ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1428 ในที่สุดเธอก็ถูกบีบให้เติบโต

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1428 ในที่สุดเธอก็ถูกบีบให้เติบโต

จริงๆแล้วนี่เป็นธรรมเนียมอย่างหนึ่ง คือในแวดวงของตระกูลที่สูงส่ง เมื่อจะรับลูกเลี้ยง เพื่อที่จะให้ชนชั้นนี้รับรองสถานะของเขา ในปกติวันนั้น จะต้องเรียกตระกูลที่สูงส่งอื่นๆมารวมตัวกัน แล้วจึงจัดงานเลี้ยง ทั้งในงานเลี้ยงนี้ พวกตระกูลที่สูงส่งเหล่านี้จะทดสอบความกตัญญูของลูกเลี้ยงกันต่อหน้า แน่นอนว่ากลวิธีต่างๆผุดขึ้นมาเป็นสายน้ำอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้น บัดนี้ที่หญิงสาวผู้นี้พูดขึ้นมา หากอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น ย่อมไม่มีอะไร แต่คณาธิปในตอนนี้ กับความสัมพันธ์ในอดีตนี้ เป็นเสี้ยนหนามในใจของเขาจริงๆ ก่อนหน้านี้ที่อากิโกะ นากาจิมะได้ใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ก่อนหน้าของเขานี้มายั่วยุเขา เพราะวันนั้น เนติแม่ของเขา เพื่อที่จะบังคับเขาให้เข้าไปบ้านตระกูลเฮกัง ได้ให้เขาคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ทั้งพวกชนชั้นสูงเหล่านั้น เพื่อที่จะเย้ยหยัน ก็ให้เขาเอาใจทุกอย่าง หนึ่งในนั้นรวมไปถึงเด็กหญิงอายุแปดขวบนั่นด้วย

“เวลานั้น พวกตระกูลอันสูงส่งเหล่านั้นเพียงแค่ให้เขาคุกเข่าดื่มอวยพรและอื่นๆ แต่เธอ เพียงเพราะว่ารองเท้าเลอะกลับให้เขามาล้างเท้าให้ เธอรู้ไหมว่าในเวลานั้นเท่ากับเห็นเขาเป็นอะไร? เป็นคนรับใช้ใช่ไหมละ?” เชียนหยวนชิกะนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทั้งยังหัวเราะอย่างเสียสติออกมา เชียนหยวนล๋ายเย่จึงสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เธอมองพี่สาวที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งไม่หยุดหย่อนผู้นี้ ด้วยความตื่นตระหนก เวลานั้นในสายตาของเธอ ก็บังเกิดความเกลียดและไอสังหารแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน เธอจ้องมองเธอ ค่อยๆก้าวย่างไปหาเธอทีละก้าว

เชียนหยวนชิกะ : “เธอ…..เธอจะทำอะไร?”

“…………………”

ไม่มีเสียงแล้ว เด็กสาวผู้นี้ที่ถูกบีบจนเท้าหนึ่งเริ่มก้าวเข้าไปสู่ขุมนรก ได้ง้างมือทั้งคู่ตรงเข้าไปบีบคอของเธออย่างแรง! “อา–” ในชั่วพริบตา เชียนหยวนชิกะก็ดิ้นรนอย่างสุดกำลังอยู่ตรงนั้น ดังนั้น คนเราทำไมต้องเติบโตด้วยเล่า? ความน่าเกลียด ความโหดร้าย ความมืดมน ความบิดเบือน….. สิ่งเหล่านี้ ทำไมต้องมอบให้แก่เด็กสาวที่บริสุทธิ์เช่นนี้นะ? ให้เธอได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้อย่างขาวสะอาดไปไม่ดีหรือ? น้ำตาเม็ดโตๆของเชียนหยวนล๋ายเย่ไหลรินลงมา เธอมองพี่สาวที่กำลังตะเกียกตะกายอยู่ในมือของเธออย่างเลือดเย็น เธอร้องไห้ เจ็บปวด ดิ้นรน….. แต่เธอก็ไม่ปล่อยมือ เพราะเมื่อในใจของคนบังเกิดความกลัวและความชั่วร้ายแล้ว เธอก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

“ล๋ายเย่! เธอทำอะไรน่ะ? ปล่อยมือ!” ในช่วงเวลาสำคัญ คณาธิปก็ตามมาพอดี เขาเปิดประตูห้องมาเห็นฉากที่น่าอกสั่นขวัญหนีนี้ จึงปรี่เข้ามาจับมือของเด็กสาวผู้นี้พร้อมคำรามอย่างดุดัน เชียนหยวนล๋ายเย่จึงหยุด เธอหันกลับมาอย่างเหม่อลอย เมื่อเห็นผู้ที่เข้ามาห้ามตนไว้ ก็คือคนที่เธอสองคนพี่น้องเอ่ยถึงนั่นเองนั้น พริบตาเดียวสีเลือดต่างๆของเธอก็หายไปจนหมดและเธอก็ล้มลงไปอย่างอ่อนเปลี้ย “ล๋ายเย่–” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นห้อง

