ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 164 ชินจังหายไป

ชินจัง！
คิวคิวตกใจมาก ไม่สนอะไรอีก เขาออกมาจากห้องนอนแล้วเข้าไปในห้องอาบน้ำ
“หม่ามี๊หม่ามี๊ แย่แล้ว ชินจังเกิดเรื่องแล้ว หม่ามี๊รีบไปดู！”
“อะไรนะ？”เส้นหมี่ที่กำลังอาบน้ำให้ลูกสาวได้ยิน ก็ยืนขึ้นมาด้วยความตกใจทันที“เกิดอะไรขึ้น？เขาเป็นอะไรไป？”
“ผม……ผมไม่รู้ เมื่อกี๊ตอนที่พวกเราคุยโทรศัพท์กัน จู่ๆก็ไม่ได้ยินอะไรจากเขา และจากนั้นก็มีเสียงดังเข้ามาไม่หยุด หม่ามี๊ ผมไม่ได้ตั้งใจ……”
เด็กชายดูตื่นตระหนกสูญเสียทันที แม้แต่ดวงตาพระจันทร์เสี้ยวที่ชอบยิ้มที่สุดนั้นก็แดงด้วยความตกใจ
เส้นหมี่เห็นก็รีบย่อลงตรงหน้าเขาเพื่อปลอบใจ：“ไม่เป็นไรๆนะ นี่ไม่ใช่เรื่องของลูกรัก ไม่แน่พี่อาจจะเกิดอะไรขึ้นมา เดี๋ยวตอนนี้หม่ามี๊จะไปดูเอง ลูกไม่ต้องห่วงนะ”
จากนั้นเส้นหมี่ก็อุ้มลูกสาวออกมาสวมชุดให้เรียบร้อย พอกำชับให้เขาดูแลน้องสาวดีๆแล้ว เธอก็รีบออกไป
ชินชินเกิดเรื่องเหรอ？
เขาเป็นอะไรไปกันแน่？วันนี้ที่คฤหาสน์หลังเก่าก็ดูดีๆอยู่ไม่ใช่เหรอ？ทำไมจู่ๆกลับมาแล้วเกิดเรื่องได้？
เธอร้อนใจมาก หยิบโทรศัพท์ออกมา คิดว่าหรือจะโทรถามแสนรักก่อน ว่าที่นั่นเกิดอะไรขึ้นกันแน่？
แต่สุดท้าย เธอนึกถึงเรื่องตอนกลางวันของทั้งสองที่คฤหาสน์หลังเก่าแล้ว ก็หยุดความคิดนี้ลง
ใช่ เขาจะหย่ากับเธอแล้ว ใครจะไปรู้ว่าถ้าโทรศัพท์ไปแล้ว เขาจะยังให้เธอเข้าไปเจอลูกอยู่ไหม？
เส้นหมี่วางโทรศัพท์ลง กระสับกระส่ายไปตลอดทาง ยังดีก็คือ ตอนค่ำรถน้อย จากใจกลางเมืองไปที่เรืองรอง พอเธอให้คนรับรถเร่งความเร็ว แค่ครึ่งชั่วโมง เธอก็ถึงจุดหมาย
“คุณเส้นหมี่？ดึกขนาดนี้แล้ว คุณมาทำอะไร？”
ยามของตึกวังฬาหนึ่งรู้จักเธอ พอเห็นเธอมาดึกขนาดนี้ ก็ตกใจอย่างมาก
เส้นหมี่ร้อนใจ และไม่อยากอธิบายกับเขา จึงยืนถามตรงหน้าประตู：“คุณชายเล็กพวกคุณล่ะ？เขาเป็นไงบ้าง？”
นามตกใจ：“คุณชายเล็ก？ไม่เป็นไรนี่ ทำไมเหรอครับ？”
เส้นหมี่：“……”
เธอไม่อยากพูดพร่ำกับเขาอีก เลยผลักประตูแกะสลักออก จากนั้นก็เข้ามาจากด้านนอก
ไม่กี่นาทีถัดมา ในห้องโถงของคฤหาสน์ที่มีไฟสว่าง เส้นหมี่ก็เข้ามาพร้อมกับความเยือกเย็น ทันทีที่ก้าวเข้าประตูบานนี้ ก็เห็นถึงความเงียบภายใน
ยามค่ำคืนในช่วงฤดูหนาว เงียบอย่างมาก ตามมาด้วยความเย็นเข้ากระดูกที่มาจากด้านนอก ตอนนี้ ในคฤหาสน์ที่ไม่เห็นแม้แต่ร่างคน ก็เงียบวิเวกอย่างมาก
ทำไมถึงเป็นแบบนี้？
ไม่ได้บอกว่าลูกเป็นอะไรไปเหรอ？
