ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 354 เพื่อนเก่าเจอกัน

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 354 เพื่อนเก่าเจอกัน
เกมเมอร์ยักไหล่：“ใช่ ทำไมหรือ？วันนี้พี่สะใภ้ตั้งใจมาหาผมโดยเฉพาะเลยหรือ？”

เขายังแสดงท่าทีเอ้อระเหยลอยชาย ใบหน้าที่ดูขาวมากไปเล็กน้อย กลับดูคล้ายกับสุเชาวน์ผู้เป็นบิดาของเขา ความร้ายกายท่ามกลางความสวยหวานนั้น

ใช่สิ เธอลืมไปเลย พ่อเขาตายในเงื้อมมือแสนรัก

สาเหตุ เป็นเพราะลูกชายสองคนของเธอเส้นหมี่

เส้นหมี่ถอยหลังไปอย่างระวังตัวทันที

“เปล่า ฉันแค่……มาดูเฉยๆ”เธอหาข้ออ้างไปอย่างนั้น เพราะจู่ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่า ถ้าเธอพูดความจริง เกรงว่าสถานการณ์ในตอนนี้จะเลวร้ายสำหรับเธอ

เรื่องนี้ แค่เธอแน่ใจก็พอ

ตอนนี้ ความปลอดภัยสำคัญที่สุด

เส้นหมี่คิดว่าจะหาโอกาสหนี

แต่ว่า เกมเมอร์นี้เหมือนจะมองเธอออก ว่าเธอตั้งใจถอยไปที่หน้าประตู ทันใดนั้น เขาก็เดินเข้ามา แล้วปิดประตูด้านหลัง

เส้นหมี่：“……”

“ดูพี่สะใภ้ประหม่านะ ทำไม？หลายปีมานี้ ไม่ได้เห็นลูกชายของอาเล็ก เลยไม่ชินหรือครับ？”

“ไม่……ไม่ใช่……”

“งั้นพี่สะใภ้จะถอยหลังทำไม？พี่สะใภ้ กำลังป้องกันตัวจากผมหรือ？”

สุดท้ายรอยยิ้มบนใบหน้าเขาก็หายไปหมด ก้าวเข้ามาทีละก้าว ดวงตาคู่นั้นจ้องไปที่เส้นหมี่ น่าเกรงขามเหมือนงูพิษที่จะเข้ามาหาได้ตลอดเวลา

เส้นหมี่ตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล ทันใดนั้น เธอก็ถอยไปหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว

“ฉันเปล่า ฉันบอกแล้วไง ฉันแค่มาดูเฉยๆ ไม่รู้ว่านายอยู่ที่นี่”

“หึหึ พี่สะใภ้ หลายปีมานี้ พี่ยังโกหกไม่เป็นจริงๆ เลย พี่รู้หรือเปล่า？ทุกครั้งที่พี่พูด ตรงหูพี่จะแดงเสมอ และก็ดวงตาที่เป็นประกายของพี่ ก็จะล่อกแล่กอยู่เสมอ พี่สะใภ้ ทำไมพี่ไม่เปลี่ยนไปเลยล่ะ？”

“นาย——”

“แล้วก็ พี่สะใภ้บอกว่าไม่ได้ตั้งใจมาหาผม แล้วดอกไม้นี้ในมือพี่ล่ะ หมายความว่าไง？”

คิดไม่ถึงเลยว่า คนๆ นี้ จะเข้าใจดีถึงพฤติกรรมอันเล็กน้อยของเธอเส้นหมี่ ไม่กี่คำก็ทิ่มแทงคำโกหกของเธอได้แล้ว

อีกอย่าง ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ เขายังมองไปยังดอกไม้ในมือเส้นหมี่ด้วย

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย

เธอไม่กลัวอย่างอื่น แค่กลัวว่าถ้าคนๆ นี้เป็นคนที่สมรู้ร่วมคิดกับแต่งฝันจริงๆ งั้น ต่อไป เขาก็รู้แล้วว่าเธอรู้ว่าเกี่ยวข้องกับเขา

เขาไม่ปล่อยตัวเองแน่

เธอไม่อยากตายที่นี่！

“ไม่……ไม่ใช่ น้องรอง นาย……นายฟังฉันนะ ฉันมาที่นี่ไม่ได้ตั้งใจมาหานาย ฉันแค่ ……ฉันแค่มาหาพี่นาย ดอกนี้ ฉันเพิ่งเก็บได้ข้างนอก”

