ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 159 แสนรัก คุณกล้าหย่าไหม？

ชินจังเห็น บนใบหน้าเล็กๆที่เหมือนกัน คิ้วเล็กๆนั้นขมวดเล็กน้อย
“ทำไมนายต้องรับพวกนี้ด้วยล่ะ？แด๊ดดี้มีนะ！”
“รู้ๆ ฉันแค่ล้อเล่นกับพวกเขา นายรอดู เดี๋ยวฉันจะเอาทั้งหมดให้คุณปู่ วางใจเถอะ”
คิวคิวตบไหล่พี่ชายตัวเอง สื่อว่าเขาทำแบบนี้ ก็แค่เล่นสนุกเป็นครั้งคราว เขาไม่ได้อยากเอาเงินของพวกเขาเลย
ชินจังได้ยิน จึงมีความสุข
แต่ว่า ที่สองคนนี้คิดไม่ถึงคือ ตอนที่พวกเขาไม่ได้คิดจะรับซองแดงไว้ ลูกพี่ลูกน้องของคุณท่านแห่งตระกูลหิรัญชาคนหนึ่ง จู่ๆกลับถือกล่องใบหนึ่งยื่นมาให้
“พี่ใหญ่ ผมไม่คิดเลยจริงๆว่า ตระกูลหิรัญชาของพวกเราจะมีทายาท งั้นตอนนั้นที่พี่เอาแผ่นทองนี้ให้ผม ผมคืนให้หลานชายพวกเราดีกว่า”
จากนั้นเขาพูดไป ก็เอากล่องในมือยื่นให้คิวคิวอย่างเต็มไปด้วยน้ำตา
คิวคิว：“……”
นี่มันอะไรกัน？
อยู่ดีๆ ทำไมจู่ๆก็คืนของแบบนี้ให้เขา？
ชินจังพยักหน้า：“ฉันก็มี”
คิวคิวนิ่งไป
แบบนี้เหรอ？
คิวคิวไม่รู้ว่า ในตระกูลหิรัญชา เนื่องจากเป็นตระกูลใหญ่ธุรกิจใหญ่ ตั้งแต่บรรพบุรุษสร้างธุรกิจมา ก็ให้ความสำคัญอย่างมากกับต้นกำเนิด ผู้สืบทอดของมัน จะเป็นสายเลือดโดยตรงเท่านั้นถึงจะรับช่วงต่อได้
โดยทางอ้อมนั้นไม่มีสิทธิ์ใดๆ
สายเลือดของคุณท่านนี้ ซึ่งก็คือสายเลือดทางตรง สุดท้ายแล้วแสนรักจึงกลายเป็นทายาทของหิรัญชากรุ๊ป
แต่น่าเสียดายเล็กน้อย หลายปีมานี้ ถึงแม้แสนรักจะมีชินจังลูกชายคนนี้ แต่ร่างกายของชินจังไม่ค่อยดีมาตลอด และหลายปีมานี้แสนรักก็ไม่ได้แต่งงานอีก
ดังนั้น สุดท้ายแล้วคุณท่านจึงเอาแผ่นทองนั้นที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้ เอาไปให้น้องชายคนนี้อันหนึ่ง
แต่ตอนนี้ ในเมื่อคิวคิวกลับมาแล้ว……
คุณท่านพยักหน้า
：“คิวคิว ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นหลานก็เก็บไว้เถอะ อันนี้เดิมทีเป็นของหลานอยู่แล้ว”
จากนั้น เขาก็ให้คิวคิวรับของขวัญชิ้นนี้ที่ตอนนั้นเป็นคนให้ไปกับมืออย่างไม่ลังเล
คิวคิวเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง แน่นอนว่าไม่คิดถึงของที่ซับซ้อนขนาดนี้หรอก
ในเมื่อคุณปู่ให้รับไว้ งั้นเขาก็จะรับไว้
ดังนั้น เขาจึงสวมแผ่นทองเล็กๆนี้อย่างดีใจ จากนั้นแป๊บเดียว สองคนพี่น้องก็ถูกคุณปู่พาเข้าไปข้างในห้องของบ้าน เพื่อจะกินข้าว
แล้วน้องชายปู่คนนี้ล่ะ？
ตอนที่ผู้คนอยู่ตรงนี้ เขามีรอยยิ้มทั่วใบหน้า แต่พอคนไป รอบๆเงียบลง รอยยิ้มที่ใบหน้าเขาก็หายไป
ที่แลกมานั้น เป็นสายตาร้ายกาจและชั่วร้ายมาก
หัวรั้นเสียจริง
ยังมีคนแข็งแรงโผล่มาอีกคน！
——
ตอนที่แสนรักรีบไปถึงที่คฤหาสน์หลังเก่า ในห้องที่คึกคัก ได้เริ่มทานข้าวแล้ว
ทั้งห้องมีแต่คนไปหมด และไม่รู้ว่าชายชราคนนี้จงใจหรือไม่？ถึงได้เชิญคนในตระกูลหิรัญชากรุ๊ป และยังมีเพื่อนสนิทด้วย ทำอย่างกับเป็นงานเลี้ยง
