ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1443 หลงภรรยา

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1443 หลงภรรยา

มี…..มีลูกเหรอ? สาวน้อยที่ถูกร้องขออย่างไม่ทันตั้งตัวตกใจจนหน้าแดง “ที่รักคะ คุณ……” “ผมชอบความรู้สึกแบบนี้ คนเยอะๆ มี…ความสุขมาก ล๋ายเย่ ผมไม่อยากกลับไปยังที่ที่เย็นเยียบนั่นอีกแล้ว ที่นั่น…..หนาวมาก มืดมาก…..” ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงอธิบาย ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเขาเอ่ยถึงเรื่องนี้ ดวงตาที่ปกติแล้วไม่ค่อยสุกสว่าง กลับเริ่มมีประกายน้ำระยิบระยับ เชียนหยวนล๋ายเย่ตกตะลึง ชั่วขณะนั้นเหมือนมีบางสิ่งทิ่มแทงใจอย่างรุนแรง แล้วความเจ็บปวดนั้นก็กระจายเข้าไปในตัวเธอทันที “ไม่กลับค่ะ ที่รัก พวกเราไม่กลับไปหรอก” เธอรีบปฏิเสธ มือคู่น้อยอันอบอุ่นกุมไปที่ฝ่ามือใหญ่ของเขาอย่างแนบแน่น เธอรู้ว่าเขายังไม่ได้สติ เขายังเมาอยู่ มิเช่นนั้นไม่มีทางเห็นน้ำตาของคนที่แน่วแน่และมานะบากบั่นเช่นเขาแน่ สาวน้อยวางผ้าขนหนูในมือลง ความเจ็บปวดที่เหมือนมีมีดมากรีดที่หัวใจนั้น ทำให้เธอไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เธอจึงประคองหน้าของชายหนุ่มแล้วโน้มตัวลงไปเสียเอง พริบตาเดียว กลีบปากที่อ่อนนุ่มก็บดบังลมหายใจที่ยังมีกลิ่นเหล้าของชายหนุ่ม “วิ้ง—” ตาทั้งคู่เบิกกว้าง! คนผู้นี้ เพียงแวบเดียว นัยน์ตาเบื้องลึกของเขาก็มีประกายไฟขึ้นมา หลังจากนั้น ในค่ำคืนวันสิ้นปีที่มีเสียงพลุดังไม่หยุดหย่อน ในสวนของเรือนเดิมแห่งนี้ แม้ภายนอกจะมีหิมะปลิวไหวอยู่ แต่ในหลายๆห้องนั้น กลับอบอุ่นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ ทั้งยังเกิดอาการหอบเหนื่อยที่ทำให้คนหน้าแดงและใจเต้นระส่ำ คืนนั้นทั้งคืน ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยความน่ารื่นรมย์อย่างไม่หยุดหย่อน

ที่เป็นสัญญาณที่ดี เพราะเมื่อธวัชพี่ใหญ่ในเรือนเดิมแห่งนี้กลับไป เขาพบว่าดอกบัวที่ปลูกมานานในสวนดอกไม้นี้ที่นานมากๆแล้วไม่ได้บาน จู่ๆในเวลานี้ก็บานอยู่ในสระบัว “ดอกบัวที่ปลูกมานานนะเหรอ? นั่นไม่ใช่ตายไปแล้วหรือ?” “ยังนะ เมื่อครู่ผมยังเห็นดอกตูมอยู่หนึ่งดอก พรุ่งนี้น่าจะบานแล้ว” ธวัชยิ้มกว้างอย่างดีใจจนเห็นฟันซี่ขาว คืนนั้นทุกคนนอนหลับกันอย่างมีความสุข

เช้าวันที่สอง เนื่องจากตรงไหล่เขานั้นมีงานเลี้ยงอาหารเช้าในวันปีใหม่ เชียนหยวนล๋ายเย่จึงตั้งนาฬิกาปลุก เมื่อฟ้าเพิ่งจะสว่าง ห้องนี้ก็ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแล้ว “ติ๊ดๆๆ…..ติ๊ดๆๆ….” “………………” คณาธิปลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นชัดเจนแล้ว เขามองไปที่หัวเตียงที่แกะสลักเป็นรูปดอกไม้และผ้าม่าน ชั่วขณะนั้นเขาคิดไม่ออกว่าตนอยู่ที่ไหน? แล้วเกิดอะไรขึ้น? จนกระทั่ง เนื่องจากได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกเช่นเดียวกัน เด็กสาวที่นอนซบอยู่บนตัวเขาทั้งคืนจึงขยับ จนเขารู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มบนร่างของเธอ เขาจึงสะดุ้งโหยง เขานึกออกแล้ว…. แย่ละ!

