ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 167 ไม่คิดว่าแด๊ดดี้จะมา

แสนรักรู้สึกตกตะลึงไปอีกครั้ง
นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ตอนแรกที่เขาพูดเรื่องนี้ เพียงแค่จะบอกเธอ ถึงสาเหตุที่แท้จริงของอาการป่วยของชินจังว่าคืออะไรเท่านั้น?
แต่ตอนนี้ นี่มันอะไรกัน?
เขามองพวงกุญแจที่อยู่ข้างๆ และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่เช่นกัน ก็นั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้น ดวงตาคู่นั้นที่ลึกซึ้งเหมือนน้ำนิ่งหยุดอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง
สายตานี้…..
เส้นหมี่เห็นท่าทางของเขาแล้ว คิดว่าไม่เห็นด้วย ทันใดนั้นเองสีหน้าท่าทางของเธอก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก : “ทำไมคุณยังไม่ไปล่ะ? อย่าลืมนะว่าคิวคิวก็เป็นลูกชายของคุณเหมือนกัน”
ในที่สุดชายหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้น
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ หยิบกุญแจพวงนี้แล้วออกไป….
นี่ล้วนแต่เป็นใครกัน!
——
คืนนี้ สุดท้ายแล้วเส้นหมี่ก็อยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนลูกชายคนโต
ส่วนแสนรักนั้น?
เอากุญแจคอนโดกลับไปแล้ว เส้นหมี่คิดว่าเขาจะทำตามที่ตัวเองจัดการเอาไว้ หลังจากที่กลับไปแล้วจัดคนให้มาคอยดูแลลูกทั้งสองคน
แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ผู้ชายคนนี้ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ก็จะตรงไปยังที่ที่เธอพักอยู่เลย
หม่ามี๊?
ตอนที่เขาถึงที่คอนโดนั้น คิวคิวที่อยู่ในห้องนั้นยังไม่นอนเนื่องจากว่าเป็นห่วงพี่ชายอยู่ตลอด จู่ๆก็ได้ยินเสียงประตูใหญ่ที่เหมือนกับถูกเปิดออก
และศีรษะเล็กๆของเขาก็โผล่ขึ้นมาจากผ้าห่มในทันที
“พี่….”
รินจังก็กำลังหลับสนิทเหมือนกับหมูตัวน้อยๆ รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของพี่ชาย เธอที่กำลังหลับอยู่นั้นก็รู้สึกไม่พอใจที่ผ้าห่มอุ่นๆนั้นถูกรบกวน ละเมอออกมาด้วยเสียงเด็กๆไร้เดียงสา
แขนเล็กๆมีเนื้อยิ่งกอดพี่ชายเอาไว้แน่นขึ้น
คิวคิว : “……..”
มือเล็กๆที่กำลังจะเลื่อนตัวน้องสาวออกนั้น เวลานี้ เสียงฝีเท้าที่มั่นคงก็เดินเข้ามาจากทางด้านนอก เขาได้ยินของบางอย่างที่ถูกโยนลงบนโต๊ะ
ไม่นานนัก คนๆนี้ก็ดูเหมือนกับว่าจะเดินมาทางห้องเด็กน้อยของพวกเขา
“หม่า…..แด๊ดดี้? มาได้ยังไงครับ?”
เด็กน้อยที่ศีรษะโผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนเล็ก ตอนที่เห็นร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าประตูห้องแล้ว ดวงตาพระจันทร์เสี้ยวของเขาก็เบิกตาขึ้นอย่างตกตะลึง
แสนรักเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน
ประมาณว่าคิดไม่ถึงว่าดึกดื่นขนาดนี้แล้ว เจ้าตัวน้อยนี่จะยังไม่นอน
“กำลังรอหม่ามี๊อยู่?”
เขานั่งลงตรงข้างๆเตียงเล็กๆ แล้วลูบศีรษะของเขา เป็นการบอกให้เขานอนดีๆ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา
คิวคิวนอนลงไปอีกครั้งอย่างว่าง่าย
แต่เป็นเพราะเห็นแด๊ดดี้ในเวลานี้ เขายังรู้สึกดีใจ ดวงตาคู่นั้นโค้ง สว่างไสวเหมือนกับดวงดาวบนท้องฟ้าเลยอย่างไรอย่างนั้น
“ใช่สิ หม่ามี๊ไปดูพี่ชายแล้ว แด๊ดดี้ครับ พี่เป็นยังไงบ้างครับ? ยังไม่สบายอยู่หรือเปล่า? แล้วก็แด๊ดดี้มาที่นี่ได้ยังไง? คือ…มาดูพวกเราโดยเฉพาะเลยหรือเปล่าครับ?”