เส้นหมี่ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น งงอยู่ตรงนั้นสักพัก
“เอ๋？คุณเส้นหมี่？คุณมาแล้วเหรอ？มาถึงเมื่อไหร่ล่ะ？ทำไมไม่บอกกันเลย？”
ยังดีที่ ตอนนี้พี่ภาที่อยู่ในคฤหาสน์ยังไม่นอน ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านนอก ก็ออกมาจากครัว
เส้นหมี่จึงขยับสายตา มองไปที่เธอ：“พี่ภา ชินชินล่ะ？เขาไม่เป็นไรใช่ไหม？”
“คุณชายเล็ก？ไม่เป็นไรนี่ พอฉันอาบน้ำให้เขา ก็ส่งเขานอน ปกติดีนี่คะ”พี่ภาก็เหมือนกับยามข้างนอก ท่าทางดูมึนงง
เส้นหมี่ไม่พูดจา เงยมองชั้นบนคฤหาสน์ ทันใดนั้น เธอก็ก้าวขึ้นไปที่บันได
คิวคิวไม่หลอกเธอแน่ ในเมื่อเขาบอกว่าพี่ชายเกิดเรื่อง นั้นก็ต้องเกิดเรื่องจริงๆ คนพวกนี้ไม่รู้ น่าจะเพราะว่าพวกเขาไม่เห็น
เส้นหมี่ขึ้นไปที่ชั้นสองโดยตรง
“ชินชิน？”
เธอเรียก แล้วลองผลักประตู
สุดท้าย ที่ทำให้เธอใจดิ่งลงก็คือ ประตูบานนี้ล็อกไว้จริงๆ จากด้านนอกผลักไปไม่ได้เลย
“เด็กคนนี้……เขาเป็นอะไรไป？อยู่ดีๆ ทำไมล็อกห้องได้？”
พี่ภาที่ตามมาด้วยกันเห็นเข้า ในที่สุดสีหน้าก็เปลี่ยนไป หันกลับลงไปทันที เธอไปหากุญแจของห้องนี้
นี่เป็นเรื่องผิดปกติมาก เพราะว่าที่ตึกวังฬาหนึ่ง คนใช้ทุกคนต่างรู้ว่า ประตูห้องของคุณชายเล็กล็อกจากข้างในไม่ได้ ร่างกายเขาไม่ดี นิสัยก็แปลก ถ้าล็อกขึ้นมา ก็จะไม่มีใครรู้ว่าด้านในเกิดอะไรขึ้น？
ดังนั้น แสนรักก็สั่งด้วยว่าประตูห้องนี้ล็อกไม่ได้
และตลอดมา เด็กชายคนนี้ก็เชื่อฟัง
แต่ตอนนี้ เขากลับล็อกอีกครั้ง
พี่ภาหากุญแจอย่างตื่นตระหนก：“คุณเส้นหมี่ กุญแจ กุญแจมาแล้วค่ะ คุณรีบเปิดดูเร็ว”
เส้นหมี่รอจนอึดอัดนานแล้ว พอเห็นกุญแจมาสักที ทันใดนั้น เธอก็รับไว้แล้วเปิดประตูออก
“ชินชิน ลูก——”
ตอนที่เส้นหมี่ได้ยินคิวคิวพูดว่าลูกชายคนโตเกิดเรื่อง ในใจนั้นคิดมากมายไปหมด เขาป่วยหรือเปล่า？หรือว่ารู้สึกไม่สบายตรงไหน？
แต่ เธอไม่คิดเลยว่า พอเธอเปิดประตูบานนี้ออกไป สิ่งที่เห็น จะเป็นความยุ่งเหยิงไปหมด！
ทำไมถึงเป็นแบบนี้？
ที่นี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่？
สีหน้าเธอซีดขาวลง พอก้าวเข้ามา เธอก็เห็นของที่ถูกโยนและเศษซากบนพื้นไปทุกที่ จึงรีบหาลูกในห้องนี้ทันที
“ชินชิน？ชินชินลูกอยู่ไหน？”
“คุณชายเล็ก คุณชายเล็ก คุณชายเล็กอยู่ไหน？”
พี่ภาก็หาทั่วทั้งห้อง
จากนั้น ที่ทำให้สีหน้าทั้งสองตื่นตระหนกมากขึ้นก็คือ พวกเธอหาวนไปในห้องนี้อยู่หลายนาที แทบจะค้นทุกซอกทุกมุมอยู่แล้ว ก็ไม่เจอร่องรอยของลูกเลยสักนิด