ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 581 เขามันขี้หึงมาก！
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 581 เขามันขี้หึงมาก！
คิดไม่ถึงเลยว่า เขากลับยื่นข้อเสนอนี้ออกมา
ทันใดเส้นหมี่ก็เข้าใจทั้งหมดแล้ว
ที่แท้ที่เขาไปตั้งนาน ก็เพราะว่าไปหาที่สบายๆให้ตัวเองงั้นเหรอ? เสียดายที่เมื่อกี้เธอ……
เส้นหมี่จึงโมโหขึ้นมาอีกครั้งแล้ว
“ไม่ไป อยากไปคุณไปเอง！”เธอสลัดมือเขาออก หลังจากนั้นนั่งลงอีกครั้งอย่างหน้าตาขุ่นเคือง
แสนรักหน้าซีดขาวขึ้นมา
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา นั่งลงข้างๆติดกับเธอต่อไป
ทรมานมาตั้งนาน ถือว่าสงบลงสักที
เส้นหมี่มองไปที่นอกหน้าต่างสักพัก หลังจากนั้นรู้สึกเมื่อย เธอจึงเบนสายตากลับมา พิงไปที่พนักพิง เตรียมที่จะพักผ่อนสักหน่อย
นึกไม่ถึงว่า เธอพึ่งจะพิงลง กลับรู้สึกถึงความเย็นที่อยู่ทางด้านขวาที่น่าหวาดกลัว
นี่คือ?
เธอจึงรีบหันไปมองทันที
กลับเป็นผู้ชายคนนี้！！
เขาไม่ขยับ เชื่อฟังเธอแล้วนั่งอยู่ที่นั่นอย่างว่าง่าย แต่ว่า ที่หน้าผากของเขา เหงื่อกำลังซึมออกมาไม่หยุด จนจะทำให้เสื้อด้านในของเส้นหมี่ที่อยู่ในเสื้อโค้ตอีกทีเปียกขึ้นมาอยู่แล้ว
“แสนรัก คุณเป็นอะไร”
เธอหน้าซีดขึ้นมาทันที ทันใดก็เรียกสติเขาให้กลับคืนมา
แต่ว่า แสนรักในตอนนี้ สติสัมปชัญญะไม่ค่อยชัดเจนดีนัก
เขาลืมตาขึ้นมา มองเห็นเธออย่างเลือนราง ทันใด มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเหงื่อก็จับเธอเอาไว้：“คุณภรรยา คุณ……อย่าไป……”
ในเวลาแบบนี้ เขายังคิดถึงเรื่องนี้อยู่อีก
เส้นหมี่โมโหจนอยากจะร้องไห้ออกมา
จึงรีบพยุงเขาขึ้นมาจากที่นั่ง เธอรีบร้องขอความช่วยเหลืออย่างร้อนรน ：“ทุกท่าน ใครสามารถมาช่วยฉันได้บ้าง สามีของฉันอาการไม่ค่อยดี ต้องรีบพาเขาไปที่ขบวนห้องอาหารด้านโน้น”
ตะโกนออกไปหนึ่งประโยค คนในขบวนก็ถือว่ามีน้ำใจ
ทันใด พวกเขาก็มาช่วยเธอพาเขาไปที่ขบวนห้องอาหารแล้ว
คนที่รักความสะอาดอย่างรุนแรง จึงมีปฏิกิริยาออกมาอย่างนี้
เพราะว่า อาการแบบนี้ก็เหมือนกับโรคกลัวที่แคบ เมื่อไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่ชอบ ร่างกายของเขาก็จะแสดงปฏิกิริยาบางอย่างออกมา
อีกทั้งเมื่อปฏิกิริยานั้นแสดงออกมาแล้วถ้าไม่ได้รับการแก้ไข
งั้นอาการก็จะเหมือนกับโรคความกลัวอะไรบางอย่าง จะสูญเสียสติสัมปชัญญะ จนสุดท้ายก็จะหมดสติไป
เส้นหมี่ใช้เวลาสิบนาทีเต็ม ถึงใช้เข็มในมือ ทำให้ชายหนุ่มคนนี้ฟื้นคืนมา
“โอเค ฟื้นคืนมาก็คงไม่เป็นอะไรแล้ว คุณคะ ฉันช่วยไปทำน้ำหวานมาให้เขาดีไหม”
พนักงานบนรถไฟฟ้าความเร็วสูงได้เห็นดังนั้น หลังจากนั้นจึงโล่งอกไป ยังถามออกมาด้วยความเอาใจใส่ว่าต้องการบำรุงไอ้คนนี้สักหน่อยไหม?
บำรุงอะไรล่ะ?
