ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 285 ในที่สุดคุณก็กลับมา
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 285 ในที่สุดคุณก็กลับมา?
เส้นหมี่ตกตะลึงงัน
ใช่ หล่อนก็แปลกใจเหมือนกัน เขากลับมาทำไม? เขาไม่ได้ทำงานที่บริษัทคลาวน์โปรในเมืองA หรอกเหรอ?
เส้นหมี่มองไปทางผู้ชายนั้นแสดงท่าทางดีอกดีใจที่ได้พบหล่อน จนไม่รู้จะพูดอะไรดี หล่อนทำได้เพียงยิ้มและพยักหน้า: “ใช่ ฉันเพิ่งกลับมา แล้วคุณล่ะ กลับมาได้ไง?”
“ผม?” คณาธิปยักไหล่ด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
เส้นหมี่：“……”
ทันใดนั้น หล่อนเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง เธอโพล่งออกมา: “เป็นเพราะฉันเหรอ？แสนรักบังคับให้คุณออกหรือเปล่า”
คณาธิปรีบโบกมือเพื่อปฏิเสธ: “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ผมคิดว่าผมไม่อยากทำงานอยู่ที่นั้นแต่แรกแล้ว มันเหมือนเป็นการปิดกั้นการพัฒนาของผมเกินไป ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะกลับมาที่นี่”
เขาพูดฟังดูมีเหตุผลแต่ในความเป็นจริง เห็นได้ชัดว่าแค่ใช้คำพูดที่ดีกว่ามาให้เหตุผลเรื่องนี้ไปโดยปริยาย
แต่ในความเป็นจริง แยกได้ชัดว่าใช้วิธีอื่นที่ระดับสูงกว่า
บัดซบ!
เดี๋ยวนี้ผู้ชายเขามีจริตกันขนาดนี้แล้วเหรอ
มาร์ตินที่กำลังดื่มแชมเปญอยู่ไม่ไกล เห็นว่าไม่ได้แสดงทีท่ารังเกียจ
เส้นหมี่คิดเรื่องนี้ได้เอง ดังนั้นเธอจึงโกรธมาก
“แสนรัก ไอ้สารเลว! เขาทำทุกสิ่งที่มนุษย์ไม่ควรทำ ขอโทษด้วยนะคณาธิปที่ฉันสร้างปัญหาให้คุณ เรื่องนี้ฉันทำให้คุณลำบากแล้ว ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำเช่นนี้”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่ วันนี้คุณมาที่นี่มีธุระอะไรรึเปล่า？ ถ้าไม่มีอะไร ผมมีเพื่อนสองสามคนอยู่ที่นั่น และผมสามารถพาคุณไปทำความรู้จักได้นะ”
“เพื่อนคนไหน?”
“ไม่ใช่คนมีชื่อเสียง เป็นแค่นักธุรกิจ แต่ถ้าอยากกลับไปเป็นหมอที่เคลียร์ การได้รู้จักพวกเขาก็ถือว่ามีประโยชน์ และคุณสามารถดูแลธุรกิจของคุณได้เป็นครั้งคราว”
คณาธิปเริ่มพูดหยอกล้อ ริมฝีปากบางของเขายกยิ้มขึ้น การพูดจาของเขาดูอบอุ่นและสบาย เขาเป็นสุภาพบุรุษที่มีคุณสมบัติครบถ้วน
ดวงตาของเส้นหมี่เป็นประกาย
เป็นนักธุรกิจเหรอ?
ไม่ ไม่ ไม่ หล่อนไม่ต้องการให้พวกเขามาเพื่อรักษาเธอ สิ่งที่เธอต้องการคือพาเธอทำธุรกิจ
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ถือแก้วไวน์เดินตามคณาธิปไป
เนื่องจากเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขาพิมแสงจึงไม่ตามหล่อนไป ดังนั้นเธอจึงถือแก้วไวน์ไปที่อื่น ทันทีที่เธอหันกลับมา เธอก็พบกับใบหน้าอันหล่อเหลาที่บูดบึ้ง
“ชายผู้นี้เป็นใครกันแน่ เขามีเจตนาจะทำอะไรกับยัยบ๊องของเรา？”
ที่แท้คือมาร์ติน！
พิมแสงมองดูท่าทางที่เหมือนจะมีเรื่องของเขา และตาของหล่อนก็กระตุก: “ยัยบ๊องของครอบครัวคุณ? เส้นหมี่นะสนิทกับคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ? สำหรับคุณกับหล่อนเป็นอะไรกัน?”
