ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 173 พ่อลูกสามคนมากันหมดแล้ว

นี่ล้วนแต่เป็นตัวเธอที่หาเรื่องเองทั้งนั้น
เดิมทีเธอกลับมา แสนรักเห็นแก่การที่ไม่ได้เจอหน้าเธอมานานขนาดนั้น จึงจัดงานเลี้ยงต้อนรับโดยที่ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องบาดหมางก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ กลับถูกเธอทำพังแล้ว
โทษใครกัน?
สุดท้ายแล้วยังคงโทษจิตใจที่ความปรารถนาที่อยากจะควบคุมของเธอ
เธอคิดว่า ในตระกูลหิรัญชา เธอเป็นคนที่พูดและตัดสินใจเองได้คนนั้น เรื่องอะไรก็อยากจะมีส่วนร่วมด้วย รวมทั้งเรื่องส่วนตัวของแสนรัก
แต่กลับคิดไม่ถึงว่าไม่มีใครจะจริงจังในคำพูดของเธอจริงๆ
แสนรักพาตัวเด็กทั้งสองคนไปแล้ว แม้แต่ประตูห้องวีไอพีก็ไม่ได้เข้าไปด้วยเช่นกัน
คิวคิวมองไปที่ร่างของแด๊ดดี้แล้ว ก็อดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ : “แด๊ดดี้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะไปทานข้าวกันที่ไหนครับ? ผมหิวแล้ว”
เขาลูบท้องของตัวเองที่กำลังเริ่มส่งเสียงร้องเสียงดังออกมา
แสนรักมองเขาแวบหนึ่ง กำลังจะบอกว่าไปจะพาพวกเขาไปทานในเมืองที่นั่น แต่เวลานี้ จู่ๆชินจังที่อยู่ทางด้านขวามือก็เอ่ยพูดขึ้นมา : “ไปหาหม่ามี๊ที่นั่น”
“เราว่าอะไรนะ?”แสนรักมองเขาอย่างประหลาดใจ
ไปหาหม่ามี๊?
หมายความว่าอะไร? ดีๆอยู่แล้ว จะไปที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ทำไม?
ผู้ชายคนนี้ยังไม่รู้ว่าลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงดูมาจนโต วันนี้อยู่กับหม่ามี๊มาตลอดทั้งวัน อีกทั้งซื้อผ้าห่มและของใช้ในชีวิตประจำวันเรียบร้อย เตรียมที่จะพักอยู่ในระยะยาวแล้ว
คิวคิวก็มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็วเช่นกัน รีบตบปากรับคำขึ้นมาทันที : “ใช่ครับๆๆ กลับบ้านเรากันดีกว่า แด๊ดดี้ ผมจะบอกให้นะ วันนี้หม่ามี๊ซื้ออาหารมาเยอะแยะเลย ถ้าหากว่าผมกับพี่ไม่ได้ถูกรับมาก่อน เย็นนี้พวกเราก็สามารถได้ทานอาหารที่หม่ามี๊ทำตั้งมากมายแล้ว ใช่ไหมชินจัง?”
“อืม”
ชินจังพยักหน้าลงอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว
แสนรัก : “……..”
ทำไมฉากนี้จะดูอย่างไรก็ไม่น่าพอใจเลย?
ดังนั้นผู้หญิงคนนี้ได้ซื้อตัวให้เด็กสองคนนี้เชื่อฟังเธอแล้วใช่ไหม? เห็นพวกเขาสนับสนุนเธอแบบนี้ ทำไมเขาถึงไม่มีสิทธิแบบนี้บ้าง? เขายังเป็นแด๊ดดี้ของพวกเขาอยู่นะ
แสนรักรู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กน้อย
แต่สุดท้ายแล้ว หลังจากที่สามคนพ่อลูกกลับเข้ามาในเมืองแล้ว แสนรักก็พาพวกเขาไปที่คอนโดที่เส้นหมี่เช่าอยู่จริงๆ
——
“เอาล่ะ รินจัง น่องไก่ที่หนูชอบที่สุดมาแล้วนะคะ”
สองแม่ลูกเส้นหมี่ที่อยู่ในคอนโด ยังไม่รู้ว่าลูกชายทั้งสองคนพาแด๊ดดี้ของพวกเขากลับมาบ้านด้วย เธอกำลังตั้งอกตั้งใจกับการทำอาหารและถือน่องไก่สองน่องออกมา
หนูรินจังเห็นแล้ว ก็ดีใจเป็นอย่างมาก
“ว้าว หอมจังเลยค่ะ ขอบคุณนะคะหม่ามี๊”
เด็กน้อยรีบหยิบส้อมเล็กขึ้นมาทันที และเริ่มทานด้วยความหอมฉุย ข้างๆ ยังมีบะหมี่เกี๊ยวที่ยัดไส้กุ้งอีกหนึ่งชาม เห็นแล้วช่างน่าเย้ายวนใจยิ่งนัก
ลูกชายสองคนไม่อยู่ที่นี่ เส้นหมี่ก็ทำไม่เยอะอยู่แล้ว พอให้สองคนแม่ลูกทานแค่นั้น
เส้นหมี่เห็นลูกสาวทานด้วยความเอร็ดอร่อย เธอเองก็ไปในครัวแล้วตักออกมาอีกหนึ่งชาม แต่ของเธอนั้นบะหมี่มากกว่าเกี๊ยว
ขณะที่สองแม่ลูกกำลังทานกันอยู่นั้น จู่ๆ ระบบกริ่งประตูแบบอินเตอร์คอมที่อยู่ในบ้านชั้นล่างก็ดังขึ้น
ตอนนี้แล้ว ยังมีใครมาหาเธออีกกัน?