ให้เขาคอแห้งตายไปซะ
ความใจสั่นของเส้นหมี่ยังไม่ทันได้มลายหาย เมื่อมองเห็นดวงตาทั้งสองนี้เปิดเปลือกตาออกมา ก็โมโหขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่อีกครั้ง
แต่ในที่สุด สุดท้ายแล้วเธอก็พยักหน้าลง：“ค่ะ ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ”
พนักงานจึงรีบไปจัดการแล้ว
แต่แสนรักที่ฟื้นคืนมา หลังจากได้สติขึ้นมา ประโยคแรกที่ได้ยินคือประโยคนี้
“คุณภรรยา ขอบคุณนะ”
“……”
เปลวเพลิงพุ่งขึ้นสูง กลับทำได้เพียงกัดฟันแล้วกลืนลงท้องไป
“คุณลุกขึ้น ดูสิว่ายังมีตรงไหนที่ไม่สบายอีก”
“ครับ”
ถูกภรรยาลำบากช่วยชีวิตเอาไว้จึงลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มที่สูงร้อยแปดสิบกว่า ตอนนี้เต็มไปด้วยความโรคและความอ่อนแอ แต่ว่า เมื่อเขามานั่งอยู่ด้านหน้าของเธอ
เขายังสูงกว่าเธออยู่มาก
เส้นหมี่：“……”
“ก้มหน้าลงมา ให้ฉันดูลิ้นหน่อย！”เธอพูดออกมาอย่างอารมณ์ไม่ดี
สูงแล้วไง? พึ่งจะฟื้นคืนก็มารังแกเธอ
ใบหน้าของเส้นหมี่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง หัวใจเต้นอย่างรุนแรง
เป็นเวลานี้พอดี ชายหนุ่มที่เดิมทีควรจะแลบลิ้นออกมา ทันใดก็กางแขนออกมาแล้วกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอด กอดอย่างแน่นๆ！
“คุณภรรยา ผมรู้ตัวว่าผิดไปแล้วจริงๆ ผมไม่ควรด่าคุณ ยิ่งไม่ควรไม่สนใจคุณ คุณให้อภัยผมเถอะนะ”
เขาเอาศีรษะมาวางไว้ตรงซอกคอของเธอ ชายหนุ่มที่สูงใหญ่ขนาดนั้น
ตอนนี้ กลับได้ฟังเขาพูดออกมาอย่างเสียงเล็กเสียงน้อย
ร่างกายของเส้นหมี่แข็งทื่อ
อยู่นาน เธอถึงได้ยินเสียงของตัวเองถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่สงสัย：“งั้นทำไมคุณถึงได้ทำแบบนั้น ฉันทำผิดอะไรเหรอ”
“……”
เงียบไปหลายนาที
เหมือนว่าบรรยากาศเงียบขึ้นมาอย่างกะทันหัน วินาทีนี้ คนคนนี้ไม่พูดอะไรออกมา รอบด้านที่พึงกลับมาอบอุ่น กลายเป็นเหมือนถูกหิมะปกคลุมขึ้นมาอีกครั้ง
ดังนั้น เขาไม่ยินยอมที่จะพูดออกมางั้นเหรอ?
สีหน้าของเส้นหมี่เปลี่ยนไป เธอเริ่มดิ้นขึ้นมา อยากจะออกไปจากอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง
“เพราะว่า……ผมเห็นคณาธิปไปหาคุณที่โรงพยาบาล！！”
เขาออกแรงจับเธอเอาไว้ อย่างน่าหวาดกลัว ในที่สุด เขาก็นำสิ่งที่เก็บเอาไว้สองวันสองคืน เรื่องที่ทำให้เขาทุกข์ทรมานอยู่ตั้งนานพูดออกมา
ความจริงแล้วเขาไม่อยากจะพูดออกมา
เพราะว่า เป็นผู้ชายอกสามศอกหลังจากพูดเรื่องแบบนี้ออกมา แน่นอนคงถูกมองว่าใจจิตคับแคบ อีกทั้งเขาเกรงว่าเธอจะคิดว่าเขาไม่เชื่อใจเธอ
ถึงเวลานั้น สถานการณ์ยิ่งจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม
แต่ว่า เขาควบคุมตัวเองไม่ให้สนใจเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ เหมือนเป็นบ้าไปแล้ว！
“วันนั้นผมพาคุณแม่ไปที่โรงพยาบาล คุณแม่บอกว่าอยากจะเอาอะไรไปให้เพื่อนของคุณทานสักหน่อย หลังจากนั้นก็พาผมไปตอนนั้น……คุณกับคณาธิปเจอกันอยู่ตรงทางเดินอันนั้น ผมได้ยินแล้ว ผมควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว……”
“……”
เส้นหมี่ไม่ได้ยินแล้วว่าด้านหลังเขาพูดอะไร?
หลังจากนั้นในสมองของเธอรู้สึกว่าได้ยินเพียงเสียง“วิ้ง——”ที่ดังอยู่ สีเลือดที่อยู่บนใบหน้าของเธอได้เหือดหายไป เธอไม่ได้ยินอะไรแล้วทั้งนั้น