ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 484 แสงดาว น้อยชายเธอไม่ต้องการฉันแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 484 แสงดาว น้อยชายเธอไม่ต้องการฉันแล้ว
นี่เป็นอาหารกลางวันที่เส้นหมี่เตรียมไว้อย่างดีที่บ้าน
ตอนแรกหล่อนไม่ได้คาดหวังอะไรเพราะกลับมาแล้วไม่เจอเขา หล่อนแค่ลองโทรหาเขา ไม่คิดว่าเขาจะตอบตกลงแล้วกลับมาทันที
เส้นหมี่มีความสุขมากงัดเอาความสามารถในการทำอาหารทั้งหมดของตัวเองออกมา
ครึ่งชั่วโมงต่อมา มีเสียงรถมาจอดด้านนอกจริงๆ
กลับมาแล้วเหรอ？！
หล่อนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันทีจนลืมวางตะหลิวที่อยู่ในมือแล้ววิ่งจากห้องครัวออกไปด้วยความดีใจ
“พี่ชาย พี่กลับมาแล้ว”
คนที่ยืนอยู่ข้างนอกสวนคือแสนรัก
เขาลงจากรถ เสื้อโค้ทกันฝนสีกากีช่วยเสริมรูปร่างที่สูงเพรียวของเขา แสงอาทิตย์ส่องเหนือศีรษะเขา กระทบบนใบหน้าที่หล่อเหลา ดูดีมากจนทำให้ผู้คนรู้สึกเกินจริง
“อืม”
เขาตอบเบาๆ ปิดประตูรถแล้วเดินเข้าไป
ทันใดนั้นในใจของเส้นหมี่ก็รู้สึกกระวนกระวาย
เขากลับมาแล้ว
แต่สีหน้าของเขาซีดเซียวดูไม่ร่าเริงเลย
เส้นหมี่เม้มปากแล้วเดินตามไปอย่างผิดหวัง：“ฉันกำลังทำอาหาร ฉันทำสเต็กที่คุณชอบและมีพาสต้ากับเกี๊ยวด้วยนะ”
“รู้แล้ว……”
เป็นอีกหนึ่งคำพูดที่ดูเฉื่อยชาแล้วแสนรักก็ก้าวเท้าเข้าไปในของโถง
เส้นหมี่：“……”
เอาหนะเขายังโกรธอยู่ หล่อนจะไม่เถียงกับเขา หล่อนจะง้อเขาต่อไป
แล้วเส้นหมี่ก็เดินเข้าไปในครัว เตรียมอาหารให้เสร็จเพื่อที่จะได้กินข้าวด้วยกันสองคน
จริงๆแล้วแค่เขายอมกลับมากินข้าวด้วย หล่อนก็มีความสุขมากแล้ว
แสนรักเดินขึ้นไปด้านบน
เขาขึ้นไปด้านบนเพราะเขาจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า บนตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่และกลิ่นเหล้าเขาไม่อยากให้หล่อนได้กลิ่น
แสนรักเข้าไปในห้องอาบน้ำ
เขาถอดเสื้อผ้าและกุญแจรถวางไว้บนเตียง
เมื่อเส้นหมี่ทำอาหารเสร็จแล้วก็ขึ้นมาเรียกแสนรัก ประตูห้องอาบน้ำยังปิดอยู่หล่อนยังได้ยินเสียงน้ำไหลเลยโพล่หัวเข้าไป
“พี่คะ พี่อาบน้ำอยู่เหรอคะ? อาบน้ำเสร็จรึยังคะ? อาหารเสร็จแล้วนะคะ”
“……”
ไม่มีเสียงตอบในห้องอาบน้ำ
อาจจะเป็นเพราะเสียงของน้ำที่ไหลดังเกินไปทำให้คนในห้องอาบน้ำไม่ได้ยิน
เส้นหมี่เลยถือวิสาสะเดินเข้ามาข้างเตียงเพื่อจะเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเขาที่วางอยู่บนเตียงให้เรียบร้อย
“ซ่าๆ……”
คิดไม่ถึงว่าทันทีที่หล่อนหยิบเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นก็มีบางอย่างตกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา มีโทรศัพท์หนึ่งเครื่องกับการ์ดเล็กๆหนึ่งใบ
นี่คืออะไร?