ประโยคสุดท้าย เด็กน้อยยังคงดูระมัดระวังอยู่เล็กน้อย
เขาไม่เหมือนชินจัง ไม่ใช่คนที่แด๊ดดี้เลี้ยงดูจนเติบโตขึ้นมาเอง สองพ่อลูกมีการแลกเปลี่ยนกันขึ้นมา ก็ไม่สามารถปลดปล่อยได้ขนาดนั้นอยู่แล้ว เหมือนกับชินจังกับเส้นหมี่
แสนรักเป็นคนที่ฉลาด จะไม่รู้ความคิดของลูกชายคนเล็กได้อย่างไรกัน?
ในขณะนั้น เขานั่งลงข้างๆเตียงเล็ก ยื่นมือออกมาห่มผ้าห่มผืนเล็กให้ : “พี่ได้รับความตกใจนิดหน่อย หม่ามี๊อยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนเขาอยู่ แด๊ดดี้ก็เลยมาหาพวกเราที่นี่”
“จริงเหรอครับ?”
เป็นอย่างที่คิด เมื่อเด็กน้อยได้ยินคำตอบนี้แล้วก็รู้สึกดีใจมาก
แด๊ดดี้มาอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาจริงๆ
จากการจ้องมองคิวคิวที่อ่อนโยนของแด๊ดดี้ ใบหน้าเล็กๆที่ดูหล่อเหลานี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส : “ถ้าอย่างนั้นรุนแรงหรือเปล่าครับ? ตอนที่ผมโทรหาเขา หลังจากนั้นจู่ๆก็ไม่มีเสียงแล้ว”
“เรามีโทรหาเขา?” แสนรักรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นเราพูดอะไรกับพี่เขาแล้วหรือยัง?”
“ผม…..”
เด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียง พูดไม่ออกขึ้นมาเล็กน้อยทันที
เขาไม่สามารถบอกแด๊ดดี้ได้ ว่าตอนนั้นกำลังปรึกษากันเรื่องการหย่าของพวกเขาทั้งสองคนอยู่? ถ้าหากบอก แด๊ดดี้จะต้องโมโหอย่างแน่นอน รู้สึกว่าพวกเขาไม่ใช่เด็กดี ที่แอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน
“ไม่….ไม่มีอะไรครับ ก็คุยกันเรื่องเกมที่พวกเราเล่นกันปกติ”
“แบบนี้นี่เอง ไม่เป็นไรนะ พรุ่งนี้พี่เขาก็มามีชีวิตชีวาดีขึ้นแล้ว ดึกแล้ว เรานอนเถอะ อย่าดื้อนะ”
แสนรักได้ยินแล้วก็ไม่ได้สืบสาวต่ออีก หลังจากที่ลูบศีรษะของเด็กน้อยเป็นการให้สัญญาณให้เขารีบนอน
คิวคิวยิ้มนอนมองแด๊ดดี้อยู่บนเตียง : “ได้ครับ คืนนี้แด๊ดดี้นอนที่ไหนครับ? จะนอนกับคิวคิวไหม? บ้านของพวกเราไม่ได้มีห้องเยอะขนาดนั้น นอกจากห้องนี้ ก็มีห้องหม่ามี๊ครับ”
เจ้าตัวน้อยนี่ ไม่คิดว่าจะหยอกล้อกับแด๊ดดี้ของตัวเอง
ตอนท้ายแสนรักบีบจมูกของเด็กน้อย หลังจากที่เป็นการทำโทษแล้ว เขาก็ออกมาจากห้องเด็กๆ
เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะนอนด้วยกันกับพวกเขาอยู่แล้ว เตียงเล็กขนาดนั้นจะนอนได้อย่างไร?
อีกทั้งเด็กสองคนยังนอนอยู่อีกด้วย
สุดท้ายแล้วแสนรักก็มายังห้องข้างๆ จากนั้นก็เปิดประตูห้อง เขาเห็นแล้วว่าถึงแม้ห้องนอนจะไม่ได้ดูหรูหรานัก แต่กลับจัดเก็บเอาไว้อย่างสะอาดสะอ้าน
ความสามารถทางการเงินของเส้นหมี่ ไม่สามารถพักในบ้านที่ดีได้กว่านี้ได้อยู่แล้ว
แต่ในทุกๆที่ของเธอ ก็จะจัดเก็บบ้านได้อย่างสะอาด
และถูกเธอทำให้ดูอบอุ่นเป็นอย่างมากอีกด้วยเช่นกัน
แสนรักเข้ามาแล้ว มองดูแสงไฟที่ปรับเป็นแสงอ่อนๆ เตียงที่ปูเอาไว้อย่างเรียบร้อย เป็นผ้านวมสีฟ้าอ่อน เรียบง่ายแต่ความสว่างกลับไม่ได้หายไป ตู้ตรงหัวเตียงไม่มีสิ่งของอะไร เหมือนกับเธอคนนี้ชอบความกะทัดรัด เห็นเพียงแค่หนังสือทางการแพทย์เล่มหนาๆเพียงหนึ่งเล่ม และยังมีโคมไฟอันเล็กๆหนึ่งโคม มองไปแล้วนั้นช่างดูเรียบง่ายมากจริงๆ