ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 555 สัมผัสที่ไหน
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 555 สัมผัสที่ไหน
ก่อนที่จะมีได้พูดอะไร คนโง่ข้างๆเขาก็รีบวิ่งเข้ามา
“เทพบุรุษ!! เร็ว…บอกมาว่าเขาเป็นใคร ใคร… อุเย” หญิงสมควรตายคนนี้กอดพี่สาวของเขาแน่นราวกับปลาหมึก
แสงดาวบิดตัวขึ้นทันที
“อย่าพูด!”
“พูดมา ฉันสอนได้นะ…ว่าจะมัดใจเขายังไง ฮิฮิ…”
“…”
ผู้หญิงขี้เมาน่ากลัวจริง!
แสนรักไม่สามารถทนมองได้อีกต่อไป เขาจึงยืนขึ้น และดึงทั้งสองคนออกจากกันด้วยใบหน้าที่หล่อเหลา
“พี่ภา พาเธอกลับห้อง”
“ค่ะ”
พี่ภาที่ทนไม่ไหวแล้วก็เข้ามาทันที และพาคุณหนูคนโตที่เมามากออกไป
เมื่อเห็นเช่นนั้นเส้นหมี่ที่ถือขวดไวน์อยู่ก็รู้สึกกังวล “กลับมา อย่าหนีนะ คุณ…คุณยังไม่ได้พูดเลย แสงดาว…อ๊า!!”
ไม่ทันไรเธอก็ถูกชายข้างกายพาไป!
ยัยสารเลว ฉันจะทำให้หนำใจ！
หลายนาทีต่อมาที่ห้องนอนชั้นบน
ผู้หญิงที่ถูกอุ้มพึมพำ ก่อนจะถูกโยนลงบนเตียง
“เอ่อ~~ พี่คะ คุณ…รังแกฉัน ทิ้งฉันไว้ที่นี่ได้ยังไง ฉันคือหัวใจของคุณ…ที่รัก!”
ผู้หญิงที่เมามากจนไม่สามารถแยกทิศได้รู้สึกไม่มีความสุขแล้ว หลังจากลุกขึ้นเดินโซเซแล้ว เธอก็จับชายที่อยู่ข้างหน้าด้วยมือเล็กๆของเธอ แล้วแตะต้องเขา
เส้นเลือดของแสนรักเต้นตุบๆ
นี่ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเธอเมา
ผู้หญิงคนนี้อยู่ต่อหน้าเขาด้วยความไร้เดียงสามาตลอด ไม่ต้องพูดถึงตอนเมา เพียงแตะต้องเขาเพียงเล็กน้อย ใบหน้าของเธอก็แดง และไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้ทันที
แต่ตอนนี้…
ที่รักของเขาหรอ
หัวใจของชายคนนั้นสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง และความโกรธในหัวใจของเขาก็ถูกโยนทิ้งห่างออกไปเป็นร้อยแปดพันไมล์เรียบร้อยแล้ว
“โอเค ที่รัก อยากให้ผมอุ้มลงไปใหม่ไหม”
เขาจับมือเล็กๆของเธอที่ไม่ซื่อสัตย์กับเขา และถามพลางกัดฟัน
หญิงขี้เมาพยักหน้า “ค่ะ”
หลังจากที่จับมือเธอ เขาก็เริ่มลูบไล้ร่างกายที่บอบบางและอ่อนนุ่มของเธอ แก้มสีชมพูของเธอที่งดงามราวกับดอกพีชในเดือนมีนาคมยังคงสะบัดไปมาอยู่ใต้เปลือกตาของเขา
นัยน์ตาสีแอปริคอทชุ่มฉ่ำเหมือนน้ำแร่ที่หลอมละลาย…
แสนรักรู้สึกว่าถ้าเขาสามารถทนได้ เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว
ดวงตาของเขามืดลง กดเธอไว้ใต้ตัวเขา
“อืม~~~”
ในที่สุดคำพูดที่น่ารำคาญของหญิงสาวก็หายไปในลมหายใจอันร้อนแรงของชายคนนั้น
