ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 330 คุณเป็นของผมตลอดไป！
แต่ว่า คิดไปคิดมาแล้วก็ดีเหมือนกัน ลูกสามคน อย่างน้อยก็มีคนหนึ่งที่เธอหอบหิ้วไปไหนมาไหนได้
“สวยใส คุณกับลูกรออยู่ที่นี่ก่อน ผมจะไปทำบอร์ดดิ้งพาสให้”
หลังจากที่ทั้งสามคนมาถึงที่สนามบิน คณาธิปให้เส้นหมี่แม่ลูกรอกันอยู่ที่ห้องโถงของอาคารผู้โดยสาร เขาไปทำเรื่องเช็กอิน
เส้นหมี่พยักหน้าให้ หลังจากนั้น ก็อุ้มเด็กน้อยไปนั่งลงตรงเก้าอี้ด้านหลัง
กลางดึกของสนามบิน ไม่ค่อยมีผู้โดยสาร ห้องโถงของอาคารขนาดใหญ่ที่สามารถจุคนได้กว่าหลายแสนคน ในเวลานี้ช่างเงียบเหงาและว่างเปล่ามากจริงๆ เส้นหมี่นั่งอยู่ตรงนั้น รู้สึกมึนงงเล็กน้อย
เธอกำลังคิดถึงลูกน้อยอีกสองคน
เธอจากไปอย่างกะทันหันแบบนี้ พวกเขาจะโกรธและเสียใจหรือเปล่า ?
“หม่ามี๊ รินจังหิว อยากกินนม”ทันใดนั้น หนูรินจังที่ถูกอุ้มอยู่ ร้องบอกหิว อยากจะกินนม
กินนม ?
เวลาแบบนี้จะมีนมที่ไหนกัน?
เส้นหมี่กวาดตามองไปรอบๆ เห็นมีร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมงอยู่ไม่ไกล ก็จึงอุ้มเธอแล้วไปที่นั่น
“ลูกรัก ตอนนี้เราไม่ได้เอานมผงมาด้วย ซื้อนมกล่องกินไปก่อนดีไหม ? ลูกรักอย่างกินแบบไหน ？”
“กินอันนี้”
เด็กน้อยที่ถูกปล่อยวางลงตรงหน้าชั้นวางของของร้านสะดวกซื้อ นิ้วป้อมๆก็ชี้ไปที่กล่องนมสดที่อยู่ตรงหน้า
เส้นหมี่ยกยิ้ม ขอให้พนักงานหยิบนมออกมาให้ และเธอก็ลุกขึ้นเตรียมจะไปจ่ายเงิน
ในตอนนี้เอง ตรงหน้าของสองคนแม่ลูกจู่ๆก็มีชายหนุ่มรูปร่างสูงปรากฏตัวขึ้น เขาราวกับลมพายุ หลังจากที่เห็นสองคนแม่ลูกอยู่ที่นี่ ยื่นมือไป ทันทีทันใด ก็คว้าตัวหนูรินจังมาไว้ในอ้อมแขนของเขา ！
“หม่ามี๊ หม่ามี๊！！”
หนูรินจังตกใจอย่างมาก กรีดร้องออกมาในทันที
สีหน้าของเส้นหมี่ก็ตื่นตกใจมากเช่นกัน ！
แต่ว่า เมื่อเธอลุก“พรึบ”ขึ้นจากพื้น และได้เห็นใบหน้าของคนที่มาคว้าตัวลูกสาวเธอไป สีหน้าของเธอ ก็ซีดเผือดลงในทันที
“แสนรัก ？ทำไมถึงเป็นคุณ？”
“ทำไม ? ไม่อยากเจอผมเหรอ ? มารบกวนการหลบหนีของพวกคุณหรือเปล่า ？”
การแสดงออกของแสนรักสามารถใช้คำว่าบิดเบี้ยวมาอธิบายได้ดีที่สุด ดวงตาของเขาแดงก่ำ ใบหน้าดุร้าย ดูไปแล้วเหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกยั่วยุ โหดเหี้ยมจนน่าสะพรึงกลัว！
เส้นหมี่ตกใจอย่างมาก เธอรีบพูดปฏิเสธ “คุณพูดเหลวไหลอะไรกัน ? ใครหลบหนี ? เราแค่มีธุระและต้องรีบกลับเมืองMเท่านั้น คุณอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีนะ”
“ผมใส่ร้ายป้ายสีเหรอ ? เส้นหมี่ คุณคิดว่าผมตาบอดหรือไง ? เขาบินมาหาคุณค่ำมืดดึกดื่น คุณบอกผมว่ามีธุระต้องรีบกลับเมืองM ? ธุระอะไร ? ต้องรีบไปขึ้นเตียงกันหรือไง ?”
