ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 333 คณาธิป อย่าพูดจนตัวเองสูงส่งแบบนั้น

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 333 คณาธิป อย่าพูดจนตัวเองสูงส่งแบบนั้น
อายุสิบสอง ？

ในตอนนั้น เส้นหมี่อายุแค่แปดขวบ และกำลังเรียนอยู่ชั้นป.3

เธอเคยให้ขนมปังกับเขาเหรอ ?

เส้นหมี่จำไม่ได้แล้ว เธอในตอนนั้น เอาแต่ยุ่งอยู่กับการเขียนจดหมายถึงเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่ถูกคุมขังเพราะเธอเป็นต้นเหตุ ใช้การเขียนหนังสือที่ยังไม่คล่องแคล่ว เขียนมันทีละตัวๆ

เป็นแบบนั้นอยู่ตลอดไม่เคยขาด

ดังนั้น เส้นหมี่ก็จึงจำเรื่องนี้ไม่ได้เลย

“ฉันไม่ต้องการการปกป้องจากคุณ และฉันก็จำไม่ได้ว่าเคยให้อะไรกับคุณ หากมีแบบนั้นจริงๆ ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอบอกคุณในตอนนี้ ว่าฉันรู้สึกเสียใจมากทำไมต้องให้อะไรคุณในตอนนั้นด้วย ? ความปรารถนาดีของฉัน ไม่ใช่ให้คุณเอามาอ้างสิทธิ์แล้วทำกับฉันแบบนี้！”

คำพูดของเส้นหมี่ช่างโหดร้ายอย่างมาก！

ราวกับมีดเล่มคม แทงเข้ามาที่หัวใจของชายหนุ่มอย่างรุนแรง ทำเอาใบหน้าที่แดงก่ำของเขาซีดขาว และขาวจนหมอง ช่างมีสีสันยิ่งกว่าร้านย้อมผ้าเสียอีก

ใช่เขาพูดจาฟังดูดีแต่กลับทำเรื่องน่าละอายจริงๆ

เขาเอาแต่พูดว่าเพื่อปกป้องเธอ พูดซะสูงส่งขนาดนี้ แต่ความเป็นจริงแล้วสิ่งที่เขาทำ มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้

ที่เมืองเคลียร์เส้นหมี่และเขารู้จักกันมาห้าปี จนเมื่อเธอถูกแสนรักพากลับมา เขาก็ตามกลับมาที่เมืองAด้วย จากนั้นก็วอลล์สตรีทในตอนนี้ รวมถึงคืนนี้ด้วย

เขากล้าพูด ว่าเขาไม่เคยทำอะไรที่ทำร้ายเธอเลยงั้นเหรอ ?

หากเส้นหมี่จำไม่ผิด เขาบอกว่าตอนอายุสิบสอง ลูกพี่ลูกน้องของเธอแต่งฝันก็บังเอิญไปที่โรงเรียนนั้น และก็บังเอิญ เรียนอยู่ชั้นป.6 เหมือนกัน

เส้นหมี่หลับตาลง และไม่ได้พูดอะไรอีก

วันถัดไป

เมื่อเครื่องลงจอดที่เมืองM ท้องฟ้าด้านนอกก็สว่างแล้ว เช้าวันใหม่ของอีกวัน

“หม่ามี๊ เรามาถึงแล้วเหรอ？”

ครั้งนี้หนูรินจังมากับหม่ามี๊ด้วย ลงจากเครื่องบินมา เห็นเมืองที่แปลกหูแปลกตาตรงหน้า แขนเล็กๆของเธอก็กอดหม่ามี๊แน่น สำรวจมองด้วยความอยากรู้และตื่นเต้น

เส้นหมี่โอบกอดเธอ และพยักหน้าให้ “ใช่ เรามาถึงแล้ว ต่อไป ลูกก็จะใช้ชีวิตอยู่กับหม่ามี๊ที่นี่นะ ”

หนูรินจัง“……”

แม้จะคิดถึงพี่ชายทั้งสองคนมาก แต่ว่า เธอในตอนนี้ก็ตอบเพียง“อืม”กลับไปอย่างเชื่อฟัง

แม่ลูกสองคนออกจากสนามบินอย่างรวดเร็ว คณาธิปไม่อยู่แล้ว และเส้นหมี่เองก็ไม่ได้สนใจเขา หลังจากที่ออกมา เธอก็กำลังจะโบกแท็กซี่กลับบ้าน

และในตอนนี้เอง เด็กผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาเธอ“พี่ครับ ทางนี้ ผมอยู่นี่ ”

คือปอร์เช่ เป็นเขาที่มารับพวกเธอ

สงสัยตอนที่คณาธิปจะไปได้บอกเขาเอาไว้ละมั้ง

ภายในใจของเส้นหมี่นิ่งสงบ อุ้มลูกน้อยเด็กเข้ามาหา แล้วยื่นสัมภาระในมือให้กับลูกพี่ลูกน้องคนนี้ไป

