ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 396 ไปหาถึงที่
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 396 ไปหาถึงที่
“เกินไปไหม? ตระกูลวชิรนันท์กับคฤหาสน์หิรัญชาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ผมยังให้หล่อนฉวยโอกาส นี้มันยุติธรรมกับแครอทเหรอ？”
“ห๊า?”
พี่ภาหยุดชะงัก!
ฉวยโอกาส?
ทำไมเขาถึงได้ใช้คำนี้พูดถึงผู้หญิงคนนั้น? เขาลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อก่อนเขาทำยังไงกับหล่อน? คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่หล่อนรู้แก่ใจดี คือคนที่หล่อนรักอย่างสุดหัวใจ
พี่ภาตกตะลึงกับคำพูดประโยคนั้น
แต่ในไม่ช้า เมื่อหล่อนเห็นใบหน้าที่ไม่แยแสและเย็นชาของเขา หล่อนก็เข้าใจอะไรบางอย่าง
ใช่แล้ว เขาคนนี้จำเรื่องราวของพวกเขาในเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ความทรงจำของเขาถูกลบเลือนไป แต่แล้วทำไมเขายังรู้สึกเจ็บปวดกับผู้หญิงคนนั้นอยู่อีกหล่ะ?
สุดท้ายพี่ภาก็ทำได้มองข้างหลังเขาและถอนหายใจ
——
เช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อเด็กน้อยทั้งสองคนในวิลล่าตื่นขึ้น พวกเขายังคงหดหู่หงอยเหงาไม่มีชีวิตชีวา เพราะความทุกข์ของเมื่อคืน
เมื่อพี่ภาเห็นอย่างนั้น ก็ทำได้เพียงปลอบใจพวกเขา: “วันนี้แด๊ดดี้ของพวกเธอไม่ไปทำงาน เดี๋ยวน้าภาจะบอกให้เขาพาพวกเธอไปเที่ยวที่สวนสนุกดีไหม?”
“ไม่ไป” คิวคิวไม่อยากได้ยินคำว่าแด๊ดดี้เลย
ชินจังก็เหมือนกัน
พี่ภาทำไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงพาพวกเขาไปเล่นที่สวนลอยฟ้าชั้นสอง
แต่คิดไม่ถึงว่า เมื่อเวลาผ่านไปไม่นานพี่ภาที่กำลังยุ่งอยู่ชั้นล่างจะได้ยินเด็กน้อยทั้งสองคนที่อยู่ชั้นบนตะโกนเสียงดังอย่างดีใจว่า: “หม่ามี๊กับน้องสาวนี่ พี่ชายรีบมาดูเร็ว ดูสิ หม่ามี๊กับน้องมาแล้ว”
“อืม หม่ามี๊—”
ชินจังยืนอยู่บนระเบียงสวนลอยฟ้าอย่างตื่นเต้น โบกมือให้กับรถเก๋งสีขาวที่กำลังแล่นมาด้านล่าง
ใช่แล้ว คือเส้นหมี่นั่นเอง
หล่อนคิดถึงการตัดสินใจเมื่อคืน วันนี้หล่อนจึงมาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่ อีกทั้งยังขับรถคันใหม่ที่หล่อนซื้อเองมาด้วย
มองจากหน้าต่างรถออกไปจะมองเห็นเด็กน้อยสองคนที่ยืนตื่นเต้นอยู่บนสวนวิลล่าชั้นสองซึ่งอยู่ไม่ไกล หล่อนเลื่อนกระจกลง เพื่อบอกให้ลูกสาวที่นั่งอยู่คาร์ซีทข้างหลัง
“รินจัง ดูสิ พี่ๆกำลังตะโกนเรียกหนูหน่ะ
“จริงเหรอคะ?”
ขณะนั้นหนูรินจังกำลังก้มหน้าก้มตาตักเตรียมอาหารเช้าให้พี่ๆ เมื่อได้ยินหม่ามี๊บอกว่าพี่ๆกำลังตะโกนเรียกหาเธอ ทันใดนั้นก็รีบยื่นหน้ากลมๆของเธอออกไปนอกกระจกรถ
“พี่คะ! พี่ รีบลงมารับหนูเร็ว หนูเอาอาหารอร่อยๆมาให้ด้วยนะ”
“ว้าว…”
แค่คำเดียว ทำให้สองพี่น้องที่ยังหงุดหงิดอยู่ชั้นบน วิ่งลงมาจากสวนลอยฟ้าชั้นสองอย่างมีความสุขทันทีทันใด
ไม่กี่นาทีต่อมา แม่ลูกสี่คนก็ยืนอยู่หน้าประตูวิลล่า รวมทั้งพี่ภาที่ตามออกมาด้วย
“คุณเส้นหมี่ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ทำไมมาแต่เช้าหล่ะคะ?”
