ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 479 ผู้ชายโกรธต้องง้อยังไง
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 479 ผู้ชายโกรธต้องง้อยังไง?
ผลลัพธ์ เธอมองดูลูกๆ ทั้งสามคนที่อยู่ด้านนอกด้วยความปีติ แต่เวลานี้ เพราะว่าลูกสาวอุ้มแตงโมลูกใหญ่ พอถึงหน้าประตูจึงเริ่มจะอุ้มไม่ไหวแล้ว
จึงขอร้องให้พี่ชายทั้งสองให้ช่วยอุ้ม
ในที่สุดชินจังก็ไปช่วยน้องสาวอุ้มแตงโมเข้ามา
หลังจากนั้น เขาช่างรู้ความพาน้องชายและน้องสาวขึ้นไปชั้นบน เหลือเพียงหม่ามี๊ที่มีความผิดที่ยังอยู่ที่ลานหน้าบ้าน
“พี่ชาย คุณ……คุณโกรธหรือเปล่า ขอโทษค่ะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรทำแบบนั้น ฉัน……”
“……”
ชายหนุ่มที่ในมือถือผักอยู่ ไม่แสดงออกมาว่าโกรธอะไรหนักหนา
แต่ว่า หน้าตาของเขาดูเย็นชา อีกอย่างไม่ค่อยจะสบตาเธอ ได้ยินเพียงริมฝีปากบางพูดออกมาเบาๆ สองคำว่า： “ไม่มี”
หลังจากนั้น เขาจึงถือผักเหล่านั้น เดินเข้าไปข้างในอย่างไม่สนใจ
ทันใดนั้นเส้นหมี่หน้าซีดขาวขึ้นมา
แบบนี้เรียกว่าไม่โกรธเหรอ
เส้นหมี่จึงรีบตามไป
“พี่ชาย คุณ……คุณฟังฉันอธิบาย ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้น ฉันแค่……แค่วันนั้นสมเดชยัดเอกสารอำนาจผู้ถือหุ้นเหล่านั้นให้ฉัน หลังจากนั้นพี่สาวก็มาหาฉันอีก ฉันไม่อยากเห็นสิ่งที่คุณสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรง ไปอยู่ในมือคนอื่น ดังนั้น ฉันจึงเชื่อฟังคำพูดของพี่สาวแล้วรวมหัวกัน”
เธอเหมือนหมาน้อยที่ทำผิดไปแล้ว เดินตามหลังเขาต้อยๆ
แต่ว่า ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเธอสักนิด
เมื่อเขามาถึงห้องครัวแล้ว หลังจากนั้นก็ตักข้าวขึ้นมาหุง และก็เอาผักที่พึ่งซื้อหยิบออกมา แล้วก็เริ่มล้างผักเหล่านั้นอยู่ในห้องครัว
เธออยู่เบื้องหน้าของเขา เหมือนธาตุอากาศก็ไม่ต่าง
ขอบตาเส้นหมี่จึงแดงขึ้นมา
เขาโกรธแล้วจริงๆ ทำยังไงดี?
“……สามีขา คุณอย่าโกรธเลยนะคะ ฉันผิดไปแล้วจริงๆ” เธอทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านั้น เธอยกมือขึ้นมาโอบเขาจากด้านหลังอย่างระมัดระวัง
ด้วยท่าแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงดีใจไม่น้อย
แต่ว่าวันนี้ เธอพึ่งจะยกมือขึ้นไป เขามองเห็นแล้วจึงรีบยกแขนขึ้นมาบังเอาไว้： “ออกไป อย่าทำให้เสื้อผ้าคุณสกปรก”
เส้นหมี่： “……”
ตามัวๆ มองไปที่เขาแว็บหนึ่ง ในที่สุด เธอเบะปากน้อยๆออกมา แล้วเดินออกไป
มองดูแล้ว ครั้งนี้เรื่องนี้หนักหนาจริงๆ เขาถึงได้โกรธขนาดนี้
เส้นหมี่ออกมาที่ลานบ้าน รู้สึกหงุดหงิดจึงออกมานั่งที่พื้นยกระดับตรงลานเปิดโล่ง
“หม่ามี๊ หม่ามี๊โง่?”
“หืม?”
เส้นหมี่หัวร้อนขึ้นมาแล้วมองขึ้นไปด้านบน พบว่า เด็กน้อยทั้งสามคนที่อยู่ชั้นบนกำลังโบกมือให้เธอ
นี่พวกเขา……？
เส้นหมี่มองไปที่ลูกทั้งสามคนแม้ว่ากำลังโกรธอยู่แต่ก็โกรธไม่ลงแล้ว ในที่สุด จึงเดินช้าๆ ขึ้นไปชั้นบน
“พวกหนูมีเรื่องอะไรคะ”
“แน่นอนว่าอยากจะช่วยคุณ หม่ามี๊ ครั้งนี้คุณทำเกินไปจริงๆนะ ตอนเช้าที่แด๊ดดี้พาคุณกลับมา โกรธมากจนต้องให้อาธีฉีดยาให้เขาหนึ่งเข็ม”
“ห๋า?”
