ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 420 อย่า！นั่นคุณเส้นหมี่！！
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 420 อย่า！นั่นคุณเส้นหมี่！！
สถานการณ์ในตอนนั้น……
เส้นหมี่ตัวสั่นอีกครั้ง ข้างในหัวไม่กล้าคิดอีกเป็นครั้งที่สอง
เพราะว่า มันน่ากลัวมากจริงๆ โหดร้ายเกินไป และนองเลือดอย่างมาก ทำให้เธอเห็นสีเลือดสดแล้วรู้สึกกลัวอยู่นานหลายปี และก็ยิ่งคลื่นไส้อยากจะอาเจียน
หลังเกิดเรื่อง แน่นอนว่าคุณท่านกมลภพที่รับรู้เรื่องราวก็รีบมาแล้วจัดการเรื่องนี้ทันที
และก็ตอนนั้นเอง แสนรักจึงถูกขัง เขาสูญเสียอิสระ ถูกระบุว่าเป็นบุคคลที่อันตรายที่สุด จนกระทั่งหกปีต่อจากนั้น ในที่สุดลุงของเขาก็ปรากฏตัวขึ้น ทำอย่างสุดกำลังความสามารถ ทำให้คุณท่านกมลภพตกลงที่จะให้เขาไปอยู่ต่างประเทศ
เรื่องเหล่านี้ คือความลับทั้งหมดในตอนนั้น
แต่ความลับเหล่านี้ ถูกเก็บไว้อย่างดีมาเสมอ หมอ คนที่จัดการศพแม่ของแสนรักในตอนนั้น ต่างถูกคุณท่านกมลภพปิดปากเงียบ
งั้นตอนนี้ทำไมเรื่องพวกนี้ถึงปรากฏออกมาได้？และก็ ยังมีคลิปวิดีโอในตอนนั้นด้วย！！
เส้นหมี่ยืนขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอที่ตัวสั่นจนหนาวเย็น ได้แต่คว้าของที่อยู่ด้านข้าง แล้วออกไปอย่างโซเซ
ใช่ ตอนนี้เธอควรจะไปหาแสนรัก
ผู้ชายคนนั้นเห็นเรื่องแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะถูกกระตุ้นอะไรไหม นี่เป็นฝันร้ายที่ใหญ่ที่สุดของเขา และก็เป็นประตูที่มืดมิดที่สุดในใจเขาด้วย
จู่ๆ ถูกคนเตะออกไปกะทันหัน มันเหมือนกับอสูรตัวหนึ่งที่จะกัดกินเขาในทันที！
ในที่สุดเส้นหมี่ดูเหมือนจะพบเป้าหมายแล้ว จากนั้น เธอจึงพุ่งออกไปแล้วเรียกรถคันหนึ่งไปตึกเอ็มไพร์
——
ตึกเอ็มไพร์
จริงด้วย ตอนนี้วุ่นวายอย่างมาก
นักข่าวมา ตำรวจก็มาด้วย ตั้งแต่วิดีโอสั้นๆ เพียงสิบวินาทีปรากฏบนจอโปรเจคเตอร์ที่การประชุมสุดยอด ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ที่นี่ก็ถูกล้อมรอบอย่างแน่นหนา
พวกเขาต่างกำลังรอชายหนุ่มที่ฆ่าคนๆ หนึ่ง ณ ตรงนั้นออกมาที่การประชุมสุดยอด
พอออกมา ก็จะจับเขา！
หรือว่า ฆ่าเขา！
อย่างไรก็ตาม รอนานถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว ด้านในก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ กลับกันผู้คนที่รวมตัวอยู่ด้านนอกกลับมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่คนจากโรงพยาบาลจิตเวชก็มา
“ประธานครับ คุณใจเย็นก่อนนะครับ ผมขอร้องล่ะ ใจเย็นก่อนได้ไหมครับ？”
ในห้องเก็บห้องหนึ่งตรงชั้นกลางของตึก ดลธีเห็นฉากนี้จากชั้นล่างตรงหน้าต่าง ทันใดนั้น แรงที่เขากดมือชายคนนี้ก็แรงมากขึ้น
เขาแทบจะบ้าแล้ว
เขาไม่ได้สติ สีหน้าดูเหยเกอย่างผิดปกติ แต่ว่า ดวงตาคู่นั้นกลับแดงก่ำ