“ที่รัก ตื่นแล้วหรือคะ? ฮ้าวววว นี่ฉันเจ็บไปทั้งตัวเลย เมื่อคืนคุณทำเกินไปแล้วนะ” เสียงบ่นพึมพำของหญิงสาวช่างเหมือนแมวเสียนี่กระไร หลังจากส่งเสียงอยู่ข้างหูเขาแล้ว สิ่งของเล็กๆที่เขากกอยู่บนตัวเขา ทั้งจิตใจที่ควบคุมมันไม่อยู่ก็กระตุ้นขึ้นมาทันที แล้วยังเหมือนจะมีปฏิกิริยาเล็กน้อยเสียด้วย “ที่รัก คุณ____” สาวน้อยก็รู้สึกได้เช่นกัน ช่วงขณะนั้น เธอจึงตกใจจนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง จึงเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยดวงตาอันกลมโตสีดำขลับ

คณาธิป : “……………..” ได้แต่มองไปทางอื่นอย่างกระอักกระอ่วน “ผมไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะมาใส่ยาและใส่เสื้อผ้าให้คุณ” จากนั้นจึงอุ้มสาวน้อยออกจากตัว หูทั้งสองข้างแดงกล่ำ เปิดผ้านวมแล้วลงจากเตียงไป สาวน้อยอยู่ในผ้านวมอันอบอุ่นมองสามีด้วยตาเป็นประกาย ที่รักเหมือนอายอีกแล้วนะเนี่ย เธอนึกถึงความดุเดือดเลือดพล่านเมื่อคืนของเขา แม้ตัวจะเจ็บ แต่เวลานี้ เธอมีความสุขมากจนเผลอยิ้มออกมา “ที่รักคะ เมื่อคืนเราไม่ได้ใส่นั่นนะคะ” “นั่นไหน?” คณาธิปถือชุดคลุมอาบน้ำพลางถาม เขาหันกลับมามองเธอแวบหนึ่ง กลับพบว่า สาวน้อยที่นอนอยู่ตรงนั้นเผยท่าทีเจ้าเล่ห์ออกมา “ก็ที่คราวที่แล้วไงที่คุณเห็นโฆษณานั่นในหนังสือพิมพ์ แต่คุณไม่ได้ซื้อ เมื่อคืนคุณก็เลยไม่ได้ใส่ ที่รัก หากฉันมีลูก คุณก็เตรียมตัวเป็นแด็ดดี้ได้เลย” เสียงอันไพเราะน่าหลงใหลของสาวน้อย ฟังแล้วทำเอากระดูกอ่อนยวบ แต่นี่ไม่ได้สำคัญที่สุด ที่สำคัญที่สุดคือ คำพูดที่เธอพุดอยู่นี้ เมื่อคณาธิปไปที่ห้องอาบน้ำ เขายืนอยู่ใต้ฝักบัวปล่อยให้น้ำไหลผ่านจนเปียกโชกอยู่นาน ถึงค่อยๆออกจากความคุ้มคลั่งนั่นและมีปฏิกิริยากลับมา ใบหน้าที่หล่อเหลาอ้อยอิ่งอยู่ในไอน้ำสีขาว แผ่รัศมีที่ชวนมองออกมา ไม่นานสามีภรรยาคู่นี้ก็จากไปก่อน

ส่วนพวกเส้นหมี่นั้น แปดโมงถึงจะตื่น เธอก็ถูกพลิกไปมาไม่เบาเลย ดังนั้นเมื่อคนของตระกูลหิรัญชาออกไปไหล่เขากันแล้ว เธอเพิ่งจะถูกปลุกทั้งในผ้านวม “อา….แสนรัก คุณทำอะไรน่ะ” ทันใดนั้นเธอก็ถูกอุ้มขึ้นมา แม้จะยังอยู่ในผ้านวม แต่เส้นหมี่ก็ตกใจจนต้องรีบตื่น เธอเบิกตากว้าง จ้องมองชายหนุ่มที่อุ้มเธอออกมาจากเตียงอย่างตกตะลึง แต่ชายหนุ่มกลับไม่พูดอะไร เพียงอุ้มเธอไปที่ห้องอาบน้ำ แล้วจึงคลี่ผ้านวมที่ห่อหุ้มร่างของเธอออก วางเธอลงในอ่างอาบน้ำที่ตนรองน้ำร้อนอยู่เต็มไว้แล้ว