เส้นหมี่หน้าซีดขึ้นมา
สภาพร่างกายของแสนรักตอนนี้ยังต้องกินยารักษาอยู่
แต่ว่าต้องฉีดยาควบคุม ไม่อยากจะคิดเลยว่า ตอนนั้นเขาอารมณ์คลุ้มคลั่งขนาดไหน
ทันใดเส้นหมี่ยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิม： “ฉันคิดไม่รอบคอบ ฉันคิดว่าจะใช้วิธีนี้ช่วยเขา แต่ไม่คิดไม่ถึงว่า สุดท้ายแล้ว ผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบนี้
“ใช่น่ะสิ งั้นคุณคงต้องตั้งใจง้อเขาแล้วล่ะ”
อิคคิวที่ฉลาดหลักแหลม จึงช่วยหม่ามี๊คิดหาวิธี
ง้อ?
เส้นหมี่นึกถึงตอนที่อยู่ในห้องครัวเมื่อสักครู่ จึงขมวดคิ้วขึ้นมา： “ไม่มีประโยชน์หรอก แด๊ดดี้ของพวกหนูไม่สนใจฉันเลย”
“มันก็แน่อยู่แล้ว คุณทำผิดขนาดนั้น เขาไม่มีทางไม่สนใจคุณไปอย่างนี้ตลอดหรอก คุณต้องใช้ไม้ตาย”
“ไม้ตาย? ไม้ตายอะไรกัน?”
“ตัวอย่างเช่นเตรียมอาหารเย็นด้วยความใส่ใจให้เขาสักมื้อ ยังมี ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเขา หรือว่า หม่ามี๊ คุณสามารถใช้ความสวยออดอ้อนเขา”
เด็กคนนี้ ประโยคสุดท้ายนั้นเหมือนดังมาจากสุนัขจิ้งจอกน้อย
ใช้ความสวยออดอ้อน?
ใบหน้าของเส้นหมี่แดงหมดแล้ว
“ใช้……ใช้ความสวยออดอ้อนอะไร? คิวคิว ลูกพูดอะไรออกมา”
“หม่ามี๊ ที่ผมพูดต่างเป็นความจริง คุณไม่รู้เหรอว่าผู้ชายทุกคนต่างชอบให้ผู้หญิงออดอ้อนเขาทั้งนั้น? พี่ชาย คุณว่าจริงไหม”
“อืม!”
นึกไม่ถึงเลยว่า คุณที่สุขุมอย่างชินจัง ยังเห็นด้วยกับความคิดของน้องชาย
เส้นหมี่： “……”
เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนจนพูดไม่ออก
ในที่สุดเธอได้แต่แบกใบหน้าที่กำลังร้อนผ่าว รีบวิ่งออกไป
เด็กรู้มากพวกนี้ เรื่องแบบนี้ก็รู้ด้วยเหรอ? พึ่งโตไม่เท่าไหร่เอง? สาวสวยออดอ้อน！！
เส้นหมี่อายจะตายอยู่แล้ว
แต่ความจริงแล้ว ตอนเย็นหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เส้นหมี่มองดูปอร์เช่ที่เข้าไปล้างจาน เด็กๆ ขึ้นไปเล่นกันเองอยู่ด้านบน หลังจากนั้นเธอจึง
วิ่งเข้าไปในห้องนอน
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง แสนรักขึ้นมาจากชั้นล่าง
ผลักประตูออก จึงมองเห็นหญิงสาวสวมชุดนอนสายเดี่ยวสีดำอยู่ในห้องนอน
“คุณ……คุณขึ้นมาแล้วเหรอ”
เธอตื่นเต้นอย่างมาก
เพราะว่าไม่เคยสวมใส่อะไรที่เปลือยเปล่าขนาดนี้ เขินอายจนไม่รู้ว่ามือทั้งสองต้องวางไว้ตรงไหน
หลังจากที่มองเห็นเขาขึ้นมา ใบหน้าเรียวก็แดงปลั่งเหมือนย้อมไปด้วยสีแดงชาด เธอมองไปที่เขาอย่างหวั่นๆ หลบตาไปมาเหมือนกวางน้อยที่กำลังแอบหลบอยู่
แววตาของแสนรักขุ่นมัวลงทันที
ผู้หญิงคนนี้ เธอจะเล่นไม้ไหนอีก? ขอโทษไม่สำเร็จคิดจะใช้เนื้อหนังมังสาว่างั้น?