เขายิ่งพูดก็ยิ่งเลอะเทอะ นั้นมันจะหยามกันเกินไปแล้ว ทำให้เขาดูเหมือนคนบ้าเข้าไปใหญ่
เส้นหมี่โกรธจนตัวสั่นเทา！
“แสนรัก คุณไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ！”เธอไม่อยากจะมาทะเลาะกับเขา ปรี่เข้ามาแล้วจะมาอุ้มลูกไป จากนั้นก็ออกไปจากสถานที่บ้าๆตรงนี้
แต่ว่า เมื่อไอ้สารเลวนี่เห็นเธอจะมาแย่งตัวลูกไป ไม่สนใจเสียงร้องห่มร้องไห้ของรินจัง อุ้มเธอด้วยมือเดียวแล้วหันหลบ หลีกเลี่ยงหญิงสาวที่ปรี่เข้ามาหา
“คุณไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องลูกของผม ！”
อะไรนะ？
เส้นหมี่ที่โผเข้ามาหาจนตัวลอย ดวงตาเบิกกว้างแล้วจ้องมองไปที่ชายหนุ่ม
ลูกของเขา ?
ที่แท้ เขาก็รู้ว่านี่คือลูกของเขา ！
แล้วทำไมเขาต้องทิ้งเธอสองคนแม่ลูกไว้ที่หมู่บ้านนั้นด้วย ? ตอนที่พวกเธอตกเขา เขาไปอยู่ที่ไหน ? ตอนนี้เขายังกล้าที่จะพูดว่าเธอไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องลูกของเขางั้นเหรอ ?
และแล้วเส้นหมี่ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาเช่นกัน เธอจ้องเขม็งมองเขา ร่างกายสั่นเทิ้ม “ลูกของคุณเหรอ ? ที่แท้คุณก็รู้อยู่แต่แรกแล้วว่าเธอคือลูกสาวของคุณ ? แล้วเมื่อตอนบ่ายคุณไปอยู่ที่ไหนมา ? คุณรู้ไหมว่าเธอเกือบตกเขาตายไปแล้ว ？”
“……”
“แสนรัก คุณไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาฉันอะไรทั้งนั้น เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น ต่อให้คนอย่างเส้นหมี่จะหนีตามไปกับผู้ชายคนไหนจริงๆ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยสักนิด ！”
ใจของเส้นหมี่เย็นเยือกอย่างที่สุด และแล้ว เธอก็พูดคำพูดที่รุนแรงออกมา
ความเย็นชาอันน่าสะพรึงของแสนรักก็ทวีความรุนแรงหนักขึ้นไปอีกในชั่วพริบตา เขากำมือแน่นจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น ดวงตาคู่คมที่แดงก่ำ ก็มีไอสังหารที่โหดร้ายและไม่เคยได้เห็นมานานมากแล้วปรากฏขึ้น ！
“ตึง——”
ไม่มีการป้องกันใดๆ เส้นหมี่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นถูกเขาที่มีความเร็วราวกับสายฟ้าฟาดบีบเข้าไปที่ลำคอแล้วจับกดไปกับตู้แช่ของร้านสะดวกซื้อ
“อยากจะหนีงั้นเหรอ ? ได้ งั้นก็กลายเป็นศพก่อนแล้วค่อยว่ากัน ของของนายแสนรัก นอกจากตาย มิเช่นนั้น ก็อย่าคิดที่จะหนีพ้นเงื้อมมือนี้ไปได้เลย ”
เขาก้มศีรษะลง มือข้างหนึ่งอุ้มเด็กน้อยที่กำลังร้องห่มร้องไห้อยู่ อีกข้าง ก็ขยับเอนไปที่ใบหูของเส้นหมี่แล้วหัวเราะอย่างน่ากลัวราวกับปีศาจ
รูม่านตาของเส้นหมี่หดเกร็ง
ชั่วพริบตา ที่ลำคอรู้สึกได้ถึงนิ้วมือที่บีบเข้าหากัน จากนั้นเธอก็ทรมานกับการหายใจไม่ออก
“หม่ามี๊！หม่ามี๊——”
เมื่อหนูรินจังเห็นภาพนี้ ก็กรีดร้องจนแทบจะขาดใจในอ้อมแขนของแด๊ดดี้ทันที
คนในร้านสะดวกซื้อต่างพากันตกตะลึง พวกเขาจ้องมองภาพที่โหดร้ายนี้อย่างตกใจ ไม่มีแม้ปฏิกิริยาใดๆเลยทั้งนั้น
โชคยังดี ที่ในตอนนี้คณาธิปก็มาถึง เมื่อเห็นภาพนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที รีบปรี่เข้าหาแล้วคว้าไปที่แขนของชายหนุ่มที่ราวกับคนเสียสติ
“แสนรัก！นี่คุณทำอะไร？คุณจะฆ่าเธอตายแล้วนะ！！”