ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 200 อบอุ่นไปตลอดช่วงฤดูหนาว

คืนนี้เส้นหมี่ไม่ได้ไปนอนในห้องหนังสือบนชั้นสาม แต่กลับไปนอนที่ห้องตัวเองที่ชั้นสอง
และคืนนี้ ที่ชั้นสองก็ครึกครื้นอย่างมาก
“หม่ามี๊ คืนนี้จะนอนกับรินจังลูกรักหรือเปล่า ? ที่นอนของหนูหอมมากเลยนะ ”
“อย่านะ หม่ามี๊ อย่าไปฟังที่น้องพูด น้องแค่อยากจะนอนกับหม่ามี๊ หม่ามี๊ มาที่ห้องผมดีกว่า ”
เมื่อคิวคิวเห็นน้องสาวอยากจะอ้อนหม่ามี๊ ก็วิ่งเข้ามาแล้วเปิดโปงเธอ จากนั้นก็ชวนหม่ามี๊ไปที่ห้องของตัวเอง
เด็กชายวัยห้าขวบ อยากจะนอนกับหม่ามี๊ ก็ไม่ได้มีอะไรมาก เด็กในวัยนี้ หากเป็นเด็กทั่วๆไป ก็ยังออดอ้อนพ่อแม่และร้องจะกินนมอยู่ คิวคิวนั้นถือว่าเก่งมากแล้ว
เป็นเรื่องยากเหมือนกันที่เส้นหมี่จะได้เห็นลูกๆร้องขออะไรแบบนี้กับเธอ ดังนั้นมือของเธอก็โอบไปที่ร่างเล็กๆของเขา แล้วกำลังจะตอบตกลง
“ไม่ได้ ต้องไปที่ห้องผม！”
ในตอนนี้เอง เด็กน้อยที่ตัวเล็กเหมือนกันอีกคนก็เดินเข้ามา
เมื่อเขาเห็นหม่ามี๊เหมือนจะตอบตกลงน้องชาย ก็เบียดเข้าหา ใบหน้าเย็นชาที่แสดงออกไม่เก่งก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เส้นหมี่“……”
จริงๆเลยเด็กพวกนี้……
เส้นหมี่ไม่มีทางเลือก จึงต้องให้เด็กน้อยทั้งสามคนไปที่ห้องนอนของตัวเอง
“เอาแบบนี้ หม่ามี๊จะเล่านิทานให้ฟังตกลงไหม ? เล่าจบแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอนว่ายังไง？”
“ก็ได้！”
ในตอนนี้ เด็กน้อยต่างก็พากันตอบตกลงอย่างดีอกดีใจ
ดังนั้นเส้นหมี่จึงหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากห้องของชินจังมา แล้วนั่งลงบนเตียง เล่านิทานให้เด็กน้อยทั้งสามคนที่กำลังห้อมล้อมเธออยู่ได้ฟัง
“วันนี้ ฉันไปที่โรงเรียนอีกครั้ง ครูโฮมก็ยังคงถามฉันว่า ไอลิสเธอจะเขียนไหม？น้ำเสียงของเขาแหลมคมมาก……”
นี่มันหนังสืออะไรกัน ?
เส้นหมี่ที่อ่านๆไป ก็รู้สึกแปลกๆ หยุดลงในทันที แล้วมองไปที่หน้าปก
เมื่อชินจังเห็น มือเล็กๆที่เป็น“กล่อง”ใส่ขนมให้น้องสาวอยู่ ก็กำกันแน่นขึ้นในทันที！
“ปลาที่บินได้？ชินชินหนังสือเล่มนี้แด๊ดดี้เป็นคนซื้อให้เราเหรอ？”
“อืม……”
แววตาของชินจังเซื่องซึมลง ในชั่วพริบตาเดียว ศีรษะน้อยๆก็ก้มลง ความกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองหม่ามี๊น้องชายและน้องสายก็แทบไม่มี
แด๊ดดี้บอกว่า หนังสือพวกนี้ มันเหมาะกับเขา และหากหม่ามี๊กับน้องชายเห็น จะว่าอะไรเขาไหม? จะคิดไหมว่าทำไมเขาต้องมาอ่านหนังสือพวกนี้ด้วย ? จะมองเขาเป็นเด็กที่แปลกประหลาดไหม ?
ในใจของชินจังรู้สึกเศร้ามาก
“เป็นหนังสือที่ดีมาก ชินชิน แด๊ดดี้รักหนูมาก หนังสือเล่มนี้ ก่อนหน้านั้นหม่ามี๊ก็อยากจะซื้อให้น้องๆอ่านเหมือนกัน แต่หาซื้อไม่ได้”
“จริงเหรอครับ ？”
ชินจังเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ดวงตาเล็กๆที่สวยงามคู่นั้น เปล่งประกายระยิบระยับขึ้นมาทันที
คิวคิวเป็นเด็กฉลาด เมื่อเห็นภาพนี้ จะไม่เข้าใจความหมายของหม่ามี๊ได้ยังไง ?
