ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 528 เธออยู่ต่อหน้าเขายังรู้สึกหวาดกลัวอีกเหรอ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 528 เธออยู่ต่อหน้าเขายังรู้สึกหวาดกลัวอีกเหรอ?
“คุณผู้หญิง สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ให้เรียกหมอมาไหมคะ”
พี่ภาที่อยู่บ้านดูแลภารานินที่กลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว เมื่อเห็นว่าเส้นหมี่ดูท่าทางไม่ค่อยจะดี จึงถามออกไปอย่างเป็นห่วง
แต่เส้นหมี่กลับไม่ได้สนใจเธอ
ผ่านไปสักพัก เธอมองไปรอบๆลานบ้าน ไม่ตอบคำถามแต่ถามขึ้นมาหนึ่งประโยค：“แสงดาวล่ะ เธอไปไหนแล้วเหรอ”
“เธอเหรอ คุณแครอทพาออกไปแล้วค่ะ คุณผู้ชายโทรศัพท์มา ให้เธอพาเธอไปที่ห้องปฏิบัติการการทดลองเพื่อไปที่นั่นทำการรักษาให้จนหาย หลังจากนั้นเธอก็ถูกพาออกไป”
“อะไรนะ พาออกไปแล้วงั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ คุณผู้ชายไม่ได้บอกคุณเหรอคะ”
พี่ภามองดูสีหน้าที่แสดงออกมา อย่างสงสัยเป็นอย่างมาก
เพราะว่า ตอนเที่ยงทั้งสองไปที่สุสานด้วยกัน เรื่องแบบนี้ คุณผู้ชายจะไม่บอกเธอได้อย่างไร?
แต่เมื่อเธอพึ่งพูดจบไป สีหน้าของคุณผู้หญิงยิ่งแย่กว่าเดิม
ใบหน้าเล็กที่ขนาดเท่าฝ่ามือนั้น หลังจากนั้นแวบเดียวก็ซีดขาวไปทั้งหมด กลางวันแสกๆ เธอกลับได้เห็นดวงตาของเธอแสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างหวาดหวั่น！
“ฉัน……ฉันมีธุระนิดหน่อย ออกไปข้างนอกก่อนนะ”
เธอพูดออกมาอย่างติดๆขัดๆหนึ่งประโยค ก้นที่นั่งลงยังไม่ทันร้อน ก็เดินออกไปอย่างกระวนกระวายเสียแล้ว
เด็กโง่ เธอเป็นอะไรกันแน่?
พี่ภามองเธอเดินออกไปอย่างตะขิดตะขวงใจ ยังไม่ทันได้เข้าใจอะไรเลย
——
ในเขตเมืองเก่า
เส้นหมี่ขับรถออกจากบ้านตระกูลวชิรนันท์ ตรงไปยังศูนย์วิจัยของแครอท
เพียงไม่กี่นาที ความจริงแล้วสมองของเธอผ่านการถกเถียงกันอย่างรุนแรง เธอกำลังคิดว่า ตัวเองควรโทรโทรศัพท์ดีไหม? เรียกคนมาช่วยดีไหม?
แต่สุดท้าย เธอก็ล้มเลิกไป
เพราะว่า เธอคิดแผนที่ดีกว่าเดิมได้อย่างกะทันหัน
“แครอท ถือว่าคุณอยากมาสู้กับฉันเองก็แล้วกัน วันนี้ฉันจะส่งเสริมคุณเอง！”
มุมปากของเธอเผยรอยยิ้มร้ายออกมา ในวินาทีนี้ ดวงตาทั้งสองข้างนั้น ในที่สุดก็ไม่ได้แสร้งทำอีกแล้ว แสดงสีหน้าเดิมของเธอออกมา
โหดเหี้ยม ชั่วร้าย หลอกลวง……
เหมือนกับอสรพิษเข้ามาสิงอยู่นานแล้ว！
หลังจากนั้นยี่สิบนาที ที่ห้องปฏิบัติการทดลองของแครอท
หลังจากที่แครอทพาคนเข้ามา ได้บอกกับพยาบาลเอาไว้แล้วว่า ตอนเที่ยงห้ามใครเข้ามารบกวนเธอเด็ดขาด หลังจากนั้นเธอก็พาแสงดาวเข้ามาในห้องวิจัยของเธอ
“นั่งลง！”
“……”
แสงดาวนั่งลงอย่างว่าง่าย
เธอตอนนี้ถูกกล่อมให้หลับ แครอทกลัวว่าตอนที่พาเธอออกมาจะเกิดไม่ยอมขึ้นมา จึงให้เธออยู่ในภาวะครึ่งหลับ
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวนั่งลงอย่างว่าง่ายแล้ว แครอทจึงหยิบเข็มฉีดยาแบบใช้ครั้งเดียวในห้องวิจัยออกมา ก่อนอื่นดูดเลือดที่แขนของเธอออกมาหนึ่งหลอด
“โอ๊ย……”
แสงดาวรู้สึกเจ็บ ภาวะการหลับของเธอจึงหยุดลงแป๊บหนึ่ง
แต่ว่า แครอทไม่สนใจเธอ
