ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 228 ถึงตายก็จะเก็บความลับของเขาไว้

“อืม งานเลี้ยงคงยังไม่จบเร็วขนาดนี้ ถ้าคุณจะรอจนคุณท่านไปแล้วค่อยไปล่ะก็ คงต้องรอเวลาอีกหน่อย ขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีกว่า”
มาร์ตินก็มีความใส่ใจเหมือนกันนะ ดูออกว่าเส้นหมี่ที่หยิ่งผยองไม่อยากเป็นทหารพรานในเวลานี้
สุดท้ายเส้นหมี่ก็ตอบตกลง “โอเค……”
สองนาทีต่อมา ทั้งสองออกจากห้องจัดเลี้ยงพร้อมกัน
หลังจากออกมา มาร์ตินว่าจะพาเธอขึ้นไปเปิดห้องห้องหนึ่งที่ชั้นบนเพื่อพักผ่อน แต่ตอนที่ทั้งสองผ่านสวนดอกไม้ของโรงแรม จู่ๆเส้นหมี่ก็ไม่อยากไปแล้ว
สีหน้าของเธอแย่มาก ชี้ไปที่เก้าอี้ใกล้ริมทะเลสาบ อยากจะไปนั่งตรงนั้น
“ที่นี่ลมแรง งั้นคุณนั่งตรงนี้สักพัก ฉันไปเอาเสื้อคลุมมาให้คุณ”
“อืม……”
เส้นหมี่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นมาร์ตินประคองเธอไปนั่งลงที่บนเก้าอี้นั้น
หนาว?
จริงๆแล้วเธอไม่ได้รู้สึกเลย สิ่งที่เธอรู้สึกได้ชัดเจนที่สุดในใจตอนนี้คือความเหนื่อยล้า ความเบื่อหน่าย และความว่างเปล่า เหมือนกับว่ากำลังทั้งหมดของเธอถูกคนดูดไปหมดในทันที
เหมือนกับว่าคนทั้งคนไม่ได้อยู่ในโลกนี้
แม่ ทำไมการมีชีวิตอยู่มันเหนื่อยขนาดนี้?
เส้นหมี่มองขึ้นไปบนท้องฟ้า แต่ในขณะนี้ จู่ๆก็มีคนเห็นเธอ “เส้นหมี่? พี่คือเส้นหมี่หรือเปล่า?”
ฮะ?
เส้นหมี่ได้ยินเสียง ต้องนั่งตัวตรงแล้วมองไปที่ที่มาของเสียง
กลับพบว่า ไม่รู้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำเข้ามาในสวนหลังบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ เวลานี้ หลังจากที่เห็นเธอ ก็เข้ามาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“ฉันคือเส้นหมี่ คุณคือ?”
“ดีมากเลย รุ่นพี่เส้นหมี่ผมเป็นนักเรียนของหมอนุชนาถไง พี่ลืมไปแล้วเหรอ?” คนคนนี้รีบหยิบใบอนุญาตทำงานและยื่นให้เส้นหมี่
นักเรียนของหมอนุชนาถ?
เส้นหมี่คิดๆดู อยากจะค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้ในหัวของตัวเอง
แต่น่าเสียดาย เพราะว่าเธอได้เรียนกับหมอนุชนาถไม่นาน เธอก็เลยนึกไม่ออกรุ่นน้องคนนี้ที่ว่า แต่ว่า เพราะเขาพูดถึงหมอนุชนาถ เธอก็ยังพยักหน้าอย่างสุภาพกับเขา
“สวัสดีค่ะ คุณมีเรื่องอะไรกับฉันหรือเปล่า?”
“อืม คืออย่างนี้ หนังสือจิตวิทยาเล่มนี้หมอนุชนาถให้ฉันไว้ก่อนจะจากไป เธอบอกผมว่า ให้ผมต้องหาพี่ให้เจอแล้วเอาหนังสือเล่มนี้ให้พี่”
จู่ๆชายหนุ่มก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา
เส้นหมี่ตกตะลึง
“จากไป” เธอจับใจคำคำนี้และประหลาดใจอย่างมาก “หมอนุชนาถจากไปแล้วเหรอ? เธอไปไหนแล้ว?”
