ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 156 กลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน

แต่ว่า ที่สองคนนี้คิดไม่ถึงก็คือ ที่พวกเธอรอคอยนั้นเป็นแค่ข่าวร้าย！
“สมองแสนรักมีปัญหาเหรอ？ยังจะพาเธอกลับไปอีก พากลับไปทำไม？ค่อยจัดการเธอเหรอ？”
พอสุขาวดีได้ยินข่าวนี้ ก็โกรธเคือง ปฏิกิริยาแรกเป็นแบบนี้
แต่แป้งร่ำไม่ใช่
เพราะว่า เธอนึกถึงวันนั้นที่ห้าง ที่จริงแล้วเส้นหมี่ไม่รู้ พอเธอกับชายหนุ่มที่ไปซื้อเสื้อผ้ากับเธอไปแล้ว ตอนนั้นแสนรักที่อยู่ตรงนั้นน่ากลัวมากแค่ไหน！
เขาทำเหมือนแป้งร่ำเป็นอากาศ พอออกไปจากร้านก็ไม่พูดจา โทนไปบอกให้คนไปรับลูกที่โรงเรียนอนุบาล
สภาพตอนนั้นของเขา เธอไม่เคยเห็นจริงๆ
เสียการควบคุม ทำตัวเป็นเด็ก……
ประธานที่สุขุมและนิ่งเหมือนภูเขา กลับเหมือนเด็กที่ทำให้โกรธ การกระทำของเขาทำให้คนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
ดังนั้น ตอนนี้เขาพาผู้หญิงคนนั้นกลับไป เพื่อจะจัดการเธอจริงๆเหรอ？
ไม่ เป็นไปไม่ได้
เขาพากลับไป อาจเป็นเพราะอยากจับเธอไว้ข้างกายแน่นๆก็เป็นได้
“ฉึบ——”
ในที่สุดแก้วในมือแป้งร่ำก็ถูกบีบแตก วินาทีที่เลือดสดไหลออกมาจากฝ่ามือเธอ ในดวงตาเธอ ก็มีความเกลียดแค้นสุดๆ และยังมีร่องรอยของความอาฆาตด้วย
เส้นหมี่ แกสมควรตายจริงๆ！
——
ในที่สุดเส้นหมี่ก็กลับไปที่เมือง A อีกครั้ง
กลับมาเป็นอย่างแรก พอลงจากเฮลิคอปเตอร์ เธอก็พาลูกทั้งสองไป ไม่ได้นั่งรถของแสนรัก
ถึงเธอจะตกลงกลับมา แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอกับเขาจะคืนดีกัน เธอกับเขา ตั้งแต่นี้ไปจะเป็นคนแปลกหน้า นอกจากลูกแล้ว ก็ไม่เกี่ยวข้องใดๆอีก
ชินจังเห็นอยู่ด้านหลัง มือเล็กๆที่จูงพ่ออยู่ก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจ
“แด๊ดดี้ หม่ามี๊ไปแล้ว……”
“……”
แสนรักไม่อาจตอบคำนี้ได้ เขาเอาผู้หญิงบ้าคนนี้กลับมาได้อย่างยากเย็นก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ยังหวังว่าเธอจะฟังเขาดีๆอีกเหรอ？
มือใหญ่นั้นยื่นไป พอเอาลูกชายมากอดไว้แล้ว เขาก็ตอบกลับอย่างสบายๆ：“ไปก็ไปสิ ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจออีก พอพรุ่งนี้เลิกเรียนแล้ว หม่ามี๊ลูกก็จะมารับลูก”
“จริงเหรอ？”
เด็กชายได้ยิน ก็ดีใจขึ้นมา ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นมองแด๊ดดี้จนเป็นประกายเหมือนดาว
ดูสิ เป็นเด็กอกตัญญูที่เลี้ยงไว้ไม่เชื่องจริงๆ
แสนรักพาชินจังขึ้นรถเช่นกัน
ส่วนเส้นหมี่ล่ะ？
พอเธอพาลูกทั้งสองคนไปที่โซนเมือง เธอก็ได้ยินพาเด็กสองคนนี้ไปหาห้องเช่าก่อน เพราะว่าคืนห้องก่อนหน้านี้ไปแล้ว
“หม่ามี๊ พวกเราจะพักที่ไหนเหรอ？ครั้งนี้จะได้อยู่บ้านที่สวยขึ้นมาหน่อยไหม？”
