ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 447 สามีของฉันล่ะ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 447 สามีของฉันล่ะ
แสนรักส่งเธอกลับไปที่ห้อง
เขาอยากออกไปทันที แต่ผู้หญิงคนนั้นก็รั้งเขาอีกครั้ง “คุณหมอมัวร์ คุณเทน้ำให้ฉันสักแก้วได้ไหม ฉันกระหายน้ำนิดหน่อย”
แสนรัก “…”
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ไปที่ตู้กดน้ำ และเทน้ำอีกแก้วให้เธอ
ในช่วงเวลานี้ ที่จริงเขากำลังเลี่ยงการติดต่อกับเธอโดยตรง เธอฉลาดเกินไป แม้ว่าดวงตาของเธอจะมองไม่เห็น แต่เขาเชื่อว่าเธอรู้สึกได้ในหลายๆจุด
ดังนั้นเขามักจะปรากฏตัวหลังจากที่เธอผล็อยหลับไปทุกครั้ง
แสนรักหยิบแก้วน้ำ และไม่ได้มอบให้เธอโดยตรง แต่วางไว้บนโต๊ะเล็กๆข้างๆเธอ
“น้ำอยู่ข้างๆ ค่อยๆดื่มเอง”
“โอเค ขอบคุณมากคุณหมอมัวร์”
เส้นหมี่ขอบคุณเขาอย่างซึ้งใจก่อนจะหยิบแก้วขึ้นมา
และแสนรักก็ออกไป
สิบนาทีต่อมาพยาบาลก็เข้ามา เส้นหมี่ให้เธอเปลี่ยนเข็มให้ตัวเองและถามอย่างไม่เป็นทางการว่า “พยาบาลแอนนา คุณหมอมัวร์เป็นคนที่ไหนหรอ”
“ลอสแองเจลิสค่ะ มีอะไรเหรอ”
แอนนาหมกมุ่นอยู่กับงานของเธอ จึงไม่ได้หลุดปากไป
ลอสแองเจลิสหรอ
นี่ไม่ใช่ประเทศMหรอ ทำไมหมอในลอสแองเจลิสยังมาที่นี่อีก ประเทศอันดับหนึ่งอันดับสองไม่สามารถดึงดูดคุณหมอมัวร์คนนี้ได้หรอ
เส้นหมี่จมอยู่กับความคิด
แต่เธอไม่มีเวลาคิดมากเกินไป เพราะในคืนนั้น เธอกำลังจะเริ่มต้นการเตรียมการก่อนการผ่าตัดอีกครั้ง
“คุณเส้นหมี่ ถ้าอย่างนั้นฉันจะฉีดยาให้หลอดเลือดอ่อนตัว ตอนนี้คุณต้องอดทน”
“……ค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เส้นหมี่ก็ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
นี่เป็นเข็มที่น่ากลัวมาก เหมือนกับผู้หญิงที่ฉีดยาหดมดลูกหลังจากคลอดลูกโดยการผ่าตัดคลอด หลังจากที่เข็มนี้ถูกสอดเข้าไปในร่างกายแล้วจะทำให้หลอดเลือดในร่างกายมนุษย์นิ่มลงและเจ็บปวดอีกด้วย จนเกิดอาการชา
เส้นหมี่รู้สึกว่าเข็มเย็นเฉียบแทงเข้าที่แขนของเธอ และเธอก็ค่อยๆหลับตาลง
คืนนี้ถูกกำหนดให้เป็นอีกคืนที่ทรมาน
เหงื่อเย็นๆเริ่มผุดบนหัวของเธอ
ในเวลาสองชั่วโมง เธอก็เริ่มหมดสติ
“เจ็บปวด……”
“…”
ไม่มีใครพูดอะไร แต่มีมือที่อ่อนโยนคู่หนึ่งดึงเธอขึ้นมากอด แล้วเปลี่ยนเธอให้อยู่ในท่าที่สบาย โดยเอานิ้วถูเบาๆกับบริเวณที่เจ็บของเธอ
“รู้สึกดีขึ้นไหม”
เสียงแหบแห้งฟังดูคุ้นเคย
หัวของเส้นหมี่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น และใบหน้าเล็กๆขนาดเท่าฝ่ามือก็เจ็บปวดมากจนไม่มีสีเลือด
แต่คราวนี้เธอรู้สึกสบายขึ้น ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าในอ้อมแขนของคนๆนี้อย่างสะลืมสะลือ “ดีขึ้นมากแล้ว”
