ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 357 เธอโผลเข้ามากอดเขาไว้：“อย่าตีอีกเลย！”
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 357 เธอโผลเข้ามากอดเขาไว้：“อย่าตีอีกเลย！”
เขากำลังหาเรื่องตายจริงๆ！
รูม่านตาแสนรักหดลงอย่างหนัก ความอาฆาตแห่งการทำลายล้างแผ่ออกไปทั่ว จนไม่มีใครมองออกว่าเขาเคลื่อนไหวอย่างไร แล้วจู่ๆ เก้าอี้ตัวหนึ่งก็ลอยไปที่ศีรษะของเกมเมอร์แล้วกระแทกลงไป
“โป๊ะ——！”
มีเสียงดังขึ้นมา เก้าอี้ตัวนั้นและแม้แต่เกมเมอร์ที่มึนหัวอยู่นั้น ก็ล้มลงไปด้วยกัน
แม่เอ๊ย นี่มันรุนแรงไปแล้ว！
เทียบกับเกมเมอร์แล้ว โหดเหี้ยมกว่าหลายสิบเท่าเลย
คนในห้องส่วนตัวก็มองจนตกตะลึง
อย่างไรก็ตาม นี่ยังไม่ใช่ครั้งสุดท้าย หลังจากเก้าอี้นั้นแตกแล้ว ชายหนุ่มที่ไม่มีร่องรอยของความชัดเจนในรูม่านตาสีแดง ก็หยิบมีดผลไม้จากถาดผลไม้บนโต๊ะน้ำชาขึ้นมา
เพียงวินาทีเดียว เขาก็ตัดนิ้วสองสามนิ้วนั้นของเกมเมอร์ ที่เพิ่งบีบเส้นหมี่ลง
“กรี๊ด——”
ตอนนี้ ผู้หญิงในห้องส่วนตัวต่างกุมศีรษะแล้วกรีดร้องออกมา
เพราะว่า ภาพนี้เต็มไปด้วยเลือด และรุนแรงเกินไป เทียบกับการเคลื่อนไหวปกติที่นี่ของเกมเมอร์แล้ว ถือว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
เส้นหมี่ ก็ตกตะลึง！
นานมากเช่นกันที่เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้ลงมืออย่างโหดเหี้ยม ครั้งที่แล้ว ก็เป็นตอนห้าขวบ ที่เธอเห็นเขาฆ่าสุนัข
เส้นหมี่ตัวสั่น ของเหลวหนืดกระเด็นเข้ามา เลอะไปที่ใบหน้าของเธอ เธอตัวสั่น ลืมแม้กระทั่งการตอบสนองพื้นฐานที่สุด
จนกระทั่งเกมเมอร์ที่ถูกตัดนิ้ว ล้มกลิ้งไปมาที่พื้นด้วยความเจ็บปวด
แต่ว่า คนตรงหน้านี้กลับไม่ปล่อยเขาไป ตอนที่ลากเก้าอี้ตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วกระแทกใส่เขาโดยไม่คิด สุดท้ายสายตาเธอก็ขยับ
“อย่า……อย่าตีอีกเลย ถ้าตีอีกก็ตายแล้ว……”
“ฉันก็ไม่ได้จะให้แกรอดอยู่แล้ว”
แสนรักหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาอีก
อาการของเขาในเวลานี้ น่ากลัวมากจริงๆ เหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้ความรู้สึก แค่เห็นอะไร ก็จะหยิบขึ้นมาทุ่มใส่เกมเมอร์
เหมือนว่า คืนนี้ ถ้าเขาไม่เอาเขาตาย เขาก็ไม่ยอมปล่อย
งั้นถ้าตีจนตาย จะอธิบายกับตระกูลหิรัญชาอย่างไร？ครั้งที่แล้วเขาฆ่าสุเชาวน์ ก็สร้างความสั่นสะเทือนให้ทั้งตระกูลหิรัญชากรุ๊ปแล้ว จนแทบจะมีปัญหากับทางคณะกรรมการบริษัท
งั้นถ้าตอนนี้ทำลูกชายเขาตายอีก ทางคณะกรรมการจะส่งผลไม่ดีต่อเขาหรือเปล่า？
ยังไง อาการป่วยของเขา ก็เป็นที่พูดถึงในโลกภายนอกอยู่ตลอด
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ได้สติคืนมา มองเห็นผู้ชายคนนี้สุดท้ายจะเอามีดไปเฉือนลำคอของเกมเมอร์ เธอก็รีบยืนขึ้นมาจากพื้นทันที
จากนั้น โผลเข้าไปกอดเขาไว้แน่น
“พอแล้ว แสนรัก อย่าทำต่อไปเลย ถ้าทำอีก เขาจะตายจริงๆ นะ！”
“ไสหัวไป！”
เขาเสียสติไปแล้วจริงๆ ดวงตาที่เต็มไปด้วยสีแดง ไม่รู้ว่าเอาความอาฆาตมาจากไหน แม้แต่ความสงบขั้นพื้นฐานที่สุดก็ไม่มีอีกแล้ว
