ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 352 เจอความลับ

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 352 เจอความลับ
เส้นหมี่เซ็นสัญญากับผู้ขายคนนี้ทันที

และที่ทำให้เธอประหลาดใจอย่างมากก็คือ คนขายบอกกับเธอว่า เพราะตอนนั้นที่เขาประมูลได้ เดิมทีเขาว่าจะทำการลงทุน แต่ใครจะไปรู้หลายปีมานี้เมืองนี้มุ่งเน้นไปที่การพัฒนาเขตเมืองใหม่ ที่นี่จึงไม่มีที่ให้เพิ่มมูลค่า

ดังนั้น บ้านหลังนี้ถึงเขาจะซื้อไป แต่ไม่เคยแตะต้องเลย

ไม่เคยแตะต้อง งั้นก็ยิ่งดี

เส้นหมี่ผลักประตูบ้านนั้นที่เธอไม่ได้มาเกือบเจ็ดปีออกอย่างตื่นเต้น แล้วเดินเข้าไป

จริงด้วย แม้ว่าจะผ่านไปแล้วหกเจ็ดปี แต่ว่า สิ่งของด้านในก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลย สนามหญ้า บ้าน หรือแม้กระทั่งของตกแต่งและเฟอร์นิเจอร์ด้านใน ก็ยังเหมือนเดิมกับตอนที่พวกเขาจากไปในตอนนั้น

อย่างเดียวที่ไม่เหมือน ก็คือฝุ่นที่ปกคลุมไปทั่ว

เส้นหมี่เดินเข้าไปด้วยอารมณ์ที่อ่อนไหว เธอเดินไปมาที่ชั้นล่างก่อน จากนั้นก็ขึ้นไปดูที่ห้องของพ่อแม่ ตัวเอง และห้องของแต่งฝันที่อยู่ข้างห้องเธอในตอนนั้น……

แต่งฝัน？

ทันใดนั้นใจเธอก็สั่น สักพัก ก็เปิดประตูบานนั้นแล้วเข้าไป

ห้องของแต่งฝัน ที่จริงใหญ่เหมือนกับเส้นหมี่ ตอนนั้นที่พวกเขาตระกูลวชิรนันท์รับเธอมาอยู่นี่ ไม่เคยต้อนรับเธออย่างไม่เป็นมิตรเลยจริงๆ ไม่ว่าอะไรก็เหมือนกับเธอที่เป็นคุณหนูตระกูลวชิรนันท์ตัวจริง

เส้นหมี่มาในห้องนี้

กลับเห็นว่า ในห้องนี้เต็มไปด้วยฝุ่นด้วยเช่นกัน แต่ที่ไม่เหมือนก็คือ รกมาก นอกจากนี้โซฟาตัวเล็กและบนเตียงยังเต็มไปด้วยของ

แม้แต่โต๊ะหนังสือนั้น ก็ยังเละเทะ

แต่งฝัน ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้เสมอในบ้านของพวกเขา

เส้นหมี่ทำได้แค่ก้าวเข้ามา มองไปอย่างนั้น ไม่คิดว่าจะเห็นอะไร แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น หลังจากเธอดูโต๊ะหนังสือที่รกนั้น

ด้านล่างกองหนังสือท้ายสุด ก็เห็นไดอารี่ที่มาพร้อมแม่กุญแจ

“นี่อะไรเนี่ย？”

เธอหยิบมันออกมา รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

สมุดบันทึกแบบนี้ ตอนที่พวกเธออยู่มัธยมปลาย พบเห็นได้ทั่วไป เป็นกระดาษ แต่ด้านข้างจะมีแม่กุญแจเล็กๆ เด็กผู้หญิงหลายคนชอบซื้อ

หลังจากซื้อมา ก็ใช้บันทึกไดอารี่ของตัวเอง ความลับเล็กๆ น้อยๆ อะไรแบบนั้น

งั้นในไดอารี่ของแต่งฝัน ซ่อนอะไรไว้？

สุดท้ายเส้นหมี่ก็ทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว ใช้คลิปหนีบกระดาษ เปิดแม่กุญแจสมุดเล่มนี้

【3.17 สถานที่เดิม ต้นฉบับที่สองของเส้นหมี่】

【3.25 สถานที่เดิม ต้นฉบับที่สามของเส้นหมี่】

【4.2 สถานที่เดิม ต้นฉบับที่สี่ของเส้นหมี่】

……

เส้นหมี่เบิกตาโตด้วยความตะลึง！

นี่หมายความว่าไง？ทำไมไดอารี่ของผู้หญิงคนนี้ถึงบันทึกไว้ เป็นต้นฉบับของเธอหมด？เธอทำอะไรอยู่กันแน่？