เธอซุกตรงหน้าอกของเขา ไม่ใช่เพื่ออะไร แต่เพื่อลมหายใจที่ชัดเจนที่คุ้นเคย ซึ่งทำให้เธอคิดถึง โหยหา ตอนนี้เธอแค่อยากจะกอดเขาไว้ให้ดี
ในที่สุดเส้นหมี่ก็สงบลงได้
ไม่รู้ว่าชาหรือเปล่า
หรือเป็นเพราะการนวดของเขาได้ผล
แม้แต่เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเธอถูกผลักเข้าไปในห้องผ่าตัดอีกครั้ง เธอก็อยู่ในสภาพที่สงบสุขมาก
แสนรักยืนอยู่ข้างนอก และเมื่อประตูห้องผ่าตัดถูกปิดอีกครั้ง หัวใจของเขาก็เตเนแรงขึ้นจนนั่งไม่ติด
แต่คราวนี้เขาไม่สามารถจดจ่อกับมันได้เต็มที่
เพราะแสงดาวโทรมาอีกครั้ง
“ฉันทนไม่ไหวแล้ว อรรตพลได้เผยประวัติการรักษาของนายในช่วงหลายปีออกมา ตอนนี้หอรัญชากรุ๊ปอยู่ในความโกลาหล ถ้านายไม่กลับมา และถูกพวกมันแพร่ข้างนอก มันจะไม่ใช่แค่การเปลี่ยนมือในหิรัญชาหรุ๊ป แต่นายจบเห่แน่”
แสงดาวเกือบจะร้องไห้ผ่านโทรศัพท์
น้ำเสียงของเธอสั่นสะท้านเผยให้เห็นร่องรอยของความกลัวและความตื่นตระหนกที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน ดูเหมือนว่าในวินาทีถัดมา ถ้าแสนรักไม่กลับมา เธอจะล้มลงจริงๆ
นอกจากนี้ เมื่อเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ขึ้น ไม่ว่า แสงดาวจะแข็งแกร่งเพียงใด เธอก็ไม่สามารถยืนหยัดได้
แสนรักวางสาย และรังสีอาฆาตก็ระเบิดออกมา เขาก็เตะเก้าอี้ที่ทางเดินแตกเป็นชิ้นๆ ด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว
หาที่ตายจริงๆ!!
ในที่สุดแสนรักก็ออกจากโรงพยาบาล
สามชั่วโมงต่อมา เส้นหมี่ถูกผลักออกจากห้องผ่าตัด
“คุณเส้นหมี่ คุณ… ตื่นหรือยัง”
พยาบาลที่อยู่ข้างนอกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว
แต่เส้นหมี่ไม่สนใจเธอ หลังจากที่เธอออกมา ดวงตาคู่นั้นที่เพิ่งกลับมาสว่างอีกครั้งก็เริ่มมองไปรอบๆในทางเดิน แม้ดวงตาจะพร่ามัวอยู่
“…แล้วเขาล่ะ”
“ใคร”
“สามีของฉัน……”
“…”
——
เมืองA
เมื่อแสนรักกลับมาที่บริษัท ที่นี่ก็ยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว
เนื่องจากประวัติการรักษาของอรรตพลทำให้ตึกนี้เหมือนถูกแผ่นดินไหวสิบริกเตอร์ เกือบทุกคนมีสีหน้าหวาดกลัวและตื่นตระหนกเมื่อเห็นเขาเข้ามา
ทำไม
กลัวโรคระบบประสาทของเขาหรอ
แสนรักเพิกเฉยอย่างสมบูรณ์
หลังจากที่เข้ามาแล้ว เขาก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุดของอาคาร
ไม่กี่นาทีต่อมา ในห้องของผู้บริหารก็มีเสียงดังเช่นกัน เขาเตะประตูแล้วเข้ามา และเห็นคนนั่งอยู่ที่โต๊ะรกๆ
ในเวลานี้ตรงข้ามกับเขา มีผู้หญิงร่างเล็กรายล้อมไปด้วยเหล่าคนคร่ำครึ
ภาพนี้วิเศษจริงๆ
“ท่านประธาน ในที่สุดท่านประธานก็กลับมา—”
เคซึ่งถูกทรมานในห้องทำงานนี้ด้วยร้องไห้ในทันทีเมื่อเห็นว่าในที่สุดเขาก็กลับมา