ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 389 เธอเต็มใจที่จะทำตามขั้นตอนนั้น
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 389 เธอเต็มใจที่จะทำตามขั้นตอนนั้น
เส้นหมี่ตกตะลึง：：“เปล่าหรอกลูก หม่ามี๊ไม่ได้ไม่มีความสุขค่ะ”
หนูรินจัง：“ไม่ หม่ามี๊มีค่ะ คืนนี้หม่ามี๊ไม่พูดอะไรเท่าไรเลย หม่ามี๊ มีใครรังแกหม่ามี๊หรือเปล่าคะ ? หม่ามี๊บอกรินจัง รินจังจะไปแก้แค้นให้ค่ะ”
เด็กหญิงตัวเล็กขนาดเท่าเม็ดถั่วกำลังโบกมือให้หมัดอ้วนๆ ของเธอ
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ยิ้มออกมาแล้ว
เป็นเด็กเสียจริง และถึงแม้ว่าเธอจะถูกคนรังแก จะสามารถบอกเธอได้เหรอ ?
ท้ายที่สุดเส้นหมี่ก็กล่อมลูกจนนอนหลับแล้ว ถึงกลับห้องของตัวเอง
แต่ในความเป็นจริง หลังจากที่กลับมาที่ห้องแล้ว เมื่อสภาพแวดล้อมรอบๆ เงียบลง เธอซ่อนความกังวลทั้งหมดไว้ และรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกจริงๆ
เธอต้องการใครสักคนที่จะพูดคุยกับเธอ
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา และเริ่มค้นหาในสมุดรายชื่อ
ผลลัพธ์ หาแบบนี้ เธอก็เห็นชื่อหนึ่ง……
“พิมแสง ?”
“หืม ? ประธานแสน ลูกค้าคนพิเศษ กลับคิดที่จะโทรศัพท์หาฉันเหรอ”
ทันทีที่โทรศัพท์ถูกกด เสียงของหญิงสาวที่คุ้นเคยก็หัวเราะและเยาะเย้ยทันทีที่นั่น
เส้นหมี่ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ พูดอะไรน่ะ ? ใช่แล้ว ช่วงนี้เธอยุ่งอะไรอยู่เหรอ ? อยู่ที่ไหนกัน ?”
ไม่พูดจะยังดีซะกว่า เมื่อพูด พิมแสงที่อยู่ทางนั้นก็ถอนหายใจออกมา
“ฉันจะยุ่งอะไรได้อีก ไม่ใช่แค่ทำงานเดิมๆ วิ่งรอบบริษัทและกลับบ้านทุกวัน น่าเบื่อเหมือนนาฬิกาปลุกที่ทำงานอยู่ เธอว่าน่ารำคาญไหม? ”
“……”
เส้นหมี่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา
เพราะว่า ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคืนนั้นที่โรงแรมในเมือง C มีคนหนึ่งบอกว่าเป็นพิมแสนมาหาเธอ และวันนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะปอร์เช่หยุดไว้ได้ทันเวลา ไม่แน่อาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ
นิ้วของเส้นหมี่ที่ถือโทรศัพท์ ก็ขาวซีดอีกครั้งหนึ่ง
“ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ ? เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ ?”
“ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ พิมแสน ฉันขอถามอะไรเธออย่างหนึ่งได้ไหม ? เส้นหมี่ลังเลสักพัก ในที่สุด เธอก็เปิดห้วข้อนี้”
พิมแสนที่อยู่ในโทรศัพท์ตกตะลึง
ทางการขนาดนี้เชียว ?
เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะจริงจังไปหน่อย เธอจึงรีบปรับท่าทางให้ตรง: “เอาล่ะ คุณถามอะไรไหม”
เส้นหมี่อสู้ดิ้นรนเป็นเวลานาน จากนั้นฉันก็ได้ยินตัวเองพูดว่า: “ถ้าฉันบอกว่าฉันอยากอยู่กับพ่อของลูกอีกครั้ง คุณจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ ?”
“ฟู่ ！！”
พิมแสนพ่นน้ำในปากของตัวเองออกมาหมดเลย
บ้าไปแล้วเหรอ ผู้หญิงคนนี้ ยังอยากไปอยู่กับชายสารเลวนั้นอีกครั้งเหรอ ?
