคนคนหนึ่งที่คุ้นตาตรงหน้าประตูและวิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้นดีใจ
ชายหนุ่มคนนี้คือเคมี
แสนรักไม่มีสีหน้าท่าทางอะไรมากนัก จนกระทั่งชายคนนี้วิ่งมาหอบแฮ่กๆ อยู่ตรงหน้าของตัวเอง
“ท่านประธาน……….”
“นายตื่นเต้นทำไม? ไม่กลัวถูกประธานคณาธิปของนายไล่นายออกเหรอ?”
“หา?”
ทันใดนั้น เคมีก็ถึงกับหน้าถอดสีลงไป
“ไม่หรอกครับ ประธานคณาธิปเขาไม่ได้ใจแคบขนาดนี้ เป็นเขาที่โทรศัพท์มาบอกข่าวนี้กับผมต่างหากล่ะครับ”
“……”
เส้นหมี่ที่อยู่ข้างๆ ก็อยากจะหัวเราะเล็กน้อยเมื่อได้เห็นท่าทางเป็นเด็กๆ ของสองคนนี้
อีกสิบกว่านาทีต่อมา ทั้งสองคนออกจากบ้านไป และดลธีทางนี้ก็พาพี่ภาไปจัดการเก็บกระเป๋าเล็กกระเป๋าใหญ่และเตรียมตัวออกเดินทาง
“คุณนายคะ งั้นพวกเราก็ไปแล้วนะคะ”
“ค่ะ พี่ภา ครั้งนี้ต้องรบกวนพี่ด้วยนะ คาดว่าต้องอยู่ที่บนเกาะนั้นสักสองถึงสามเดือน มันจะลำบากมาก”
เส้นหมี่เห็นทั้งสองคนจึงรีบเดินมากำชับด้วยความรู้สึกขอโทษอีกครั้ง
พี่ภาหัวเราะ
“นี่คุณนายพูดอะไรกันคะ พวกคุณให้ความสำคัญกับฉันถึงยอมให้ฉันไปดูแลคุณชายน้อยในสถานที่ไกลขนาดนั้น สบายใจได้เลยค่ะ ฉันจะดูแลคุณชายให้เต็มที่ค่ะ”
“อืม คุณนายไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมก็จะพักอยู่ที่นั่นด้วยครับ”
ดลธีก็พูดเสริมขึ้นมาจากด้านข้าง
นี่ก็เป็นการสั่งการของแสนรัก เมื่อพวกเจขากลับมาแล้ว ชินจังอยู่บนเกาะคนเดียว มีเพียงแค่พี่ภาคนเดียว แน่นอนว่าพวกเขาไม่วางใจ
ฉะนั้นมีดลธีเพิ่มมาอีกคน ถือเป็นการจัดการที่ดีที่สุด
แต่ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังจะออกเดินทาง จู่ ๆ ก็มีชายวัยรุ่นคนหนึ่งที่สวมชุดหมีช่างสีดำ หน้าตาหล่อเหลาวิ่งเข้ามาอย่างลุกลี้ลุกลน
“คุณนายครับ ผม….ผมก็ไปด้วยได้ไหมครับ? ได้ยินว่าสถานที่แห่งนั้นล้วนแต่เป็นการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ระดับสูง ผมก็อยากไปดูหน่อยครับ”
เขาวิ่งมาถึงตรงหน้าของเส้นหมี่ ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด เขาก็เขินอายจนใบหน้าขาวสะอาดนั้นแดงระเรื่อ
โทอิส?
เส้นหมี่มองดู รู้สึกลังเลใจนิดหน่อย: “อันนี้……”
“เจ้ากระต่ายขาว? นายก็อยากไปเหรอ? ได้สิ นายรอเดี๋ยวนะ ฉันจะโทรศัพท์หาท่านประธานเดี๋ยวนี้ เขาต้องตกลงอย่างแน่นอน”
พูดจบ เขาก็ไม่ได้สนใจนายผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เลยแม้แต่น้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปยังนายผู้ชายทางนั้น
โทอิสเห็นเข้า ถึงแม้ว่าชายหนุ่มคนนี้มักจะตัดสินใจแทนตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ทำให้เขาไม่พอใจเล็กน้อย แต่หลังจากที่เห็นเขาโทรศัพท์ออกไปแล้ว ดวงตาที่สะอาดแววใสคู่นั้นก็ยังคงมองดูเขาอย่างไม่ละสายตา
โชคดีก็คือ ไม่กี่นาทีต่อมา ดลธีวางสายโทรศัพท์ลง บอกเขาว่าแสนรักตกลงแล้ว
“จริงเหรอ? สุดยอดไปเลย ผมไปเก็บของสักครู่หนึ่งนะ”
“รอก่อน นายจะเก็บของอะไร? คือจะนำพวกขวดพวกกระป๋องเหล่านั้นของนายไปบนเกาะด้วยงั้นเหรอ? ท่านประธานบอกแล้วว่า นายอยากไปก็ไปตอนนี้เลย อย่าให้นายมีโอกาสได้กลับไปเก็บข้าวของ!”
“！！！！”
เหมือนกับว่าติดตั้งดวงตาสอดแนมไว้อย่างไรอย่างนั้น
ผู้ชายคนนั้นที่ไปถึงบริษัทแล้ว สามารถอ่านความคิดเล็กๆน้อยๆ ของเจ้าอัจฉริยะด้านเคมีคนนี้ได้อย่างชัดเจน
ดังนั้นในท้ายที่สุด เจ้ากระต่ายน้อยคนนี้ก็ถูกพาตัวไปแบบนี้ เส้นหมี่ยืนมองดูเบื้องหลังของสองสามคนนี้ที่เดินจากไปอยู่ตรงประตูทางเข้าบ้าน คือรู้สึกเหมือนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้กันแน่
นี่ประมาณว่าก็คือความแปลกพิกลของพวกเขา
เมื่อพวกเขาหมกมุ่นกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งจนถึงขั้นลุ่มหลง ก็จะไม่สนใจอะไรมากมายต่อสิ่งรอบตัวอีกต่อไปแล้ว โทอิสในตอนนี้ และยังมีชินจังลูกชายของพวกเธอที่อยู่บนเกาะแห่งนั้น
แท้จริงแล้วชินจังในใจของเขาเป็นเด็กที่โดดเดี่ยวและเปราะบางมาก
เส้นหมี่พวกเขาเพื่อเป็นการรักษาเขาพร้อมด้วยลูกๆ อีกสองคน ใช้ระยะเวลาทั้งหมดหกปีเต็มๆ ถึงทำให้เขาดูเหมือนกับคนปกติทั่วไปในตอนนี้