เหมือนความอาฆาตเกลือกกลิ้งไปมา ทีละชั้น จนความอาฆาตหนาแน่นขึ้น จนแทบจะกลืนกินสติของเขาไปทั้งหมด
ดลธีเริ่มหมดหวังมากขึ้นเรื่อยๆ
เพราะว่า เขาพบว่าตัวเองก็เริ่มควบคุมเขาไม่อยู่แล้ว
“ท่านประธาน ท่านอย่าทำแบบนี้เลย คุณลองนึกถึงพวกคุณชายเล็กโอเคไหมครับ？ไม่งั้นก็ คุณ……คุณลองนึกถึงคุณเส้นหมี่ เส้นหมี่ นึกถึงเธอ ดีไหมครับ？”
เสียงนั้นพูดออกมา ในที่สุด เขาก็เห็นชายที่กำลังจะเปลี่ยนแปลง สีหน้าแววตาชะงักไป
ดลธีดีใจมาก เขาถือช่องว่างนี้ จะทำให้เขาสลบแล้วพาออกไป
แต่ว่า เวลาหนึ่งวินาทีนี้ คนที่เสียการควบคุมนี้ดูแดงก่ำอีกครั้ง เขาเห็นดลธีปล่อยมือ มือทั้งห้านิ้วก็ตบลงไปทันที
“ฉับ——”
ข้อมือของดลธี จึงโดนเขาตบออกไปแบบนี้
ดลธีเจ็บจนตรงหน้ามืดสนิท
แต่ว่า เขายังไม่ปล่อยเขาไป แต่เอาร่างของตัวเองขวางเขาไว้ต่อ：“ประธานครับ อย่าออกไป……”
เขาแทบจะขอร้องเขาอย่างขมขื่นอยู่แล้ว
แต่น่าเสียดาย ชายหนุ่มที่เมื่อครู่ได้รับแรงกระตุ้นมหาศาลในห้องประชุม กลับไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก วินาทีที่เขาบิดข้อมือของเขาหักอย่างรุนแรง
ก็สามารถพิสูจน์ได้แล้ว！
“ฉันรู้วาเขาอยากฆ่าฉัน”
“อะไรนะ？”
“ลูกนอกสมรสนั่น เขากลับมาแล้ว เขาจะกำจัดฉัน เอาสิ่งของที่เขาคิดว่าเป็นของเขาคืน”
เขาเริ่มสงบสติอารมณ์ลง น้ำเสียงเหมือนเครื่องจักร สายตาดูเย็นชา คล้ายกับกลายเป็นเครื่องจักรฆ่าคนแล้ว ในดวงตานั้น นอกจากปืนในมือแล้ว ก็ไม่มองอย่างอื่นอีก
หัวใจของดลธีจมลงสู่ก้นบึ้งทันที
ในที่สุดเขาก็หยุดเขาไม่ได้
“เอ่อ……พวกเราคุยกันอีกทีดีไหมครับ？พวกเรารอเขามีดีไหม？ประธาน ตอนนี้ข้างนอกมีแต่คนของเขา พวกเราออกไปแบบนี้ไม่ได้ครับ”
“นายว่าฉันจะตายในมือเขาไหม？”
สายตาเขาเปลี่ยนไป ทันใดนั้นก็กลายเป็นคนกำเริบขึ้นมา แม้แต่ปืนก็ยังจ่อตรงไปที่หัวของดลธี
ดลธียังกล้าพูดอีกที่ไหนกัน？
เขาได้แต่มอง BOSS ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้อย่างผิดหวัง ปืนที่ถือไว้ในมือ ก็เหมือนหมาป่ากระหายเลือดตัวหนึ่ง เดินออกจากห้องเก็บทีละก้าว
“ปัง-！！”
ประตูบานนี้ถูกคนจากด้านนอกผลักออก แทบจะพร้อมกัน
แสนรักยกปืนขึ้นมาจ่อไปยังคนนั้นทันที
“อย่า ท่านประธาน เธอคือคุณ……”
“ปัง——”
เสียงดังทั้งสองแทบจะดังขึ้นมาในเวลาเดียวกัน
จากนั้น ในห้องเงียบลง หญิงสาวที่บุกเข้ามาล้มลงไป แสนรักที่ยังถือปืนอยู่ สายตาที่เหมือนเครื่องกลในที่สุดก็ควบแน่น
“คุณเส้นหมี่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม คุณเป็นอย่างไรบ้าง？”ดลธีพุ่งเข้ามา เขาประคองหญิงสาวที่ล้มจมกองเลือดขึ้นมาจากพื้น แม้แต่มือที่เขาเจ็บ ก็ลืมไป
ตรงหน้าเส้นหมี่เลือนรางหน่อยๆ
แต่ว่า พอเธอค่อยๆ ดีขึ้น ก็หยิบเข็มที่มีเลือดติดออกมาจากตัวทันที：“เร็ว……รีบประคองฉันขึ้นมา ฉันจะจัดการเขา คุณ……คุณรีบพาเขาออกไป”