“ที่วอลล์สตรีทเป็นยังไงบ้าง ? ยังสาวมาไม่ถึงเราใช่ไหม？”

“ยังครับ อีริคจัดการทุกอย่างอยู่ เรื่องมันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร พี่ครับ พี่ไม่ต้องกังวลไปนะ”ปอร์เช่ที่ถือกระเป๋าสัมภาระอยู่ พูดด้วยท่าทีที่ผ่อนคลาย

เมื่อเส้นหมี่ได้ยิน มุมปากก็มีเพียงรอยยิ้มเยาะเท่านั้น

ประมาณหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ทั้งสามคนก็เดินทางมาถึงห้องเช่าที่คอนโด เส้นหมี่อุ้มรินจังเข้ามา แล้วฝากลูกไว้กับน้องชาย จากนั้นเธอก็โทรไปหาอีริค

แม้จะไม่มีเรื่องอะไรแล้ว แต่เมื่อกลับมา ก็ต้องโทรไปทักทายเขาสักหน่อย

ต่อจากนี้ เธอยังต้องพึ่งพาเขาอีก

เส้นหมี่ตัดสินใจว่าจะตั้งใจทำงาน เก็บเงิน เธอจะไม่คิดอะไรอีก หวังแค่ก่อนที่พ่อจะออกมาจากคุก จะเตรียมเงินทุกอย่างให้พร้อม

จากนั้น วชิรนันท์กรุ๊ปจะกลับมายืนหยัดอย่างยิ่งใหญ่อีกครั้ง

ที่โชคดีกว่านั้นก็คือ ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เธอก็ได้ร่วมงานกับอีริคทำอีกหลายโครงการใหญ่ขึ้นมา นอกจากนั้นในบัญชีก็มีเงินสะสมเป็นจำนวนมากขึ้นไปด้วย

“ปอร์เช่ ตอนนี้เรามีเงินทุนแล้ว ฉันอยากจะซื้อคฤหาสน์ตระกูลวชิรนันท์กลับมาก่อน เรารู้ไหมตอนที่ธนาคารเปิดประมูล ท้ายที่สุดแล้วใครเป็นคนซื้อมันไป ？”

ในวันนี้ หลังจากที่เส้นหมี่ได้ดูยอดเงินฝากในบัญชีแล้ว ทันใดนั้นก็มีความคิดนี้ผุดขึ้นมา

ปอร์เช่ในตอนนี้กำลังทำบัญชีอยู่

หลายเดือนมานี้ อันที่จริงแล้วเขาก็นิ่งลงมาก ไม่ได้เหมือนตอนนั้นที่มาที่นี่กับเส้นหมี่ คอยตามติดเป็นเงา และช่างพูดช่างจา

ทว่า นานวันเข้า เส้นหมี่ก็เริ่มคุ้นชินกับเขาในแบบนี้

“ได้ครับ ผมจะไปเช็กให้ แล้วจะบอกพี่นะ”เขาตอบเธอกลับอย่างจริงจัง จากนั้นก็วางงานในมือลง แล้วไปเช็กเรื่องนี้ให้

ไม่กี่นาทีต่อมา ผลก็ออกมา

“คนที่ชื่อภูวัต น่าจะเป็นคนเมืองA ”

“ดี งั้นไปหาเบอร์โทรของคนคนนี้มา แล้วถามเขาดูว่าจะขายให้ได้ไหม ? ฉันยินดีจ่ายให้สองเท่าในราคาที่เขาจ่ายไปในตอนนั้น”

เส้นหมี่เสนอเงื่อนไขที่ใจป้ำของตัวเองออกไป

แต่คฤหาสน์ตระกูลวชิรนันท์ ไม่ได้มีค่าขนาดนั้น ครอบครัวของพวกเขาย้ายมาจากทางเหนือในตอนที่เส้นหมี่อายุได้ห้าขวบ และคฤหาสน์หลังนั้น ดิลกก็ได้ซื้อมันมา หลังจากที่เริ่มทำธุรกิจ

ที่เส้นหมี่ยอมซื้อมันกลับคืนมาในราคาที่สูงแบบนี้ ก็เพราะบ้านหลังนี้เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆมากมายของครอบครัวพวกเขาในตอนนั้น

ปอร์เช่ไปจัดการเรื่องนี้ในทันที ไม่นาน หัวฟูๆเล็กๆ ก็โผล่มาที่ประตูอย่างเงียบๆ

โอ๊ะ หม่ามี๊กับน้ากำลังทำงานกันอยู่ งั้นเธอก็ใช้ช่วงเวลานี้แอบโทรหาพี่ชายได้อีกแล้วใช่ไหม?

ดวงตากลมโตของเด็กน้อยที่ราวกับผลองุ่นดำก็เป็นประกาย และทันใดนั้น เธอก็หันหลังแล้ววิ่งหนีหายไป ไปแอบอยู่ในห้องของตัวเอง แล้วโทรหาพี่ชาย