เส้นหมี่ตื่นเต้นจนมือสั่นเล็กน้อย และพลิกไดอารี่ไปจนหน้าสุดท้ายทันที กลับพบว่า ทั้งเล่มนี้ บันทึกเกี่ยวกับต้นฉบับของเธอหมดเลย

และเธอยังเขียนชื่อหนังสือของหนังสือพวกนั้นของเธอในขณะนั้นด้วย

และวันที่ก็มีกฎเกณฑ์ด้วย สัปดาห์ละหนึ่งครั้ง ทุกครั้งก็จะเป็นสถานที่เดิม

สถานที่เดิมคือที่ไหน？

เธอหมายความว่าอย่างไรกันแน่？จะเอาต้นฉบับของเธอไปไว้ที่นั่นหรือ？ทำไมเธอต้องทำอย่างนั้น？มีคนรอเธออยู่ที่สถานที่เดิมหรือ？

ดังนั้น เธอเริ่มขโมยต้นฉบับของเธอตั้งแต่ตอนนั้นหรือ？

เธอจะเอาให้ใคร？

แป้งร่ำ？

ไม่ เป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นเธอยังไม่แต่งงานกับแสนรัก และเธอก็ยังอยู่ที่ตระกูลวชิรนันท์ของพวกเขา เธอจะทำเรื่องแบบนี้ได้ไง？

เส้นหมี่วุ่นวายใจไปหมด สมองเหมือนถูกดึงด้วยคลื่นลูกใหญ่ ทำให้เธอไม่อาจสงบลงได้อีก

โชคดีก็คือ พอเธอเปิดไปเรื่อยๆ ก็มองเห็นเบอร์โทรเบอร์หนึ่ง ในหน้าแรกของไดอารี่เล่มนี้ อยู่บนหน้าปกของมัน ถึงแม้จะปกปิดสุดๆ

แต่ ก็ถูกเธอเห็นเข้า

เส้นหมี่หยิบโทรศัพท์มาโทร……

“สวัสดี แม่มดสีฟ้า จะจ้องห้องหรือ？”

“……”

ตอนที่ในสายมีเสียงหวานมาจากโทรศัพท์ เส้นหมี่ก็ไม่ตอบสนองคืนมาพักหนึ่ง

แม่มดสีฟ้า？

นั่นคือที่ไหน？จองห้อง？หรือว่าโรงแรม？

“ทำไมไม่พูดล่ะ？ถ้าจองห้องก็ให้ไวๆ ไม่งั้นคืนนี้จะไม่เหลือแล้ว”คนที่อยู่ในสายไม่ได้ยินเสียงอยู่นาน เริ่มหมดความอดทน เตรียมจะวางสาย

เส้นหมี่ได้ยิน จึงได้สติคืนมา

“ขอโทษค่ะ ฉันขอถามหน่อยค่ะ นั่นเป็นโรงแรมหรือคะ？”

“โรงแรมอะไร？ที่นี่คือไนต์คลับตลกจริงๆ เบอร์ก่อกวนโทรมาหาฉันด้วย”

จากนั้น คนที่รับสายนี้ ในที่สุดก็มีเสียงดัง“เพียะ”แล้ววางสาย

เส้นหมี่ตะลึง

เป็นไนต์คลับหรือ？

แต่งฝันไปไนต์คลับตั้งแต่เจ็ดแปดเก้าขวบแล้ว？เธอสุดยอดจริงๆ！

แล้วเธอไปหาใครที่ไนต์คลับ？คงไม่ใช่ว่าเอาต้นฉบับพวกนี้ของเธอไปขายให้คนๆ หนึ่งที่นั่นหรอกนะ？ถึงแม้ต้นฉบับเธอจะมีชื่อเสียง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะหาเงินได้จากสถานที่แบบนั้น

เส้นหมี่ตัดสินใจว่าคืนนี้จะไปดูไนต์คลับที่ชื่อแม่มดสีฟ้า

ในขณะดียวกัน เธอยังพบดอกกุหลาบสีน้ำเงินแท้ที่วาดไว้ ในไดอารี่เล่มนี้ด้วย

——

แครอทได้ยินข่าวว่าเส้นหมี่ถูกปล่อยกลับบ้านแล้ว ก็เป็นตอนที่เธอไปเรืองรองตอนค่ำ

ในช่วงนี้ เนื่องจากเป็นทุกข์เรื่องความสัมพันธ์ของเด็กสองคนนั้นกับเธอแย่ลง ดังนั้นแม่เธอจึงออกความเห็นให้เธอ ปกติไม่มีอะไรก็ทำขนมหวานไปให้มากขึ้น

แน่นอนว่า สิ่งเหล่านี้เธอไม่ได้ทำ

แต่เป็นแม่เธอ

เธอมาที่นี่พร้อมกับถือของเหล่านี้ไว้ ยังไม่เข้าไป ก็เห็นหัวเล็กๆ สองหัวกำลังพึมพำอยู่ในสวน