ทันทีทันใด เขาก็เออออตามหม่ามี๊“ ก็ใช่นะสิ
“หนูด้วยหนูด้วย หนูก็อยากได้เหมือนกัน ！”
หนูรินจังเป็นเด็กน้อยที่รักสนุกและชอบไหลตามน้ำไปเรื่อย ได้ยินพี่ชายอยากได้ ไม่พูดพร่ำทำเพลง ก็ยกแขนป้อมๆขึ้นมาและร้องจะเอาด้วยอีกคน
และแล้วชินจังก็ดีอกดีใจขึ้นมา
พยักหน้าให้อย่างหนักแน่น ตอบตกลงพวกเขา
เส้นหมี่ก็อ่านหนังสือต่อ แต่ครั้งนี้ เด็กๆขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้น พวกเขาอิงแอบแนบชิดกันอย่างมีความสุข และนั่งฟังเธออ่านนิทานที่ถืออยู่ในมือด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
ความสวยงามของภาพนี้ ไม่มีใครรู้ สิ่งที่แสนรักได้เห็นในค่ำคืนนี้ ทำให้รู้สึกอบอุ่นไปตลอดในช่วงฤดูหนาวนี้เลย
เช้าวันรุ่งขึ้น แสนรักออกจากบ้านแต่เช้าตรู่
แน่นอนว่า ก่อนไป เขาไม่ลืมที่จะเน้นย้ำกับบอดี้การ์ดที่ดูแลคฤหาสน์อีกครั้งว่า ห้ามเส้นหมี่ออกจากที่นี่โดยเด็ดขาด
และหลังจากที่เส้นหมี่ตื่นมาพร้อมกับเด็กๆ เธอที่กำลังลงมาจากชั้นบน และเตรียมจะไปที่โรงพยาบาล เพื่อดูสถานการณ์ในตอนนี้ของที่นั่นว่าเป็นยังไงบ้าง
ทันใดนั้น บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็เข้ามาขวางเธอไว้
“คุณเส้นหมี่ ต้องขอโทษด้วย ท่านประธานได้สั่งเอาไว้ ในช่วงนี้ห้ามคุณออกไปจากที่นี่ครับ”
“ฉันรู้ ฉันแค่จะไปที่โรงพยาบาล ธุระของฉันที่นั่นยังไม่จบเลย ”เส้นหมี่ตอบอย่างไม่เห็นด้วย ก้าวเท้าและกำลังจะเดินออกไป
คำพูดของชายหนุ่มเมื่อคืน พูดตามตรง เธอไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันเท่าไร
เธอไม่คิดว่าคนคนนี้จะมาจริงจังอะไรกับเธอ เธอกับเขาเป็นอะไรกัน เขาจำเป็นจะต้องมาปกป้องเธอแบบนี้เหรอ ? เธอไม่มีเกียรติขนาดนั้น
ยิ่งไปกว่านั้น เธอจะอยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้ ยังมีเรื่องอีกตั้งมากมายในโรงพยาบาลที่เธอต้องไปจัดการ ถึงเธอจะคลายความสงสัยไปแล้วในตอนนี้ แต่ยังไงเธอก็ต้องไปดูมันสักหน่อย
ไม่อย่างนั้น เกิดตกงานขึ้นมาจะทำยังไง ?
ทว่า ในตอนที่เธอก้าวเท้าเดิน บอดี้การ์ดคนนี้ก็เข้ามาขวางเธอเอาไว้ ！
“คุณเส้นหมี่ อย่าทำให้พวกเราต้องลำบากใจเลยครับ ”
“……”
จริงๆเลย! !
ดวงตาเส้นหมี่เบิกกว้างจ้องมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในที่สุด ก็ทำได้เพียงหันหลังกลับอย่างขุ่นเคืองใจ
ชายชั่วคนนั้นต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงขั้นมายุ่งวุ่นวายกับเธอได้
เส้นหมี่เดินกลับไปที่คฤหาสน์ด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง ในตอนนี้เองพี่ภาเดินออกมาพอดี เมื่อเห็นเข้า เธอก็รีบกวักมือเรียก “คุณเส้นหมี่ มานี่เร็ว ฉันมีอะไรจะให้”
“อะไรคะ？”
เส้นหมี่เดินเข้าไปหาทันที
แต่แล้ว เมื่อคนใช้คนนี้รอเธอมาถึง ก็หยิบกระดาษที่มีรายการมากมายออกมา นับๆดูแล้ว ก็มีประมาณกว่าสามสิบรายการ！