ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 46 ท่านประธาน ภรรยาของคุณได้หนีตามคนอื่นไปแล้ว

เส้นหมี่ถูกการกระทำนี้ของถูกชายทำให้โมโหเอาอย่างมาก
แต่สุดท้าย คืนวันนี้เธอก็ยังคงได้ออกไปกับเพื่อนสนิทคนนี้ เหตุผลก็คือเขาบอกว่าที่บริษัทของเขามีหนังสือเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่หลายเล่ม
จากนั้นเส้นหมี่ก็เลยไปกับเขา
เธออยากจะได้ลูกชายอีกคนกลับมามากจริง ๆ
——
เรืองรองในวันนี้ไม่ได้รอถึงการกลับมาของเส้นหมี่
เคมีไม่รู้ว่าคุณชายเล็กที่อยู่ด้านบนเป็นอย่างไรแล้วบ้าง แต่คุณชายที่อยู่ในห้องรับแขกที่ด้านล่างคนนั้น เขากลับรับรู้ได้อย่างชัดเจน กลิ่นอายบนร่างกายของเขานั้นทำให้คนขนลุกขนพองจริง ๆ
“เป็นยังไงบ้าง? ยังหาไม่พบอีกเหรอ?”
“ยังครับ พวกเราไปที่บ้านคุณป้าของเธอสองครั้งแล้ว ต่างไม่มีพบเธอ และได้เฝ้าอยู่ที่นั่นตั้งนาน ก็ไม่เห็นเธอออกมา ผู้ช่วยเค เธอไม่ได้กลับไปหรือเปล่าครับ?”
บอดี้การ์ดได้รายงานผลหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งคืนให้กับเคมีอย่างจนใจ
ไม่ตัดความเป็นไปได้นี้จริง ๆ เพราะได้ยินว่าเมื่อตอนบ่าย สองคนนี้ทะเลาะกันรุนแรงมาก เส้นหมี่โมโหหนักมาก แถมยังได้ทำให้ป้าญาล้มลง
เฮ้อ!
เคมีปวดหัวมาก
เวลาดึกขึ้นไปเรื่อย ๆ แต่แสนรักที่นั่งอยู่ด้านในไม่มีวี่แววว่าจะง่วงเลย แต่กลับตาสว่างขึ้นเรื่อย ๆ ลืมตาเหมือนกับจะฆ่าคนอย่างไรอย่างนั้น เคมีตัดสินใจที่จะไปตามหาด้วยตัวเอง
ทว่าในเวลานี้ โทรศัพท์ของเขากลับได้ดังขึ้น
“ฮัลโหล?”
“ผู้ช่วยเค ในที่สุดผมก็หาคุณเส้นหมี่เจอแล้วครับ เธอออกมาจากย่านเมืองเก่า นั่ง BMW X5 ไปที่บริษัทคลาวน์โปร”
“นายว่ายังไงนะ? บริษัทคลาวน์โปรเหรอ?”
เคมีสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า?
บริษัทคลาวน์โปร?
เขาหมายถึงบริษัทคลาวน์โปรที่อยู่ตรงข้ามหิรัญชากรุ๊ปของพวกเขาน่ะเหรอ? บริษัทข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ไฮเทคที่เติบโตขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อไม่กี่ปีมานี้ ที่แม้แต่หิรัญชากรุ๊ปก็ได้เริ่มให้ความสำคัญขึ้นมานั่นน่ะเหรอ?
เธอประสาทหรือไง? เธอไปที่นั่นทำไม?
“นายดูผิดไปหรือเปล่า? เธอไม่มีธุระอะไรจะไปที่นั่นทำไม?”
“เรื่องนี้ผมไม่ทราบครับ แต่ว่ามีคนเห็น แถมยังได้ถ่ายรูปส่งมา”
บอดี้การ์ดคนนั้นพูดอยู่ในโทรศัพท์ จากนั้นก็ได้ส่งรูปถ่ายภาพหนึ่งมาให้เคมี
เคมีเห็นแล้ว ถึงได้วางสายโทรศัพท์ และพิจารณาดูรูปถ่ายอย่างละเอียด ใช่จริง ๆ ด้วย รูปถ่ายใบนี้ได้แอบถ่ายที่ด้านหน้าบริษัทคลาวน์โปร และในเวลานี้ ผู้หญิงที่พวกเขาได้ตามหามาแล้วทั้งคืนคนนั้น กำลังถูกชายหนุ่มสวมแว่นคล้องสายทองหิ้วกระเป๋าเอกสารคนหนึ่ง จูงมือเข้าไปด้านใน
เธอบ้าไปแล้วจริง ๆ !