หนูรินจังอยู่กับหม่ามี๊ พอได้ยินว่าจะหาบ้านอีก ก็นึกถึงบ้านเช่าเก่าๆโทรมๆเมื่อก่อน และอดไม่ได้ที่จะขอร้องอย่างระมัดระวัง
เด็กสองคนนี้ ที่จริงแล้วเป็นเด็กที่รู้เรื่องดี
ไม่ว่าจะเมื่อก่อนที่เมืองเคลียร์ หรือว่าโซนเมืองเก่าที่นี่ พวกเขาอยู่กับเส้นหมี่ ก็ไม่พูดอะไร
แต่ครั้งนี้ จู่ๆเด็กสาวก็อยากอยู่บ้านสวยๆ
น่าจะเป็นเพราะว่าหนาวไป และอาจจะเพราะว่าอยู่บ้านดีๆของแด๊ดดี้พวกเขามาระยะหนึ่ง ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ยังเป็นเด็ก
เส้นหมี่ย่อตัวลงตรงหน้าพวกเขา：“โอเค ครั้งนี้พวกเราจะเปลี่ยนเป็นห้องสวยๆ”
รินจังลูกรัก：“ดีจังเลยค่ะ ขอบคุณนะคะหม่ามี๊”
ดังนั้นสองชั่วโมงถัดมา ในที่สุดสามคนแม่ลูกก็เช่าคอนโดเล็กห้องหนึ่ง ในใจกลางเมืองที่ค่อนข้างมีระดับ
“พี่คะ เร็วๆๆ พวกเรารีบไปดูห้องเร็ว ดูว่าจะเลือกห้องไหน？หนูบอกพี่ให้ รินจังลูกรักจะต้องเอาห้องที่สวยที่สุดแน่”
“อือ โอเค”
คิวคิวก็ดีใจมาก ตอนนี้ เด็กทั้งสองคนจึงไปดูห้อง
เส้นหมี่มองแผ่นหลังทั้งสองแล้วหัวเราะ เริ่มจัดกระเป๋า ถือโอกาสตอนที่ฟ้ายังไม่มืด เก็บห้องให้เรียบร้อย จากนั้นทำอาหารให้สองคนนี้กิน
“ติ๊ด——”
แต่ตอนนี้เอง จู่ๆโทรศัพท์ก็ได้รับข้อความ
เธอก้มหน้าลงกดดูหน้าจอ เห็นเป็นข้อความหนึ่ง ยอดเงินหนึ่งล้านพอดี
หนึ่งล้าน？
เส้นหมี่หัวเราะอย่างเยือกเย็น หยิบโทรศัพท์มาดูเว็บธนาคาร พอเธอคืนเงินก้อนนี้ที่เพิ่งได้รับ ก็โทรหาฝ่ายบริการลูกค้าของธนาคารให้อายัดบัตร
จากนั้น เธอก็ไปทำงานต่อ
ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอดูนิ่งเฉยมาก
เธอไม่เคยบอกว่าต้องการหนึ่งล้านนี้ เพราะว่า ที่เธอกลับมาไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย
คืนนั้นสามคนแม่ลูก ก็ผ่านค่ำคืนอันแสนสงบสุขคืนแรกหลังจากกลับมาบ้านใหม่นั้น
วันถัดมา
“คิวคิว รินจัง ตื่นได้แล้ว วันนี้ต้องไปโรงเรียนอนุบาลนะ”
“โอเค หม่ามี๊”
เสียงเด็กนุ่มนิ่มมาพร้อมกับความขี้เกียจก็ดังออกมาจากเตียงนอน แป๊บเดียว ร่างเล็กๆก็ถูกหม่ามี๊อุ้มออกไป แล้วเริ่มสวมเสื้อผ้าอาบน้ำ
แน่นอนว่า คิวคิวใส่เอง
ไม่กี่นาทีถัดมา เด็กทั้งสองคนก็แต่งตัวเรียบร้อยอยู่ในห้องรับแขก
เส้นหมี่：“พวกลูกอยากกินอะไร？หม่ามี๊ทำให้พวกลูกเอง”
คิวคิว：“……”
กำลังพูดอยู่นั้น ตอนนี้เอง จู่ๆนาฬิกาโทรศัพท์ที่เขาสวมบนข้อมือก็ดังขึ้นมา เขาเห็น ก็รับก่อน
“ฮัลโหล？ชินจัง？”
“อือ ถึงแล้ว”
ไม่มีใครคิดว่า พอรับนาฬิกาโทรศัพท์นี้แล้ว เสียงเด็กด้านในที่ออกมา จะเป็นสองประโยคนี้
เส้นหมี่ตะลึงเล็กน้อย
หมายความว่าไง？
ถึงแล้วอะไร？
เธอไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ ลูกชายคนเล็กที่อยู่ตรงหน้าก็วิ่งออกไปตรงระเบียงอย่างรวดเร็ว