ภายในห้องนั้นไม่รู้ว่าไฟสวาทลุกนานแค่ไหน
ในที่สุดทั้งคู่ก็หมดแรงและหยุดลง เส้นหมี่นอนข้างชายคนนั้นราวกับถ่านที่หมดไฟ เธอตื่นครึ่งหลังหลังจากดื่มสุรา
“คุณ… คนสารเลว รังแกฉันอีกแล้ว”
ดวงตาของเธอมีรอยแดงบางๆ และเธอเสียใจมากจนอยากจะให้สองเท้ากับผู้ชายคนนี้
หมาป่าร้ายตัวใหญ่ที่ประสบความสำเร็จ แน่นอนสถานการณ์นี้ทำได้แค่เกลี้ยกล่อม
“เมียจ๋า ผมผิดไปแล้ว แต่สภาพคุณเมื่อกี้ทำผมทนไม่ไหว”
เขาค่อนข้างซื่อสัตย์
เส้นหมี่หัวเราะอย่างโกรธเคือง “ฉันทำอะไร ฉันเพิ่งดื่มไวน์ไปเล็กน้อย และไม่ได้ยั่วยวนคุณ ดังนั้นคุณทนไม่ได้เหรอ”
ชายหนุ่ม “…”
อยากจะบอกว่านี่เรียกว่าดื่มไวน์สักหน่อยหรอ มันกำลังฆ่าเขาชัดๆ
แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าพูด เพราะกลัวโดนไล่ออกจากเตียง
เมื่อมองดูท่าทางที่ไม่พอใจของหญิงสาว เขาคิดว่าพูดขอโทษคงไม่ดีเท่าทำอย่างตรงไปตรงมา จึงเตรียมที่จะพาเธอไปห้องน้ำเพื่อทำความสะอาด
แต่ในเวลานี้จู่ๆยัยโง่ก็หุบปากลงบนเตียงทันที “โดนพ่อว่าไปทีนึงฉันก็หดหู่อยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่ากลับบ้านจะโดนคุณรังแกอีก”
“อะไรนะ พ่อว่าคุณ ว่าอะไรคุณ”
แสนรักรู้สึกประหม่าจึงนั่งลงทันที และถามเกี่ยวกับเรื่องนี้
เพราะเหตุนี้ยัยโง่คนนี้จึงดื่มคืนนี้
แล้วทำไมดิลกถึงว่าเธอ
หรือเป็นเพราะสิ่งที่เขาทำกับเธอในตอนนั้น
ใจเขาเต้น “ตุบๆ” และเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในทันที
แต่คราวนี้หญิงสาวลังเลที่จะพูด เธอพลิกตัวและฝังตัวเองในผ้าห่ม
“ไม่มีอะไรหรอก ไปอาบน้ำเถอะ ฉันจะนอนพัก”
“…”
เป็นไปไม่ได้ที่แสนรักจะปล่อยให้เธอนอน
เขาเอื้อมมือไปดึงเธอออกจากผ้าห่ม แล้วบังคับให้เธอมองเขา
“พูดอะไร บอกผมมาเดี๋ยวนี้” แทบจะปฏิเสธไม่ได้เลย
เส้นหมี่หลบตาเขา หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พูดพึมพำออไม่ “เขาขอให้ฉันปล่อยคณาธิปไป โดยบอกว่าการตายของคุณท่านนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเขา”
แสนรักหรี่ตาลงทันที
ปล่อยคณาธิป
ทำไม
อยู่ดีๆทำไมพ่อตาของเขาถึงเกี่ยวข้องกับไอ้เลวนั่นด้วย
สีหน้าเขาดูน่าเกลียดเล็กน้อย “เขารู้ได้ยังไงว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา”
“…บางทีอาจเป็นเพราะแม่ของฉันเลี้ยงเขามาแต่เล็ก เขารู้นิสัยของเขาว่าไม่สามารถทำสิ่งที่เลวร้ายเช่นนี้ได้”
หัวใจของเส้นหมี่กำลังเต้นจนจะพุ่งออกจากลำคอของเธอ จึงรีบพูดหาเหตุผล
ดวงตาของแสนรักมืดลงอีกครั้ง