เส้นหมี่วางตะเกียบลง แต่กลับคาดไม่ถึงว่า หลังจากที่เธอยกหูขึ้นมาแล้ว กลับต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าในหน้าจอนั้นปรากฏเด็กน้อยทั้งสองคนที่เธอเพิ่งจะส่งออกไปเมื่อไม่นานนี้!
“ชินชิน? คิวคิว? ทำไมพวกหนูกลับมาล่ะ?”
“หม่ามี๊ รีบเปิดประตูให้พวกเราหน่อยครับ พวกเรายังไม่ได้ทานอะไรกันเลย กลับมาทานที่บ้าน ใช่แล้ว พาแด๊ดดี้มาด้วยนะ”
คิวคิวที่แต่งตัวห่อหุ้มเหมือนกับซาลาเปาที่อยู่ทางด้านล่างนั้น โบกมือเล็กๆให้กับหม่ามี๊พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ดึงร่างสูงใหญ่มาอยู่ตรงนี้
เส้นหมี่ : “…….”
ทันใดนั้นเอง ร่างของคนๆนี้ที่เธอจ้องอยู่ในหน้าจอนั้น ก็รู้สึกตกตะลึง
เด็กนี่ เล่นอะไรกันแน่? ทำไมกลับมาอีกกัน?
อีกทั้งเขายังพาแด๊ดดี้ของพวกเขามาด้วย!
เส้นหมี่วางสายไมโครโฟนลงด้วยความโมโห แล้วรีบกลับเข้ามาในห้องรับแขก เธออยากจะเก็บของในบ้านด้วยความรวดเร็ว หลีกเลี่ยงที่บุคคลนี้เข้ามาเห็นเข้าแล้วจะรู้สึกไม่สบายเข้า
แต่ตอนที่เธอเดินมาที่ห้องรับแขกกลับพบว่าไม่มีอะไรให้สามารถจัดเก็บได้เลย
ตรงที่ที่เธอมานั้นสะอาดมากอยู่แล้ว
สุดท้ายเธอจึงเก็บถ้วยชามและตะเกียบที่อยู่บนโต๊ะอาหารไปเท่านั้น เก็บเสร็จแล้ว คนที่อยู่ทางด้านนอกก็มาถึงแล้วเช่นกัน
“หม่ามี๊ หม่ามี๊ เปิดประตูเร็วๆหน่อยครับ พวกเราถึงแล้ว!”
“ใช่พี่หรือเปล่าคะ? หม่ามี๊ พวกพี่ๆกลับมาแล้ว!”
รินจังที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ตรงหน้าโต๊ะอาหารได้ยินแล้ว ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที แม้แต่น่องไก่ก็ไม่กินแล้ว เธอกระโดดลงมาจากเก้าอี้ หลังจากนั้นขาสั้นๆก็ก้าวไปเปิดประตูให้พี่ชายด้วยความดีใจ
และเป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ เมื่อเปิดประตูแล้ว ก็ไม่ใช่พี่ชายทั้งสองคนอยู่ทางด้านนอกหรอกหรือ
รินจังดีใจจะแย่อยู่แล้ว จะพุ่งตัวเข้าหาอ้อมกอดของพี่ชาย แต่เวลานี้ ทางด้านหลังของพี่ชายนั้นมีร่างหนึ่งปรากฏขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคู่ใสเหมือนกระจกนั้นเบิกโตขึ้นมาในทันที
แด๊ด….แด๊ดดี้มาได้ยังไง?
หนูน้อยตกตะลึงไปแล้ว ไม่กล้าหยอกล้อกับพี่ชายอย่างไม่เกรงใจอีก เธอหันกลับมาแขนและขาเล็กๆนั้นก็วิ่งไปหาหม่ามี๊
แสนรักที่อยู่ทางด้านนอก : “…….”
เขาน่าตกใจมากเลยเหรอ? พอเห็นเขาก็วิ่งหนี!
ลืมไปหรือเปล่าว่าจุกที่อยู่บนหัวนั้นเขาเป็นคนมัดให้นะ?
ชายหนุ่มที่ยอมลดเกียรติมาที่นี่รู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงตามลูกทั้งสองคนเข้ามาด้วยกัน
เป็นแสงที่อบอุ่นมาก
คืนนี้ หลังจากที่ผู้หญิงที่เป็นเจ้าของบ้านอยู่ในบ้านแล้ว แสนรักที่พาเอาร่างกายที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นมาอีกครั้ง ในที่สุดก็ไม่ได้มืดมนและเยือกเย็นเหมือนกับเมื่อคืนแบบนั้นอีกแล้ว