ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 431 เพียงเพื่อทำให้เธอรู้สึกอับอายไม่ใช่เหรอ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 431 เพียงเพื่อทำให้เธอรู้สึกอับอายไม่ใช่เหรอ?
เธอก็ไม่อยากเป็นแบบนี้
แต่ว่า เธอไม่ได้ทำผิดอะไร เธอทำให้เธอรู้สึกอับอายแบบนี้ ทำไมเธอถึงทำได้ลงคอ?
เส้นหมี่สวาปามอย่างมูมมาม ถือว่า กำลังวังชาของเธอฟื้นคืนมาบ้างแล้ว สมองก็ค่อยๆเริ่มมีสติสัมปชัญญะขึ้นมา
“คุณหนูใหญ่ สถานการณ์ด้านนอกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันมองเห็นเหมือนว่าคนเหล่านั้นยังอยู่บนเกาะ คุณแน่ใจหรือคะว่าจะพาคุณนายน้อยหลบอยู่ที่นี่”
“พูดอะไรไร้สาระ ถ้าไม่อยู่ที่นี่ จะไปไหนล่ะ ฉันมีเงินหลบหนีจากสถานที่เลวร้ายนี้เหรอ”
เสียงลอยมาจากลานบ้านแสงดาวกัดฟันกรอดดุด่าออกมาด้วยความโมโห บ้านหลังน้อยทั้งหลังถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศที่เหมือนมีกลิ่นดินปืนครอบงำอยู่
เส้นหมี่นิ่งไปสักพัก
ตอนนั้นแสงดาวใส่ร้ายเธอ ว่าเส้นหมี่นั้นฆ่าคนบนเตียงผ่าตัด จึงถูกแสนรักส่งไปต่างประเทศ เส้นหมี่นั้นมารู้ทีหลัง
แต่เธอกลับบอกว่าไม่มีเงิน ทำให้เธอรู้สึกว่ามันช่างน่าเหลือเชื่อ
หรือว่า ในตอนนั้นแสนรักตัดเครดิตเงินของเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ?
ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่แปลกเลยที่เธอมีความโกรธแค้นต่อเธอขนาดนี้ คิดแค่อยากทำให้เธอตาย เพราะหญิงสาวตั้งแต่เล็กเธอก็มีชีวิตที่หรูหราอู้ฟู่
เส้นหมี่ได้ยินเสียงหญิงสาวที่ด่าทอกำลังเดินออกไปแล้ว
“คุณป้าค่ะ คุณมานี่หน่อยได้ไหมคะ”
“คุณเรียกฉันเหรอ”
สาวใช้เดินมาจากในลานบ้าน หลังจากมองดูคนในหน้าต่างเรี่ยวแรงฟื้นฟูแล้ว เมื่อหญิงสาวคลานลุกขึ้น จึงถามไถ่
เส้นหมี่พยักหน้า “ใช่ค่ะ ฉันอยากจะถามอะไรคุณหน่อย ช่วงเวลานี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ เธอถูกส่งมาที่นี่ แล้ว……คุณชายของพวกคุณไม่ให้เงินกับเธอหรือคะ”
“ไม่มีหรอกค่ะ ตอนนั้นเขาไม่ฆ่าเธอก็ดีแค่ไหนแล้ว เพราะคุณท่านปกป้องเอาไว้อย่างสุดกำลัง เขาจึงทำใจส่งเธอมาที่นี่ ช่วงเวลานี้ ต่างเป็นฉันเองที่รับจ้างหาเงินเลี้ยงชีพเราทั้งสอง”
“……”
เส้นหมี่พูดไม่ออก
เธอไม่รู้ว่ายังมีเรื่องแบบนี้ด้วย แบบนี้ก็พูดได้ว่า ตอนนั้นแสนรักโหดร้ายกับพี่สาวของเขาอย่างมาก
เส้นหมี่เม้มปาก อยู่นาน ถึงได้ยินเสียงของตัวเองถามออกมา “งั้นเมื่อกี้ที่คุณบอกว่าข้างนอกยังมีคนอยู่ ใช่พวกคนที่มาตามจับฉันหรือเปล่าคะ”
“ใช่ค่ะ พวกเขายังคงเฝ้าอยู่”
“！！！！”
เส้นหมี่หน้าซีดเผือดทันใด
แสงดาวผู้หญิงคนนี้ เธอบ้าไปแล้วหรือ? สถานการณ์แบบนี้ในตอนนี้ เธอยังไม่ติดต่อน้องชายของเธอ หรือว่าเธอจงใจอยากจะให้เธอไปอยู่ในเงื้อมมือของคณาธิปกันแน่?