พี่ภามีความสุขมากจนน้ำตาคลอ เมื่อเห็นคุณนายน้อยคนเก่า
เส้นหมี่รู้สึกผิดเล็กน้อย เหลือบมองไปทางวิลล่า แล้วอธิบายว่า: “คือว่า บ้านของฉันกำลังจะร่วมรับประทานอาหารอย่างพร้อมเพรียงกัน ฉันก็เลยอยากจะรับลูกสองคนไปด้วย ไม่รู้ว่า…แด๊ดดี้ของพวกเขาจะคิดยังไง?”
“เอ่อ? เรื่องนี้ฉันช่วยอะไรไม่ได้เลย เอาอย่างงี้มั้ย คุณลองไปถามคุณชายก่อนดีไหมคะ?
พี่ภาเป็นคนฉลาด เมื่อได้ยินแบบนี้ก็มองขึ้นและชี้ไปที่ชั้นสามของวิลล่า
ทันใดนั้นหัวใจของเส้นหมี่ก็เต้นอย่างแรงขึ้นมาทันที
เขายังอยู่ที่บ้าน
เส้นหมี่แอบหัวเราะ จัดท่าทางกระโปรง และเตรียมจะเดินเข้าไป: “คิวคิว ชินชิน ดูแลน้องให้ดีนะ หม่ามี๊จะไปหาแด๊ดดี้ของพวกหนูแป๊บเดียว”
“ได้ครับ•••”
แล้วเด็กทั้งสามคนก็พยักหน้าพร้อมกัน
พูดเป็นเล่นหนะ นี่เป็นปรากฏการณ์ที่จะเกิดขึ้นครั้งแรกในรอบร้อยปี คือหม่ามี๊งี่เง่าของพวกเขาบุกไปหาแด๊ดดี้ก่อนถึงที่ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมาก
หม่ามี๊ สู้ๆ! สุดยอดไปเลย!!
ภายใต้สายตาของลูกๆทั้งสาม ในที่สุดเส้นหมี่ก็เข้าไปในวิลล่าสุดหรูที่ไม่ได้มานานกว่าครึ่งปี
วิลล่ายังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ห้องโถงกว้างขวางและสว่างไสว เมื่อก้าวเท้าเข้าไปโคมไฟคริสตัลขนาดใหญ่ที่ห้อยลงมาจากเพดานหลังคา แม้ในกลางวันแสกๆยังคงสัมผัสได้ถึงความหรูหราหน้าต่างกระจกสะอาดสะอ้าน โซฟาสีขาวนวลที่สะท้อนกับพื้นกระเบื้องโทนเย็น ให้ความแสงแสว่างดูมีสไตล์
สถานที่แห่งนี้ หล่อนคุ้นเคยราวกับเหมือนเมื่อวาน
เส้นหมี่เดินตรงขึ้นไปชั้นสาม
วันอาทิตย์แสนรักจะหยุดพักผ่อนบางเป็นบางครั้ง มีลูกๆอยู่ที่บ้าน หากมีเวลา เขาก็หวังว่าจะได้ใช้เวลาร่วมกับพวกเขาให้มากขึ้น เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะไม่สนใจอะไรเลย
เส้นหมี่ขึ้นไปชั้นบน แล้วเห็นประตูห้องนอนยังปิดแน่นอยู่
ขณะนั้น หล่อนยืนภวังค์นิ่งอยู่ตรงทางเดินระเบียง ราวกับว่ากลับมาตอนที่หล่อนเพิ่งถูกคนคนนี้จับกลับมาจากเมืองเคลียร์
ในตอนนั้น หล่อนกับเขาเข้ากันไม่ได้เลยจริงๆ
และตอนนี้พวกเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว แต่ต้องกลับไปยังจุดเดิม
เส้นหมี่สูดหายใจเข้าลึกๆ ในที่สุดหล่อนก็ยกมือเคาะประตู
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก—”
ในห้องอาบน้ำชั้นสามอันเงียบสงบในตอนเช้า เสียงเคาะประตูนั้นชัดเจนมาก เหมือนฝนที่ตกกระทบใบกล้วย ได้ยินเสียงหัวใจของเส้นหมี่เต้นรัว
ผ่านไปประมาณสองสามนาที ในที่สุดคนด้านในก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบ
“ใครหน่ะ?”
ทันทีที่ประตูเปิดออก เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายที่คุ้นเคยก็แว่วออกมาด้วยอารมณ์ร้อน เขาหงุดหงิดมากที่มีคนมารบกวนเขาในเวลานี้
แต่เส้นหมี่ประหม่ายิ่งกว่า