ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 428 ห่างไกลแค่ไหนก็ช่วยภรรยา
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 428 ห่างไกลแค่ไหนก็ช่วยภรรยา
ในที่สุดหลังจากในหัวแครอทเหมือนมีของกระทบใส่อย่างหนัก ก็ยืนนิ่งตรงนั้นไม่ตอบสนองใดๆ……
เขาบอกว่า เขาไม่รักเธอ
จะเป็นไปได้ไง？
ทั้งๆ ที่ตอนนั้นพวกเขาสองคนจะแต่งงานกันอยู่แล้ว แต่สุดท้ายเธอไม่ยอมแต่งกับเขา หนีไป การแต่งงานครั้งนี้จึงไม่เกิดขึ้น เขามีสิทธิ์อะไรถึงไม่รักเธอแล้ว？
ผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้
แต่ที่จริงแล้ว เธอไม่รู้ว่า ถึงตอนนั้น ถ้าแสนรักอยู่ในสภาวะที่มีสติ เขาก็ไม่เห็นด้วยกับงานแต่งครั้งนั้น
อาการป่วยของเขาตอนนั้นยังไม่คงที่ หลายๆ ครั้ง จะพึ่งหมอประจำตัวของตัวเอง เขาคุ้นเคยกับการรักษาของเธอ และชินกับการดูแลของเธอ
คำว่าแต่งงานสองคำนี้ ในหัวเขาตอนนั้น บางทีอาจจะเป็นเช่นนี้ เธอสามารถดูแลเขาได้ดีกว่า
แสนรักไม่สนใจเธอ ก้าวเท้าออกไป
ไม่กี่ชั่วโมงถัดมา ที่ญี่ปุ่น
ในประเทศนี้นั้นซาจากรุ๊ป เป็นบริษัทใหญ่จริงๆ ตั้งแต่ดิจิทัลอิเล็กทรอนิกส์ จนถึงห้างสรรพสินค้าอสังหาริมทรัพย์ เกือบทั้งหมดจะเกี่ยวข้องกับมัน คล้ายการดำเนินงานของหิรัญชากรุ๊ปสุดๆ
แสนรักลงจากเครื่องบินส่วนตัว ดลธีที่รออยู่นานแล้วก็เข้ามาทันที
“สืบได้แล้วครับ คนใช้เก่าแก่คนนั้นถูกพาไปที่โอซาก้า ตอนนี้ผมให้คนจับตาดูอยู่ตลอด ถ้าประธานอยากไป ตอนนี้ก็ไปได้นะครับ”
“……”
แสนรักเกือบจะตกลง
เขาอยากเห็นยัยโง่นั่นแล้วจริงๆ เขาอยากรู้ว่าแผลของเธอเป็นอย่างไรบ้าง และก็ยิ่งอยากจะขอโทษเธอ ที่ทำสิ่งเลวร้ายกับเธอในโรงแรมคืนนั้น
แต่ว่า สุดท้ายเขาก็ยังบังคับตัวเองให้ใจเย็น
“อย่าเพิ่งเคลื่อนไหว มันราบรื่นเกินไปหน่อย จากความรอบคอบของเขาแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ป้องกันระหว่างทาง”
สีหน้าดลธีเปลี่ยนไปทันที：“’งั้นความหมายของประธานคือ……？”
แสนรักดูเยือกเย็นไปทั้งตัว แต่สุดท้าย ได้แต่กัดฟันพูดไปว่า：“หยุดทัพไม่เคลื่อนไหวก่อน ถึงไปถึงสถานที่ที่คนใช้เก่าไป ก็อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น ดูก่อนว่าเป็นอย่างไร？”
“ครับ”
“แล้วก็ จับตาดูคณาธิปให้ผมต่อไป อย่าปล่อยไปแม้แต่วินาทีเดียว”
คำสุดท้ายนั้น มีความอาฆาตอย่างรุนแรง
นี่เป็นการต่อสู้กับความตายจริงๆ เทียบกับชีวิตของพวกเขาสองคนเองแล้ว กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นที่กั้นอยู่ตรงกลาง จะยิ่งทำให้พวกเขาไม่กล้าบุ่มบ่าม
โดยเฉพาะอย่างยิ่งแสนรัก
ตกดึก ในร้านเหล้าแห่งหนึ่งที่โตเกียว ในเวลานี้คณาธิปก็กำลังนั่งคุกเข่าทำเหล้าตามที่ตัวเองอยากได้อยู่ด้านในคนเดียว
