ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 532 ทั้งชีวิตนี้ ได้จูบเขานิดหนึ่งก็เพียงพอแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 532 ทั้งชีวิตนี้ ได้จูบเขานิดหนึ่งก็เพียงพอแล้ว
เส้นหมี่：“……”
เธอที่ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้ จึงงงนิดหน่อย
แต่ไม่นาน เมื่อเธอมองเห็นบนโต๊ะหนังสือของชายหนุ่ม นอกจากทะเบียนบ้านของเขาแล้ว ยังมีหนังสือโอนย้ายอำนาจผู้ถือหุ้น หัวใจดวงนี้ ในที่สุดจึงวางใจได้แล้ว
“เป็นแบบนี้นี่เอง งั้นคุณค่อยๆทำ ฉันจะช่วยยกกับข้าวขึ้นมาชั้นบน”
เธออารมณ์ดีขึ้นมา จึงอยากเอาใจจะลงไปยกกับข้าวขึ้นมาให้
แต่แสนรักปฏิเสธ
“ไม่ต้องหรอก คุณไปอาบน้ำนอนก่อนเถอะ ผมคงจะยุ่งอยู่จนดึก คนที่ช่วยผมเดินเรื่องทางด้านโน้น ก็ถูกผมปลุกขึ้นมาตอนนี้เอง”
“……”
ภายในใจรู้สึกผิดหวังขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
เธอลุกขึ้น อย่างเชื่องช้าเตรียมออกไป
แต่ว่า เมื่อเธอเดินข้ามประตูห้องอ่านหนังสือออกมา เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เหมือนเถาวัลย์ที่เติบโตอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้น เธอหันกลับมามองอีกครั้ง
แสนรัก：“……”
ยังไม่ทันได้รู้สึกตัว ผู้หญิงคนนี้ก็พุ่งเข้ามาด้านข้างของเขา แล้วก้มลงมาจูบลงที่แก้มของเขา
“จุ๊บ——”
“！！！！”
นั่นแค่เบาๆเองนะ ความจริงแล้ว แท้จริงแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็กระวนกระวาย และกลัวขึ้นมา
แต่ว่า ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงนั้น กลับทำเหมือนว่าเหมือนมีสิ่งสกปรกหล่นลงบนใบหน้า หลังจากนั้นเหมือนเลือดทั้งร่างกายของเขาไหลขึ้นไปบนศีรษะ ทันใด มือของเขาก็ผลักออกไป
“ตุ๊บ——！”
“โอ๊ย！！”
เสียงตุ๊บดังขึ้นอย่างดัง พร้อมทั้งเสียงของหญิงสาวที่ร้องออกมาในเวลาเดียวกัน ห้องอ่านหนังสือนี้ ทันใดมีเสียงดังขึ้นจนด้านนอกก็ได้ยิน
หลังจากนั้น ยังไม่สิ้นสุด เพราะว่าต่อจากนั้น เส้นหมี่ที่ถูกผลักลงอยู่ที่พื้น มองเห็นผู้ชายคนนี้แสดงความรังเกียจจนรู้สึกคลื่นไส้ออกมา หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจแม้แต่พินัยกรรมที่อยู่บนโต๊ะแล้ว ก้าวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เส้นหมี่：“……”
ผ่านไปเนิ่นนาน เธอหกล้มลงอยู่ที่พื้นมองดูด้านหลังของชายหนุ่มอย่างงุนงง
เขารังเกียจเธอเหรอ?
เธอเพียงแค่จุ๊บแก้มเขาทีหนึ่ง เขากลับรังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ? พวกเขาเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรือ? ยังร่วมหมอนนอนเตียง ทำไมแม้แต่จูบยังทำไม่ได้?
ใบหน้าของเธอไม่เหลือแม้แต่สีเลือดแล้ว
ในดวงใจ เหมือนถูกมีดปักลงไปอย่างแรง เจ็บจนแม้แต่ความเจ็บปวดจากการหกล้มในเมื่อสักครู่ยังลืมไปแล้ว
หรือว่า เพราะว่าเขารู้เรื่องเข้าแล้วเหรอ?