เธอยังจำได้ตอนที่เธออยู่ในภาวะปกติหญิงสาวชอบทำให้เธออับอายแบบนั้น ความเจ็บจะเทียบอะไรได้ ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะหยิบมีดขึ้นมากรีดไปบนร่างกายของเธอสักสองที
“คุณหมอแครอท ต้องการทำการทดสอบไหมคะ”
“อืม ดูสิว่าในเลือดยังเหลือสารพิษเหลืออยู่เท่าไหร่”แครอทบอกกล่าว หลังจากนั้นเลือดหลอดนั้นก็ถูกพยาบาลคนนี้ถือออกไป
แสงดาวถูกขังไว้ในห้องวิจัยนี้คนเดียว
หลังจากนั้นหลายนาที มีเงาของคนคนหนึ่งเข้ามาจากด้านนอก เธอสวมหมวกแก๊ป ใบหน้าปิดด้วยแมสสีดำอันใหญ่ หลังจากเข้ามาแล้ว เมื่อเห็นว่าที่เคาน์เตอร์พยาบาลไม่มีคนอยู่ จึงแอบเดินย่องเข้ามาในศูนย์วิจัย
แครอทพวกเขากำลังรอผลทดสอบ
ดังนั้น ด้านนอกจึงไม่มีคนอยู่
จากนั้น คนคนนี้เห็นเพียงเธอเดินวนอยู่ด้านในหนึ่งรอบ หลังจากนั้นไม่นาน ก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องปฏิบัติการทดลองของแครอท
แสงดาว！
เธอมองเห็นหญิงสาวที่อยู่ด้านในยังไม่ตื่น ดวงตาแสดงความปลื้มปีติขึ้นมาทันใด ยื่นมือออกไปผลักประตูแล้วเข้าไป
ภาพในตอนนี้ สัญญาณเตือนของศูนย์วิจัยดังขึ้นมาอย่างดัง！
“แย่แล้ว คุณหมอแครอท เกิดเรื่องขึ้นที่ห้องปฏิบัติการหรือเปล่า”
“……”
แครอทที่พึ่งได้ผลการทดสอบเลือดมา สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก แข้งขาจึงรีบวิ่งตรงเข้ามา
ปรากฏว่า หลังจากที่เธอกับพยาบาลมาถึงที่นี่ ประตูใหญ่ของห้องปฏิบัติการทดลองถูกเปิดออก ตอนนี้ ไฟส่งสัญญาณเตือนสีแดงสว่างอยู่และส่งเสียงเตือนออกมาอย่างบ้าระห่ำ！
เดิมที ห้องปฏิบัติการทดลองห้องนี้ แครอทเพื่อป้องกันการรั่วไหลของผลการวิจัยของตัวเอง แต่ใดมาต้องได้รับการอนุญาตจากเธอถึงจะเข้าไปได้ ถ้าไม่ใช่ สัญญาณเตือนอันนั้นก็จะดังขึ้นทันที
แครอทก้าวย่างเข้าไป
“แสงดาว！！”
เธอมองดูห้องปฏิบัติการทดลองในตอนนี้ รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทันใด
แสงดาวกำลังชักกระตุก อีกทั้งน้ำลายฟูมปาก
“เร็ว รีบหยิบน้ำมา！”
เธอตะโกนออกมา หลังจากนั้นให้พยาบาลที่อยู่ด้านข้างรีบหยิบน้ำมา พร้อมทั้งควานหาเข็มจากตู้แช่อันหนึ่ง ใช้ความเร็วเท่าที่จะเร็วได้ฉีดเข้ากับร่างกายของแสงดาว
ห้องวิจัยเละเทะอย่างมาก
พวกเธอยืนลุ้นอยู่ด้านข้าง
อีกทั้งส่ิงที่ทำให้พวกเธอผิดหวังอย่างมากคือ เพราะนี่คือเภสัชกรที่เก่งกาจที่สุดในโลกแล้ว สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่สามารถรักษาอาการของแสงดาวให้หายได้
ไม่นาน เธอค่อยๆไม่ขยับแล้ว
“ทำ……ทำยังไงดี คุณหมอแครอท”พยาบาลมองเห็นแล้ว ตอนนี้ตกใจกลัวอย่างขีดสุด
นี่คือคุณหนูใหญ่ตระกูลหิรัญชาเลยนะ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา จะทำยังไง? จะบอกน้องชายเขาว่าอย่างไร?
แครอทก็เข้าสู่โหมดของการหวาดกลัวอย่างขีดสุด
ไม่ได้ แน่นอนว่าจะให้แสนรักรู้ไม่ได้ว่าทำรักษาพี่สาวของเขาจนตาย
เธอหวาดหวั่นต่อความผิดพลาดนั่งมองหญิงสาวที่อยู่ตรงเก้าอี้ที่ไม่ขยับแล้ว กุมศีรษะของตัวเองเอาไว้：“ไม่ นี่ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันยังไม่ได้ให้ยากับเธอ ทำไมเธอถึงตาย”