มาร์ตินมองย้อนกลับไป และครู่หนึ่ง ดวงตาของสีพีชที่พร่างพรายก็กวาดสายตาไปที่ใบหน้าของ พิมแสงทำให้หล่อนตื่นตระหนก
“อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม ฉันจะบอกคุณให้นะ ทางที่ดีสำหรับเขาคืออย่าไปกวนใจหล่อนเลย มิฉะนั้น ฉันจะไม่ปล่อยเขาไปแน่!” มาร์ตินพูดทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยคแล้วเดินจากไป
สัญชาตญาณของผู้ชายกับผู้ชายบางครั้งก็ค่อนข้างแม่นยำ
ในคืนนั้นคณาธิปก็ได้แนะนำเส้นหมี่ให้รู้จักกับสองสามท่านที่สูงส่งและมีเกียรติในงานเลี้ยงอาหารค่ำนี้ และคนเหล่านี้ก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด
เส้นหมี่มีความสุขมาก หล่อนเล่าให้พิมแสงกับมาร์ตินฟังมาตลอดทาง
หลังจากที่หล่อนกลับไปถึง หล่อนผลักประตูบ้าน และทันใดนั้นก็พบชายผู้นั้นที่นั่งไขว้ห้างอยู่กลางห้องนั่งเล่น
“พอไปจากฉัน เธอดูมีความสุขจังเลยนะ”
ลานหน้าบ้านเล็กๆมีเพียงไฟหน้าประตูที่เปิดอยู่ แสงในห้องไม่ได้ทำให้ห้องสว่างขึ้นมากนัก ตรงกันข้ามมันมืดสนิทราวกับเงาของอีกา ที่ปกคลุมบุคคลนี้ไว้ ทำให้รู้สึกหวาดกลัว
เหมือนคืบคลานออกมาจากที่ไหนสักที่
ทันใดนั้น มือและเท้าของเส้นหมี่ก็เย็นลง หล่อนยังไม่ทันรู้ตัว หล่อนถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว หล่อนชนเข้ากับประตู “ปึ้ก” และล้มลง
ผู้ชายที่อยู่ในห้องนั้น：“……”
หล่อนกลัวเขาจริงเหรอ?
ในเวลาเพียงไม่กี่วัน หล่อนไม่เพียงแต่ได้เรียนรู้ที่จะพูดคุยและหัวเราะกับผู้ชายคนอื่นเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงการได้เห็นเขาเหมือนกับเห็นผีอีกด้วย?
ผู้ชายที่อดทนอดกลั้นมาเนิดนานรัศมีอันรุนแรงก็ปรากฏขึ้น เขาจ้องไปที่ผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ปึ้ง” ผู้ชายก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้
“เป็นอะไรไปละเส้นหมี่ เธอยังกลัวฉันอยู่เหรอ？”
“……”
ดวงตาของเส้นหมี่ตื่นตระหนกโดยสัญชาตญาณ
แน่นอนว่าหล่อนกลัวเขา!
ตั้งแต่ที่หล่อนรู้ความจริง หล่อนไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับเขามานาน แต่หล่อนก็กลัวเขาเหมือนเดิม หล่อนกลัวว่าเขาจะจับตัวหล่อนกลับไปกักขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันอีก
ถ้าอย่างนั้น หล่อนคงทำอะไรไม่ได้
หล่อนไม่สามารถทำให้ตระกูลวชิรนันท์กลับมารุ่งเรืองได้อีกและไม่สามารถชดเชยให้ตระกูลอัครนันท์ได้คงไม่มีทางทำให้เป็นจริงได้
เส้นหมี่มองชายที่ติดตามตัวหล่อนราวกับผี ผ่านไปนานในที่สุดหล่อนก็กดความตื่นตระหนกในหัวใจของเธอและพูดออกมาทีละคำ: “คุณต้องการอะไรจับตัวฉันกลับเหรอ? ฉันจะบอกคุณให้นะ เว้นแต่ฉันตายฉันจะไม่ปล่อยให้คุณทำในสิ่งที่คุณต้องการ!”
ทันใดนั้นแววตาของแสนรักก็สั่นคลอทันที!