หรือเป็นเพราะเห็นเธอถูกไอ้สัตว์เดรัจฉานนี่รังแก？
ไม่ น่าจะไม่ใช่
จากความสัมพันธ์ในตอนนี้ของเธอกับเขา เธอไม่มีทางที่จะมีความสามารถยอดเยี่ยมได้ขนาดนี้ เกรงว่า ที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้นั้น เป็นเพราะว่าเขามีความขัดแย้งและความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งระหว่างสองพ่อลูกคู่นี้
เส้นหมี่ยังคงกอดเขาแน่น：“ไม่นะ แสนรัก คุณฟังฉันพูดนะ ถึงคุณจะทำให้เขาตาย ก็อย่าทำเองโอเคไหม？แบบนั้น……มือคุณจะสกปรกได้”
เธอร้องไห้ แขนเรียวเล็กของเธอโอบแขนเขาไว้แน่น ส่วนตัวเธอกลับแผ่ไปบนแผ่นหลังอันกว้างของเขาจากด้านหลัง
อุณหภูมิที่คุ้นเคย และหูที่ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ในอกของเขา ในเวลานี้ ในที่สุดเธอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป น้ำตาไหลลงมาเหมือนแม่น้ำ
หยดไปที่หลังเขาทีละหยด
ในที่สุดแสนรักที่เต็มไปด้วยความอาฆาตก็ชะงักไปแป๊บหนึ่ง และหยุดเคลื่อนไหว
การแสดงออกของเขาในเวลานี้ น่ากลัวมากจริงๆ
ดวงตาแดงก่ำ บนใบหน้าที่หล่อเหลาและชัดเจนนั้น เพราะความโหดเหี้ยมและการนองเลือดเมื่อครู่ ก็ถูกสาดกระจายไปด้วยเลือดจำนวนมาก เมื่อมองไป มันน่ากลัวมาก
แต่ว่า หลังจากที่รู้สึกว่าของเหลวร้อนๆ ร่วงลงมาที่หลังเขา ความอาฆาตที่เสียการควบคุมจากตัวเขา ในที่สุดก็ค่อยๆ คลายลง
“แกร๊ง！”
ในที่สุดเขาก็โยนมีดผลไม้ที่เปื้อนเลือดในมือทิ้ง
คนในห้องส่วนตัวเห็น ก็ถอนหายใจยาวๆ ทันที ส่วนเกมเมอร์ที่เกือบถูกเฉือนคอ หลังจากร่างกายสูญเสียการทำงานไป ก็หมดสติ
ไม่กี่นาทีจากนั้น ดลธีก็พาคนเข้ามา พอเห็นฉากนี้ ก็สั่งให้คนขึ้นมาแล้วลากเกมเมอร์ที่เหมือนเนื้อเน่าออกไปโดยตรง
“ท่านประธาน คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ？”
เขาจัดการเสร็จ ก็สังเกตเห็นความผิดปกติของ BOSS ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ จึงเดินเข้ามาโดยตรง
ตอนนี้เส้นหมี่ยังอยู่ในท่าโอบกอดผู้ชายคนนี้จากด้านหลัง จู่ๆ เห็นเขาเดินเข้ามา ก็เหมือนตื่นขึ้นจากฝัน จากนั้น ปล่อยมือทันที และถอยไปด้านข้าง
“อื้อ……”
แม้แต่ความเจ็บปวดระทมทุกข์ที่มาจากทั่วร่างกาย เธอก็ทนไว้ไม่กล้าส่งเสียงออกมาสักนิด
เมื่อกี้เธอทำอะไรกันแน่？
เธอบ้าหรือเปล่า？
เส้นหมี่ก้มหน้าลง ยืนกะเผลกอยู่ตรงนั้น
ดลธีกำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่จู่ๆ เห็นว่าสีหน้าท่านประธานของเขาผิดปกติ ทั้งๆ ที่เมื่อกี๊ยังดูพูดมาก แต่ตอนนี้ ถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะอีกครั้ง
สายตา ก็ยิ่งมืดมนเหมือนจะกินคน
ดลธี：“……”
แค่วินาทีเดียว เขาก็เปลี่ยนใจ：“ประธานครับ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมพาเขากลับไปก่อนนะครับ คุณวางใจได้ ต่อไปเกมเมอร์จะไม่มีวันเดินออกจากตระกูลหิรัญชาอีกแล้ว”
จากนั้นเขาก็พาผู้คนและเกมเมอร์ ไสหัวออกไปเร็วยิ่งกว่ากระต่าย
ตาคนนี้ถือว่ามีแววดี