——-

ในที่สุดคนในตระกูลหิรัญชาก็ตามมา เพราะเรื่องของเชียนหยวนล๋ายเย่

แสงดาว : “เส้นหมี่ นี่เธอฟังผิดใช่ไหม? เด็กสาวคนนั้นยังมีความคิดลับๆที่จะฆ่าพี่สาวตัวเอง? นั่นเป็นไปได้อย่างไร? เธอออกจะเป็นเด็กที่บริสุทธิ์ ตอนอยู่ที่น้ำพุร้อนไม่ได้ทำให้เธอตาย ทำไมมาลงมือที่โรงพยาบาลล่ะ?” ในระหว่างทางมา แสงดาวที่ใจร้อน อดไม่ไหวจึงถามขึ้นมา เส้นหมี่ขมวดคิ้ว อันที่จริงเธอก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? จู่ๆก็ได้ยินว่าเด็กสาวผู้นี้ลงมือฆ่าคน เธอก็ตกใจเช่นกัน แต่คำถามนี้ ไม่มีคนรู้เลย แม้แต่แสนรักก็ยังขมวดคิ้ว มองดูอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุ คงจะต้องไปที่โรงพยาบาลดูแล้วล่ะ ทุกคนจึงรีบกลับไปโตเกียวอย่างร้อนรน

เมื่อพวกเขามาถึงและพบกับคณาธิป เขาเล่าให้พวกเขาฟังว่าเชียนหยวนชิกะได้กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราแล้ว ส่วนเชียนหยวนล๋ายเย่ แม้ว่าท้ายที่สุดคณาธิปจะเข้ามาห้ามไว้ แต่เธอได้บีบจนกระดูกคอชิ้นหนึ่งแตก ทำให้ผู้หญิงคนนี้กลายเป็นคนพิการที่ต้องพึ่งพาเครื่องช่วยหายใจเพื่อที่จะได้มีชีวิตอยู่ต่อ คนในตระกูลหิรัญชาเห็นแล้วได้แต่อ้าปากค้าง เด็กสาวคนนี้ลงมืออย่างโหดเหี้ยมจริงๆนะหรือ? แล้ว…..คนล่ะ? เส้นหมี่และแสงดาวค่อนข้างห่วงตรงนี้

คณาธิป : “ พ่อของเธอพากลับไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ผมถึงต้องรีบไปบ้านตระกูลเชียนหยวน ตรงนี้พวกคุณช่วยผมจัดการแล้วกันนะครับ” พูดจบเขาก็รีบร้อนจากไป ส่วนพวกเส้นหมี่ก็รอตรงนี้ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ครั้นต้องเผชิญหน้ากับเชียนหยวนชิกะที่ถูกส่งมาที่ห้องพักผู้ป่วย อย่างไรก็มองไม่เห็นถึงความตั้งใจอันดีงามที่จะมาอธิบายเรื่องนี้ได้ ฆ่าพี่สาวแท้ๆของตัวเอง อยู่ในตระกูลอันสูงส่ง ทั้งยังมีฐานะเป็นผู้สืบทอด การลงโทษน่าจะหนักเอาการอยู่? ทุกคนต่างหาทางออกไม่เจอ ในขณะเดียวกัน ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กสาวที่เฉลียวฉลาดจิตใจดี จู่ๆจะมีพฤติกรรมผิดไปจากปกติได้อย่างไรกัน?

ทั้งในเวลานี้ที่คฤหาสน์เชียนหยวน หลังจากที่เชียนหยวนล๋ายเย่ถูกนำตัวกลับไปแล้ว ก็ถูกพ่อของเธอสั่งให้นำตัวไปที่วัด ที่นั่น เธอถูกถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก มัดกับเสา และเริ่มใช้ไม้หอมที่ทำขึ้นมาโดยเฉพาะเฆี่ยนตีอย่างแรง “เพี๊ยะ!” เฆี่ยนไปหนึ่งครั้ง ณ ที่นั้น ที่หลังของร่างอันบอบบางของสาวน้อยก็ถูกเฆี่ยนจนขึ้นรอย เจ็บเสียจนคล้ายเหงื่อเย็นๆได้ไหลออกมาจากหน้าผากอันเรียบเนียนและเต็มอิ่มของเธอ