ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 455 คุณไม่กลัวผมหรือ？
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 455 คุณไม่กลัวผมหรือ？
“เส้นหมี่？คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”
“……”
เส้นหมี่สั่นทั้งตัว อีกนิด เธอก็จะลืมตาขึ้นมาอยู่แล้ว
ไอ้สารเลวนี่！
ไอ้ผู้ชายระยำ！！
ไอ้ห่านี่ ลงโทษด้วยวิธีฆ่าหั่นศพ！！！
ยังรู้จักกลับมาหรือ？เธอยังคิดว่า ถึงเธอล้มลงไปตาย เขาก็จะไม่กลับมาแล้วเสียอีก
เส้นหมี่ตัดสินใจไม่ลืมตา เธออยากจะลงโทษเขา
สุดท้าย ผู้ชายคนนี้เห็นเธอเอาแต่หลับตา แต่ร่างกายกลับสั่นไม่หยุด เหมือนตกลงมาถึงตายได้จริงๆ สมองเขาก็ว่างเปล่า ตกตกตะลึงอยู่ตรงนั้นอีกครั้ง
เส้นหมี่：“……”
พอลืมตาขึ้นมาทันที ก็พบว่า สีหน้าของผู้ชายคนนี้ผิดปกติไป
“คุณมันเลวมาก ทำไมต้องเอาแต่ทำแบบนี้กับฉันด้วย？ชาติที่แล้วฉันเป็นหนี้คุณหรือไง？”เธอร้องไห้ ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะว่าในใจนั้นน้อยเนื้อต่ำใจ
เขาเป็นบรรพบุรุษของเธอหรือ？
ทั้งๆ ที่เขารังแกเธอ แต่ตอนนี้เธอต้องลืมตามาโอ๋เขา ตกใจกลัวไม่ได้ ด่าไม่ได้ เธอเป็นหนี้เขาในชาติที่แล้วหรือไง？
เส้นหมี่นอนร้องไห้เสียใจในทุ่งหญ้า
แววตาแสนรักสั่นคลอน
ราวกับถูกคนดึงกลับมาจากโลกอื่นจริงๆ เขาฟังเสียงร้องไห้ดังๆ ที่เหมือนเด็กนี้ ดวงตาของเขา หัวใจข้างในอกของเขาจมอยู่ในความกลัวมหาศาล
สุดท้าย ก็เหมือนมีชีวิตอีก
ไม่ใช่ว่าเขาตกใจกลัวไม่ได้
แต่ว่า เขาไม่อาจยอมรับเรื่องแบบนี้ได้อีกจริงๆ
เธอตายตรงหน้าเขามาสองครั้งแล้ว แม้สักนิด ถึงจะแค่ 0.001……เขาก็ไม่อยากเห็นเรื่องแบบนี้อีก
แสนรักค่อยๆ หมอบลงไป ใบหน้าเขาซีดราวกับกระดาษ ไหล่ทั้งสองข้างยังสั่นเล็กน้อย
แต่ว่า ครั้งนี้เขายื่นมือไป หลังจากอุ้มหญิงสาวที่ยังร้องไห้เสียใจออกมาจากทุ่งหญ้า จากนั้น ก็ออกแรงโอบเข้ามาไว้ในอ้อมแขนตัวเอง
“ขอโทษ ผมผิดเอง”
“ฮือ～～～ใช่คุณผิด คุณมันสารเลว คุณรู้ว่าคุณรังแกฉัน ฉันมาหาคุณถึงที่นี่แล้ว คุณจะหนีไปไหนอีก？ห๊า？”
“……”
ประโยคนี้ แสนรักไม่อาจตอบได้
ทำไมเขาต้องหนี？
ที่จริงแล้ว สาเหตุใหญ่ส่วนหนึ่ง นั่นเพราะว่าวันนั้นพ่อทะเลาะกับเขาแล้วพูดแบบนั้น เขาพูดว่า ถ้าเขาควบคุมตัวเองได้ เขาก็จะไม่ทำอะไรเธอ
มันเหมือนกับเข็มพิษ ที่แทงเข้าไปในหัวใจเขาอย่างแรง จนเขาไม่สามารถดึงมันออกมาได้อีก
ใช่ เขายิงใส่เธออย่างควบคุมไม่ได้
เขาฆ่าแม่เขาตอนเด็กๆ
ตอนนี้ก็เป็นเธออีก