ทันใดนั้น เธอคิดอะไรออก ทันใด นอกจากเธอจะหน้าซีดขาวแล้ว ในดวงตายังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ทั้งที่หวาดกลัวแบบนี้ จึงทำให้เธอลุกขึ้นอยากหนีไปจากที่นี่ทันที
หลังจากนั้น เธอยังอยู่ในภาวะหวาดหวั่นและหวาดกลัวนั้น ชายหนุ่มที่เมื่อกี้วิ่งออกไป เขาก็กลับมาอีกครั้ง
“ขอโทษ เมื่อกี้……ผมทำเกินไป คุณบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“อะไรนะ”
เส้นหมี่อยู่นิ่งๆมองไปที่ชายหนุ่มที่รีบร้อนเข้ามาหาเธออย่างเป็นห่วง ในขณะนี้ เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่านี่คือความจริง หรือว่ากำลังฝันไป
แสนรักเห็นเธอเป็นแบบนี้ ยิ่งหงุดหงิดแล้ว ：“ความรักสะอาด ผมเคยพูดไปแล้ว ว่าปัญหานี้ไม่เร็วหรือช้าอาจจะมีสักวันที่ทำร้ายคุณ คุณดูสิคุณถูกผมทำร้ายเข้าแล้ว”
ความรู้สึกผิดบนใบหน้าของเขา เกือบจะเขียน “คำขอโทษ” สามคำนี้ไว้บนใบหน้าแล้ว
ดังนั้น เมื่อกี้ที่เขาทำแบบนั้น เป็นเพราะว่าความรักสะอาด?
งั้นเมื่อก่อนพวกเขา……？
“งั้นแบบนี้เอาไหม คุณภรรยา ครั้งหน้าเราไปหาหมอด้วยกัน ถ้าแม้แต่จูบยังทำไม่ได้ ผมรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริงๆ คุณว่ายังไง”
“ห๋า?”
ความสงสัยของเส้นหมี่เหมือนถูกคลายปม
ที่แท้คือ ความรักสะอาดจริงๆ
เธอที่พึ่งลุกขึ้นมาจากพื้น ภายในใจที่รู้สึกผิดหวังอย่างมาก ก็สลายมลายหายไป
“ไม่ต้องไม่ต้อง ไม่เป็นไร ฉันเองที่จำไม่ได้ เมื่อกี้หลังจากเห็นคุณแล้ว เลยอดใจไม่ไหว งั้นตอนนี้คุณไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม” เธอเริ่มจะปลอบใจเข้าขึ้นมาแล้ว
แสนรักถอนหายใจออกมาอย่างยาว
“ไม่เป็นไร อาบน้ำก็คงดีขึ้นแล้ว ต้องขอโทษจริงๆ งั้นตอนนี้คุณจะไปพักผ่อนไหม”
“อืม งั้นฉันไปก่อนนะ คุณทำงานเสร็จค่อยมาแล้วกัน”
เส้นหมี่ในตอนนี้ ก็ไม่กล้าไปแตะต้องอีกแล้ว จึงรีบตอบรับ แล้วเธอก็รีบเดินออกไป
ครั้งนี้ อันตรายจริงๆ
เธอรู้สึกกลัวยังไม่ทันหายจึงเดินกลับห้องนอนไป
แต่ว่า หลังจากที่สงบสติอารมณ์ลง คิดถึงจูบในเมื่อสักครู่ ก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้ว
ไม่มีใครรู้ว่า การได้ครอบครองชายหนุ่มคนนี้ เป็นความฝันอันยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้ อีกทั้งจูบเมื่อกี่นั้น เป็นความสุขที่สุดในชีวิตนี้แล้ว
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะต้องตายแล้ว เธอก็ถือว่าเพียงพอแล้ว
ไม่ได้ เธอต้องอยู่กับเขาไปอย่างยาวนาน ต่อจากนี้ เธออยากจะจูบเขาก็จูบได้ อยากทำอะไรก็ทำได้ทุกเรื่อง
ทันใดภายในใจของเธอก็เกิดสลับสับเปลี่ยนขึ้นมา
หลังจากนั้น ทันใดก็หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความ：“ไม่มีปัญหาแล้ว พรุ่งนี้พวกคุณทั้งหมดสามรถมาได้เลย อย่าลืมส่ิงที่พวกคุณรับปากฉันไว้ อย่าให้ใบหน้านี้ของเธอโผล่ออกมาอีก！”
——
เซกาวา ประเทศญี่ปุ่น
ตอนที่เนติได้รับข้อความ ความจริงแล้วเขาได้เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว รอถึงพรุ่งนี้ตอนเช้าก็ออกเดินทาง
“คุณผู้หญิง ครั้งนี้คุณจะไปด้วยตนเองหรือคะ”
“แน่นอน ลูกชายของฉันกำลังจะได้หิรัญชากรุ๊ปทั้งหมดมา ฉันจะไม่ไปเฉลิมฉลองได้อย่างไร” เนติยืนอยู่ในห้องรับแขกในมือถือไวน์อยู่หนึ่งแก้ว เบื้องหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสำเร็จ