แม้ว่าเขาจะมาที่นี่หลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่ชอบเหล้าญี่ปุ่น สิ่งที่เขาชอบมากกว่าก็คือผสมเหล้าขาวเข้มข้นของประเทศเข้าไป แล้วจากนั้นค่อยชิมอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าแบบนี้ จะสามารถหารสชาติของตอนนั้นที่เขาอยู่เมืองนั้นเจอ
“คุณผู้ชาย……”
ตอนที่เหล้าแก้วแรกทำออกมาเสร็จ ด้านนอกก็มีคนมาหาเขา
เขาได้ยิน จึงวางแก้วเหล้าลง แล้วหยิบน้ำด้านข้างมาล้างมือตัวเองให้สะอาด แล้วจึงถามไปเบาๆ ว่า：“มีอะไร？”
“แสนรักมาถึงโตเกียวละครับ เขาน่าจะรู้ว่าคุณเส้นหมี่ยังไม่ตาย แต่มีเรื่องประหลาดใจเล็กน้อยก็คือ ร่องรอยของคนใช้เก่าแก่คนนั้นที่คุณผู้ชายวางไว้ พอเขาถึงโตเกียว ดูเหมือนจะไม่ได้ตามต่อไป”
“งั้นหรือ？”
“ครับ เขาอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งของเขาที่นี่ บอดี้การ์ดของเขา ก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆ เลย”
คนข้างนอก บอกสถานการณ์เรื่องหนึ่งที่พวกเขากำลังจัดการ ออกมาทั้งหมด
ไม่มีการเคลื่อนไหว？
ไม่มีการเคลื่อนไหวถูกแล้ว ถ้ามี เขาจะสงสัยได้ นั่นไม่ใช่เขาแสนรักแล้ว
มุมปากคณาธิปยิ้มออกเป็นมุม เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้ การกระทำนั้นช้ากว่า
“งั้นก็ไม่ต้องสนแล้ว พาคนใช้คนนั้นไปอยู่ที่โอซาก้าต่อ ใช่สิ แล้วก็เรียกหมออีกสองสามคนไปอยู่ที่นั่นด้วย ออกมาเดินเล่นได้ทุกวัน”
เขายังอยากจะฆ่าเขา
ไม่ใช่เพื่ออะไร แต่เพราะเขารู้สึกว่าเขาเกะกะสายตาจริงๆ ตระกูลหิรัญชาก็เป็นแบบนี้ สำหรับผู้หญิงคนนั้น ก็เป็นเหมือนกัน
แป๊บเดียวคนๆ นี้ก็ออกไป
คณาธิปกำลังโฟกัสเรื่องการผสมไวน์ แต่ไม่นานนัก โทรศัพท์ที่เขาวางไว้ด้านข้างก็ดังอีกครั้ง
“ฮัลโหล？”
“แย่แล้วครับ คุณผู้ชาย จู่ๆ คุณเส้นหมี่เธอก็ไข้สูง สูงถึงสี่สิบองศาเลย！”
เป็นพ่อบ้านที่บ้านโทรมา
สีหน้าคณาธิปเปลี่ยนไปทันที เขายืนขึ้นมาดัง“ฟุ่บ”แก้วไวน์ตรงหน้า กับไวน์ที่เขาผสมมาเป็นเวลานาน โดนเขาเคาะมันลงบนโต๊ะ
“ทำไมจู่ๆ ก็มีไข้ได้？พวกคุณทำงานกันอย่างไรกัน？หมอล่ะ？เรียกเขามาหรือยัง？”
“เรียกแล้วครับ แต่ตอนนี้หมอก็หมดหนทางแล้ว เขาบอกว่าน่าจะ ……น่าจะให้ยาเธอมากเกินไปช่วงนี้ ทำให้แผล……แผลของเธอกำเริบ แล้วเกิดหนอง”
พ่อบ้านอธิบายอย่างติดขัดในสาย
แต่เกี่ยวกับปัญหาทางการแพทย์เหล่านี้ ใครๆ ก็รู้ว่ามันคืออะไร หมอพูดอย่างไร เขาต้องพูดซ้ำหรือ？
ใบหน้าคณาธิปมีแต่ความโกรธ เขากระแทกประตูแล้วออกไปจากที่นี่ จากนั้นนั่งเฮลิคอปเตอร์ออกไปจากเมืองนี้ในชั่วข้ามคืน
ถูกต้อง ที่จริงแล้ว เส้นหมี่ไม่ได้อยู่ญี่ปุ่น！
ไม่กี่ชั่วโมงถัดมา บนเกาะที่อยู่ห่างไกลออกไปหลายพันกิโลเมตร เส้นหมี่ที่ไข้ขึ้นสูงจนเริ่มจะโคม่า สุดท้ายพอได้รับอนุญาตให้ออกไปจากคฤหาสน์ จึงรีบไปที่โรงพยาบาล