“พ่อ……”
แสนรักเข้ามา มองเห็นเด็กชายทั้งสองคนที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยข้างคุณปู่แล้ว เขาก็ทักทายชายชราที่นั่งตรงกลาง
คุณท่านเงยหน้าขึ้น และก็เป็นอย่างที่แสนรักคิดไว้ เขาไม่ดีใจเลยสักนิด สำหรับลูกชายคนนี้ที่ในที่สุดก็มาเสียที
“ในที่สุดก็มาแล้ว？งั้นก็กินด้วยกันสิ”
“……”
แสนรักก็ไม่อยากทะเลาะกับเขาในสถานการณ์เช่นนี้ จึงพยักหน้า เข้ามานั่งลงตรงข้างลูกชายทั้งสองคน
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้มานี่สิ หม่ามี๊ไม่ได้ตามแด๊ดดี้มาด้วยเหรอ？”
กลับเป็นคิวคิวพอเห็นแด๊ดดี้แล้ว ก็ดีใจมาก
แต่ พอดีใจเสร็จ เขาก็มองรอบๆเขา พบว่าหม่ามี๊ไม่ได้ตามมาด้วย ใบหน้าเล็กๆที่มีรอยยิ้มนั้นก็หุบลงทันที
แสนรักเห็น ก็เม้มริมฝีปาก สักพัก จึงค่อยๆอธิบายไปว่า：“หม่ามี๊ลูกทำงานอยู่ ถ้าลาจะโดนหักเงิน”
“อ้อ”
คิวคิวเลยไม่ถามอีก
นี่เป็นปัญหาที่จริงจัง ตอนนี้หม่ามี๊เลี้ยงเขากับน้องสาวคนเดียว ถ้าตัดเงินเดือนก็คงไม่ดี
เด็กชายทั้งสองคนก้มหน้ากินข้าวต่อไป
สิบกว่านาทีถัดมา น่าจะเป็นเพราะแสนรักมาด้วย บรรยากาศในงานเลี้ยงเริ่มดูระวังมากขึ้น ไม่นาน คนพวกนี้ก็กินไปคำสองคำ แล้วรีบออกไปทันที
ในบ้านหลังนี้ แสนรักยังดูน่าเกรงขาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาเข้ามามีอำนาจ
พอเห็นทุกคนไปแล้ว แสนรักก็มองนาฬิกาบนข้อมือ อยากจะพาลูกทั้งสองคนกลับไป：“พ่อ ในเมื่อเจอพวกญาติๆเพื่อนๆในบ้านไปแล้ว งั้นผมพาพวกเขาสองคนกลับไปก่อนนะ”
“รีบไปไหน？แม่พวกเขายังไม่ถึงเลย”
ทันใดนั้น ชายชราคนนี้ก็นั่งตรงนั้นแล้วพูดประโยคหนึ่งออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
รูม่านตาแสนรักหดลงทันที
หมายความว่าไง？เขายังไม่แจ้งผู้หญิงคนนั้น？
สีหน้าเขาเปลี่ยนไป แป๊บหนึ่ง พอใบหน้ามีความไม่พอใจแวบเข้ามา น้ำเสียงของเขาก็ไม่เกรงใจอีกต่อไป：“พ่อ พ่อจะทำอะไร？ตอนนี้ทำอะไรก็ทำตามอำเภอใจไม่สนความคิดคนอื่นแล้วเหรอ？ไม่ต้องปรึกษาผมเลย？”
“ตลก ฉันแก่แล้ว ทำอะไรต้องปรึกษาแกด้วย？”
ชายชราก็ไม่ยอมเลยสักนิด
แสนรักก็โมโห：“พ่อคิดว่าไงล่ะ？ตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าครอบครัวตระกูลหิรัญชาต่างหาก ผมมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจกับทุกเรื่อง พ่อดูสิ่งที่พ่อทำตอนนี้สิ พ่อได้คำนึงถึงผลที่ตามมาไหม？”
“แล้วแกนึกถึงผลที่ตามมา？ฉันต้องคำนึงถึงผลที่ตามมาด้วยเหรอ？แสนรัก หรือว่าหลายปีมานี้ หลายอย่างที่ฉันทำนี้ ไม่ใช่ว่ากำลังช่วยตามเก็บให้แกเหรอ？”
“พ่อหมายความว่าไง？”
“ฉันหมายความว่าไงแกไม่เข้าใจ？ถ้าแกไม่อยากให้แม่พวกเขามีทะเบียนบ้านหลังเดียวกับแกอีก แกก็หย่ากับเธอไปอย่างซื่อตรงสิ จะเล่นแง่แบบนั้นทำไม？แกยังเป็นผู้ชายไหม？”
ชายชราให้คนพาเด็กสองคนออกไป แล้วในที่สุดก็จ้องลูกชายคนนี้และพูดอย่างโกรธจัด！