เส้นหมี่รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา เธอจึงเอ่ยปากอ้อนวอน： “คุณป้าค่ะ ช่วยฉันโทรศัพท์ติดต่อไปหาคุณชายของพวกคุณหน่อยได้ไหมคะ บอกเขาว่าฉันอยู่ที่นี่”
“ฉันไม่มีโทรศัพท์หรอกค่ะ อีกอย่าง คุณหนูใหญ่คงไม่ยอมให้โทร เธอบอกว่า แม้ว่าเธอจะพาคุณตายด้วยกันที่นี่ เธอก็จะไม่โทรกลับไป”
“……”
ยายบ้านี่!
เส้นหมี่รู้สึกสิ้นหวังเหลือคณา
แต่ความจริงแล้ว เส้นหมี่นั้นไม่เข้าใจเลยว่า แสงดาวคนแบบนี้นั้น หยิ่งทะนงตน ลักษณะนิสัยก็ดื้อรั้นเป็นอย่างมาก ยากที่จะหักงอ สิ่งเดียวที่เธอทำได้มีเพียง——
ยอมตาย เธอจะไม่ร้องขออ้อนวอน
ตอนที่เส้นหมี่ได้เจอผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง คือตอนดึกประมาณตีหนึ่งตีสอง
อากาศบนเกาะนี้ช่างเหน็บหนาว เมื่อถึงตอนกลางคืน เส้นหมี่ที่อยู่ในห้องนี้ ต่อให้เอาผ้าห่มผืนบางจากเตียงมาห่อหุ้มร่างกายเอาไว้
เธอยังรู้สึกหนาว
อีกทั้งร่างกายของเธอเจ็บปวด นอกจากกระดูกสะบักแล้วยังมีบาดแผลที่เธอเป็นคนทำกำลังเป็นหนอง ยังมีขาทั้งสองข้าง ก็เจ็บปวดเช่นกัน
ทั้งหนาวทั้งหิว บวกกับความเจ็บปวด แสงดาวที่กลับมาในตอนดึก เธอได้ยินเสียงแล้ว
เธอแอบมองผ่านหน้าต่าง มองเห็นหญิงสาวเข็นรถมอเตอร์ไซต์เข้ามา รูปร่างผอมบาง จังหวะการเดินสะเปะสะปะ หลังจากจอดรถมอเตอร์ไซค์ลง
ทันใด เธอก็ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ด้านข้าง
“แปดร้อยหยวน ฉันทำมาทั้งคืน แค่แปดร้อยเอง! ! นี่มันเหมือนให้ขอทานว่าไหม? รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร?”
เธอนั่งอยู่ดีๆ ก็หยิบบางอย่างออกมาหนึ่งตับจากบนร่างกาย ปาไปบนเหนือศีรษะอย่างแรง
ทันใด ได้ยินแต่เสียงกระดาษที่ปลิวลงมา เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นมา มองเห็นหญิงสาวนำเงินจำนวนไม่มากนั้นมาระบำกลางอากาศ สักพักหนึ่งก็หล่นลงมาข้างกายเธอ
ดังนั้น นี่เป็นเงินที่เธอหามาได้ในคืนนี้เหรอ?
เส้นหมี่นิ่งไปสักพัก
สุดท้าย เธอมองเห็นหญิงสาวเก็บเงินเหล่านั้นขึ้นมาทีละใบทีละใบ เก็บลงกระเป๋าแล้วเดินขึ้นข้างบน เธอถึงนอนลงอีกครั้ง หลับตาทั้งสองข้างลง
รวมๆแล้วถือว่าเธอมีโอกาสเปลี่ยนแปลงตัวเองได้
ตอนเช้าวันที่สอง เส้นหมี่ถูกกลิ่นหอมๆของอาหารที่ลอยมาทำให้ตื่นเหมือนเคย
“ไป ไปปลุกเธอมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ให้เธอมาดมกลิ่นกาแฟหอมๆของฉัน แล้วก็เปิดประตูออกด้วย จะดูว่าวันนี้เธอจะคลานออกมาหรือเปล่า”
“……”
สาวใช้ตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก หลังจากนั้น เดินมาที่ห้องของเส้นหมี่
แต่นึกไม่ถึงว่า เมื่อเธอเปิดประตูออกมา เธอกลับมองเห็นหญิงสาวที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วนั่งอยู่บนเตียง
“คุณนายน้อย นี่คือ……?”
“คุณป้า รบกวนช่วยพยุงฉันหน่อย ฉันต้องลงไปข้างล่าง ถึงจะคลานไปได้”เส้นหมี่นั่งอยู่บนเตียงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
สาวใช้ทั้งตกใจและประหลาดใจ
เธอได้ยินอะไรเข้า? คลาน?
ผู้หญิงคนนี้ยินยอมคลานต่อหน้าคุณหนูใหญ่จริงๆเหรอ ดื้อมาตั้งหลายวัน คิดได้แล้วจริงๆเหรอ?