ในสมองเธอมีรูเหรอ ? ยังอยากจะอยู่กับเขา เธอคิดว่าเขายังทรมานเธอไม่เพียงพอเหรอ ? ตายครั้งเดียวยังไม่พอ ยังอยากตายครั้งที่สองอีก ? ” พิมแสนโกรธจัดแล้ว
เพราะว่าเธอจำได้ตลอด ในตอนนั้นเธอถูกชายชู้คนนั้นแขวนคออยู่บนดาดฟ้ายังไง
ใบหน้าของเส้นหมี่ซีดเซียว
เธอเริ่มเสียใจ และไม่ควรพูดเรื่องนี้กับเธอแล้ว
ใช่แล้ว เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกเขาเลย แล้วทำไมเธอต้องไปหาเธอด้วยล่ะ ?
“พิมแสน เธออย่าเพิ่งโกรธ ฉันก็แค่ล้อเล่นกับเธอเท่านั้น”
“ล้อเล่น ?”
พิมแสนไม่เชื่อเลบสักนิด：“เธอคิดว่าฉันอายุสามขวบเหรอ สวยใส พวกเรารู้จักกันมานานขนาดนี้แล้ว เธอเป็นคนยังไง ฉันเข้าใจดีมาก เธอจะไม่พูดเรื่องนี้โดยไม่มีเหตุผลแน่นอน”
ไม่คิดเลยว่า เส้นหมี่เลิกคิดที่จะพูด แต่เพื่อนสนิทคนนี้ กลับริเริ่มถามเธอขึ้นมา
เส้นหมี่เม้มปาก แต่ก็ยังคงไม่ส่งเสียงออกมา
พิมแสน：โอเค บอกฉันที เกิดอะไรขึ้น เขามีเสน่ห์ขนาดนั้นเลยเหรอ มันทำให้คุณมีความคิดแบบนั้นเหรอ
“ไม่ใช่ ระหว่างเรา เธอมีเรื่องมากมายที่ยังไม่เข้าใจ”
“ยกตัวอย่างล่ะ ?”
“ยกตัวอย่างเช่น ฉันเคยตายเพื่อเขาครั้งหนึ่ง แต่ในมือของฉันเขาไม่ดีขึ้นเลยตั้งแต่ยังเด็ก”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ค่อยๆเปิดเรื่องในอดีตที่เต็มไปด้วยฝุ่นนี้ออกมา
ตอนนี้ เธอรู้แล้วจริงๆ ว่าเรื่องนี้ได้พัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว เธอและชายคนนั้นไม่ได้เป็นหนี้ใครเลย
เธอต้องการเลิกกับเขาในตอนแรกเพราะเธอรู้ความจริงของการแต่งงานของเธอกับตระกูลหิรัญชา และการเสียชีวิตของแต่งฝัน ทำให้เธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับป้าและลุงของเธอได้
แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าที่มาของโศกนาฏกรรมเหล่านี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลย
เขาก็เช่นเดียวกับเธอ ตั้งแต่ต้นจนจบ ล้วนเป็นตัวหมากรุกที่เล่นบนฝ่ามือของคนอื่น ตระกูลหิรัญชาแต่งเธอ เขาไม่ได้เคย และอยู่ห้องเดียวกัน ก็ไม่ใช่ความปรารถนาของเขา
ถ้าเป็นแบบนี้ จะสามารถโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้เขาได้ยังไงกัน ?
อีกทั้ง การตายของแต่งฝัน
เมื่อระบุตัวฆาตกรได้แล้ว ไม่ใช่เขา แต่เป็นฮั่วเสี่ยว และสิ่งที่ทำให้เธอโกรธยิ่งกว่านั้นก็คือ เธอยังรู้ด้วยว่าตระกูลวชิรนันท์ล้มละลายในตอนนั้น ก็เป็นหมาป่าตาขาวผู้นี้เป็นผู้รายงาน
เช่นนี้ ตอนนี้เธอก็ไม่เกลียดเขามากขนาดนั้นแล้วจริงๆ
“ดังนั้น เพราะเหตุนี้ เธอยังต้องการอยู่กับเขาอีกเหรอ ? เธออย่าลืมนะว่า ความเสียหายบางส่วนที่เกิดจากตระกูลหิรัญชา นั้นไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ สำหรับเธอ และครอบครัวของเธอก็เช่นเดียวกัน เธอมั่นใจว่าลืมทุกอย่างไปได้ ?และทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ?”
เมื่อพิมแสนฟังจบแล้ว ในที่สุด เธอก็สงบลงมาก แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจมากอยู่ดี
มุมปากของเส้นหมี่กระตุกสองสามครั้ง
แน่นอนว่าไม่สามารถลืมมันไปได้
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาไปหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยวิธีนี้ เธอจึงเต็มใจจะก้าวไป คุณรู้ไหม มีลูกระหว่างพวกเขา
เส้นหมี่วางสาย และในที่สุดก็ตัดสินใจได้