เส้นหมี่ยังคงมีความรู้สึกที่ดีต่อหมอคนนี้ เหตุผลแรกคือ เธอเป็นเพื่อนที่ดีของแม่ตอนแม่ยังมีชีวิตอยู่
และเหตุผลที่สอง คือเธอได้ช่วยเหลือเธอมากในตอนนั้น ไม่เพียงแค่ช่วยพวกเธอแม่ลูกทั้งสี่คน และยังจัดการให้เธอแอบพาลูกสองคนไปต่างประเทศด้วย
นี่คือคนที่เธอจะขอบคุณตลอดชีวิต
แต่ว่า ผู้ชายคนนี้กลับบอกเรื่องอันน่าเศร้านี้กับเธอ
“ใช่ เธอจากไปแล้ว ถูกย้ายไปจังหวัดอื่น แต่เธอบอกว่า ถ้ารุ่นพี่คิดถึงเธอก็โทรหาเธอหรือไปหาเธอได้ตลอดเวลาเลยนะ”
“จริงเหรอ?”
“แน่นอน นักเรียนที่หมอนุชนาถรักมาเสมอก็คือพี่นั่นแหละ ไม่อย่างนั้น ก็คงไม่เน้นย้ำให้ผมเอาหนังสือเล่มนี้มาให้รุ่นพี่หรอก แต่ว่า ผมหารุ่นพี่มานานแล้วก็หาไม่เจอ ยังดีที่วันนี้ผมมางานเลี้ยงกับครอบครัวที่นี่ ก็เลยได้เจอกับรุ่นพี่”
ผู้ชายคนนี้แสดงอาการตื่นเต้นอยู่ตลอด เมื่อเขาพูดถึงตอนที่หาเส้นหมี่เจอยังไง ก็ยิ่งดีใจเหมือนเด็กเลย โชว์ฟันขาวที่สวยงาม
เส้นหมี่เห็นแล้วก็ทำได้เพียงรับหนังสือในมือของเขาอย่างสุดซึ้ง
“ลำบากคุณจริงๆเลย”
“ไม่ลำบาก ไม่ลำบากหมอนุชนาถบอกว่า หนังสือเล่มนี้สำคัญมาก ข้างในมีวิธีการรักษาโรคจิตเภททางพันธุกรรมที่รุ่นพี่กำลังตามหาอยู่ รุ่นพี่สามารถดูละเอียดได้เลย”
“……”
หลายวินาที ที่เส้นหมี่ถือหนังสือเล่มนี้ไว้ แต่กลับคิดไม่ออก ว่าตัวเองเคยพูดเรื่องนี้กับหมอนุชนาถไหม
เธอเคยถามเธอวิธีการรักษาด้านนี้จริงๆเหรอ?
“รุ่นพี่ ผมขอถามหน่อยได้ไหม? ใครคือคนที่เป็นโรคนี้เหรอ?”
“อะไรนะ?”
“ก็คือโรคจิตเภทที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม หมอนุชนาถบอกว่า คนนั้นเป็นคนที่สำคัญกับรุ่นพี่มาก หลายปีมานี้ รุ่นพี่ตามหามาโดยตลอด บอกหน่อยได้มั้ยว่าเป็นใคร? ผมก็เรียนเอกจิตวิทยาเหมือนกัน ยังเคยเรียนที่ต่างประเทศด้วย โรคนี้พบยากมาก ผมอาจจะช่วยรุ่นพี่ได้”
นักเรียนถามอย่างชัดเจนอีกครั้ง ฟังดูรู้สึกเหมือนเป็นห่วงมาก
หัวใจของเส้นหมี่กระตุกไปทีหนึ่ง!
เขาเรียนวิชาเอกจิตวิทยาเหรอ? ยังเคยอยู่ต่างประเทศมาก่อน?
เส้นหมี่มองดูตาคู่นั้นของผู้ชายคนนี้ ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากหลงใหลในความกระตือรือร้นและกำลังใจในดวงตา ความลับที่ซ่อนอยู่ในใจของเธอมาเป็นเวลานานมากนั้น ก็ผุดขึ้นกระตุ้นให้อยากพูดออกมาโดยทันที
เธอควรจะพูดออกมาจริงๆ ความลับนี้ ทำให้เธอกังวลมาหลายๆปีแล้ว
เธอใช้เวลาครึ่งชีวิตกับมัน ตาหาอย่างยากลำบาก แต่ก็กลับไม่ได้ผลอะไรเลย เธอต้องการใครสักคนมาช่วยตัวเองมากจริงๆ
เป็นคนที่มีทักษะในด้านนี้จริงๆ เธอต้องการมาก
เส้นหมี่เปิดปาก