หล่อนรู้สึกสงสัยจึงหยิบรูปขึ้นมาดู
“นามบัตรของกัปตัน？”
หล่อนดูนามบัตรนี้แล้วไม่เชื่อสายตาตัวเอง ในขณะนั้นหล่อนไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
เขามีนามบัตรกัปตันได้อย่างไร? เขาคิดจะทำอะไร?
หล่อนรู้สึกสงสัยขึ้นมาอยากรู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่แค่นามบัตรใบเล็กๆหล่อนเดาไม่ออกเลยว่าคืออะไร
จนเขาสังเกตเห็นโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้น
แต่โทรศัพท์เครื่องนี้ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึงได้ปลดล็อกหน้าจออัตโนมัติ
เส้นหมี่：“……”
หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หัวใจของหล่อนก็เต้นเร็วหล่อนไม่สามารถห้ามใจที่อยากรู้ได้เลยจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
【สรรเสริญบทเพลง：รัก ฉันได้โทรบอกกัปตันแล้ว ถ้านายจะไปก็แจ้งเขาสักหน่อยละกัน】
……
ราวกับฟ้าแลบในท้องฟ้าที่มืดครึ้ม!
เส้นหมี่คิดไม่ถึงว่าทันทีที่หล่อนเปิดวีแชทของผู้ชายคนนี้จะเห็นคนส่งข้อความแบบนี้ให้เขา
ดังนั้นนามบัตรนี้ และกัปตันที่เขาวางแผนจะจากไปงั้นเหรอ?
เขาจะไปไหน?
เรื่องนี้มันร้ายแรงถึงขั้นนี้เลยเหรอ? เขายอมจากไป แต่ไม่ยอมให้อภัยหล่อน?
เส้นหมี่เก็บใส่ที่เดิมอย่างสิ้นหวัง และเดินออกจากห้องนอนไปหล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหล่อนลงมาข้างล่างได้ยังไง?
หล่อนรู้สึกแค่เย็นชาไปทั้งตัว หล่อนนั่งลงตรงบันไดหินในสวนอย่างโซเซ หล่อนรู้สึกอึดอัดและปวดร้าวราวกับมีมีดแทงอยู่ในใจ ท้องฟ้าก็ท่วมท้น แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเหมือนก๊อกน้ำไหล
หล่อน…ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
——
แสนรักอาบน้ำเสร็จก็ลงมาข้างล่าง
แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือเมื่อเขาลงมาที่ห้องอาหารชั้นล่างแล้วไม่เจอใครเลย
“บริษัทมีเรื่องด่วนฉันต้องไปดูสักหน่อย คุณกินคนเดียวได้เลย”
บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารอันโอ่อ่า มีข้อความที่เขียนด้วยลายมือที่สวยงามวางอยู่ตรงนั้น บอกเหตุผลคนที่เขาหาไม่เจอ
บริษัท?
บริษัทเก่าๆอย่างนั้นจะมีเรื่องอะไร?
แต่เห็นแก่ที่หล่อนทำตามคำที่เขาเคยบอกหล่อนไว้ว่าถ้าอยู่นอกสายตาเขาต้องแจ้งให้เขารู้
ถือว่าพอใช้ได้
“เอาละครั้งนี้ผมจะไม่เถียงคุณละกัน”
เขานั่งลงอย่างไม่สงสัยอะไร และค่อยๆหยิบชามซุปบนโต๊ะซด
รสชาติไม่เลว
สิ่งที่เขาไม่รู้คือผู้หญิงที่อกหักหลังออกจากบ้าน กลับเดินร้องไห้ตลอดทางอย่างไร้จุดหมาย
หล่อนไม่ใช่คนขี้ร้องไห้
แต่ความผิดครั้งนี้เกิดขึ้นจากหล่อน หล่อนสับสนไปหมดไม่รู้จะทำยังไงต่อ?
หล่อนโทรหาแสงดาวอีกครั้ง: “แสงดาว จะทำยังไงดี? น้องชายคุณ…เขาไม่ต้องการฉันแล้ว เขาจะไปแล้ว”