ถึงได้กล้าใช้เวลาที่รักษาโรคให้กับท่านประธาน ไปที่บริษัทคู่แข่งของหิรัญชากรุ๊ปกลับชายหนึ่งคนหนึ่ง เธอคิดจะทำอะไร? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วงั้นเหรอ?
เคมีขยายรูปใหญ่ขึ้นอีกเล็กน้อย กลับคิดไม่ถึงว่า ทันทีที่ขยายใหญ่ขึ้นมา หลังจากที่เขาได้เห็นหน้าตาของชายหนุ่มคนนั้น ความรู้สึกใจหายวาบได้ผ่านออกมาจากลำคอ
เชี่ย นี่มันเล่นใหญ่ไปแล้วจริง ๆ !
“เคมี นายทำอะไรอยู่น่ะ? หาผู้หญิงคนนั้นเจอหรือยัง?”
ในเวลานี้เอง ความอดทนของแสนรักที่อยู่ด้านไหนก็ได้หมดไป หลังจากที่เห็นว่าด้านนอกไม่มีการเคลื่อนไหว เขาลืมตาที่แดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะตะคอกถามขึ้นมา
เมื่อเคมีได้ยิน ก็เข่าอ่อนขึ้นมาทันที
แต่ว่า ไม่มีทางเลือก เขายังคงต้องเผชิญหน้า ดังนั้นสุดท้ายแล้ว เขาก็ต้องเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าของท่านประธาน คนนี้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ท่านประธานครับ คือว่า……หาน่ะหาเจอแล้ว แต่ว่า คุณ……คุณเส้นหมี่เธอได้ไปที่อื่น”
“ที่อื่นงั้นเหรอ?”
หลังจากผู้ชายที่เริ่มปวดหัวขึ้นมาได้ฟัง ความโกรธบนใบหน้าก็เข้มข้นขึ้นมาอีกกว่าเดิม: “ใครให้หล่อนกล้าแบบนั้น? ไม่รู้เหรอว่านี่เป็นเวลาที่ต้องฝังเข็มให้ฉัน? ยังกล้าไปที่อื่นอีก?”
ผู้ชายคนนี้ ยโสโอหังบ้าอำนาจจนเคยชินแล้วจริง
เส้นหมี่เพียงแค่ใจดีเสนอตัวมารักษาให้เพียงแค่ครั้งหนึ่งเท่านั้นเอง แต่ในสายตาของเขา กลับได้กลายเป็นหมอประตัวของเขาไปแล้ว นอกจากรักษาให้เขา เธอจะทำอะไรไม่ได้เลย
ในที่สุดเคมีก็ทนไม่ไหว เขาพูดออกมาโดยไม่ไตร่ตรอง: “ท่านประธานครับ คุณเส้นหมี่ไม่ได้มีกิจที่จะต้องมารักษาให้คุณ ที่เธอมารักษาให้คุณ ก็แค่ต้องการมาที่นี่เพื่อดูคุณชายเล็กเท่านั้น แต่ตอนนี้คุณได้ให้คุณแป้งร่ำกลับมา เธอไม่มา มันก็เป็นเรื่องปกติ!”
“นายว่ายังไงนะ? นายพูดอีกครั้งซิ?”
เพียงประโยคเดียว บรรยากาศภายในห้องรับแขกก็สยดสยองขึ้นมากว่าเดิม
เคมีตกใจกลัวจนวิญญาณแทบออกจากร่าง เขาไม่พูดอะไรอีก และได้ยืนโทรศัพท์อีกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ให้ท่านประธานคนนี้ดูเอง จากนั้นเขาก็เอามือกุมศีรษะออกไปหลบอยู่ห่าง ๆ
นี่เป็นบรรยากาศที่น่ากลัวมากจริง ๆ ทั่วทั้งห้องรับแขก เหมือนได้ตกอยู่ในห้วงวังวน กดดันจนทำให้คนได้ยินแม้แต่ลมหายใจของตัวเอง เงียบสนิท หนึ่งวินาทีผ่านไป ราวกับว่าราตรีนี้ได้หยุดลง