งั้นเขาควบคุมอะไรได้บ้าง？บางที เขาอาจจะควบคุมอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ก็ได้ ในร่างกายเขามียีนบกพร่องอยู่ ไม่มีทางรักษาได้ เขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปเลย
ดังนั้น ตั้งแต่นั้นมา เขาก็เริ่มหลบหน้า
เขาหลบหน้าบริษัท
เขาหลบหน้าลูก
และก็หลบหน้าเธอ
เขากลัวว่าวันหนึ่ง เขาบ้าคลั่งขึ้นมา และจะฆ่าพวกเขาทั้งหมด
แสนรักออกแรงกอดผู้หญิงคนนี้ไว้ ราวกับทนไม่ไหวที่จะถูไถเธอเข้าไปในกระดูกของตัวเอง
เส้นหมี่รู้สึกได้ ในที่สุด เสียงร้องไห้ของเธอก็ค่อยๆ หยุดลง จากนั้น ในอ้อมกอดเขาที่แน่นขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาสีแอปริคอทที่เปื้อนน้ำตาของเธอเงยขึ้นมองไปที่เขา
“ฉันถามคุณว่า ตอนอยู่ที่ลอสแอนเจลิส คุณอยู่ข้างกายฉันตลอดเลยใช่ไหม？”
“……”
แสนรักคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เธอจะถามแบบนี้
ทันใดนั้น หลังจากใบหน้าหล่อเหลาดูเขินอายยังไม่ทันมีเลือดฝาดคืนกลับมา เขาก็หันหน้ามองไปทางอื่น
“ทำไมหรือ？”
“ฉันแค่อยากถาม ในเมื่อตอนนั้นคุณทำตัวเองเสียงแหบโดยไม่สนอะไร เพื่อที่จะได้อยู่ข้างๆ ฉันแล้ว งั้นทำไมคุณถึงไม่อยากเจอฉัน ทั้งที่ตอนนี้ฉันเดินทางมาไกลด้วยร่างกายที่ป่วยหนักยังไม่หายดี？”
เส้นหมี่น้ำตาคลอ ถามทีละคำ
“นั่นเพราะว่าคุณ……คิดว่าตอนนี้เสียตำแหน่งผู้มีอำนาจของหิรัญชากรุ๊ปไปแล้ว จึงรู้สึกไม่กล้าสู้หน้าฉัน？หรือเป็นเพราะว่าฉันพิการ ตาก็ไม่สวยแบบเมื่อก่อน ดังนั้นจึงไม่อยากเจอฉัน？”
“ไม่ใช่！”
ครั้งนี้ ผู้ชายคนนี้กลับปฏิเสธเสียงแข็ง
เส้นหมี่ได้ยิน ก็ถามจิก：“งั้นเพราะอะไรล่ะ？คลื่นลูกใหญ่ของพวกเราก็ผ่านมาแล้ว ยังมีอะไรที่ทนไม่ได้อีก？”
เธอมองไปยังเขาด้วยสายตาที่เป็นประกาย ราวกับเปลวไฟสองดวงที่เผาไหม้ สว่างไสวอยู่อย่างนั้น และมั่นคงอยู่อย่างนั้น
แสนรักตกตะลึง
ราวกับว่าลึกลงไปในใจถูกน้ำแข็งปกคลุมทีละชั้น แล้วจู่ๆ ก็มีกระแสน้ำอุ่นผ่านเข้ามา เขาครุ่นคิดพักหนึ่ง สุดท้ายก็ได้ยินตัวเองถามไปว่า：“คุณไม่กลัวผมหรือ？”
“อ๋า？”
เส้นหมี่ตะลึงงัน：“ทำไมฉันต้องกลัวคุณ？”
แสนรักชี้กระดูกสะบักของเธอ：“ตรงนี้ ผมเคยยิงกระสุนเข้าไป……”
ตอนที่เขาพูด สีริมฝีปากเกือบจะซีดขาว และสั่นเล็กน้อย
เส้นหมี่ก้มหน้าลงมองนิ้วมือของเขา ในที่สุด กลางอกที่รู้สึกเยือกเย็น เธอก็เหมือนจะเข้าใจอะไร
ที่แท้ นี่ก็คือสาเหตุ
ไอ้โง่นี่！
เธอหัวเราะออกมาพร้อมน้ำตา：“คุณโง่เปล่า？ถ้าคุณอยากเอาชีวิตฉันจริงๆ ตอนนั้นคุณจะยิงฉันตรงนี้ไหม？ทำไมไม่ยิงตรงนี้ล่ะ？”
เธอก็ชี้ไปที่ร่างของตัวเอง
แต่ว่า ที่เธอชี้ กลับเป็นหัวใจของตัวเอง
แสนรักเหมือนโดนฟ้าผ่าทันที！