เธอวิตกกังวลมาก จนต้องยกแสนรักออกมา

ส่วนดอกนี้ เธอไม่รู้จะพูดอย่างไร ได้แต่พูดมั่วๆ บอกว่าเก็บได้จากข้างนอก

เกมเมอร์ที่ใกล้เข้ามาทีละก้าว ไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่ว่า สีหน้าของเขาดูแปลกมาก หลังจากที่เธอพูดจบ เขามองเธอด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครืออย่างมาก

“พี่สะใภ้กำลังเรียกผมว่าน้องรอง？”

“……”

ความเยือกเย็นนี้ เส้นหมี่เกือบจะไม่ได้พูดออกมา！

ในช่วงเวลาสำคัญนี้ เธอไม่อาจเรียกเขาว่าเกมเมอร์ได้ ทั้งๆ ที่เขาเรียกเธอว่าพี่สะใภ้

“พี่ไม่เคยเรียกผมแบบนี้ แต่ว่า มันคนละเรื่องกัน พี่บอกว่ามาหาแสนรักที่นี่ พี่สะใภ้ ถึงพี่อยากจะหาข้ออ้าง ก็ช่วยใช้สมองหน่อยได้ไหม？เขาจะมาที่นี่หรือครับ？”

“……”

เส้นหมี่เงียบลงอีกครั้ง

และครั้งนี้ เธอก็รู้สึกได้ชัดเจนว่า บรรยากาศรอบๆ เปลี่ยนไป เย็นยะเยือกขึ้นมาเล็กน้อย

“พูดมาเถอะ พี่มาทำอะไรที่นี่กันแน่？ใครให้พี่มา？และยังถือแม่มดสีฟ้านี้ด้วย”เขาก้มลงมองดอกกุหลาบสีน้ำเงินที่เส้นหมี่ถือไว้ในมืออีกครั้ง

นิ้วมือที่เส้นหมี่บีบดอกไม้กลายเป็นสีขาวซีด

แต่ว่า หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอปฏิเสธอีกครั้ง：“ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันแค่มาดู”

“มาดู？พี่สะใภ้ พี่ดื้อจริงๆ เลยนะ พี่รู้ไหมว่าทำไมถึงมีดอกกุหลาบสีฟ้าอยู่ที่หน้าห้องประตูส่วนตัวนี้？เพราะว่านี่คือสถานที่ที่ผมติดต่อกับหมากของผม ผมบอกพวกเขา เวลาที่ต้องการหาผม ให้ถือดอกไม้ที่เหมือนกับแม่มดสีฟ้าเข้ามาก็พอ ดังนั้นพี่สะใภ้ ตอนนี้พี่บอกผมมา แค่มาดูเฉยๆ หรือ？”

ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็เปลี่ยนใบหน้า

เพียงวินาทีเดียว หลังจากรอยยิ้มทั้งหมดหายไปจากใบหน้าที่ดูสวยงามนั้น เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเส้นหมี่ เหลือแต่ความเยือกเย็นและโหดร้ายที่น่าขนลุก

เส้นหมี่เห็น ก็หน้าซีดทันที

“ฉันไม่เข้าใจว่านายกำลังพูดอะไร ถ้านายไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันไปก่อน พี่ชายนายยังรอฉันอยู่”จากนั้นเธอก็ก้าวเท้าขึ้นมาจะออกไป

ในที่สุดเกมเมอร์ก็หมดความอดทน

เพียงวินาทีเดียว ในที่สุดชายหนุ่มที่แสดงเจตนาฆ่า ก็คว้าแขนเธอแล้วดึง จากนั้นลากมา แล้วจ้องเธออีกครั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย！

“จะหนี？ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ยัยโง่แต่งฝันนั่นทิ้งเบาะแสให้พี่มาที่นี่ใช่ไหมล่ะ？ไม่ง่ายเลยนะ ครึ่งปีนี้ ดันสืบเจอ”

คิดไม่ถึงเลยว่า เกมเมอร์นี้ จะพูดชื่อของแต่งฝันออกมาโดยตรง

ในที่สุดตาคู่นั้นของเส้นหมี่ก็เบิกกว้าง！

เธอเดาถูกจริงๆ ด้วย！

เขาคือคนนั้นที่อยู่เบื้องหลังแต่งฝันจริงๆ

เส้นหมี่โกรธจัด เธอจ้องคนชั่วคนนี้เขม็ง เวลานี้ ในที่สุดเธอก็ลืมความกลัว ความโกรธที่แผดเผาออกมาจากอก ทำให้เธอเกลียดจนตาแดงก่ำ